หมวดเนื้อหา:
ณโรงเรียนแห่งหนึ่ง ณ ห้องม. 4/A ในเวลาเรียน ระหว่างที่นักเรียนทุกคนกำลังตั้งใจฟังและดูเอกสารที่ครูให้มาก็ได้มีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กคนนี้มีอายุน้อยที่สุดในห้อง เขามีชื่อว่าไบรท์ เขามีดวงตาสีแดง ผิวขาวสูงประมาณ 150 ซม. เขาเป็นเด็กที่เรียนดีที่สุดในโรงเรียน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นคนที่ไม่มีเพื่อนอยากจะเข้าใกล้ เนื่องจากเขาเป็นลูกครึ่งนุษย์ต่างดาวนั่นเอง
‘เมื่อไรจะเลิกเรียนสักทีวะ’ เขาคิดในใจพร้อมทั้งก้มหน้าลงไปฟุบกับโต๊ะเรียน อีกครั้ง โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขาทำนั้นได้มีผู้หญิงคนหนึ่งมองเขาอยู่ตลอด
เมื่อเสียงเลิกเรียนดังขึ้นเด็กชายก็รีบลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องอย่างรวจเร็ว ระหว่างที่เขากำลังเร่งฝีเท้าอยู่นั้นเด็กชายก็ไปชนกับคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงทางเดิน
‘ทำไมไม่หลบวะเนี่ย’ ไบรท์คิดและรีบเดินต่อโดยไม่หันมามองเลยว่าผู้หญิงคนที่เขาชนนั้นเป็นใคร จนเขาได้ยินเสียงเรียกของผู้หญิงคนนั้น
“เฮ้นี่นายไม่คิดจะขอโทษฉันเลยหรอ” ทำให้เขาต้องหันกลับมามองที่เธอ
คนที่เด็กชายได้ไปชนนั้นมีหน้าตาสวยผมสีทองยาวประบ่า จะใบหน้ารูปไข่สูงประมาณ 160 ซม. ดวงตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเล เธอกำลังมองไบรท์ด้วยความไม่พอใจ เขาดูแล้วผู้หญิงตรงหน้าของเขาน่าจะมีอายุมากกว่าเขาเป็นแน่ แต่ไบรท์ก็ไม่สนใจเขารีบขอโทษผู้หญิงตรงหน้าและวิ่งกลับบ้านอย่างรวจเร็ว
บ้านของไบรท์นั้นเป็นบ้านสองชั้น แต่ละชั้นมีสามห้อง และมีหนึ่งห้องน้ำ ซึ่งไบรท์ก็ได้ขอห้องที่อยู่ใกล้ห้องน้ำที่สุดและอยู่ชั้นแรกเนื่องจากเขาไม่อยากเดินขึ้นไปชั้นสองพอเด็กชายได้เข้าบ้านมาเขาก็ตรงไปยังห้องนอนของเขาทันที ห้องนอนของไบรท์ไม่มีอะไรเรียกง่ายๆ ว่าเป็นห้องที่มีแต่เตียงนอนกับโน๊ตบุ๊ค และมีขนมทิ้งไว้บ้าง
“พี่ยังไม่กลับมาสินะถ้างั้นเราก็มีเวลาเล่นเกมยาวสินะ” เขาพูดพร้อมทั้งเปิดโน๊ตบุ๊คขึ้นมาทันที ถึงแม้ในยุคนี้การเรียนเกมในโน๊ตบุ๊คจะไม่ได้รับความนิยม เพราะทุกคนจะไปเล่นเกมในโลกเสมือนจริงแต่ก็ยังมีอีกพวกที่ไม่สามารถทำได้นั้นก็คือพวกลูกคึ่งมนุษย์กับมนุษย์ต่างดาวอย่างไบรท์นั่นเอง เนื่องจากความเร็วของสมองของพวกเขามันต่างกันเกินไป แล้วอีกอย่างพวกลูกคึ่งแบบเขานั้นก็หาแสนจะยาก
พอคอมตรงหน้าของไบรท์เปิดติดเขาก็เริ่มเข้าเล่นเกมในทันที ระหว่างที่ไบรท์กำลังจะเข้าเล่นเกมเขาก็ได้เห็นโฆษณาที่เด้งขึ้นมา แต่ไบรท์ก็ไม่ได้สนใจ เขาเล่นเกมในคอมจนเวลาผ่านไปประมาณ 30 นาทีได้ จนเขาได้ยินเสียงของพี่สาวและน้องสาวของเขา
“กลับมาแล้ว”
“ไบรท์ช่วยมาขนของหน่อย” เสียงของพี่สาวของไบรท์พูดขึ้น เธอมีอายุ 25 ปี เธอมีชื่อว่าไอ ผมสีดำและที่สำคัญเธอไม่ใช่ลูกครึ่งแบบเขาแต่เป็นมนุษย์ เหมือนกับน้องสาวของเขาเธอก็เป็นมนุษย์เช่นเดียวกัน
“พี่ไบรท์ช่วยหนูถือของหน่อย” เสียงของน้องของเขาดังมาติด ๆ เธอมีชื่อว่ามาย เป็นเด็กเรียนดีเหมือนกับไบรท์แต่ไม่ได้เรียนข้ามชั้นแต่อย่างใด
‘ไม่เอาทำไงที่จะเหมือนว่าเรายังไม่ได้กลับมาดีหว่า’ เขาคิดพร้อมทั้งนำมือไปปิดไฟที่อยู่ข้าง ๆ โต๊ะ
ผ่านไปเสียงของพี่สาวของเขาก็ดังขึ้นอีก แต่ครั้งนี้เธอได้เปิดประตูเข้ามา
“ทำไมไม่ไปช่วยพวกฉันขนของเข้าบ้านหา” เธอเดินมาดึงหูฟังของไบรท์ออกพร้อมทั้งพับหน้าจอคอมลงใน
“ทำอะไรพี่ไอผมกำลังจะชนะเลยยย” ไบรท์หันไปพูดเสียงดังกับพี่สาวของเขา
“ชนะอะไรของแก แล้วดูห้องของแกสิ” ไอมองไปยังห้องของน้องชายตนเอง
“ไม่เปิดไฟชอบอยู่แบบมืดๆ หรอ”
“พี่ก็รู้นี่ว่าตาของผม กับตาของมนุษย์นั้นมันต่างกัน” ไบรท์พูดพร้อมทั้งมองไปยังพี่สาวของเขา พี่ของเขามีหน้าตาสวย จมูกโด่ง สูงประมาณ 180 ซม” เป็นพวกที่ชอบใช้กำลังเป็นที่สุด ส่วนน้องสาวของเขานั้นก็สูงประมาณ 165 ซม. ซึ่งสูงกว่าเด็กลุ่นเดียวกันนั่นก็เป็นเพราะถูกพี่สาวของเขาฝึกทุกวัน ซึ่งไม่เหมือนเขาที่ตัวเตี้ยที่สุดในบ้านหลังนี้
“ฉันกับมายรอแกนานมากเลยนะ” ไอทำท่าจะหยิบโน๊ตบุ๊คของไบรท์ไปโยนทิ้งข้างหน้าต่าง หากแต่ไบรท์ก็พยายามหยิบมาจากมือพี่สาวของเขาเช่นเดียวกัน
“นานตรงไหนแค่ประมาณห้านาทีเอง” ไบรท์พูดพร้อมทั้งกระโดดแต่เขาก็ไม่สามารถเอี้ยมถึงได้สักที
‘ทำไมเราต้องเกิดมาตัวเตี้ยด้วยนะ’ เขาพยายามลองอีกครั้งจนเขายอมแพ้
“อยู่ไหนล่ะของผมจะได้ไปช่วยขน”
“พวกเราเอาเข้าบ้านมาหมดแล้ว”
“แล้วมาตามผมไม”
แต่เขายังไม่ได้ทันพูดต่อเขาก็ได้โดนพี่สาวเขกหัวไปหนึ่งที
“หัดใช้ภาษาให้ถูกหน่อยสิเดี๋ยว มายมาได้ยินก็จำไปใช้ตามหรอก”
“แล้วพี่มีอะไรล่ะ รีบพูดมาดีกว่า” ไบรท์พูดด้วยท่าทางจริงจัง
‘รีบพูดมาจะได้ไปเล่นเกมต่อซักที ‘ เด็กชายมองไปยังมือของพี่สาวที่กำลังถือโน๊ตบุ๊คอยู่
ไอเห็นน้องของเขามองไปยังโน๊ตบุ๊คโดยที่ไม่สนใจเธอ
“ได้ไอ้เด็กติดเกม” สิ้นเสียงเธอจึงได้พาโน๊ตบุ๊คออกไปจากห้องทันที
“จะเอาไปไหน” ไบรท์พูดขึ้น
“ก็เอาออกจากเด็กติดเกมนะสิ ห้าๆๆๆ “
“ใครเป็นเด็กติดเกมกันหา” ไบรท์หันไปมองรอบ ๆ ห้อง
“เอางี้ มากินข้าวแล้วคุยกันมันเป็นเรื่องที่พี่อยากให้แกกับมายต้องรู้” พอไอได้เดินถึงหน้าห้องของไบรท์เธอก็ได้หันมาพูดกับน้องของเธออีกครั้ง
“อย่าลืมไปช่วยมายทำข้าวเย็นด้วยด้วยล่ะ”
‘ยุ่งยากจริงไม่เอาเด็จขาด’ ไบรท์คิดเสร็จเขาก็หยิบมือถือและนอนลงที่เตียงของเขาดังเดิม
พอไอได้ออกมาจากห้องและมองกลับไปเธอจึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
“มายเดี๋ยวพี่ไปช่วยทำข้าวเย็นเองจ้า” ไอพูดและเดินเข้าไปที่ห้องครัวทันทีโดยที่มีผู้หญิงผมสีทองดวงตาสีฟ้ากำลังมองไปที่ห้องของไบรท์อยู่
“ไม่ต้องมองหรอกน่าเดี๋ยวเจ้านั่นก็มากินข้าวเย็นเองแหละ แล้วถึงตอนนั้นพวกเราค่อยคุยงานกันก็ได้” ไอหันไปพูดกับผู้หญิงผมทอง สิ้นเสียงเธอก็ได้เดินตามไอเข้าไปในห้องครัวทันที
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น