หมวดเนื้อหา:
ยามเย็นของวันธรรมดา ณ ห้องขนาดไม่ใหญ่มากนักในกระทรวงวิทยาศาสตร์แห่งหนึ่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีหน้าตาธรรมดากำลังนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ โดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบ ๆ ตัวที่ผ่านไปผ่านมาเลยแม้แต่นิด ผ่านไปไม่นานชายหนุ่มก็บิดขี้เกียจเพื่อขับไล่ความเหนื่อยล้า
รถราที่วิ่งแข่งกันเต็มถนนทำให้ชายหนุ่มคนหนึ่งไม่อยากที่จะออกจากที่ทำงานของตน เขาตัดสินใจทำวิจัยอยู่ในที่ทำงาน เมื่อเขาคิดเสร็จชายหนุ่มจึงก้มหน้าจ้องคอมพิวเตอร์ต่อไป
จนเวลาได้ผ่านไปนาน พอเขารู้ตัวอีกทีฟ้าก็ได้มืดลงเสียแล้ว
“ในที่สุดก็เลิกงานสักที” เขาพูดด้วยความดีใจ ระหว่างที่เขาเดินออกมาจากออฟฟิศ จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีผมสีดำ รูปร่างงดงาม สูงประมาณ 140 ซม.
เธอได้ตรงมาพูดคุยกับวิน “นี่คุณ “
“ครับ มีอะไรเหรอครับ” เขาตอบรับด้วยความสุภาพพลางจ้องไปยังหญิงผมดำตรงหน้า เธอมีรูปร่างที่สสวย ปากนิดจมูกหน่อย
“คุณวินใช่ไหมคะ พอดีฉันมีเรื่องจะสอบถามเกี่ยวกับงานวิจัยที่คุณกำลังทำอยู่ค่ะ”
“คุณเป็นใครกัน ทำไมคุณถึงรู้เรื่องที่ผมกำลังทำอยู่” วินมีท่าทีระวังตัว เพราะงานที่เขากำลังทำอย่างลับๆ มีคนรู้เพียงไม่กี่คน
“ฉันชื่อฟ้าข้ะ ฉันเป็นคนส่งเมลเกี่ยวกับเรื่อง...” ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยสิ่งที่เป็นความลับออกมา เขาก็รีบเอามือมาปิดปากเธอทันที
“ห้า ๆ ผมก็นึกว่าใคร ในที่สุดผมก็ได้เจอคุณ เดี๋ยวเราไปคุยเรื่องนี้ที่บ้านผมกัน”
“ข้ะ ฉันดีใจมากที่จะได้ร่วมงานกับคุณ” เธอยิ้มด้วยความดีใจ
เมื่อเดินทางมาถึงบ้าน วินก็ได้พาฟ้ามาที่ห้องทำงานของเขา ภายในห้องเต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือตั้งเรียงกันตามผนัง
“คุณเป็นคนแรกที่เข้าใจในงานที่ผมกำลังทำอยู่ “ เขาพูดกับเธอด้วยความดีใจ
“ฉันก็เหมือนกัน ตั้งแต่ฉันรู้เรื่องงานนี้ ฉันก็อยากจะช่วยคุณทำให้มันสำเร็จ ถ้าสิ่งที่คุณคิดค้นมันสุดยอดแบบนั้นจริง ๆ นี่จะเป็นความก้าวหน้าของมนุษย์ครั้งใหญ่เลยทีเดียว“
หญิงสาวมองไปรอบ ๆ อย่างสังเกต “แล้วเอกสารทั้งหมดอยู่ที่ไหน” เธอถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“มันอยู่ที่นี่ทั้งหมดแหละ” เขากับเธอพูดคุยปรึกษากันเกี่ยวกับงานที่เขากำลังทำมาเกือบปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่นึกระแวงอะไร จึงบอกไปตามตรง
วินพาเธอเดินย้ายห้องไปอีกห้องหนึ่ง ในห้องนั้นมีเอกสารมากมายวางอยู่อย่างเรียบร้อย
พอเธอได้เห็น เธอก็ทำท่าทางดีใจ แล้วเข้าไปดูเอกสารอย่างตั้งใจ
“นี่มันสุดยอดเลย นี่นายคิดมันได้ด้วยตัวคนเดียวเลยเหรอ” เธอพูดด้วยความประหลาดใจ
“ใช่ฉันคิดเอง”
พอวินพูดจบ เขาก็สังเกตเห็นถึงท่าทางผิดปกติของเธอ
“ขอโทษนะ นายมันอันตรายจริง ๆ เพราะฉะนั้น นายช่วยตายไปได้ไหม “
พอเธอพูดจบ เธอก็หยิบมีดที่แอบซ่อนเอาไว้ขึ้นมาแทงเขาอย่างรวดเร็ว
ด้วยความตกใจปนกับความคาดไม่ถึง ทำให้เขาไม่ได้ระวังตัว จึงทำให้เขาโดนมีดของเธอแทงเข้าไปที่หน้าท้องอย่างจัง
“นี่เธอหมายความว่ายังไง “ เขาพูดด้วยความไม่เข้าใจ
“คนที่กำลังจะตายไม่ต้องรู้หรอก “ พอเธอพูดจบเธอก็กระหน่ำแทงเขา แล้วพอเธอแทงเขาจนคิดว่าเขาต้องตายอย่างแน่นอน แล้ว เธอจึงรีบเดินออกไปจากห้องนั้นทันที
'นี่ฉันต้องตายตรงนี้จริง ๆ เหรอ ฉันยังไม่อย่างตาย' วินคิดกับตัวเองในวินาทีสุดท้ายของชีวิต ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบลงไป
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น