บทที่ 5 ล็อกอิน 2

ปล. นิยายเรื่องนี้เต็มไปด้วยความไม่สมเหตุสมผลและอาจจะมีฉาก 18 + เป็นบางครั้งนะครับ

            หลังจากที่ไบรท์ได้มองหน้าต่างสถานะของตนเองเสร็จเขาก็เริ่มเดินตรงไปข้างหน้า โดยที่ระหว่างเดินเขาก็มองหาผู้เล่นเกมเหมือนกับเขา แต่ทว่าเขาก็ไม่เจอผู้เล่นแม้แต่คนเดียวแต่กับเจอป่าไม้ที่มีความเขียวขจี โดยที่ไบรท์ไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้เขากำลังเก้าเท้าออกหางจากเมืองเริ่มต้นไป ระหว่างที่ไบรท์ได้เดินเขาก็ได้เรียกหน้าต่างสถานะขึ้นมาอีกครั้งและได้มองหาทักษะของเขาว่ามีอะไรได้เพิ่มขึ้นไหม แต่เขาก็ยังไม่พบว่าตอนนี้หน้าต่างนั้นยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง พอเขาเห็นดังนั้นเด็กชายนำมือของเขาไปกดปุ่มปิดหน้าต่างทันที

‘ก่อนอื่นเราต้องหาทุ่งหญ้าก่อนสินะ’ พอคิดเสร็จไบรท์ก็ได้เริ่มออกวินในทันที แต่เขาก็ต้องพบว่าทุกครั้งที่เขาพยายามวิ่งเขาก็จะรู้สึกว่าเข้าจะเหนื่อยตามจำนวนครั้งที่วิ่งทำให้ไบรท์รู้ได้ว่าเกมนี้หากอยากจะเก่งเร็วต้องใช้วิธีข้ามขีดจำกัด พอไบรท์ได้ดังนั้นเขาก็เริ่มเร่งความเร็วในทันที

            ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงไบรท์ก็ได้ยินเสียงที่เขารอมานาน

‘ผู้เล่นไบรท์ได้รับทักษะความอดทนระดับหนึ่งค่ะ’

‘ผู้เล่นไบรท์ได้รับทักษะความเร็วระดับหนึ่งค่ะ’

“อย่างนี้นี่เอง ห้าๆๆๆๆ นึกว่าจะอับทักษะยากกว่านี้ซะอีก” เขาพูดพึ้มพำกับตัวเอง

               พอเขารู้ดังนั้นไบรท์ก็มองหาต้นไม้ที่มีขนาดไม่มากนัก พอเจอไบรท์ก็นำมือเข้าไปต่อยต้นไม้ทันที หลังจากมือของไบรท์ได้สัมผัสกับต้นไม้เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หมัดของเขาได้ทันที พอเขาได้มองมือตนเองก็ได้พบว่าตอนนี้มือของเขาได้เริ่มมีเลือดออก แต่เขาก็ต้องแปลกใจเพราะความเจ็บปวดที่เขาได้รับนั้นมันเทียบไม่ได้กับในโลกจริง                                                                        

‘เกมแบบนี้มันต้องทำให้เหมือนจริงสิ’ เขาคิดในใจพร้อมทั้งระดมหมัดเข้าไปยังต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้าทันที แต่ถึงจะต่อยไปสักแค่ไหนต้นไม้ตรงหน้าก็ไม่ได้เป็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว                                                                        ผ่านไปประมาณสามสิบนาที ไบทร์ก็รู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวช้าผิดปกติทำให้เขาต้องเรียกหน้าต่างสถานะมาอีกครั้ง

‘ถึงความเจ็บปวดจะไม่ค่อยมีแต่เลือดก็ลดลงสินะ ก็มีข้อดีอยู่แหละ’

พอเขาคิดเสร็จเขาก็ได้เลิกต่อยต้นไม้และเริ่มมองสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ทันใดนั้นเขาก็ได้พบกับบางสิ่ง สิ่งนั้นมีลำตั้วยาวค้ายกับงู มันกำลังนอนหายใจลวยลินอยู่ ไบรท์มองอยู่สักพักเขาจึงได้ตัดสินใจเดินเข้าไปหา เขาได้มองอย่างระมัดระวังพร้อมคิดขึ้น

‘แบบนี้ก็ดีนะถ้าฆ่าเจ้าตัวนี้เราก็คงได้อับเลเวล” เขาคิดพร้อมทั้งหาสิ่งที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้จนตาของเขาได้เห็นไม้ที่อยู่ข้าง ๆ เขาจึงได้นำมือจะไปหยิบแต่เขา

“อย่าหยิบนะ แล้วรีบถอยออกมา” มีเสียงชายคนหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ทำให้ไบรท์รีบกะโดดออกมาทันที

“วิ้งแล้วไม่ต้องหันกับมามองข้างหลัง” ชายคนนัน้นตะโกนบอกไบรท์อีกครั้ง

เข้าวิ่งจนสุดฝีเท้าแต่สำหรับชายตรงหน้านั้นมันไม่ต่างกับการเดินของเด็ก เมื่อเขาเห็นดังนั้นชายตรงหยน้าก็ได้วิ่งตรงมาที่ไบรท์และได้ตรงไปฟันงูที่กำลังนอนอยู่ทันที

“ตายสะแก” เขาได้เรียกดาบที่มีสีแดงเพิ่งและฟันไปที่งูจนมัน แต่ในสายตาของไบรท์ในตอนนี้เขากับมองความเร็วของชายตรงหน้าไม่ทัน ในระหว่างที่ไบรท์กำลังพยายามมองชายตรงหน้าอยู่นั้นเขาก็ไม่รู้ตัวเลยว่าได้มีงูขนาดใหญ่กำลังค่อย ๆ เขามาหาเข้า ไบรท์รู้สึกถึงอันตราย

“ระวัง” ชายผมสีแดงที่ได้สังหารงูหันมามองไบรท์ เขาดูจากอายุแล้วก็พบว่าชายตรงหน้าน่าจะอายุไม่ห้างกับเขาเท่าไร                                                                        ไบรท์หันกลับไปมองข้างหลังแต่เขาก็ต้องพบกับความมืดมิต ระหว่างที่ไบรท์กำลังงงเขา แต่พอเขาได้ยินเสียงจากระบบทำให้เข้าใจทุกอย่างในทันที

‘ผู้เล่นไบรท์ได้เสียชีวิตจากการถูกงูกินค่ะ เนื่องจากการตายครั้งนี้เป็นการตายครั้งแรกทางระบบจะยังไม่หักข้าประสบการณ์และผู้เล่นต้องรออีก 2 ชั่วโมงผู้เล่นจะได้กับไปเกิดในเมืองเริ่มต้นค่ะ’

ระหว่างที่ไบรท์กำลังเข้าไปเล่นเกมพวกวารีก็ได้กลับมายังบ้าน

“ไบรท์ไปไหน” วารีถามมายที่กำลังทำงานบ้านอยู่

“พี่ไบรท์น่าจะเข้าไปเล่นเกมแล้วล่ะค่ะ” มายหันมาตอบพร้อมทั้งเตรียมตัวจะหยิบไม้ถูอพื้นแต่วารีก็ได้หยิบออกจากมือมาย

“เดี๋ยวพี่ช่วย” เธอพูดพร้อมทั้งเริ่มถูพื้นทันที พอมายเดินเข้าไปที่ห้องครัวเธอก็ต้องเจอกับวาตะที่กำลังช่วยพี่สาวของเธอทำอาหารเย็นอยู่

“มายไปอาบน้ำได้เลยเดี๋ยวพวกกลับข้าวพวกพี่ทำเองจ้า” ไอพูดในขณะที่เธอกำลังต้มต้มจืออยู่

“ได้เลยค่ะ”

“แล้วไอ้โรคจิตไปไหน” วาตะหันไปถามไอ

“รู้สึกว่าจะเข้าเกมไปแล้วมั้ง” ไอหันมาตอบ

“เอ้าไม่อ่านคู่มือแล้วจะเล่นได้หรอ” เธอพูดพร้อทั้งมองไปยังหนังสือขณะใหญ่ที่เธอไปซื้อมา

“ไม่รู้สิ แต่พวกเราก็อ่านก่อน แล้วก็ค่อยเล่นดีกว่านะเห็นว่าเกมนี้เล่นยากมาก" ไอพูดขึ้น

"ก็ดีนะ" เมื่อพวกสามสาวตกลงกันเสร็จพวกเธอก็ต่างทำงานของตนเองไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พวกเธอคิดนั้นมันไม่สามารถใช้กับไบรท์ได้แม้เพียงนิดเดียว