หมวดเนื้อหา:
ระหว่างที่พวกอะคากำลังคุยกันอยู่นั้นพวกเขาก็เห็นพวกจีน่าที่กำลังวิ่งมาหาพวกเขาอย่างรวจเร็ว เมื่อคาลอสได้เห็นอย่างนั้นเขาก็หันไปถามอะคา
“นี่คือลูกของเจ้าอย่างงั้นหรือ”
“
อะคาได้ยินอย่างนั้นเขาก็ตอบคาลอสทันที “ผู้หญิงเป็นลูกของเจ้าแฟนท่อม ส่วนเด็กผู้ชายคือลูกของข้า”
เมื่อคาลอสได้ยินเขาก็หันไปหาแฟนท่อมในทันที “นี่เจ้า นี่เจ้ามีลูกด้วยหรอ!”
แฟนท่อมหันมาตอบด้วยความเหนือกว่า “ใช่แล้ว ผมน่ะมีลูกถึงสองคนเลยนะจะบอกให้”
“หา!!” คาลอสพูดด้วยความไม่เชื่อพร้อมทั้งมองรุ่นน้องของตน
อะคาพยักหน้าเพื่อสนับสนุนคำตอบของแฟนท่อม “ใช่ ส่วนข้ามีลูกสามคน ผู้หญิงสองคนส่วนผู้ชายอีกหนึ่งคน”
เมื่อคาลอสได้ยินเขาก็ตกใจจนตะโกนออกมา “เฮ้ย เป็นไปไม่ได้ คนอย่างแกมีลูกถึงสามคน”
และหันมายังแฟนท่อม “ส่วนแกก็มีลูกถึงสอง”
ทั้งแฟนท่อมและอะคราได้ยินอย่างนั้นเขาก็หันมายังคาลอสพร้อมกัน “ก็มีแต่แกนั่นแหละที่บ้าฝึกวิชาจนความมืดครอบงำ จนไม่ได้มีครอบครัว”
“บ้าน่า ใครเป็นคนเอากับพวกแกกันวะ”
แฟนท่อมเลยหันมาตอบคาลอสอีกครั้ง “ผมแต่งงานกับเมเปิ้ล ส่วนพี่อะคาแต่งงานกับฮารุกะ”
สินเสียงคาลอสกันนั่งนึกถึงชื่อที่เขาไม่ได้ยินมานาน เพราะคาลอสนั้นเป็นคนที่ไม่จำชื่อพวกผู้หญิงอยู่แล้วเพราะพวกผู้หญิงส่วนใหญ่นั้นไม่แข็งแกล่ง
ดังนั้นเขาก็เลยไม่จำ แต่สสองชื่อนี้เขาคิดว่าเขาเคยเจอมาก่อนแต่เขาก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอพวกเธอที่ไหน
เมื่อแฟนท่อมเห็นคาลอสคิดไม่ออกสักทีเขาก็เลยพูดเตือนสติคาลอส
“ก็ผู้หญิงสองคนที่เคยเตะพี่จนเกือบตายไง”
สินเสียงของแฟนท่อมคาลอสก็จำได้ในทันที
“นี่หรือว่าเป็นยายจิ้งจอกกับรุ่นน้องของเธอที่ใช้เวทไฟสินะ”
แฟนท่อมพยักหน้า
“แล้วก็ต้องมียายฮานะจอมเนี้ยบด้วยสินะ”
แฟนท่อมพยักหน้าอีกครั้ง “ใช่พี่”
“บ้าเอ้ย ยายพวกนั้นยังไม่ตายกันอีกหรอเนี่ย”
“ก็ยังนะสิ” อะคากับแฟนท่อมพูดพร้อมมองหน้าคาลอสด้วยความโกรธ เรื่องอะไรมาแฉ้งภรรยาของพวกเขากันละ
“พ่อเป็นไงบ้าง” คุโระวิ่งมาหาอะคาอย่างรวจเร็ว แต่กับกันจีน่ากับไม่เข้ามาใกล้แฟนท่อมแม้เพียงนิดเดียว
“วินฝึกเป็นนไงบ้างคะ” จีน่าถามอะคาโดยที่ไม่มองแฟนท่อมเลย
พออะคาได้เห็นว่าจีน่าเขาก็พยายามคิดคำตอบเพื่อไม่ให้จีน่ารู้เรื่องที่วินไปฝึกที่อื่น แต่ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสถึงพลังเวทของเด็กหนุ่มได้ แต่ก่อนที่อะคาจะตอบคาลอสก็พูดกับจีน่าเสียก่อน
“หน้าจะใกล้กับมาแล้วล่ะพวกเธอไปรับเจ้าหนูนั่นสิ” คาลอสมองยังเด็กสาวตรงหน้าแล้วตอบแทนอะคา
จีน่ามองคาลอสอย่างงงๆ “นี่หมายความว่าไง วินไปไหน”
พอแฟนท่อมเห็นว่าความจะแตกเขาจึงรีบพูดกับลูกสาวของเขาในทันที
“ไม่ได้ไปไหนหรอกลูก เดินไปรับวินที่ดันเจี้ยนเถอะเดี๋ยวพวกพ่อจะกลับไปรอที่บ้าน” แฟนท่อมพูดกับลูกสาวของตนเอง
พอได้ยินอย่างนั้นจีน่ากับคุโระก็เดินเข้าไปในดันเจี้ยนในทันที พอแฟนท่อมเห็นลูกของตัวเองเดินไปจนน่าจะไม่ได้ยินในสิ่งที่พวกเขาคุยชายหนุ่มก็หันมาพูดกับลุ่นพี่ของตนในทันที
“พี่คาลอส เรื่องที่วินได้ไปต่อสู้ในยุคนั้นอย่าบอกลูกผมนะ”
“ทำไมล่ะ แต่ก็ด้าย” คาลอสพูดไม่สนใจ สำหรับเขสาเด็กที่หน้าสนใจก็คือวินเท่านั้น ส่วนคนอื่นนั้นไม่เห็นหน้าสนใจเลยสักนิด
เมื่อแฟนท่อมเห็นอย่างนั้นเขาก็พูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้น พวกเรากลับบ้านกันดีกว่า”
หลังจากนั้นแฟนท่อมก็ใช้เวทมนตร์เปิดประตูมิติและพาพวกอะคากลับบ้านไปในทันที
พอจีน่าได้เข้ามาในดันเจี้ยน พวกเธอก็มองไปรอบ ๆ พอคุโระได้เห็นอย่างนั้นเขาก็ตะโกนขึ้น
“โอ้โห นี่มันกว้างจัง” เด็กน้อยแบมือออกก่อนที่จะใช้เวทที่เด็กน้อยมันใจ แต่พอจีน่าได้เห็นอย่างนั้นเธอก็รีบห้ามคุโระอย่างรวจเร็ว
“อย่า เดี๋ยวพี่ใช้เวทไฟให้” จีน่าพูดและรีบเรียกบอล์นไฟขึ้นมาบนมือของเธอทันที เพราะหากให้คุโระใช้เวทคงไม่ดีแน่นอน
“ทำไมพี่ ตอนกลางวันผมก็ใช้เวทนี่นา” คุโระถามด้วยความสงใส
พอจีน่าได้ยินคุโระพูดเธอก็นึกถึงป่าที่ถูกเจ้าหนูน้อยเผาจนเรียบ
“คุโระเก็บเวทไว้ให้พี่วินดูดีกว่า” จีน่าพูดขึ้นโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอพูดไปจะทำให้วินต้องเจอกับเวทอันแสนรุนแรงของคุโระ
“เอาอย่างงั้นก็ได้” คุโระพูดและรีบวิ่งไปหาวินอย่างรวจเร็ว ทำให้จีน่าต้องรีบวิ่งตามเจ้าหนูน้อยไป
ผ่านไปไม่นานเด็กน้อยก็เจอกับร่างที่นอนสลบอยู่ พอเขามองไปก็พบว่าร่างนั้นก็คือร่างของวิน
“พี่จีน่า พี่วินอยู่นี่” เด็กน้อยรีบวิ่งมาหาวิน ทว่าร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดทำให้คุโระต้องหยุดด้วยความกลัว
จีน่าพบว่าเด็กน้อยหยุด พอเธอเดินมาใกล้ ๆ เด็กน้อยเธอจึงพบว่าเด็กน้อยนั้นมีสีหน้าซีดเผือด
“พี่วิน พี่วินตายแล้ว” คุโระตะโกนขึ้นและเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของตน
สิ้นเสียงของเด็กน้อยจีน่าก็มองเห็นร่างของวิน ร่างนั้นเต็มไปด้วยเลือด
“นี่มัน” เธอพูด พร้อมทั้งรีบวิ่งไปกวาดตามองไปทั่วร่างกายของวินทันที แต่เธอกับไม่พบว่าร่างตรงหน้านั้นมีบาดแผล จีน่าจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“”พี่วินยังไม่ตาย คุโระลองดูสิ” จีน่าชี้ไปที่วินพร้ม
“พี่วินไม่มีแผลใช่ไหมละ”
คุโระเห็นอย่างนั้นจึงเดินมาอยู่ข้าง ๆ จีน่าและมองดูร่างของวินอีกครั้ง “จริงด้วย” เจ้าหนูน้อยถอนหายใจ
และเดินไปหาวินพร้อม ๆ จีน่า
ผ่านไปวินก็รู้สึกถึงความเย็นที่ใบหน้าทำให้วินต้องรีบลืมตาขึ้นมาดู แต่เมื่อเขาได้รู้ว่าสิ่งที่ทำให้เข้าตื่นนั้นคืออะไรทำให้วินยิ้มออกมาด้วยความดีใจเพราะตอนนี้ตรงหน้าของวินนั้นก็คือคุโระจีน่า
“ตื่นแล้วหรอพี่” คุโระพูดขึ้นด้วยความดีใจ
“อือ แล้วทำไมคุโระกับจีน่าถึงมาอยู่นี่ได้” วินถามขึ้น
จีน่าได้มองหน้าของวินพร้อมตอบขึ้น “พ่อกับคนที่ชื่อคาลอสให้ฉันมารับนาย แล้วนายฝึกอย่างไงหรอถึงมีเลือดเต็มตัวขนาดนี้”
จีน่ามองไปยังเลือดที่อยู่เต็มตัวของวินพร้อมพูดขึ้นอีกครั้ง “ฉันว่านายไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ”
คุโระพูดพร้อมทั้งชีมาที่วิน “จริงด้วยครับพี่วิน ดูดิเลือดเต็มเลย”
“อือ ถ้าอย่างงั้นก็คงต้องกลับไปอาบน้ำที่บ้าน” วินพูดขึ้น
จีน่ายื่นมือมาตรงหน้าของวิน เมื่อวินเห็นอย่างนั้นเขาจึงจับมือของเธอ หลังจากมือของพวกเขาได้สัมผัสกันจีน่าก็พูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้น พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” วินพยักหน้าตอบเธอในทันที
ผ่านไปไม่นานพวกวินก็ได้เดินมาถึงหน้าดันเจี้ยน เด็กหนุ่มมองไปยังรอบ ๆ ด้วยความคิดถึงดวงอาทิตย์และสายลมเย็นที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน วินค่อย ๆ เดินอย่างช้า ๆ และค่อย ๆ มองไปยังธรรมชาติที่สวยงาม
จนเขาได้มาถึงยังที่พวกจีน่าได้ฝึกวินก็ตรงตกใจ เพราะผืนป่านั้นได้หายไป
“นี่มัน หรือว่าจะเป็นฝีมือของเธอ” วินทันมองจีน่า
จีน่ารีบปฏิเสทอย่างรวจเร็ว “หา จะบ้าหรอนี่เป็นฝีมือของคุโระตั้งหาก” จีน่าพูดและหันไปมองยังเด็กน้อย
พอวินได้หันไปก็เห็นว่าคุโระกำลังยิ้มด้วยความภาคภูมิใจอยู่
“ผมเก่งไหมพี่”
วินคิดอยู่สักพัก แล้วจึงพูดขึ้น “เก่ง แต่ว่าต่อไปใช้เวทระวังหน่อยนะ”
คุโระยิ้มพร้อมทั้งพูดขึ้น “ได้เลย ต่อไปผมจะใช้ให้น้อยกว่านี้ก็แล้วกันนะ”
“อือ ก็ดีแล้วล่ะ” จีน่าพูดและหันไปพูดกับวิน
“รีบกับบ้านกันเถอะ นายจะได้พักผ่อนด้วย” สิ้นเสียงจีน่าก็ได้ใช้เวทมิติหลังจากนั้นพวกวินก็ได้เดินเข้าไปในมิติทันที
ผ่านไปไม่นานพวกวินก็มาถึงบบ้านของอาอิ เด็กหนุ่มได้กลิ่นอาหารอันแสนหอมหวนจากข้างในบ้าน
หลังจากนั้นคุโระก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวจเร้ว ทิ่งให้จีน่ากับวินอยู่ด้วยกันตามลำพัง วินมองไปยยังจีน่าอยู่สักพักเขาจึงตัดสินใจเปิดประตูบ้าน หลังจากวินได้เปิดประตูเด็กหนุ่มก็เห็นทุกคนที่กำลังรอพวกเขากลับมาจากการฝึก เด็กหนุ่มมองตรงไปก็พบว่าตอนนี้ทุกคนที่ได้แยกย้ายกันไปฝึกฝนได้กลับมารวมตัวกันเรียบร้อยแล้ว
วินยืนมองอยู่สักพักจนเขาได้ยินเสียงทุกคนพูดกับเขา “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะวิน”
พอวินได้ยินอย่างนั้นเขาก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ “ครับ ผมกลับมาแล้ว”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น