หมวดเนื้อหา:
ณ ห้องนอนของพวกลิน
จีน่าเดินกลับมาที่ห้องนอนของตน เธอค่อย ๆ ทุกครั้งที่เก้าเท้าเสียงพื้นไม้จะดังขึ้นทำให้เธอต้องเดินอย่างระมัดระวัง เพราะหากเธอเดินเสียงดังมันจะทำให้พวกลินตื่น จีน่ารู้ดีว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกดีกับวิน หลังจากได้ผ่านเรื่องต่าง ๆ ด้วยกันมา สำหรับเด็กสาวนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคือความรักหรือไม่ แต่ว่าเธอรู้ดีว่าพี่สาวของเธอนั้นคงจะชอบวินแน่นอน อย่างไรก็ตามเธอก็ยังไม่อยากอยู่กับลินตอนนี้เพราะเธอคงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรหากลินถามจีน่า
จีน่าเดินมายังห้องนอนพร้อมและมองไปยังพี่สาวของเธอ เมื่อเห็นว่าลินนั้นหลับอยู่ เด็กสาวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
‘วินจะรู้ไหมนะว่าเรารู้สึกอย่างไงกับเขา’ จีน่าส่ายหัวปฏิเสธความคิดของตนเองทันที หลังจากนั้นเธอก็เดินเข้าไปที่เตียงนอน ตรงหน้าของเธอนั้นมีคุโละและชิโระ เด็กทั้งสองนอนกอดกันใบหน้าของเด็กทั้งสองนั้นยิ้มอย่างมีความสุกข์ ข้าง ๆ มีอาโออิและลิน ทำให้เธอต้องไปนอนตรงข้ามกับพวกลินแทน หลังจากจีน่าได้มานอนที่เตียงเธอก็หลับอย่างรวจเร็ว โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้พี่สาวของเธอนั้นยังไม่ได้นอนหลับเลยสักนิดเดียว
ลินมองดูน้องสาวของเธอหลังจากเธอรู้ว่าน้องของเธอได้นอนหลับแล้วเธอก็ตัดสินใจลุกขึ้น ลินนั่งอยู่ที่เตียงอยู่สักพัก เธอจึงตัดสินใจลุกขึ้น ลินมองไปรอบ ๆ เพื่อหาหนังสือเวทมนตร์ หลังจากที่เธอได้เจอแล้วเด็กสาวจึงได้ตัดสินใจหยิบมันและพาหนังสือเล่มหนาออกไปจากห้อง เธอค่อย ๆ เดินออกไปนอกห้องนอน ลินเดินมาตรงระเบียงบ้านและมองไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวและดวงจันทร์ที่ส่องแสงอย่างสวยงาม เด็กสาวใช้มือเปิดหนังสือแต่พอสายลมเย็น ๆ พัดมาทำให้ลินเริ่มตกอยู่ในภวังค์ ผ่านไปไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงของอาโออิ “นี่ทำอะไรอยู่หลอ”
ลินหันกลับไปมองอย่างสงใส เพราะเธอไม่คิดเลยว่านอกจากเธอแล้วอาโออิก็จะลุกขึ้นมาด้วย
“นี่ฉันทำให้เธอตื่นหรือปล่าว”
อาโออิส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่หลอก ฉันยังไม่ได้นอนเลย” เธอพูดและเดินมาอยู่ข้าง ๆ ลิน
เธอมองไปในมือของลิน
“ฉันไม่แปลกใจแล้ว”
“ฮะ อะไรหลอ” ลินหันไปมองยังเพื่อนของเธอ
“ก็ที่เธอเก่งกว่าฉันไง”
“ไม่ใช่อย่างงั้นหลอก ฉันก็แค่หลับไม่ลงก็เลยออกมา แล้วเธอล่ะ”
“ฉันคิดเรื่องของวินน่ะ”
สิ้นเสียงของอาโออิลินก็หันไปจ้องมองอาโออิอย่างสนใจ
“คิดอะไรหลอ”
อาโออิจ้องลินตอบ “ก็ทุกครั้งที่ฉันอยู่กับวินฉันรู้สึกแปลก ๆ
“รู้สึกอย่างไงหรอ” ลินถามด้วยความสงใส
“ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่าเวลาอยู่กับเขานะหัวใจฉันมันเต้นแปลกๆ”
สิ้นเสียงหนังสือของลินก็หล่นจากมือเธอไปยังพื้นในทันที แต่เด็กสาวก็ไม่ได้สนใจหนังสือ
แต่เธอกับสนใจเพื่อนของเธอแทน
“หรือว่าเธอจะชอบวิน”
อาโออิมองไปยังเพื่อนของเธอ ท่าทางของลินนั้นทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นมันถูกต้อง แล้วผ่านไปไม่นานลินก็มีสีหน้าแดงขึ้น เธอมองอาโออิอยู่สักพักเธอจึงตัดสินใจพูดขึ้นด้วยความอาย “เธอพูดอะไรของเธอ”
อาโออิมองลินอย่างงง “อ้าว ฉันคิดว่าเธอก็เป็นเหมือนกันสะอีก”
“ก็เป็นนะ ฉันคิดว่าวินก็เป็นเพื่อนที่ดี”
อาโออิ พยักษ์หน้ารับคำพูดของลิน “ใช่ไหมล่ะ ฉันก็คิดแบบนั้น”
“เหมือนกัน”
พวกเธอทั้งสองมองกันอยู่สักพักพวกเธอก็ก้มลงหยิบหนังสือที่ตกอยู่ที่พื้นพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย เมื่อมือของเด็กทั้งสองได้สัมผัสกันพวกเธอก็มองหน้ากันอีกครั้ง ผ่านไปไม่นานเด็กทั้งสองก็หัวเราะขึ้น
“พวกเรานี่มันเหมือนกันจริง ๆ นะ” ลินพูดพร้อมกับหยิบหนังสือมาไว้ที่มือขวา
“นั่นสินะ เหมือนคู่แฝดเลยเธอว่าไหม”
ลินยิ้มและมองที่อาโออิ “ใช่ เลยฉันว่าฉันนิศัยเหมือนเธอเลยนะ”
อาโออิโบกมือปฏิเสธ “ก็ไม่เหมือนหมด แต่ฉันว่าพวกเราก็ทำอะไรค้าย ๆ กันนะ”
ลินพยักษ์หน้ารับ “ก็ใช่แหละ”
ผ่านไปไม่นานลินก็ถามเพื่อนของเธออีกครั้ง “นี่อาโออิ ง่วงนอนไหม”
“ไม่เลย ฉันตื่นเต็มตาเลยล่ะ”
“ถ้างั้น พวกเรามาติวหนังสือเวทด้วยกันดีไหม”
“ก็ดีนะ งั้นฝากด้วยนะ”
“แต่ว่า คงติวไม่ได้แล้วละ” ลินชี้ให้อาโออิหันไปมองยังข้างหลังของเธอ ตรงหน้าของพวกเธอมีเด็กน้อยผมสีดำเดินตรงมา ข้าง ๆ มือเด็กหญิงผมขาวเดินตามมาติด ๆ
“พี่อาโออิ พาผมไปเข้าห้องน้ำหน่อย” เด็กน้อยมองยังพึ่สาวของตนเอง
เมื่ออาโออิเห็นอย่างนั้นเธอจึงถามคุโระ “เอ้าทำไมยังตื่นอยู่ล่ะ”
“ก็พวกพี่คุยกันเสียงดังพวกหนูเลยตื่น” ชิโระพูดด้วยความง่วง
“งั้นหรอจ๊ะ” ลินนำมือไปลูบหัวของเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูและหันไปพูดกับอาโออิ
“”งั้นฉันพาชิโระไปนอนนะ”
“อือ คุโระไปกับพี่ก็แล้วกันนะ” สิ้นเสียงอาโออิก็จับมือน้องชายของเธอและพาคุโระไปในทันที
โดยที่พวกเธอไม่รู้เลยว่าได้มีสายตาของพวกแม่ ๆ ได้แอบมองพวกเธออยู่ในที่ไม่ห่างไกลนัก
ณ ที่ไม่ห่างไกลจากบ้าน พวกฮารุกะกำลังมองพวกลินกับอาโออิด้วยความสนใจ
“นี่ทำไมลูกยังไม่นอนกันอีก” เมเปิ้ลหันไปมองฮารุกะ
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”
“อยากรู้ไหมว่าพวกเด็กคุยอะไรกัน” เมเปิ้ลถามขึ้นพร้อมกับใช้เวทบางอย่าง
ฮารุกะมีท่าทางลังเลใจแต่พอเธอได้ยินเสยงที่ลินพูดเธอก็ในทันทที พอพวกลูกของเธอเดินเข้าดห้องไปอีกครั้งฮารุกะก็พูดขึ้น
“นี่มัน ไม่หน้าเชื่อเลย”
“ก็ดีนี่ พวกเด็ก ๆ สนิดกันเหมือนพวกเราเลยว่าไหม” เมเปิ้ลหันมาพูดกับฮารุกะ
ฮารุกะ พยักษ์หน้าตอบ “เหมือนตอนที่พวกเราเรียนอยู่ด้วยกันเลยนะคะ”
“อือ ดีแล้วที่พวกเราส่งพวกลินไปโรงเรียนพร้อมกัน”
“ใช่เลยค่ะ แต่ว่าฉันก็หวังให้พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีแบบนี้ด้วยกันตลอดไปนะคะ”
สิ้นเสียงของฮารุกะ เมเปิ้ลก็หันไปพูดกับเธอด้วยความจริงจัง
“ฉันรูนะว่าเธอกำลังคิดอะไร”
“ฉันคิดว่าพวกเด็กๆ” เมฮารุกะยังพูดไม่ทันจะจบ
เมเปิ้ลก็พูดขึ้น
เธอคิดมากไปแล้ว พวกลูกสาวของเรายังไม่เคยเจอผู้ชายที่อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันเลยนะ มันก็ไม่แปลกหรอกหน้าเราไม่ต้องเป็นห่วงพวกเขาหรอก”
“เมื่อฮารุกะได้ยินอย่างนั้นเธอก็ถอนหายใจขึ้นและพูดกับเมเปิ้ล “ถ้าอย่างงั้น พวกเราไปหาพวกแฟนท่อมกันเถอะค่ะพี่”
เมเปิ้ล พยักษ์หน้ารับ “ใช่ พวกเราจะได้มอบสิ่งนั้นให้กับพวกเด็กสักที”
เช้าวันต่อมา หลังจากงานเลี้ยงฉลองได้จบลง วันนี้เป็นวันที่พวกวินจะต้องแยกย้ายกันไปฝึกอีกครั้ง
ณ ต้นไม้หน้าบ้านของอาโออิ ก่อนที่พวกเธอจะเดินทางออกจากบ้านไปอีกครั้งเด็กสาวทั้งสองก็ได้เรียกให้วินมาหา พชายหนุ่มได้ยืนอยู่ต้องหน้าของเด็กทั้งสอง พออาโออิเห็นวินเธอก็ได้พูดกับเด็กหนุ่ม
“นี่วิน สู้ๆนะ ฉันก็จะฝึกเวทมนตร์ไม่ให้แพ้นายเลยละ”
“อือ ฉันก็จะไม่แพ้เธอเหมือนกันอาโออิ”
“บายนะ” อาโออิพูดพร้อมทั้งเดินไปหาพวกแฟนท่อม
“บาย เจอกัน”
หลังจากที่อาโออิได้เดินจากไป เธอมองวินอยู่นานจนเวลาผ่านไปเท่าใดมิสามารถรู้ได้ จนวินได้ถามขึ้น
“มีอะไรหรอลิน”
สิ้นเสียงของเด็กหนุ่มลินก็ตัดสินใจพูดขึ้น
“นี่วิน สู้ๆนะ” สิ้นเสียงของเธอ เด็กสาวก็รีบวิ่งไปหาเมเปิ้ลอย่างรวจเร็ว
“อือ เธอก็เหมือนกันนะ” วินตะโกนไล่หลังและโบกมือลาเด็กพวกเธอ
วินมองดูพวกลินที่เข้าเวทมิติของแฟนท่อม ไปอย่างช้า ๆ พอพวกลินได้เข้าไปเวทมิติก็หายไปในทันที
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น