หมวดเนื้อหา:
เสียงอันแสนคุ้นเคยที่เขาไม่ได้ยินมานานได้พูดกับเขาอีกครั้ง
เสียงอันแสนคุ้นเคยที่เขาไม่ได้ยินมานานได้พูดกับเขาอีกครั้ง
“อยู่กันที่นี่เอง ทั้งคุณวินและนักข้าแห่งโลกมืดคาร๋อส ยินดีที่ได้รู้จักฉันคนจากต่างโลกที่จะมาตามฆ่าพวกคุณ” สิ้นเสียงหญิงคนนั้นก็ได้เดินเข้าห้องมาพอวินได้พบเธอทำให้เขาจำได้ในทันทีเพราะเธอเป็นคนที่ฆ่าเขามาแล้วครั้งหนึ่ง
“เป็นไงบ้างคุณวินไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ดูเหมือนว่าหน้าตาจะเปลี่ยนแปลงไปเยอะเลยนี่”
“แหมมันก็เป็นเพราะเธอนั่นแหละ”
วินตอบกับไปด้วยท่าทางกวนส้นเท้าของเธอ
“ไม่ต้องขอบคุณฉันหลอกค่ะ ฉันมีเรื่องที่จะให้คุณดช่วยนะคะ ไม่ทราบว่าคุณจะช่วยฉันได้ไหม”
ฟ้าส่งยิ้มที่สดใสมาให้กับวินแต่สิ่งที่เธอเอ่ยต่อไปทำมันช่างขัดกันกับหน้าตาของเธอ
“ช่วยตายอีกรอบได้ไหมคะแต่ครั้งนี้คงไม่ได้เกิดใหม่อีกแล้วนะคะ”
“แหมนึกว่าจะมาช่วนไปกินข้าว แต่ถ้าขอแบบนี้ฉันคงบอกเธอได้แค่ว่าได้ ถ้าเธอทำได้ง่าย ๆ”
วินพูดพร้อมเริ่มตั้งท่าต่อสู้ขึ้นมาทันที
เมื่อฟ้าเห็นดังนั้นทำให้เธอยิ้มขึ้นมา
“ แต่ก็หน้าเสียดายจังเลยที่จะต้องบอกว่าลาก่อนนะคะ แล้วคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”
พอพูดจบฟ้าก็ใช้ปืนที่อยู่บนมือของเธอหันมาโจมตีวินในทันที
ปั้ง ปั้ง ปั้ง
สิ้นเสียงจากกระบอกปืนวินก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ขาทั้งสองข้างของเขา
แต่พอวินกำลังจะขยับตัวจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง
“นี่อีหนูสิ่งที่เจ้าทำมันเป็นสิ่งที่คนรู้จักทักทายกันหลอ นี่เป็นวัฒนธรรมของโลกของเจ้าสินะ” ชายคนนั้นพูดด้วยความโกรธ พร้อมใช้ดวงตาจ้องมองไปยังฟ้า พร้อมทั้งสร้างกำแพงขนาดใหญ่มาป้องกันวินเอาไว้ หากวินตายไปเขาก็คงไม่ได้ออกไปข้างนอกอีกแล้ว เสียงปืนของฟ้าเงียบไปทำให้วินได้หันมามองชายที่อยู่ข้าง ๆ ของเขาจึงทำให้เขาพบว่าชายคนนั้นมีเลือดไหลออกจากตัวของเขาไม่หยุด
“ไม่เป็นไร ข้าสามารถรักษาได้ แต่ต้องปดผนึกข้าออกไปก่อน”
“แหม ฉันคงให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้ง่าย ๆ หลอกนะคะ ถ้าพวกคุณได้ร่วมมือกันฉันคงเอาชนะคุณไม่ได้ง่าย ๆ”
“อีหนูเจ้าคิดว่าเจ้าจะใช้ปืนพันนั้นยิงฝ่ากำแพงดินของข้าได้อย่างนั้นหรือ”
“ก็ไม่รู้สินะคะ ถ้าฉันไม่ได้ลองดูก็คงไม่รู้”
ฟ้าได้ใช้ปืนของเธอยิงใส่กำแพงที่ดินอย่างไม่ยั้ง
“เร็วเข้ากำแพงของข้ามันต้านไม่ได้นานรีบมารับพลังของข้าไปให้หมด พอพลังเวทของข้าหมดไอ้โซ่บ้า ๆ นี่มันก็คงหลุดไปเอง”
“แล้วกำแพงของลุงหล่ะมันจะเป็นไง”
“พอพลังเวทหายไป มันจะอยู่ได้แค่สองสามนาที รีบมาเรวเข้า”
พอวินเดินเข้ามาชายตรงหน้าก็ได้ยื่นมือให้วินสำผัดพอวินได้สำผัดเขาวินก็ได้รู้สึกถึงพลังมหาสารที่ไหลมาอยู่ในตัวของเขาอีกครั้ง พอชายคนนันได้ให้พลังของเขจนหมดโซ่ที่ได้ตรึ่งร่างกายของเขาอยู่ก็ได้หลุดออก ชายคนนั้นเริ่มที่จะขยับตัวได้อีกครั้ง คาร๋อสมองไปยังกำแพงเวทของเขาและได้พูดกับวิน
“เอาล่ะ ที่นีก็ต้องหาวิธีหนีจากอีหนูคนนั้น”
“จะทำได้ไง ข้างหลังมันเป็นทางตันไม่ใช่หลอลุง”
สิ้นเสียงวินคาร๋อสก็ได้มองไปยังกำแพงข้างหลังของตนและใช้นิ้วชีไปที่ตรงนั้น
“แกไปทำลายกำแพงตรงนั้น ส่วนข้าจะไปเปิดห้องลับเอง”
แต่พอวินกำลังจะเดินไปก็ได้มีกระสุนสีดำพรุ่งตรงเข้ามาหาวินทำให้คาร๋อสได้ใช้ตัวของเขาบังวินเอาไว้
พอคาร๋อสโดนกระสุนทำให้ตัวของเขาล่วงลงไปที่พื้นทันที
“พวกคุณนี่มันอันตรายจริง ๆ เลยนะ ถ้าฉันปล่อยพวกคุณไปฉันคง”
ฟ้าถือปืนของเธอและค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ๆ พวกวิน สำหรับเธอเธอคิดว่าอย่างไงพวกวินก็ไม่สามารถหนีเธอไปได้
“นี่ฉันทำอะไรให้เธอกัน” วินเริ่มถามด้วยความไม่พอใจ ตอนที่เขาได้เจอกันครั้งแรกผู้หญิงคนนี้ก็ได้มาฆ่าเขา พอเขาตายและได้มาต่างโลก เธอก็ได้มาตามฆ่าเขาอีก
“คนกำลังจะตายอไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องอะไรให้มากเกินไปหลอกค่ะ”
คาร๋อสได้จับปืนที่กำลังเลงไปที่วินและได้พูดขึ้น
“เจ้าหนู แกชื่ออะไร”
แววตาของคาร๋อสเริ่มหลี่แสงลง
“วิน ผมชื่อวิน”
“ตัวของข้าคงไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้แล้ว แต่ข้าจะให้ของขวัญกับแกเป็นครั้งสุดท้าย”
พอฟ้าได้มองทำให้เธอเห็นถึงวงเวทที่ชายคนนั้นได้ใช้เลือดของเขสาเขียนขึ้นมา
‘นี่มัน เวทเคลื่อนย้ายนี่นา’
พอเธอยังคิดไม่ทันเสร็จก็ได้มีแสงสีดำโผ่ขึ้นมาล้อมรอบตัวของเธอและคาร๋อสเอาไว้ พร้อมทั้งมีหลุ่มดำขนาดใหญ่โผ่ขึ้นมาเพื่อที่จะดูดพวกเธอเข้าไป ฟ้าและคาร๋อสค่อย ๆ ถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ แต่ก่อนที่ฟ้าจะได้เข้าไปเธอก็ได้นำปืนของเธอยิงเข้าไปที่หัวของคาร๋อสในทันที
ฟ้าคิดว่าหากคาร๋อสได้ตายลงไปจะทำให้เวทของเขาหยุดการทำงานลง แต่ทว่าเธอก็คิดผิดถึงแม้คาร๋อสจะได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมทั้งนำร่างของคาร๋อสมาด้วย
ลงไปแล้วแต่เวทของเขากับไม่หยุดการทำงานลงพวกเขาได้ถูกหลุ่มดำดูดเข้าไปอย่างช้าๆ ทันใดนั้นเองร่างของคาร๋อสก็ได้หายไปจากตรงนั้นเหมือนว่านั้นตรงนั้นไม่เคยมีร่างของเขาอยู่ พอฟ้าเห็นดังนั้นเธอก็มองมาที่วินด้วยความเจ็บใจและได้ฝากประโยคทิ้งท้ายให้เขาว่า
“ฉันฝากไว้ก่อนนะคะ ครั้งหน้าพวกคุณทั้งสองไม่มีทางหนีฉันได้แน่นอนค่ะ”
สิ้นเสียงเธอก็ค่อย ๆ ถูกความมืดดูดหายไป
“แกต้องขอบใจข้านะเจ้าวิน” เสียงของชายที่เขาคุ้นเคยดังขึ้น พร้อมทั้งมีวงเวทมิติโผ่ขึ้นมาให้เขาได้เห็นอีกครั้งและในมือของชายคนนั้นก็ได้นำร่างของคาร๋อสมาด้วย
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น