หมวดเนื้อหา:
ณ ห้องประชุมของพวกสายขาวทั้งหลาย
ชายคนหนึ่งที่มีนามว่าเอ็มกับเอนั่งมองดูรายงานของไอหัวที่เป็นหัวหน้าของพวกเขา หญิงสาวในตาสีดำที่เป็นคนปกตินั่งมมองรายงานที่อยู่ในจอก่อนที่จะนำขายกขึ้นมาแล้วยกลงอย่างรวดเร็ว
“พวกเราคงจะเห็นแล้ว ถึงแม้ว่ารายงานฉบับนี้จะแสดงให้เห็นว่าคนที่ไปเล่นในเกมดั่งกล่าวมีเปอร์เซ็นที่จะไม่กลับออกมาแค่หนึ่งเปอร์เซ็น แต่ว่าพวกเราก็ไม่สามารถจะหลีกเลี่ยงอะไรได้ว่าการที่คนเข้าไปยังโลกเสมือนนั้น”
เอ็มกับเอนั่งมองรายงาน เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงต้องมาทำคดีบ้า ๆ นี้ด้วย แค่คดีของพวกต่างดาวก็ทำกันไม่หวัดไม่ไหวอยู่แล้ว
“หัวหน้าจะบอกว่าเกมเกมนี้มีปัญหาใช่ไหม แล้วอะไรที่มันเป็นปัญหา ผมได้ข่าวจากหมู่บ้าน a b c d e f g h I j k l m n ว่าน้องชายของหัวหน้าก็ไปเล่นเกมเกมนี้ด้วยไม่ใช่หรือไง” เอถาม เขายกน้ำส้มขึ้นมากินก่อนที่จะนำตีนขึ้นมาแล้วกระดิกไปกระดิกมา
“ฉันเป็นคนส่งพวกนั้นเข้าไปเอง แต่ว่าพวกเราเคยขอความร่วมมือให้ทางเกมนำ code game มาให้พวกเราตรวจสอบ แล้วพวกเราไม่พบว่าทางเกมมีข้อผิดปกติ แต่ว่าสิ่งที่แปลกก็คือ หลังจากที่พวกนั้นได้เจอบางสิ่งในนั้นสัญญาณสมองของพวกคนที่ไปเจอบางอย่างในเกมก็เกิดผิดปกติไป สัญญาณสมองที่เคยปกติเริ่มผิดปกติที่ละเล็กที่ละน้อย”
เอได้ยินอย่างนั้นก็มีท่าทางตั้งใจฟังสิ่งที่หัวหน้าของเธอจะกล่าว “แล้วไงต่อหัวหน้า”
“หลังจากที่พวกเขาเจอกับ”
“where are you? Where where?”
เสียงพูดของเทพแห่งดาบทำให้ไบรท์รู้สึกลำคาญ เขาอยากให้เสียงภาษาอังกฤษนี่ออกไปจากหัว แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนใหม่ของเขาจะชอบภาษานี่จริง ๆ ดารุกะที่เดินตามมาข้างหลังกำลังแบกร่างของผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่ม เนื่องจากเจ้าหล่อนบอกว่าไม่อยากเดินทำให้หัวหน้าหมาป่าต้องแบ่งร่างของเธออย่างเสียไม่ได้
ถ้าหากจะทำว่ามอนสเตอร์ที่ตามมาตอนนี้หายไปไหนหมด ก็ต้องบอกว่าพวกมันยังล้อมรอบพวกเขาอยู่ แต่ว่าด้วยเวทมนตร์บางอย่าสงของดารุกะนั้นทำให้พวกมันยังไม่พบตัวของพวกเขา หลังจากที่ดารุกะโดนเตะน้องชายของตนเองอย่างแรง ชายหนุ่มก็ไม่สามารถจะต่อสู้ได้ ต่อให้อยากจะหนีก็หนีไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจใช้เวทกำบังกาย
ความใจดีหรือใจง่าย ๆ (ไม่รู้ของดารุกะทำให้พวกไบรท์หลุดออกมาจากสถานการณ์ที่โคชอยากลำบาก พวกเขาเดินตามทางมาจนเวลาผ่านไปนานเท่าไรดารุกะกับเทพแห่งดาบรวมไปถึงไบรท์ก็ไม่สามารถรับรู้ได้ พวกเขาเริ่มอยากจะหยุดพักเนื่องจากสภาพร่างกายเต็มไปด้วยความเหนื่อย โดยเฉพาะราชาหมาป่านี่ต้องบอกว่าโคชเหนื่อย แต่คนที่ไม่เหนื่อยก็คงเป็นหญิงสาวที่นอนอยู่บนหลังดารุกะ
ลำตัวขนาดใหญ่ของหมาป่าหนุ่มทำให้อายูมินอนได้สบาย ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องหล่อนก็สั่งห้ามไม่ให้หมาป่าหนุ่มกลายร่างเป็นคนจนกว่าอายูมิจะอนุญาต เมื่อนางพยาสั่งมีหรือที่สัตว์ตัวหนึ่งจะขัดขืนได้
“จะหยุดยืนทำไม ลมกำลังพัดฉันกำลังสบายเลย” อายูมิปือตา แต่เธอกับไม่คิดจะลงจากหลังของดารุกะ
“ตอนนี้ถึงที่หมายแล้ว รีบลงจากหลังของข้าได้แล้วเจ้ามนุษย์” ราชาหมาป่ากล่าวตอบด้วยความม่สบอารมณ์
“ไอ้หมาเวณ ฉันยังลืมภาพภาพนั้นไม่ได้เลย ไม่ฉันไม่ลงฉันจะนอนพลังเวทของฉันยังไม่กลับมาเลย ยังไงก็ไม่ลงเด็จขาด”
“ยาย ยาย” ดารุกะไม่มีอะไรจะกล่าว สำหรับชายหนุ่มนี่เป็นความอัปยศ ที่สุดในชีวิต ราชาหมาป่าที่ปกครองไปทั่วต้องสิ้นคำกล่าวเมื่อเจอคำกล่าวของเด็กสาว
“หุบปากนะไอ้หมาเวน ฉันจะนอน”
สิ้นคำกล่าวอายูมิก็หลับตา เทพแห่งดาบกล่าวกับดารุกับและไบรท์เมื่อเห็นท่าทางของเด็กสาว
“อย่าคิดจะไปปลุกยายนั่นเลย ถ้านอนแบบนี้ต่อให้สัตว์อสูรมาก็ไม่คิดตจะสนใจหรอก”
เทพแห่งดาบนำดาบใหญ่ของตนขึ้นมาเตรียมตัว ก่อนที่จะกล่าว “ว่าแต่ไบรท์ พวกเราจะเริ่มล่าได้หรือยัง ฉันอยากจะ ไม่สิตอนี้ต้องเปลี่ยคำสักหน่อย”
ไบรท์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “เปลี่ยนคำ เปลี่ยนคำอะไรของนาย”
เทพแห่งดาบยิ้ม “ฉันจะเปลี่ยนคำไปใช้คำว่าข้ายังไงล่ะ ฟังแล้วมันดูแม่งโคชเท่ดูเป็นนักรบหรือเรียกว่าไน้กายดีวะ”
ไบรท์มีท่าทางคิดก่อนที่จะกล่าวอย่างจริง ๆ จัง “นี่เทพแห่งดับนายเคยคิดบ้างไหมว่าชื่นอของนายมันเรียกยากฉิบหายเลย นายลองนับคำดูนะเว้ย เทพ แห่ง ดาบ”
เทพแห่งดาบมีท่าทางตั้งใจฟัง ก่อนทีจะยกนิ้วขึ้นมานับ “เทพ แห่ง ดาบ เ ท พ แ ห่ ง ดา บ ก็ไม่กี่คำนี่ว่า”
ไบรท์สะดุ้งกับท่าทางของเพื่นอ “นี่นายอายุเท่าไร นับในหัวสิวะเฮ้ย ทำไมต้องนับนิ้ว”
“แหม ฉันไม่เคยคิดเลขนี่ว่า ฉันนะตั้งแต่เกิดก็ใช้เอไอคิดให้ตลอดแหละ ตอนเรียนก็เลือกเรียนอะไรที่ง่าย ๆ เอาไหว้ถึงเรียนได้”
ไบรท์ได้ยินดังนั้นจึงถามเพื่อนของตน “ชื่อของนายคืออะไร ฉันหมายถึงชื่อในโลกจริงนะเว้ย”
เทพแห่งดาบยิ้ม “เรียกฉันว่ายูกิก็ได้”
“ฉิบหาย ชื่อในโลกจริง อย่าแหลเอาชื่อในการ์ตูนมาสิวะ ชื่อจริง ของนายคืออะไรวะเทวแห่งดาบ ฉันชื่อจริงก็คือไบรท์ ชื่อในโลกเกมก็คือไบรท์”
เทพแห่งดาบยิ้ม ก่อนที่จะกล่าว “นี่นายโคชไม่มีสินละปะในการตั้งชื่อเอาเลย ชื่อในโลกนี้โลกที่เราจะทำอะไรก็ได้มันก็ต้องมีความแตกต่างสิ ฉันชื่อจริงก็คือยูกิ ชื่อในโลกเกมก็คือเทพแห่งดาบ แต่ว่าตั้งแต่วันนี้ฉันจะให้นายเรียกว่ายูกิ”
เทพแห่งดาบหรือยูกิยื่นมือมาจับกับไบรท์ ก่อนที่จะกล่าว “พวกเราเริ่มออกล่ากันได้เลย ทำตามแผ่นที่นายวางไว้ก็แล้วกัน”
สองสหายเดินออกจากที่สักพัก ก่อนที่จะคอ่ยๆ มองมอนสเตอร์ที่อยู่รวมกันเป็นฝูง พวกเขาไม่คิดจะทำอะไรในตอนนี้ แต่สิ่งที่พวกไบรท์ต้องทำก็คือการรอเวลา เมื่อพวกสัตว์อสูรประมาทพวกเขาก็จะเริ่มจู่โจม
“แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้เริ่มลงมือ เสียงของดารุกะก็ดังขึ้น ทำให้พวกสองหนุ่มต้องรีบวิ่งออกมาจากที่แห่งนั้น”
“อีกสองนาที ทักศะของฉันจะหมดแล้วนะ”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น