หมวดเนื้อหา:
หลังจากที่วินกลับมาถึงบ้านของอาโออิ เขาก็ได้เจอพวกเมเปิ้นที่กำลังนั่งรอเขาอยู่ พอเขามองเขาก็เห็นว่าทั้งอาโออิและลินกำลังเล่นอยู่กับคุโระและชิโระอยู่ แต่พอเด็กชายเห็นเขา เขาก็วิ่งมาหาวินทันที
“เป็นไงบ้างพี่วิน” เสียงของคุโระดังขึ้น
“ผมก็อยากไปฝึกกับพี่นะ แต่แม่ของผมไม่ให้ไป” เขาพูดด้วยความไม่พอใจ
“แล้วคุโระอยากฝึกอะไรล่ะ” ลินถามขึ้น
“ฝึกอะไรก็ได้ที่ทำให้ผมเก่งแบบพี่วิน” เด็กชายหันไปตอบอาโออิทันที
“งั้นพรุ่งนี้คุโระไปฝึกกับพี่ไหม” จีน่าถาม
“ไปสิ พี่จะฝึกอะไรให้ผมหรอ”
“เอาไว้พรุ่งนี้ก่อนนะเดียวพี่บอก แต่ตอนนี้คุโระให้พี่วินไปกินข้าวก่อน”
“ได้เลย สัญญานะ”
พอคุโระเดินไปหาอาโออิ ลินก็เดินมาหาเขา
“เป็นไงบ้างวิน ตอนนี้ฉันเริ่มใช้พลังเวทได้แล้ว พรุ่งนี้ ฉันก็จะได้ไปฝึกกับแม่แล้ว”
“ดีใจด้วยนะลิน”
ในขณะที่ลินพยายามคิดคำพูดที่จะพูดกับเขา ชิโระก็วิ่งมาหาลิน
“ไปนอนกันเถอะค่ะพี่ลิน” เธอพูดด้วยสีหน้าง่วงนอน
“ได้เลย ไปกันเถอะ” สิ้นเสียงลินก็พาทั้งคุโระและชิโระไปนอนทันที
“ไปกันเถอะพี่อาโออิ” คูโระตะโกนบอกอาโออิที่กำลังจะเดินเข้ามาหาวิน พออาโออิได้ยินเธอก็เปลี่ยนใจและเดินไปพร้อมพวกลินทันที
ในระหว่างที่วินกำลังกินข้าวอยู่นั้น พวกเมเปิ้ลก็ได้ไปคุยกับพวกอะคาข้างนอก แต่ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ทำให้วินรีบเดินออกไปดู พอเขามองเขาก็ได้รู้ว่าคนที่ตะโกนก็คือฮานะ
“หมายความว่าไง เธอจะให้ฉันฝึกให้เด็กที่ชื่อชิโระหรอ จะใช้อะไรกันก็ให้มันมีขอบเขตหน่อย ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้นนะ”
“ฉันรู้ แต่ฉันเห็นพลังเวทของเด็กคนนั้นแล้ว มันเป็นพลังเวทแบบเดียวกับเธอนี่” เมเปิ้นพูดขึ้น
“แล้วเธอคิดว่าไงฮารุกะ เด็กคนนั้นเป็นลูกของเธอนี่” ฮานะหันมาถามแม่ของอาโออิ
“มันก็ต้องแล้วแต่พี่ฮานะนั่นแหละค่ะ”
“แล้วทำไมต้องรีบฝึกให้เด็กพวกนี้ด้วย”
“ฉันคิดว่าฉันจะให้เด็กพวกนี้เข้าโรงเรียนของเธอเลยหน่ะ” สิ้นเสียงของเมเปิ้ล ทั้งแฟนท่อมและอะคาก็หันมามองอย่างแปลกใจ
“ทำไมต้องรีบขนัดนั้น รอให้เด็กพวกนี้โตก่อนก็ได้แล้วก็ค่อยให้ไปเข้าสอบโรงเรียนของฉัน”
“ไม่ได้แล้วหล่ะค่ะพี่ฮานะ รอถึงตอนนั้นไม่ได้” ฮารุกะพูดขึ้นมา
“ใช่ การที่ไอ้หนูวินสามารถมายังโลกนี้ได้แสดงว่าพวกมันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว” อะคาพูดด้วยศรีหน้าเคร่งเครียด
“มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่แล้วฮานะ ไม่งั้นพี่อะคาคงไม่เรียกผมมาฝึกให้กับวินหรอกครับ”
“ก็ได้ ยังไงฉันก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่”
“แล้วจะแอบฟังอีกนานไหมวิน” แฟนท่อมหันมามองเขา ทำให้วินต้องเดินไปหาพวกแฟนท่อม
ฮานะใช้สายตามองเขาและหันไปถามแฟนท่อมว่า
“นี่หรอลูกสิตของพวกนาย”
อะคาหัวเราะ และหันไปมองยังฮานะ “ก็ใช่นะสิ พวกฉันแตกต่างกับเธอ พวกฉันน่ะจะทำให้เจ้าหนูเก่งกว่าลูกศิษย์ของเธอให้ได้เลย”
สิ้นเสียงอะคาฮานะก็รู้สึกหมั่นไส้อะคา ทันที
“ได้ ในหนึ่งปีนี้ ฉันจะฝึกให้ชิโระเก่งกว่าเจ้าหนูวินเลยคอยดู” พอฮานะพูดจบ เธอก็เดินออกจากวงสนธนาทันที
“คุณนี่ก็นะ ทำไมต้องไปพูดอย่างนั้นกลับพี่ฮานะด้วย”
“แบบนี้ก็ดีแล้ว พี่อยู่กับยายฮานะมานาน ถ้าไม่พูดแบบนี้ลูกของเราคงไม่ได้ฝึกแบบจริงจังหรอก เอาละ พวกเราไปนอนกันดีกว่า” พอพวกผู้หญิงเข้าไปนอนแล้วอาคะก็เรียกให้วินอยู่กลับเขาก่อน
“มีอะไรหรอครับคุณอะคา”
“สนใจไปฝึกตอนกลางคืนไหม แกจะได้เก่งขึ้น ถ้าจะไปฝึกก็เดินเข้าไปในป่าได้เลยนะ”
“ป่าไหนหรอครับ”
“ป่าที่ฝึกวันนี้ไง”พออะคาพูดจบเขาก็เดินเข้าบ้านของเขาทันทีโดยที่เขาไม่สนใจวินเลยว่าจะไปฝึกต่อหรือไม่
หลังจากนั้นวินก็ได้เดินเข้ามาในป่าเพื่อลองต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์ดู แต่ทว่าเขาก็ไม่เจอพวกมันเลยแม้แต่ตัวเดียว จนเขาเริ่มเบื่อเขาจึงคิดจะกลับไปนอนที่บ้านของอาโออิ แต่เขาก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ทำให้เขาต้องเดินไปหาต้นเสียง พอชายหนุ่มได้พบเขาก็รู้สึกตกใจเพราะตรงหน้าของเขาเต็มไปด้วยซากสพของมอนสเตอร์เป็นจำนวนมาก เขามองดูดีๆเขาก็พบกับจีน่าที่กำลังนั่งพักเหนื่อยอยู่
วินเห็นดังนั้นเขาจึงเดินไปหาเธอทันที
“ทำไมมาอยู่นี่ได้หล่ะวิน” จีน่าเงยหน้าขึ้นและมองวินด้วยความสงใส
“ฉันต้องถามเธอมากกว่านะ ทำไมมาอยู่นี่ได้”“ก็แค่มาซ้อมมือหน่ะ” เธอพูดพร้อมทั้งลุกขึ้นและเดินนำวินแล้วพูดขึ้น
“คืนนี้กลับไปนอนก่อนดีกว่าวิน เพราะมอนสเตอร์ทั้งป่านี้ถูกฉันฆ่าไปหมดแล้ว”
หลังจากนั้น จีน่าก็จับมือวินและพาวินเดินกลับบ้านไปพร้อมกับเธอ
ในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินกลับบ้านจีน่าก็ได้คิดถึงเหตุการณ์ในวันที่เธอแพ้ชายสวมหน้ากากอีกครั้ง
‘ฉันจะไม่มีทางแพ้อีกเด็จขาด’
วินมองสีหน้าของจีน่าทำให้เขารู้ว่าเธอกำลังคิดถึงวันที่เธอแพ้ให้กับชายคนนั้น วินกำลังจะพูดกับเธอ แต่เขาก็คิดขึ้นได้ว่าตัวของเขาเองก็อยากที่จะเก่งขึ้นเพื่อจะไม่ต้องแพ้ใครอีก ทำให้เขาไม่ได้พูดอะไรและเดินตามเธอกลับบ้านไป
#จะพยายามลงบ่อยๆนะครับ และผมจะพัฒนาการเขียนให้ดียิ่งขึ้นครับ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายครับ
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น