หมวดเนื้อหา:
ด้วยระบบ autopilot ทำให้การขับรถในยุคนี้มันแสนง่ายดาย การจำทางไม่ใช่ปัญหาที่ควรคำนึงสำหรับคนขับอีก
“นี่ทำไมนายถึงรู้จักกับพี่ของฉันได้”
เอ็มยิ้มก่อนที่จะตอบ “ทำไมน่ะหรอ ฉันไม่อยากบอกนายหรอก แต่ว่านะ พี่ของนายเป็นคนที่มีพระคุณกับฉัน ดังนั้นฉันถึงเต็มใจช่วยเหลือพี่ของนาย”
เพียงไม่นานรถเก๋งคันงามก็จอดตรงข้างหน้าบ้านของเด็กๆ บรรยากาศที่แสนเงียบเหงาอันแสดงให้เห็นว่าทุกคนได้ไปโรงเรียนและบางคนก็ไปทำงานเรียบร้อยแล้ว
หนึ่งชายหนุ่ม1 เด็กชายเปิดประตูรถก่อนที่จะก้าวขาลงมาพลางหันหน้ามองกันประมาณว่าแกจะลงมาทำไม
“นี่ใจคอนายจะอยู่รอพี่ฉันกลับมาเลยหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิก็ฉันบอกแล้วว่าวันนี้ฉันจะมาฉลองให้กับตำแหน่งใหม่ของพี่นายังไงล่ะ และอีกอย่างหนึ่งวันนี้ฉันก็ว่างด้วยเลยจะมาชิวๆสักหน่อย”
“ไม่อนุญาตในฐานะเจ้าของบ้าน”
เอ็มยิ้มกวนๆก่อนที่จะกดปุ่มเปิดฝาหลังกระโปรงรถแล้วหยิบของส่งให้กับที่ยืนทำท่าทางไม่ต้อนรับ “เจ้าของบ้านอะไรกันเจ้าของบ้านไม่ใช่หรือไง เป็นแค่ของเจ้าของบ้านจะออกคำสั่ง เหมือนเจ้าของบ้านเองสิ เป็นน้องเจ้าของบ้านก็อยู่แบบนั้นเจ้าของบ้านไปนั่นแหละดีแล้ว”
ไบรท์รับของกินหลังรถของชายหนุ่มตรงหน้าก่อนที่จะกดเปิดประตูแล้วไม่หันหลังกลับมามองอีก ดูที่มีชายหนุ่มยักไหล่แล้วเดินตามเข้าไป
เอ็งบอกบ้านที่ไม่ได้ใหญ่โตก่อนที่เขาจะคิดในใจ ‘ถ้ายอมมาอยู่บ้านของฉันหรือไม่ก็ให้ฉันซื้อบ้านหรืออพาร์ทเม้นท์ที่ดีกว่านี้ให้ก็ดีแล้วแท้ๆ ทำไมต้องทำตัวเหมือนกับว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน แล้วอีกอย่างนึง’
รองเท้าทั้งสองคู่ที่ผัวมาทำให้ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่เขาก็ไม่อยากทำอะไรที่มันจะดูเป็นการละล้วงของหญิงสาว เอ็มตัดสินใจละสายตาจากภาพตรงหน้าก่อนที่จะเดินตรงไปนั่งโซฟาในบ้านโดยที่ไม่ได้รอคำอนุญาตของเด็กหนุ่ม
ท่าทางของพิมพ์ทำให้ไบรท์อยากจะกระโดดหมุนตัวเตะชายตรงหน้าให้ร่วงลงไปนอนกับพื้น ‘ดีนะมันอะไรกันเราเป็นเจ้าของบ้านแท้ๆมันยังไม่สนใจเลยสงสัยต้องพิมพ์ไปถามพี่สักหน่อยว่าหมอนี่มันเป็นใครกันแน่”
“ไปเอาน้ำมาให้กินสักแก้วสิฉันขอให้มึงไปหมดแล้ว แล้วอีกอย่างนึงไม่มีขนมหรือข้าวกระเพรามาให้ด้วยนะมีเกมให้เล่นหรือเปล่าไม่ต้องเป็นเกมแบบเข้าไปอยู่ในโลกเสมือนนะแล้วฉันจะตื่นมาไม่ทันเอาเป็นเกมธรรมดาธรรมดาก็พอ” เอ็มคำสั่งอย่างไม่หยุดพักทำให้ความอดทนของเด็กมาถึงขีดจำกัด
“มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย “ ไบรท์พูดรำพึงรำพันกับตนเอง
“นิทานคิดจะไม่ฟังสัญญาณหรอได้เลย” เอ็มรูปมือหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนที่จะกดเปิดรูปภาพตอนที่ ไบรท์นอนพังพาบคุกกี้ฝนลงกับพื้นเหมือนหมาที่กำลังแพ้
“เห็นไหมนี่มันคืออะไร” ชายหนุ่มยืดลูกมาใกล้ๆทำให้เด็กหนุ่มเบิกตาขวาง เขากัดฟันก่อนที่จะรำพึงรำพันยังเจ็บใจกับสิ่งที่ตนเองทำพลาด
“บัดซบ”
เอ้มยิ้มอย่างถูกใจ “ดูให้ชัดๆสิ มันก็คือรูปของนายที่กำลังโดนฉันอยู่ฝ่ายเดียวยังไงล่ะ ถ้าไม่อยากให้รูปนี้ถูกอัพโหลดลงไปในอินเตอร์เน็ตก็ทำตามคำสั่งฉันซะ”
ไบรท์เตรียมตัวจะทะยานร่างไปแย่งโทรศัพท์ในมือของชายหนุ่ม ทว่า สิ่งที่เอ็มเกล่าวทำให้ท่าทางของเขาหยุดชะงัก “อย่าคิดทำอะไรโง่นะถ้านายทำอะไรฉันก็จะกดอัพรูปนี้ลงไปในอินเตอร์เน็ตทันที ทางที่ดีทำตามคำสั่งศาลดีกว่าธนาทำตามชั้นครบ 3 คันฉันจะลบรูปนี้ออก ฉันก็จะกดอัพโหลด”
‘นี่มันแบล็คเมย์กูชัดๆ เดี๋ยวมึงเจอกูแน่ไอ้เวร’
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น