บทที่ 11 เดินทาง ตอนที่ 2

วินจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้า วันนี้เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มได้เห็นพลังเวทที่มีความรุนแรงขนาดนี้ ทำให้วินรู้ได้ถึงความต่างชั้นของพลังฝีมือของเขากับพวกอะคาได้อย่างชัดเจน ศัตรูที่เขาต่อสู้ด้วยความยากลำบาก ศัตรูที่เขาต้องใช้พละกำลังทั้งหมดก็ยังไม่สามารถเอาชนะได้ หากแต่พอพวกอะคาได้มาถึงเพียงไม่กี่วินาทีพวกเขาก็สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย วินกำมัดอย่างเจ็บใจเขาไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไรเขาถึงจะสามารถใช้พลังแบบนี้ได้บ้าง แต่ต่อให้มันจะต้องใช้เวลานานเพียงใดเขาก็แค่ตั้งทำมัน หากว่าเขาไม่ทำเขาก็คงไม่สามารถใช้พลังได้
อะคาโบกมืออีกครั้งทำให้ไฟที่ลุกอยู่ดับลง เขาหันมามองยังเด็กหนุ่มที่เป็นลูกสิตของเขา ความจริงพวกเขามาถึงที่แห่งนี้สักพักแล้ว แต่เขาแป็นคนบอกให้แฟนท่อมรอดูท่าทีก่อน เพราะเขาอยากดูพลังเวทของวิน ทำให้อะคาได้พบว่าตอนที่วินได้ต่อสู้พลังเวทของเขานั้นไม่มีความเสถียร ถึงพลังเวทของวินจะมากมายถึงแม้การฟู้นตัวจะรวจเร็วเพียงใด แต่ถ้าไม่สามารถควรคุมพลังได้มันก็ไร้ซึ่งความหมาย สำหรับเขาการกำจัดคนที่โจมตีคุโระนั้นเป็นเรื่องที่แสนง่ายดาย ทว่าเขาก็อยากแสดงพลังให้เด็กหนุ่มที่มาจากต่างโลกได้เห็นถึงการใช้พลังเวทที่แท้จริง
แต่พออะคาได้มองไปเห็นลูกของตนมีบาทแผล ทำให้เขาเริ่มโกรธ เขาอยากรู้ว่าคนที่ทำให้เด็กน้อยตรงได้รับบาดเจ็บนั้นเป็นคนตรงหน้าหรือไม่ แต่ก่อนที่เขาจะได้ออกไปโจมตีแฟนท่อมก็ออกไปเสียก่อน
พออะคากับวินได้มองกันทำให้วินพอเดาได้ว่าสิ่งที่อะคาได้ทำทั้งหมดนั้นเพื่อให้เขาได้เห็นว่าการใช้พลังเวทนั้นเป็นอย่างไร ที่ผ่านมาเขาไม่เคยนึกถึงการใช้พลังแบบนี้มาก่อน เพราะโลกของเขานั้นไม่ได้ใช้การต่อสู้แบบนี้ เด็กหนุ่มจึงได้ตัดสินใจพูดกับชายตรงหน้า
“ขอบคุณมากนะครับ คุณอะคา”
“งั้นหรอ แล้วมองทันหรือปล่าว”
“มองทันครับ”
อะคายิ้มด้วยความพึงพอใจ “ดีแล้ว ต่อไปนี้พวกเราจะฝึกใช้พลังแบบนี้กัน”
“ได้เลยครับ”

วินละสายตาจากพวกอะคาและหันมามองคาลอส ตอนนี้สภาพร่างกายของคาลอสกับเขาก็ไม่ได้ต่างกันนัก แต่เขาโชกดีที่ได้รับเวทมนตร์ฟื้นฟูมาจากพวกชิโนซากิ แต่คาลอสนั้นไม่ได้มีพลังเวทอยู่แม้เพียงนิดเดียว ก่อนที่วินจะพูดกับคาลอส
คาลอสก็ลุกขึ้น ทุกครั้งที่เขาเดินเลือดของเขาก็จะไหลออกย้อมพื้นตรงนั้นให้เป็นสีแดงฉาน ทำให้จีน่านั้นมองด้วยความตกตลึง เหมือนว่าคาลอสจะมีตาหลัง เขาจึงหันมาพูดกับเด็กสาว
“มองอะไรยายหนู เจ้าไม่ต้องห่วงข้าหรอกน่า เรื่องแบบนี้ข้าเจอมาจนชินแล้ว” คาลอสมองแผลของตนด้วยศีหน้าเรียบเฉย ถึงแม้ว่าบาดแผลมันจะดูเหมือนหนัก เลือดอาจจะไหลไม่หยุด ทว่าแผลที่เขาได้รับนั้นมันไม่ได้โดนจุดตายแต่ประการใด ทำให้เขาไม่รีบร้อนที่จะรักษามากนัก
แต่สำหรับจีน่า เธอมองคาลอสอย่างไม่เชื่อสายตา สำหรับเธอบาดแผลขนาดนี้มันต้องเจ็บเป็นแน่ เธอมองอยู่สักพักเธอจึงพูดพึมพำกับตัวเอง
“รีบไปรักษาดีกว่านะ”
แต่คาลอสกับได้ยินเสียงของเด็กสาวอย่างไม่ยากเย็นนัก “เป็นห่วงตัวเองดีกว่าน่า ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่เป็นอะไร แต่ได้รับจิตสังหารของแฟนท่อมกับอะคาไปขนาดนั้น ร่างกายของเจ้าคงไม่เหมือนเดิมนักหรอก”
จีน่าได้ยังออย่างนั้น เด็กสาวจึงสำรวจร่างกายตัวเอง เธอค่อย ๆ ขยับมืออย่างช้า ๆ แต่เธอกับพบว่าตอนนี้ร่างกายนั้นไม่ค่อยทำตามคำสั่งสักเท่าไร
“ไม่ต้องห่วงหรอกลูก ประมาณห้านาทีร่างกายก็เป็นเหมือนเดิมแล้ว”
“อือ แล้วคุโระล่ะ” จีน่าหันไปมองคุโระที่อยู่บนตักของเธอ เธอพิจารณาเด็กน้อยอีกครั้ง
แฟนท่อมเห็นอย่างนั้นเขาจึงมองร่างของเด็กน้อย “บาดแผลไม่ใหญ่มากนัก พ่อก็รักษาได้แต่ท่าอยากจะให้คุโระหายเร็ว ๆ ก็ต้องพาไปให้พวกพี่เมเปิ้ลรักษา”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะพาไปเอง” อะคาเดินเข้ามาสมทบ โดยที่มีวินเดินมาตามหลัง
“หนูว่า พาวินกับคาลอสไปด้วยดีกว่านะคะ” จีน่ามองไปยังอะคา และกวาดสายตามองไปยังวินและคาลอส
“ไม่จำเป็น” คาลอสมองไปยังเด็กสาวตรงหน้า อย่างไรก็ตามเขาก็จะไม่ยอมไปให้พวกเมเปิ้ลได้เห็นสภาพอันหน้าสังแบบนี้เป็นอันขาด
”แต่ว่ามันก็ต้องเจ็บไม่ใช่หรอ” เด็กสาวคนเดียวในกลุ่มถามด้วยความเป็นห่วง ถึงเธอจะไม่ชอบคาลอส หากแต่ถ้าไม่มีชายคนนี้เธอกับคุโระก็คงตายไปแล้วเป็นแน่
เมื่อคาลอสได้มองสายตาจริงจังของเด็กสาว ทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ อย่างประหลาด มันเป็นเวลานานเท่าไรไม่สามารถนับได้ที่เขาไม่ได้รับสายตาแบบนี้ สายตาที่เปลี่ยมไปด้วยความหวังดี สายตายที่แสดงความเป็นห่วงอย่างจริงใจของเด็กสาว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากจะบอกความรู้สึกของเขาให้เด็กสาวตรงหน้า คาลอสจึงตัดสินใจหลบสายตาและเดินไปทางอะคา
อะคามองหน้าคาลอส “เป็นไงบ้าง”
“เจ้าก็รู้ดีนี่ ว่าอาการของข้านั้นไม่ได้หนักอะไร” เขาสะบัดมือให้อะคาเห็น
อะคามองชายตรงหน้าอย่างรู้ทัน เขายิ้มขึ้น “ถ้ามีเวทมนตร์บาดแผลแค่นี้ก็คงไม่เป็นอะไรใช่ไหมล่ะ แต่ตอนนี้แกไม่มีเวทนี่”
“โอ้ นี่เจ้าเป็นห่วงข้าอย่างงั้นหรอ” คาลอสเริกคิ้ว ขึ้นด้วยความแปลกใจ เขานำมือขึ้นมากอดอกของตนเอง
เมื่ออะคาเห็นอย่างนั้น เขาก็หมั่นไส้ชายตรงหน้า หากคาลอสไม่ได้บาดเจ็บอยู่แล้ว เขานี่แหละจะเป็นคนทำให้คาลอสบาดเจ็บเอง แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อเขาได้ยินเสียงของชายตรงหน้า
“ข้าขอโทษนะ ที่พาพวกเด็ก ๆ มาเสี่ยง”
“ไม่เป็นไร แต่พวกเราต้องคิดคำอธิบายดีดี ให้พวกเมเปิ้ลล่ะนะ ถ้าพวกเธอรู้ละก็พวกเราจบไม่สวยแน่” แฟนท่อมพูดขึ้น
“ไม่เห็นต้องกลัวยายพวกนั้นเลย” คาลอสตอบแฟนท่อมและเปลี่ยนเรื่องอย่างรวจเร็ว
“พลังเวทมาหรือยัง”
“รออีกแปลบนึง อีกประมาณหนึ่งนาทีก็มาแล้ว”
พอจีน่ารู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เธอละสายตาจากคาลอสและหันไปมองวิน
“นี่วิน กลับบ้านกันเราต้องพาคุโระไปรักษา”
“อือ” วินเดินเข้าไปหาจีน่าพร้อมทั้งยื่นมือไปให้เด็กสาวจับด้วยความเป็นห่วง เขาคิดว่าร่างกายของจีน่านั้นยังไม่ได้กับมาสมบูรณ์นัก
เมื่อเธอเห็นอย่างนั้นเธอจึงจับมือของวินในทันที จีน่านำเด็กน้อยไว้บนหลังและมองไปยังอะคาและแฟนท่อม เมื่อพวกเขาพร้อมแฟนท่อมก็เตรียมตัวจะเปิดเวทมิติ แต่ก่อนที่แฟนท่อมจะใช้ จู่ๆ ก็มีเวทมิติปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกเขา พอเวทมิติได้เป็นขึ้นพวกเขาก็รู้สึกถึงสายตาที่เปลี่ยนไปด้วยจิตสังหารอย่างรุนแรง
#พอดีเมื่อวานนี้ผมไม่สบายครับ เลยไม่ได้อับโทษทีนะครับ ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านนะครับ ช่วงนี้เขียนน้อยนะครับพอดีเตรียมตัวติวสอบ ielts ครับผม