บทที่ 7 เริ่มฝึก ตอนที่ 4

เมื่อยามเช้าได้มาถึงอีกครั้ง พวกวินก็ได้เริ่มออกไปฝึก โดยที่ลินอาโออิและชิโระได้ไปฝึกกับพวกเมเปิ้ล
"พวกเราจะไปฝึกกันที่ไหนหรอแม่" อาโออิถามฮารุกะด้วยความอยากรู้
"พวกเราจะไปฝึกกันที่บ้านของฉันเอง" เมเปิ้ลตอบอาโออิ
"ทำไมเราถึงไม่ฝึกกันที่นี่หล่ะคะ"
"เราฝึกกันที่นี่ไม่ได้หรอก ถ้าเราฝึกกันที่นี่จะทำให้พวกมอนสเตอร์บุกเข้ามา เพราะพลังเวทของพวกเรามากเกินไป แต่ถ้าไปฝึกที่บ้านของพวกลินพวกมอนสเตอร์จะสำผัดพลังเวทไม่ได้"
หลังจากนั้นพวกเมเปิ้ลก็ได้ใช้เวทมิติพาพวกลินไป เมื่อพวกเธอได้มาถึงพวกเธอก็ได้มองไปดูรอบ ๆ ทำให้ชิโระและอาโออิเห็นบ้านหลังเล็กแห่งหนึ่ง บ้านหลังนี้อยู่ในป่าลึก
"นี่หรอคือบ้านของพี่ลิน" ชิโระถามพร้อมทั้งจับมือของอาโออิและลิน ลินมองที่ชิโระและกล่าวว่า
"ใช่จ้า ไปเดินเล่นรอบๆกันก่อนไหม"
"เอาไว้ก่อนดีกว่าลิน เดี๋ยวแม่จะพาพวกลูกไปฝึกก่อน"
พอเธอพูดจบ เมเปิ้ลก็พาพวกเด็ก ๆ เดินเข้าไปในห้องใต้ดินที่พวกวินเคยใช้วัดพลังเวทมนต์
อาโออิเริ่มสำรวจรอบๆ ทำให้เธอเห็นประตูไม้เก่าๆบานหนึ่ง หลังจากนั้นเมเปิ้ลก็ได้นำมือของเธอไปแตะประตูนั้นพร้อมเวท ขณะที่เวทของเธอทำงานห้องใต้ดินก็มีเสียงดังขึ้นพร้อมทั้งเกิดการสั่นอย่างรุนแรง
"นี่มันอะไรกัน" ชิโระพูดทั้งจับมือของลินและอาโออิเอาไว้แน่น
"ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีอะไร" ลินพูดทั้งนำมือของเธอไปลูบหัวของชิโระ เพื่อไม่ให้เด็กน้อยกลัว
เวลาผ่านไปจนทุกสิ่งทุกอย่างเป็นปกติ พอพวกลินมองสำรวจอีกทีทำให้เห็นว่าบ้านหลังเล็กๆ ที่พวกเธอได้พบในตอนนี้กลับกลายเป็นบ้านหลังใหญ่และมีทั้งห้องต่าง ๆ ที่สามารถอาศัยอยู่ได้ หลังจากนั้นพวกเมเปิ้ลก็ได้พาพวกลินเข้าไปยังห้องสมุดขนาดใหญ่ที่รวบรวมหนังสือต่างๆ มากมาย
ในห้องนี้ มีทั้งโต๊ะ เก้าอี้และสิ่งต่างๆ ที่จำเป็นสำหรับใช้อ่านและเขียนหนังสือ หลังจากที่พวกลินหายตกใจแล้วเด็กทั้งสองก็มองหน้ากันด้วยความสงใส เมเปิ้ลให้ฮารุกะไปหาหนังสือที่จะต้องใช้ฝึกลินแล้วนั้นเธอจึงหันมาตอบคำถามของพวกลิน
“ที่นี่คือที่เก็บรวบรวมความรู้เวทมนต์ที่อาจารย์ของพวกแม่เคยสอนพวกแม่มาก่อน โดยที่ถ้าเป็นคนธรรมดาที่ไม่มีวิธีใช้เวทปลดผนึกเขตอาคมก็จะใช้ห้องนี้ไม่ได้ โดยที่หนึ่งปีนี้แม่และฮิรุกะก็จะช่วยทำให้พวกหนูสามารถใช้เวทได้และทำให้พวกหนูสอบเข้าโรงเรียนเวทมนได้”
"แล้วทำไมแม่ไม่เคยบอกหนูเลย"
"ถ้าเป็นไปได้พวกแม่ก็จะไม่ใช้ห้องนี้หรอก"
“จะทำได้ไงแค่อ่านหนังสือเนี่ยนะ” อาโออิถามพร้อมทั้งแสดงถ้าทางไม่เชื่อที่เมเปิ้ลพูด
“ใช่ แต่หนังสือที่ลูกจะได้อ่านจะเป็นหนังสือเวทมนต์”
“แล้วต้องอ่านทั้งหมดเลยหรอคะ” อาโออิรู้สึกตกใจอย่างมาก เพราะสำหรับเธอแค่ผู้ถึงหนังสือเธอก็เริ่มเบื่อแล้ว
“ไม่หรอก พวกเราก็จะเลือกหนังสือที่เหมาะสมกับการใช้เวทของพวกหนู”
พออาโออิได้ยินดังนั้นเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"แหมนึกว่าหนูจะต้องตายก่อนฝึกเสร็จสะแล้ว "
"ไม่หรอก พวกฉันไม่ให้หนูอ่านหนังสือทั้งวันหรอก"
ในระหว่างที่พวกเมเปิ้ลกำลังอธิบายอยู่ ฮารุกะก็ได้ไปหยิบหนังสือให้กับพวกลินและอาโออิ หลังจากนั้นเธอก็ได้ถามเมเปิ้ลขึ้นว่า “สองเล่มนี้ใช่ไหมพี่เมเปิ้ล”
พอพวกอาโออิได้ยิน พวกเธอก็มองไปเห็นหนังสือในมือฮารุกะ ในมือของฮารุกะนั้นมีหนังสืออยู่สองเล่ม โดยที่หนังสือเล่มใหญ่มีหน้าปกสีฟ้านั้นเขียนว่า หนังสือฝึกเวทมนต์สำหรับนักเวทแสงและเวทรักษา ส่วนอีกเล่มหนึ่งนั้นเป็นหนังสือฝึกเวทมนต์ แต่พวกลินกลับอ่านไม่ออก
"ใช่แล้ว สองเล่มนั้นล่ะ"
"เอาล่ะ พวกเราจะเริ่มฝึกกันเลย"
ต่อมาฮารุกะจึงนำหนังสือเล่มสีฟ้ายื่นให้ลินและเธอจึงเริ่มอธิบาย
"ลินต้องอ่านและจำสมุนไพรและวิธีปรุงยาให้ได้ โดยที่เวลาบ่ายหนูต้องฝึกปรุงยากับแม่ของหนูเอง ส่วนที่เหลือหนูจะต้องอ่านหนังสือเล่มนี้ให้จบ ภายในหนึ่งปี"
“ได้ค่ะ หนูจะพยายาม”
“ดีมากสู้ๆนะจ๊ะ" พอเธอพูดจบเธอก็หันมาพูดกับลูกของเธอต่อ
"ส่วนของเรานะอาโออิ ต้องฝึกอ่านหนังสือเล่มนี้"
ฮารุกะยังพูดไม่ทันจบ อาโออิก็หยิบหนังสือออกจากมือฮารุกะทันที พอเธอดูเธอก็มีถ้าทางเหมือนกับเจอของแสลง
"อ่านไม่เห็นออกเลย"
"คนที่จะฝึกให้หนูก็คือแม่นี่แหละ"
พออาโออิได้ยินดังนั้น เธอก็พูดขึ้นมาด้วยความดีใจ
"แสดงว่าหนูไม่ต้องอ่านหนังสือพวกนี้ทั้งวันใช่ไหมแม่"
"ก็ใช่นะ แต่แม่คิดว่าแค่เล่มเดียวหนูก็คงไม่อยากจะอ่านเล่มอื่นหรอก"
"ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือคงไม่มีเวลาได้ทำอย่างอื่นต่างหาก"
"หมายความว่าไง"
"เดี๋ยวก็รู้ตอนเรียน"
พออาโออิได้ยินดังนั้น เธอจึงหันไปหาน้องของเธอ แต่เธอกลับพบว่าชิโระได้หายไปแล้ว
"ชิโระไปไหน"
สิ้นเสียง ลินก็ชี้นิ้วไปตรงที่มีชั้นหนังสือและตอบกลับไปว่า
"ตอนที่เดินเข้ามาชิโระก็เดินไปหาหนังสืออ่านแล้วล่ะ"

พอชิโระได้เข้ามาที่นี่เธอก็คิดว่า
'นี่มันสุดยอดไปเลย'พอเธอเห็นหนังสือ ดวงตาของเด็กน้อยก็แสดงความสนใจและเดินตรงไปที่ชั้นหนังสือ ระหว่างที่ชิโระกำลังเดินหาหนังสือของเธออยู่นั้น ฮานะก็เดินตามเด็กหญิงไปทันที
พอพวกลินละสายตาจากชิโระพวกเธอก็หันไปมองเมเปิ้ลด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม เหมือนเมเปิ้ลจะรู้ว่าพวกเธอคิดอะไรเธอจึงตอบไปว่า
"ใช่แล้ว ฮานะจะเป็นคนฝึกให้กับชิโระ เพราะว่าเวทของฮานะกับชิโระนะเป็นเวทที่เหมือนกัน"
"เป็นเวทแบบไหนกันหรอคะ"
"ฮานะไม่ให้บอกพวกเราน่ะ แต่เป็นเวทมนต์ที่สุดยอดเลย"
"เอาอย่างนี้ ถ้าลินกับอาโออิสามารถอ่านหนังสือไปได้ประมาณสามหน้าพวกแม่จะบอก"
หลังจากที่เมเปิ้ลพูดจบ พวกลินก็นำหนังสือที่พวกเธอได้ไปอ่านที่โต๊ะทันที

ทางด้านของชิโระ ระหว่างที่หนูน้อยกำลังมองดูชั้นหนังสือรอบตัวของเธออยู่นั้นเธอก็ได้เจอกับฮานะ หญิงสาวเดินเข้ามาหาชิโระ ทำให้หนูน้อยเริ่มกลัว เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยต้องเจอหน้าใครเพียงคนเดียวมาก่อนเลย ฮานะรีบเดินเข้ามาหาชิโระอย่างรวดเร็ว ในมือของเธอนั้นมีหนังสือที่ชิโระอ่านไม่เข้าใจ
ชิโระใช้สายตามองฮานะด้วยความสงใส และฮานะก็ได้เริ่มพูดขึ้น
“ไม่ต้องมองอะไรมาก หน้าที่ของหนูก็คือต้องจำหนังสือพวกนี้ให้ได้”
การพูดของฮานะ ทำให้ชิโระรู้สึกกลัวเธอมากขึ้น พอฮานะเห็นเธอก็คิดว่า
‘มันก็เป็นอย่างนี้ไง ฉันเลยไม่ค่อยชอบเด็ก’ พลันสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเมเปิ้ลกำลังมองมาที่เธออยู่
‘ยายเมเปิ้ล เธอคงคิดว่าฉันคงทำไม่ได้สินะ ได้ฉันจะทำให้เธอดู’
พอเธอคิดเสร็จ เธอจึงพยายามยิ้มและเดินเข้าไปหาชิโระอีกครั้ง แต่หนูน้อยก็กับกลัวเธอมากกว่าเดิม
‘ทำไงดีเนี่ย’
ในระหว่างที่ในหัวของฮานะกำลังพยายามคิดอยู่นั้น ชิโระก็ได้พูดออกมา “หนูขอดูได้ไหม” หนูน้อยพูดด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก
ฮานะนั้นได้ยินไม่ชัด แต่เธอก็เข้าใจเพราะชิโระใช้นิ้วชี้มาที่หนังสือที่ฮานะถือมาด้วย
“ได้สิ” หลังจากที่ฮานะเข้าใจ เธอก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
‘นึกว่าเราจะต้องแพ้ให้ไอ้อะคาซะแล้ว แค่เด็กคนนั้นได้อ่านหนังสือที่เราเอามาให้ เราก็มีโอกาศจะชนะมันแล้ว’

หลังจากที่ลินและอาโออิได้มาอ่านหนังสือกันสักพัก ด้วยความที่พวกเธอสงใสทำให้พวกเธอนั้นไม่อยากที่จะอ่านหนังสือ อาโออิรู้สึกทนไม่ไหวเธอจึงถามเมเปิ้ลด้วยความสงใส
“นี่หนูทนไม่ไหวแล้วค่ะ สรุปพลังเวทที่ชิโระมีมันคืออะไรหรอคะ”
“อ่านยังไม่จบแม้แต่สามบันทัดเลยนะอาโออิ” ฮารุกะพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เธอกับเมเปิ้ลเห็นแล้วพวกลินและอาโออิไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ แต่พวกเธอก็คิว่าคงจะสามารถรอไปก่อนได้ แต่ที่ไหนได้ อาโออิกลับทนไม่ไหว
“บอกหนูเถอะ” อาโออิพูดขึ้นพร้อมทั้งส่งสายตาขอร้องไปยังเมเปิ้ล ทำให้เธอใจอ่อน
“เวทมนต์ของชิโระก็คือ การสร้างอาณาเขตและเป็นเวทผนึกพลังเวท เป็นเวทแบบเดียวกับฮานะ”
“มันเป็นเวทแบบเดียวกับแม่หรือปล่าวค่ะ” ลินปิดหนังสือที่อยู่ในมือของเธอและถามขึ้น
“ไม่หรอก ของฮานะเป็นเวทที่ใช้ผนึกแบบสมบูรณ์มากเลย ถ้าแม่ใช้เวทแบบฮานะได้พวกมอนสเตอร์ก็ไม่สามารถบุกเข้ามาโจมตีได้”
หลังจากที่ลินได้ยิน เธอก็คิดถึงเรื่องที่เธอเจอในวันที่มีมอนสเตอร์บุกมายังที่บ้านของเธอทันที
“แล้วสิ่งที่ชิโระมีมากกว่าฮานะนั่นก็คือ”
เมเปิ้ลเว้นไว้เพื่อให้พวกอาโออิอยากรู้มากกว่าเดิม แต่เธอก็ต้องรู้สึกผิดหวัง เพราะอาโออิรู้และหันไปบอกลินว่า
“สุดยอดความทรงจำ” อาโออิพูดขึ้น
พอเธอพูด ลินก็หันไปมองเธอด้วยความสงใสทันที
“พวกเราไม่สามารถจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ไช่ไหม แต่ชิโระกับคุโระน่ะ จำทุกสิ่งทุกอย่างได้ตั้งแต่เกิด ถึงคุโระจะจำไม่ได้เท่ากับชิโระก็เถอะ”
พอลินได้ยินเธอก็ตกใจ
“ถ้าอย่างงั้นถ้าให้ชิโระมาฝึกแทนพวกเราก็”
“ไม่ได้หรอกจ้า เพราะเวทมนต์ของชิโระมันไม่ได้เป็นแบบเดียวกันกับลิน” เมเปิ้ลพูดขึ้น เพราะเธอรู้ว่าลินกำลังคิดอะไร
“การฝึกเวทมนต์นั้นต้องฝึกเวทให้เหมาะกับตัวเองด้วย ถ้าฝึกแบบมั่วๆ ผ่านไปสิบปีก็ไม่เก่งขึ้นหรอก เอาล่ะ หมดเรื่องสงใสแล้วใช่ไหม เราอ่านหนังสือต่อได้แล้วนะ” เมเปิ้ลพูดพร้อมทั้งลุกออกจากโต๊ะที่พวกลินกำลังอ่านหนังสือกันอยู่
“ฮารุกะ รีบไปทำอาหารกลางวันมาให้พวกเด็กๆ กันดีกว่า”
“แล้วอีกอย่างถ้าใครอ่านไม่จบ อดกินข้าวนะจ๊ะ” เมเปิ้ลหันมามองที่อาโออิ ทำให้เธอรีบเปิดหนังสือและก้มหน้าอ่านมันอย่างตั้งใจ
หลังจากที่พวกลินและอาโออิกินข้าวกลางวันเสร็จ พวกเธอก็ได้มาฝึกควบคุมพลังเวทมนต์กับพวกเมเปิ้ล โดยที่พลังเวทของอาโออินั้นก็คือเวทไฟและน้ำ ส่วนของลินนั้นเป็นเวทแสงสว่าง
โดยการฝึกก็คือให้อาโออิใช้เวทน้ำทำลายต้นไม้ และลินจะเป็นคนทำให้ต้นไม้กลับสู่สภาพเดิม
ตูม! ตูม! ตูม!
เวทน้ำของอาโออิพุ่งไปทำลายต้นไม้จนหายไปเป็นแถบ พอเธอใช้เวทเสร็จเธอก็ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อย
“ใช้ไม่ได้” ฮารุกะพูดขึ้น
“ทำไมแม่ หนูก็ทำลายมันได้ไม่ใช่หรอ” อาโออิเถียงกลับไปทันที สำหรับเธอก็ใช้เวทได้แล้วนี่ไง
“ทำลายแบบนี้น่ะ มันใช้ไม่ได้” เธอพูดพร้อมทั้งชี้มือให้อาโออิเห็นผลงาน
ตรงหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ล้มลงระเนระนาด
“เอาล่ะ ลินหนูต้องไปทำให้ต้นไม้มันเป็นเหมือนเดิม” เมเปิ้ลพูดขึ้น
“ไม่จริง” ลินพูดพร้อมทั้งเดินไปใช้พลังทำให้ต้นไม้กลับสู่สภาพเดิมอีกครั้ง
แต่พอเธอใช้มือสัมผัสกับต้นไ ม้และใช้พลังใส่ ต้นไม้ที่ควรเป็นต้นเล็กก็กลับโตขึ้นและปกคลุมบ้านของพวกเธอ ทำให้เมเปิ้ลพูดขึ้นว่า
“ลิน ทำให้ต้นไม้มันเป็นสภาพเดิมก่อนที่จะถูกทำลายด้วยนะ ไม่ได้ให้มันโตมากกว่าเดิม พวกหนูต้องฝึกแบบนี้จนกว่าจะควบคุมพลังของตัวเองได้”
หลังจากนั้นพวกลินก็ต้องฝึกแบบนี้ทุกวัน โดยที่ตอนเช้าพวกเธอก็ต้องมาอ่านหนังสือ และตอนเที่ยงจนถึงเย็นพวกเธอก็ต้องมาฝึกควบคุมพลังเวท พอตอนกลางคืนพวกเธอก็ต้องมาอ่านหนังสืออีกรอบ

ทางด้านของชิโระ ในระหว่างที่เด็กน้อยกำลังเริ่มจดจ่อกับหนังสือตรงหน้า เธอก็ไม่สังเกตเลยว่า ตอนนี้ฮานะกำลังคิดที่จะใช้เวทมนต์บางอย่างกับชิโระ ในระหว่างที่ฮานะกำลังจะใช้เวทมนต์เธอก็ได้คิดในใจ
‘เท่านี้ฉันก็สามารถชนะอะคาได้แล้ว เวทมนต์แห่งความรู้ พอเด็กนี่ได้รับเวทนี้เข้าไปเด็กนี่ก็จะสามารถจำหนังสือได้รวจเร็วขึ้น’ เธอคิดอย่างดีใจ โดยเธอไม่รู้เลยว่าเธอได้ใช้เวทมนต์กับคนที่มีสุดยอดความทรงจำไปเสียแล้ว
พอเธอคิดเสร็จ เธอก็นำขนมมาให้ชิโระทันที ขนมนั้นเป็นขนมที่ชิโระไม่เคยเห็นมาก่อน ลักษณะของมันเป็นวงกลมและมีน้ำตาลเคือบอยู่ ทำให้ดูหน้ากิน
“กินสิ จะได้ไม่หิว” ฮานะพยายามยิ้มเพื่อไม่ให้เด็กน้อยกลัวเธอ ชิโระเห็นดังนั้นเธอจึงนำมือของเธอไปหยิบขนมที่อยู่ในมือฮานะทันที หลังจากที่เด็กน้อยนำขนมเข้าปากก็ได้มีแสงสีขาวล้อมรอบตัวของชิโระ หลังจากนั้นเด็กน้อยก็เริ่มง่วงนอน ฮานะเห็นดังนั้นเธอจึงได้อุ้มชิโระและพาไปหาที่นอนทันที โดยที่ในใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความดีใจ หากเธอสามารถตะโกนได้เธอคงทำไปนานแล้ว
‘สำเร็จ ไม่คิดเลยว่าเวทนี้จะใช้กับเด็กคนนี้ได้ เท่านี้ฉันก็ชนะแกแน่นอนไอ้อะคา’

#โทษทีที่ลงไม่ตรงเวลานะครับ พอดีสัปดาห์นี้เรียนเยอะมากกกก ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับบบบ