หมวดเนื้อหา:
พวกวินมองเหตุการณ์ตรงหน้า ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมั่นใจแน่ ๆ ว่ามอนสเตอร์ที่ถูกการโจมตีระดับนั้นเข้าไปคงไม่มีทางรอดเป็นแน่ แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อความไม่ประมาททำให้พวกวินยังไม่คลายการระวังตัวลงแม้เพียงนิดเดียว ทว่าหลังจากสิ้นเสียงของมอนสเตอร์พร้อมกับเปลวเพิงเริ่มดับลง ทำให้วิน เพ่งสายตามอง
เมื่อสิ้นเสียงร้องพร้อมกับเปลวเพิงที่เริ่มดับลง ทำให้เด็กหนุ่มเริ่มเพ่งสายตามองงูยักษ์ที่อยู่งไม่ห่างไปนัก ตอนนี้ทั่วทั้งตัวของมันเต็มไปด้วยบาดแผลนับไม่ท่วน พอวินเห็นอย่างนั้นเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับหันมากล่าวกับกลุ่มของตนเอง
“คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ” สิ้นเสียงของเด็กหนุ่มพวกอาโออิก็หยุดใช้พลังเวทย์ทันที
“เฮ้อ อันตรายจริง ๆ เลยนะตอนนั้น” จีน่าถอนหายใจพร้อมกับหันไปหาเด็กหนุ่มคนเดียวในกลุ่ม
เด็กสาวมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาที่แสดงถึงความเป็นห่วง เพราะเรื่องที่วินจะไปจัดการมอนสเตอร์งูยักษ์นั้นไม่ได้อยู่ในแผนการที่เด็กหนุ่มเล่าให้ฟังแม้แต่นิด พอจีน่าคิดได้อย่างนั้นเธอจึงใช้น้ำเสียงไม่พอใจถามเด็กหนุ่ม
“ว่าแต่วิน เรื่องที่นายจะไปจัดการเจ้างูยักษ์ มันไม่เห็นมีในแผนของนายเลยนี่นา หรือว่านายไม่เชื่อใจฉันหรือไง” ถึงแม้เธอจะพูดกับเด็กหนุ่มอย่างนั้น หากแต่ภายในใจเธอกับคิดว่า
‘ถ้าฉันใช้เวทเทเลพอร์ตกับนายไม่ทันนายคงโดนเวทของคุโระแน่นอน’
หญิงสาวผมทองคิดด้วยความเป็นห่วง
หลังจากที่จีน่าพูดจบอาโออิก็เอ่ยขึ้น “ที่นายทำแบบนี่หรือว่านายไม่เชื่อใจพวกเราอยังงั้นหรือไง”
พอเด็กสาวเอ่ยจบ ทำให้ทุกสายตามองมาที่วินอย่างรอคำตอบ
“นี่พี่ไม่เชื่อใจพวกผมงั้นหรอ” เด็กน้อยผมดำหันมามองวินด้วยสายตาที่แสดงถึงความสงใส
เมื่ออาโออิไม่เห้นวินตอบ เธอจึงหันมามองชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่ม
“ตอบดีดีนะวิน ถ้านายตอบไม่ดีฉันจะจัดการนายให้เหมือนกับเจ้างูตัวนั้นเลย” อาโออิพูดพร้อมกับยกคทาเวทของเธอขึ้นมาอีกครั้ง
เด็กหนุ่มมองสถานการณ์ตรงหน้า ในขณะที่หัวสมองคิ้ดหาทางแก้ตัวอย่างรวจเร็ว
‘อย่าใจร้อนวิน เราต้องเยือกเย็นเข้าไว้’ ไม่นานเด็กหนุ่มก็ยิ้มขึ้นพร้อมกับใช้น้ำเสียงธรรมดาพูดกับสองสาว เขาส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่หรอกนะ ที่ฉันไม่ได้บอกพวกเธอก็เพราะว่า”
เด็กหนุ่มเว้นระยะไปสักพักเพื่อดึงดูดความสนใจของทุกคน ก่อนที่จะมีใครเร่งรัดให้เขาพูด วินก็เอ่ยอย่างภาคภูมิใจว่า
“ก็เพราะว่า มันไม่ได้อยู่ในแผนตั้งแต่แรกไงละ ฮ่าๆๆ” พอวินแก้ตัวกับพวกจีน่าเสร็จเขาจึงหันไปมองพวกลิน เมื่อเด็กหนุ่มพบว่าตอนนี้ชิโระได้คลายอาณาเขตเวทย์เรียบร้อยเ เด็กหนุ่มจึงถามขึ้น
“ว่าแต่ลินเป็นไงบ้าง พลังเวทกับมายัง”
“เริ่มกับมาบ้างแล้วล่ะถ้าจะเดินทางต่อเลยก็ได้นะ แต่ว่าฉันคงใช้พลังไม่ได้สักพักใหญ่เลย” เด็กสาวผมฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่สบายใจ สิ้นเสียงของเด็กสาว ลินก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมเดินไปสมทบกับพวกวินโดยมีชิโระเดินตามหลังไม่ห่าง
เด็กหนุ่มมองประเมินสีหน้าท่าทางของหญิงผมฟ้า เมื่อวินพบว่าอาการของลินนั้นไม่หน้าเป็นห่วงเขาจึงพยักหน้าตกลง หลังจากที่วินสังเกตอาการของลินเรียบร้อยแล้ว เขาจึงใช้สายตามองผู้หญิงที่พวกลินได้ช่วยไว้ ผู้หญิงคนนั้นมีเส้นผมสีดำลำตัวมีบาดแผลเป็นบางจุด จากที่วินได้สังเกตดูเขาก็พอรู้บ้างว่าทุกการโจมตีของพวกโจรนั้นไม่ได้โดนจุดตายของผู้หญิงคนนี้แม้แต่นิดเดียว ถึงแม้เด็กหนุ่มจะรู้สึกแปลกใจ ทว่าพวกจีน่ากับไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงตรงหน้าแม้แต่นิด
ระหว่างที่วินกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องผู้หญิงตรงหน้า จู่ๆ หลินก็เดินมาอยู่ตรงหน้าของพวกวิน หญิงสาวก้มหัวลงพร้อมกับพูดขึ้น
“นี่ได้โปรดไปช่วยหมู่ บ้านของฉันก่อนได้ไหม มันอยู่ไม่ห่างไปจากที่นี่”
เมื่อจีน่ากับลินเห็นอย่างนั้น พวกเธอจึงถามพร้อมกัน
“มันเกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านของเธอ”
“ฉันไม่มีเวลาอธิบายแล้ว ฉันขอร้องละ ได้โปรดช่วยพวกฉันด้วย”
หญิงสาวผมดำพูดพร้อมกับมีน้ำตา ค่อย ๆ ไหลออกจากดวงตาของเธอ พอพวกจีน่าเห็นอย่างนั้นพวกเธอจึงพยักษ์หน้าตกลงในทันที เมื่อวินพบว่าพวกลินต้องการที่จะไปช่วยหมู่บ้านของหญิงแปลกหน้า ประกอบกับเวลาที่เริ่มใกล้เย็นเข้าไปทุกทีทำให้เด็กหนุ่มไม่คิดที่จะปฏิเสธ พอวินคิดเสร็จเขาจึงให้หลินเริ่มนำทางในทันที
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น