หมวดเนื้อหา:
ณ ป่าแห่งหนึ่ง ป่าแห่งนี้เต็มไปด้วยต้นไม้และเถาวันระโยงระยาง เป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์
มีทั้งสัตว์ป่าและมอนสเตอร์ที่ดุร้าย พวกมันใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุกเหมือนทุกวัน บ้างก็กำลังออกล่าบ้างก็กำลังต่อสู้เพื่อแย่งอาหารกัน แต่จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งร่วงหล่นลงมาใจกลางป่า ชายคนนั้นก็คือวิน
“โอ๊ย นี่มันที่ไหนวะ”
เขาใช้สายตาสำรวจร่างกายของเขาว่ามีส่วนไหนบาดเจ็บหรือไม่ พอมองเสร็จเขาจึงมองไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจพื้นที่ที่เขาอยู่
ตอนนี้เขากำลังอยู่ในป่าที่ไหนสักที่ แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องตกใจและอยากที่จะด่าไอ้คนที่ส่งลงมาเพราะมันส่งเขาลงมา ตรงที่มีหมาป่ากำลังเตรียมที่จะขย่ำเขาอยู่ มันมองเขาเหมือนเห็นอาหารชิ้นโต ปากของมันมีน้ำลายไหลออกมา
พอสายตาของวินกับมันสบกันมันก็กระโจนเข้ามาหาวินทันที แต่ด้วยความที่เขาเห็นมันก่อนทำให้เขาสามารถกระโดดหลบออกจากจุดเดิมได้ทันเวลา
ระหว่างที่เขากำลังหลบเขาก็ได้ใช้ปืนเวทมนต์ยิงเข้าไปที่ใต้ท้องของมัน ทำให้ตัวของมัน ร่วงลงไปที่พื้น
เลือดสีแดงไหลเปรอะเปื้อนใบไม้สีเขียว แต่การยิงเพียงแค่นัดเดียวก็ไม่สามารถทำให้มันตายได้
‘ทำไมมันไม่ตายสักทีวะ หรือเราเล็งไม่ดี เป็นเพราะมันคนเดียวส่งเรามาไม่ดูสถานที่เลย ส่วนไอ้ปืนเวทมนตร์นี่ก็ต่างจากปืนของโลกเราอีกต่างหาก ทั้งพลังทำลาย ไหนจะศูนย์เล็งที่ต่างกัน ต่อให้คุ้นเคยกับอาวุธสมัยใหม่แค่ไหน ยังไงก็มีเวลาทำความเข้าใจน้อยเกินไป’
ชายหนุ่มยังคิดไม่ทันจบ หมาป่าตัวนั้นก็หอนเพื่อเรียกพักพวกของมันมารุมกินโต๊ะเขา
“ ซวยแล้ววว”
วินเห็นท่าไม่ดี จึงเริ่มออกวิ่งโดยไม่เหลียวหลัง ต่อให้เขาจะพอมีทักษะการต่อสู้อยู่บ้าง แต่นั่นมันในกรณีที่นำไปใช้กับคนธรรมดา ไม่ใช่มอนสเตอร์ต่างโลกแบบนี้ แต่ก็เหมือนว่าฟ้ายังไม่ทอดทิ้งเขา เมื่อมีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนบอกเขา
“เฮ๊ นายรีบปีนขึ้นมาบนต้นไม้ที่ฉันอยู่เร็วเข้า”
เหมือนหมาป่ามันจะรู้มันเลยกระโจนมาหาชายหนุ่มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ชายหนุ่มระวังตัวไว้แล้วทำให้เขาใช้ปืนเวทมนต์ยิงเข้าไปที่หัวของมันได้ทันที พอเขาฆ่ามันเสร็จเขาก็รีบไปอยู่บนต้นไม้ทันที
“ นี่นาย อาวุธของนายหน้าสนใจดีนะ มันคืออะไรหรอ”
เธอพูดพร้อมมองอาวุธของวินด้วยความสนใจ
“มันคือปืนหนะ เธอไม่เคยเห็นหรอ”
“ ไม่เลย ฉันเพิ่งเคยเจออาวุธชนิดนี้เป็นครั้งแรกเลยอะ ฉันขอดูหน่อยสิ”
เมื่อสามสิบนาทีก่อน
เมื่อวินได้เข้ามายังในมิติแห่งนี้ ในมิติแห่งนี้เต็มไปด้วยความมืดจนแทบไม่เห็นมือของตนเอง
แต่พอผ่านไปห้านาทีวินก็ได้พบว่าเขากับชายคนนี้อยู่ในมิติขนาดเล็กแห่งหนึ่ง
“ เริ่มกันเลยไหม”
เสียงของชายสวมหน้ากากพูดขึ้นท่าทางของเขาไม่เหมือนจะมาต่อสู้ แต่เป็นเสียงที่แสดงถึงความเบื่อหน่าย
“ ฉันเกรียดจริงไอ้คนที่ชอบคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น ฉันจะทำให้แกเลือดกบปากเอง”
สิ้นเสียงเขาก็ใช้หมัดทั้งซ้ายและขวาระดมโจมตีไปที่หน้าของชายสวมหน้ากากทันที แต่ชายคนนั้นก็สามารถหลบได้
“ห้า ๆๆๆๆ อ่อน ถ้าทำได้แค่นี้ สงใสผู้หญิงที่แกอยากจะช่วยนักหนาจะไม่รอด”
“อย่ามาดูถูกฉันนะเว้ย คอยดูฉันจะทำให้แกต้อง”
แต่เขายังพูดไม่ทันจบก็มีหมัดซ้ายตรงมาเข้าที่หน้าของเขา แต่ด้วยที่เขาเคยต่อสู้มาก่อนทำให้เขาสามารถหลบได้
แต่ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกเจ็บที่หน้าท้อง พอเขามองก็พบว่ามีหมัดขวากำลังต่อยท้องของเขาอยู่
และชายหน้ากากก็ได้แถมทั้งหมัดและเท้าให้เขาจนนับไม่ท่วน กระทั่งเขาล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
‘นี่มันความเร็วอะไรกัน แม้แต่เราเองที่ฝึกมาจากโลกเดิมยังมองตามความเร็วของการออกหมัดไม่ทัน นี่สินะคือความต่าง ระหว่างคนที่มีพลังเวทกับคนธรรมดา ระยะห่างมันต่างกันมากจริงๆ’
ระหว่างที่วินนึกคิดกับตัวเอง ชายคนนั้นก็พูดว่า
“น่าเสียดายจริงๆ คนที่ไม่มีพลังก็มักจะเป็นแบบนี้ ต่อให้แกจะมีทักษะอยู่บ้าง แต่ถ้าแกไม่มีพลัง ทักษะพวกนั้นมันก็ไร้ประโยชน์ เอาหละข้ากลับไปฆ่าพวกเพื่อนของแกดีกว่า”
“อย่า ฉันยังไม่ได้แพ้แกสักหน่อย”
“ห้าๆ สภาพแบบนี้หรอ แกอาจจะไม่เห็นหน้าของตัวเองสินะ ตอนนี้แกก็เหมือนคนที่แพ้ข้าแล้วนั่นแหละ”
“ถ้าฉันยังยืนได้ และฉันยังไม่ตายฉันก็ไม่มีทางแพ้แก ฉันจะไม่ให้ใครไปทำร้ายเพื่อนของฉันหรอก”
พอสิ้นเสียงของชายหนุ่มเขาก็ยืนขึ้นอีกครั้ง
“ห้าๆๆๆ ข้ายอมใจแกเลย เอาหละข้าจะให้แกได้ไปฝึกฝนตนเอง แล้วข้อยมาสู้กับข้า แล้วข้าจะให้ของขวัญสำหรับแกด้วย”
“ แล้วแกจะไม่ยุ่งกับเพื่อนของฉันใช่ไหม”
ชายสวมหน้ากากพยักหน้าตกลง พร้อมทั้งโยนปืนเวทมนต์ให้กับวิน ก่อนจะใช้มิติส่งวินไป แต่ก่อนที่วินจะหายไปจากที่แห่งนั้นชายคนนั้นก็พูดขึ้น
“จะไม่มีเวลาแล้วนะ ถ้าแกไม่รีบเก่งขึ้น เพื่อนและทุกสิ่งทุกอย่างของแกมันจะไม่มีอะไรเหลือเลย ดังนั้นรีบดึงพลังที่อยู่ในตัวของแกออกมาซะ”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น