หมวดเนื้อหา:
ย้อนกลับไปไม่นานหลังจากที่อายูมิเรียกเทพแห่งวารีมาสังหารมัจฉายักษ์
ณ ห้องของผู้ดูแลระบบเกม ชายหนุ่มผมทองคนหนึ่งนั่งจ้องหน้าต่างการต่อสู้ของพวกไบรท์อย่างเคร่งเครียด สีหน้าท่าทางของเขานั่นดูกืนไม่เข้าคลายไม่ออก เขาเม้มริมฝีปากแน่นก่อนที่จะตัดสินใจกดปุ่มบางอย่างที่อยู่ ๆ ใกล้ ๆ มือเพื่อเรียกประชุมเจ้าน่าที่ที่มีส่วนรับผิดชอบในทันที
เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงในเกม เจ้าหน้าที่จำนวนห้าคนก็เดินตรงมาทั้งชายหนุ่มผมทอง เขาเงยหน้าจากหน้าจอเกมพลางจ้องมองชายหนุ่มผมดำที่ยืนอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ทำไมถึงทำแบบนี้กัน”
ชายหนุ่มผมดำนั้นไม่แม้แต่จะสนใจคำกล่าวของหนุ่มผมทอง เขากล่าวอย่างไม่คิดจะแยแสกับท่าทางของชายตรงหน้า “อะไรล่ะ ผมทำอะไรให้ท่านไม่พอใจหรอท่านประทาน”
ชายหนุ่มผมดำทุบโต๊ะทันที “ทำอะไรงั้นหรอ ก็ไอ้นี่ไง” ชายหนุ่มแสดงหน้าต่างระบบให้บุคคลที่เข้าร่วมประชุมใด้ดู ชื่อมอนสเตอร์และระดับโผล่ขึ้นให้พวกเขาได้เห็น
เทพวารี ไร้รูปร่าง ธาตุน้ำ ระดับหนึ่งร้อย
ชายหนุ่มผมดำไม่คิดจะสนใจ เขาเลิกคิ้วนิดๆด้วยท่าทางกวนตีน “โอ้นี่มันมอนสเตอร์ระดับเทพเจ้านี่นา ทำไมถึงอยู่ในเมืองเริ่มต้นละ”
ชายหนุ่มผมทองกัดฟันแน่น “นี่ไงสิ่งที่ฉันอยากจะถามนาย นายออกแบบมอนสเตอร์บ้าอะไรของนายทำไมทำให้มันระดับสูงขนาดนี้ แล้วแบบนี้คนที่ได้มันไปจะมีไอ้บ้าที่ไหนเอาชนะมันได้”
หนุ่มผมดำยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ท่านรู้ไหมว่าคนที่ครอบครองมอนสเตอร์พวกนี้ต้องเสียค่าประสบการณ์เท่าไร แล้วอีกอย่างมอนสเตอร์ตัวประเพทนี้นะเวลาสังหารศัตรูให้เจ้านายของตนเองก็จะหักค่าประสบการ์ของผู้เล่นไปด้วย ดังนั้นสิ่งที่ท่านกังวลว่าระบบเกมนี้จะเสียสมดุลน่ะคงไม่ต้องเป็นห่วง”
“ฉันจะไม่กังวลที่เด็กนี่มีมอนสเตอร์แค่ตนเดียว แต่ว่า”
ก่อนที่ประทานจะกล่าวจบ เสียงของหนุ่มอีกคนก็พูดขึ้น “ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นประทานของบบริษัทแต่ว่าคุณก็ไม่สามารถพูดเรื่องของผู้เล่นคนนี้ได้ตามใจชอบนะครับ ถ้าคุณยังพูดต่อผมเกรงว่าผมคงต้อง”
ชายหนุ่มผมดำยกมือห้ามแล้วจ้องประทานบริษัทต่อ “ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น พวกผมได้ดำเนินการอย่างรอบขอบและดีที่สุดแล้ว” สิ้นคำกล่าวชายหน่มก็เรียกเอกสารทั้งหมดให้กับประทานดู พวกเขาใช้เวลาอ่านอยู่ไม่นานประทานทานบริษัทก็มีสีหน้าท่าทางผ่อนคลายในทันที เขากดปิดหน้าต่างเอกสารแล้วหันไปจ้องชายอาวุโสที่อยูในกลุ่ม
“ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะให้ลูกของคุณมาเล่นเกมนี้ดว้ย แล้วเหมือนกับว่าลูกของคุณจะเลือกจับคู่ได้ถูกคนด้วยนะ”
เขายกยิ้มขึ้นพแล้วกล่าวอย่างสบาย ๆ “มันแน่นอนอยู่แล้ว แล้วเป็นไงล่ะครับท่านการที่ลูกของกระผมได้เข้ามาเล่นเกมนี้ทำให้ท่านหาแมลงเจอบ้างไหม”
ประทานยิ้มขึ้นพลางกล่าวแบบรู้กันดีกับชายเบื้องหน้า “ตอนนี้ยังหรอก แต่ว่าคิดว่าด้วยฝีมือระดับนี้กับความเร็วในการฝึกฝนของลูก แถมยังได้จับคู่กับผู้เล่นที่เคยเป็นอันดับหนึ่งในเกมเราด้วยแล้ว คงไม่ถึงสามเดือนในโลกจริงผมคงได้ตัวแมลงเป็นแน่”
“แต่ว่าสิ่งที่ลูกของผมทำก็คงจะต้องสร้างความปวดหัวให้กับ developer กับ Gm ไม่ใช่น้อยเลยล่ะครับ”
สิ้นคำกล่าวประทานบริษัทก็หัวเราะออกมา “ผมไม่สนใจหรอก แค่เด็กพวกนี้ไม่ทำให้เกมเสียสมดุลนอกจากนั้นถ้าพวกเขาอยากจะทำให้มันสนุกแค่ไหน อยากจะทำอะไรก็ทำ”
เขาลุกขึ้นแล้วผายมือออกไป “สำหรับพวกเขาเกมนี้คือโลก แต่สำหรับผมเที่คอยมองดูพวกเขาอยู่ก็เหมือนกับ
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น