หมวดเนื้อหา:
“ย่อมได้ แต่ว่าข้าแค่บอกเจ้าด้วยความเมตตากรุณาต่อสัตว์ชั้นต่ำเฉยๆ”
“อย่างนั้นหรอเจ้าสัตว์ชั้นสูง ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามแฟนสักข้อ ทำไมสัตว์ชั้นสูงอย่างพวกแก่ถึงไม่สามารถยืน 2 ขาได้”
ดารุกะยิ้มเยาะเรากลับว่าได้ยินเรื่องขบขันที่สุดในชีวิต “เจ้าอยากเห็นข้ายืน 2 ขาอย่างงั้นหรอ แต่ว่าหากถ้าทำแบบนั้นก็จะเป็นสัตว์ชั้นต่ำแบบเจ้าน่ะสิถ้ามนุษย์ชั้นต่ำ”
“หยุดใช้คำพูดเหยียดคนอื่นสักทีนะเว้ยไอ้หมาบ้า ฉันเป็นสัตว์ชั้นต่ำใช่ไหมได้สัตว์ชั้นต่ำคนนี้นี่แหละอาจจะให้ไปนอนร้องอีกอยู่กับพื้น แล้วแกจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่แข็งแกร่ง ฉันไม่สนใจหรอกว่าพวกแกจะมองว่าฉันเป็นสัตว์ชั้นต่ำหรือชั้นสูง หรือว่าจะอ่อนแอกว่าพวกแก่แต่ว่าความเป็นจริงฉันจะบอกไว้เลยว่าฉันแข็งแกร่งกว่าพวกแกอย่างแน่นอน”
เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับใช้ทักษะกราบระดับ 10 แทงเข้ายัง 4 ข้างของหมาป่าจ่าฝูง เพราะว่าเจ้าหมาป่ากับใช้กรงเล็บของมันรับไว้ได้
“ฝีมือแค่นี้คงต้องตายเป็นแน่” มันใช้ขาหลังเตะดาบ ทำให้ดาบหลุดออกจากมือของไบรท์
ไบรท์รู้สึกได้ถึงความช้าอย่างแรงที่ผ่านจากการเตะ เขารู้ได้ทันทีว่าระดับทักษะมันเป็นปัญหาอย่างยิ่งในการต่อสู้ในเกม ทั้งเลเวลที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ประกอบกับทักษะที่ไม่มากพอแต่เป็นเพราะอย่างนั้นทำให้เขาจึงต้องใช้ทักษะอื่นที่ได้มาจากการฝึกการต่อสู้จริง
เด็กหนุ่มวาดมือไป มาอย่างรวดเร็วราวกับว่าจะหลอกสายตาของสุนัขป่าเบื้องหน้า ประกอบกับใช้มือข้างที่ว่างอยู่จับดาบ เพราะว่าเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แขนซ้ายพ่อเด็กหนุ่มมองจึงพบว่าตอนนี้เนื่องเขาถูกกระชากหลุดออกไป
“เนื้อเจ้าอร่อยไหมเดี๋ยวนี้เจ้าหนู ทางที่ดีเข้าว่าเจ้าสัตว์ชั้นต่ำให้ข้าข้าเจ้าเสียแล้วเจ้าจะได้กลับไปเกิดยังเมืองของมนุษย์อย่างไรล่ะ”
เอากำหมัดก่อนที่จะชกเข้าไปยังปากของหมาป่าแล้วเรียกชื่อทักษะ “บอลไฟ บอลน้ำ” บอลไฟและบอลน้ำขนาดเล็กพุ่งอัดข้าวใส่ปากขอหมาป่าจ่าฝูง แต่ถึงอย่างนั้นร่างของมันกลับไม่ได้กระเด็นไปอย่างเดียว มันกลับกัดและลาบเด็กหนุ่มไปตามแรงอัดของเวทมนต์
ไบรท์พยายามจะสะบัดมือออกจากการกัด แต่เพียงไม่นานเขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามือข้างที่ถูกหมากัดอยู่นั้นหมดความรู้สึกไปเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มและความสนใจก่อนที่จะกำราบแล้วแทงเข้าไปในลูกตาของหมาป่าจ่าฝูง
เสียงร้องลั่นของมันดังก้องไปทั่วอาณาบริเวณ แต่ว่าถึงกระนั้นเด็กหนุ่มกับไม่หยุดการลงมือเขาเรียกชื่อทักษะเวทมนตร์ซ้ำไปซ้ำมาจนมานาหมดเกลี้ยง
ไบรท์ก้มตัวพร้อมกับกัดหูหมาป่าจ่าฝูงอย่างแรง เขากระชากมันหลุดออกมา การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายเป็นไปอย่างดุเดือดจนลูกน้องของหมาป่าก็ยังไม่คิดจะเข้ามายุ่ง เพราะพวกมันรู้ดีว่าการต่อสู้แบบนี้เป็นการตัดสินของทั้งสองฝ่าย
“ไม่เลวนี่เท่าไหนเจ้าเป็นคนแรกที่ทำให้ข้ารู้สึกอยากจะเอาจริงเช่นนี้”
มันปล่อยแขนที่มันกัดก็อยู่ก่อนที่จะสะบัดหัว เพียงไม่นานหนักหัวของมันก็กลับมาดังเดิม
เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง ‘อะไรกันเนี่ยนี่เราทำไปเพื่ออะไรกันเกมเกมนี้มันจะโกงผู้เล่นก็ให้ในน้อยหน่อยสิเว้ย’
“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสัตว์อสูรที่มีระดับ 50 ขึ้นไปนั้นสามารถฟื้นตัวเองจากการโจมตีได้ หากจบอยากให้ถูกก็เหมือนกับเจ้าใช้น้ำยาเพิ่มพลังกับน้ำยาเติมเลือดนั่นแหละ’
“จริงดิความรู้ใหม่ของฉันเลยนะ แล้วทำไมไม่บอกก่อนสู้ล่ะมันจะได้ไม่ต้องทำแบบนี้ตั้งแต่แรกฉันเสียเลือดไปตั้งเยอะ แบบนี้เอาไงดีเนี่ยเอางี้ป่าวฉันขอกลับไปยังต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ก่อนแล้วค่อยมาสู้กับแกใหม่”
“ค่ะประทับใจกับการเอาตัวรอดของเจ้า ย่อมได้ ข้าได้กลับไปยังต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยเพิ่มพลังให้กับเจ้า แต่ว่าข้าจะตามเจ้าไปด้วย”
“จะบ้าเหรอจะตามไปทำไม”
“ก็เพราะว่าพวกเจ้ามันไว้ใจไม่ได้ ถ้าจะปฏิเสธถ้าจะให้ลูกน้องของค่าขยะเน่าเสียตรงนี้”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น