หมวดเนื้อหา:
“นี่อาโออิ มันเป็นเวทอันเชินหรือปล่าว” วินมองมอนสเตอร์ที่กำลังมุ่งหน้ามาพร้อมกับถามอาโออิไปด้วย ถึงแม้เด็กหนุ่มจะฝึกเวทมนตร์ได้สักพัก หากแต่การแยกเวทต่างๆ เขาก็ยังสู้พวกอาโออิไม่ได้
“ใช่ โดยเฉพาะงูตัวนั้น ฉันดูอย่างไงมันก็เป็นเวทอันเชินแน่ ๆ”
“นี่มันถึงขนาดนำมอนสเตอร์จากมิติอื่นมาได้นี่คนพวกนี้ก็คงไม่ธรรมดาแล้ว” จีน่ารำพึงรำพัน ผ่านไปไม่นานเธอจึงหันไปหาเด็กหนุ่มคนเดียวในกลุ่มที่ดูเหมือนว่าจะเป็นปัญหาของเรื่องราวทั้งหมด
“ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว นายต้องบอกพวกเราให้หมดนะว่านายรู้จักผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง”
“ใช่ ๆ อย่างไงพวกเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว” อาโออิพูดสำทับ
เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินอย่างนั้น เขาจึงพยักหน้าตอบรับ “ได้สิ ถ้างั้นเรารีบทำให้มันจบเร็วดีกว่านะ”
หลังจากที่ชายหนุ่มพูดจบ เด็กหนุ่มกับพวกอาโออิก็มองตรงหน้า ที่มีมอนสเตอร์งู กำลังพุ่งตรงมาทางพวกเขา แต่ด้วยขนาดตัวที่ใหญ่ทำให้มันไม่สามารถพุ่งมาหาพวกเขาได้ในทันที
เมื่อวินเห็นอย่างนั้นเขาจึงมองขึ้นไปบนฟ้าที่เต็มไปด้วยพวกนกยักษ์ ที่กำลังบินมายังทิศทางที่พวกเขาอยู่ด้วยความรวจเร็ว ความเร็วของพวกมันทำให้พวกวินรู้ได้ทันทีว่าอีกไม่นานพวกนกยักษ์ก็คงจะถึงตัวของพวกเขาเป็นแน่
อาโออิ เพ่งพินิตเป้าหมายขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างไปนัก สำหรับเธอถ้าเธอร่ายมหาเวทสักบท ต่อให้เป็นงูยักษ์สักแค่ไหนก็คงไม่มีทางจะหนีความตายไปได้ หญิงสาวค่อยผนึกพลังเวทเข้าไปในคทาเวทมนตร์พร้อมพูดกับพวกวิน
“ดูจากการเคลื่อนไหวของงูนั่นแล้วมันน่าจะมาช้าที่สุด แทมการเคลื่อนไหวแบบนั้นเวทมนตร์ของฉันจัดการมันได้สบาย” สิ้นเสียงที่แสดงถึงความมั่นใจอาโออิก็ค่อย ๆ สูดหายใจเข้าพร้อมกับพลังเวทที่ค่อย ๆ เพิ่มสูงขึ้นจนพวกวินรู้สึกได้ อาโออิยกคทาเวทมนตร์ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้วาดวงเวทโจมตีงูยักษ์วินก็พูดขัดขึ้น
“อย่าเพิ่งอาโออิ เธอต้องช่วยฉันจัดการกับนกยักษ์ที่อยู่ด้านบน”
พอสิ้นเสียงของวิน อาโออิก็หันกลับมามองเด็กหนุ่มทันที “แล้วนายจะให้ใครจัดการกับงูยักษ์ตรงนั้นกันละ” เด็กสาวชี้มือไปยังงูยักษ์ขนาดใหญ่ที่ค่อย ๆ เคลื่อนร่างเข้ามาใกล้
สีหน้าที่แสดงความสงใสของอาโออิทำให้วินเริ่มอธิบายให้พวกจีน่าฟังอย่างช้า ๆ “นี่พวกทุกคนฟังฉันนะ คนที่เหมาะกับงานนี้ก็คือ คุโระ”
พอเด็กหนุ่มพูดจบ จีน่าก็แหวขึ้นในทันที “นี่นายจะบ้าหรอจะให้คุโระไปจัดการมอนสเตอร์ตัวใหญ่ขนาดนั้นได้ไง”
เมื่อวินเห็นอย่างนั้น เขาจึงหันไปพูดกับจีน่าด้วยความเชื่อมั่น “เอาหน้า ฉันมีแผน”
หลังจากนั้นวินจึงหันไปมองเด็กน้อยผมดำ “พี่จะให้หนูโชฝีมือ แต่ว่าหนูต้องเชื่อฟังพี่กับพี่จีน่าอย่างเคร่งครัดเอาไหม”
เมื่อเด็กน้อยได้ยินอย่างนั้น คุโระก็ตอบรับอย่างดีใจ เมื่อวินพบว่าไม่มีใครค้านความคิดของเขา เด็กหนุ่มจึงหันไปสั่งเด็กน้อยผมขาว
“ชิโระ ช่วยสร้างอาณาเขตขนาดเล็กล้อมรอบพี่ลินไว้ให้ที แล้วก็จนกว่าพวกพี่จะจัดการมอนสเตอร์เสร็จห้ามคลายอาณาเขตนะ” พอสิ้นเสียงของวิน เด็กน้อยก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมองประสารสายตาของเด็กหนุ่ม เธอรู้ดีว่าการสร้างอาณาเขตแบบนี้จะทำให้พี่ลินไม่สามารถใช้เวทมนตร์ฟื้นฟูตัวเองได้ แต่ถึงอย่างนั้นเด็กน้อยก็ไม่คิดให้มากความ เพราะเธอรู้ดีว่าพี่ชายตรงหน้านั้นจะไม่สั่งให้พวกเธอทำสิ่งที่เขาไม่มั่นใจว่าพวกเธอจะเป็นฝ่ายชนะ
“รีบจัดการมันเลยนะคะพี่วิน” ชิโระเอ่ยพร้อมกับสร้างอาณาเขตในทันที รูปร่างอาณาเขตเวทมนตร์ของชิโระนั้นมีรูปร่างคล้ายกับบาเรียของลินแต่สิ่งที่ต่างไปคือสีของบาเรียของเด็กน้อยนั้นไม่ใช่สีขาวหรือสีฟ้าเหมือนน้ำทะเลแต่ประการใด อาณาเขตของชิโระนั้นไม่มีทั้งสีและรูปทรงที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่”
พอวินได้พบว่าชิโระสร้างอาณาเขตแล้วเขาจึงละสายตาจากเด็กน้อย
อาณาเขตของชิโระนั้นเป็นอาณาเขตเวทมนตร์ที่เหมือนเวทของฮานะ ซึ่งอาณาเขตนี้จะสามารถป้องกันเวทมนตร์จากภายนอกได้ทุกชนิด แต่ในขณะเดียวกันคนที่เข้าไปอยู่ในอาณาเขตของเด็กน้อยนั้นก็จะไม่สามารถใช้พลังเวทได้เช่นเดียวกัน แต่ว่าอาณาเขตของชิโระนั้นมันไม่สามารถกันการโจมตีที่เป็นกายภาพได้ เมื่อวินสั่งเด็กน้อยผมขาวเสร็จ เขาจึงหันไปมองจีน่าที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เมื่อจีน่าเห็นสายตาของวินเด็กหญิงผมทองก็พยักษ์หน้าแบบรู้กันดี
หลังจากวินได้อธิบายแผนการทั้งหมดให้พวกอาโออิฟังได้ไม่นาน พวกนกยักษ์ก็ได้เข้าสู่สายตาของพวกวิน เมื่อเห็นอย่างนั้นวินจึงพูดขึ้น
“เอาล่ะ ทุกคนเริ่มแผนได้เลย”
สิ้นคำกล่าวของวิน อาโออิก็ยกคทาที่บรรจุพลังเวทไว้เต็ม ไม้คทาของอาโออิส่องแสงสีฟ้าออกมาจนพวกวินยังรู้สึกได้ ความหนาวเย็นค่อย ๆ ปกคลุมทั่วทั้งอาณาบริเวณ ต้นไม้ที่มีใบสีเขียว ทว่าตอนนี้มันกับมีเก็ดน้ำแข็งปกคลุม
ผ่านไปไม่นานก็มีแท่งน้ำแข็งจำนวนหลายร้อยอันปรากฏตรงหน้าของเด็กสาว เมื่อนกยักษ์เข้ามาถึงระยะการโจมตีอาโออิก็สะบัดคทาเวทมนตร์ในทันที
ทันทีที่เด็กสาวสะบัดหัวคทาไปยังกลุ่มของนกยักษ์ แท่งน้ำแข็งจำนวนมากก็โจมตีใส่พวกนกในทันที ด้วยความเร็วและแรงของเวทมนตร์ของอาโออิ ประกอบกับความมากมายของแท่งน้ำแข็งทำให้พวกนกที่บินมานั้นไม่อาจจะหลบได้ หลังจากที่นกยักษ์โดนแท่งน้ำแข็งเสียบเข้าที่ร่างกาย ร่างของพวกมันก็เริ่มมีเก็ดน้ำแข็งเข้าปกคลุม ผ่านไปไม่นานทั้งร่างของนกยักษ์ก็กายเป็นน้ำแข็งโดยสมบูรณ์
ขนาดเดียวกันที่อาโออิใช้เวทมนตร์โจมตี เด็กหนุ่มผมทองก็ผนึกพลังเวทไว้ทั่วร่างกาย
“กายาเพิง” สิ้นเสียงของวินเขาก็เคลื่อนร่างอย่างรวจเร็วไปจัดการพวกนกยักษ์ที่ยังไม่ตายในทันที ด้วยการประสารการโจมตีของทั้งเวทไฟและเวทน้ำแข็งเพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีพวกนกยักษ์ทั้งหมดก็ตายลง
เมื่อคุโระเห็นอย่างนั้นเด็กน้อยจึงพูดขึ้น “สมน้ำหน้าไอ้พวกมอนสเตอร์บ้า”
ระหว่างที่วินกำลังกำจัดพวกมอนสเตอร์ อาโออิก็เริ่มร่ายเวทอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป้าหมายของเด็กสาวหาเป็นนกยักษ์ แต่กับเป็นมอนสเตอร์งูยักษ์ที่กำลังเคลื่อนตั้วมาทางนี้ ผ่านไปไม่นานเด็กสาวก็พูดขึ้น
“จงโดนแช่แข็งไปซะเจ้างูยักษ์บ้า” เด็กสาวได้ตวัดไม้คทาไปตรงหน้างูยักษ์ที่กำลังเคลื่อนตัวมาหาพวกเขา ทันใดนั้นเองก็ได้มีกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ล้อมรอบ งูยักษ์ไว้
หลังจากที่วินกำจัดมอนสเตอร์ตัวสุดท้ายเสร็จ เด็กหนุ่มก็หันหลังตะโกนสั่งจีน่ากับคุโระ
“เอาเลยทั้งสองคน”
สิ้นเสียงของเด็กหนุ่ม จีน่าก็ยื่นมือให้เด็กน้อยผมดำจับ หลังจากนั้นเธอก็ใช้เวทมิติเทเลพอร์ตไปอยู่ข้างบนหัวของงูยักษ์ ก่อนที่เท้าของพวกเธอจะได้สัมผัสกับหัวของมอนสเตอร์ อาโออิก็รีบร่ายเวทกายาเวหาในทันทีวงเวทสีเขียวปรากฏล้อมรอบร่างของทั้งสองคนทำให้พวกเธอสามารถลอยอยู่บนอากาศได้
“จัดการเลย” สิ้นเสียงของอาโออิคุโระก็เริ่มใช้พลังเวท วงเวทสีแดงฉานปรากฏเหนือหัวของมอนสเตอร์ตรงหน้า
เหมือนว่ามันจะรู้ว่าจุดจบของตนเองใกล้มาถึง งูยักษ์เตรียมตัวที่จะฉกใส่พวกจีน่า แต่ก่อนที่มันจะได้เงยส่วนหัวอันใหญ่โตขึ้น มันก็รู้สึกเจ็บแปบทางส่วนหาง
พอมันชำเลืองมองก็พบว่าตอนนี้ได้มีมนุษย์ผมทองได้ตัดหางของมันไปเสียแล้ว ก่อนที่มันจะได้หันไปฉกศัตรูตัวร้าย เวทพื้นดินที่อยู่ตรงหน้าของคุโระก็เสร็จสมบูรณ์ เด็กน้อยสบัดมือทำให้วงเวทสีแดงเริ่มทำงาน ทันใดนั้นเองก็ได้ปรากฏบอนล์ไฟขนาดใหญ่ล่วงลงมาจากฟ้า เพียงแค่เซี่ยววินาทีบอล์นเพิงจะสัมผัสกับตัวของงูยักษ์จีน่าก็จับมือของคุโระ พร้อมกับวินที่เคลื่อนร่างมาหาจีน่า พอวินได้สัมผัสมือกับเด็กสาวผมทองจีน่าก็ใช่เวทมิติเทเลพอร์ตพวกวินกับมายังที่เดินในทันที
พร้อมกับที่พวกวินได้เคลื่อนร่างออกไป บอล์นไฟของคุโระก็พุ่งใส่งูยักษ์อย่างจัง เปวเพิงได้ครอบร่างของงูยักษ์ ทำให้มันแผดเสียงด้วยความเจ็บปวด เปลิวเพิงสีแดงฉาน ค่อย ๆ แผดเผาร่างกายและกรงน้ำแข็งที่อยู่รอบ ๆ ไม่นานเสียงของมอนสเตอร์งูยักษ์ก็หายไป พร้อมกับกรงน้ำแข็งที่ใช้กักขังมันไว้
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น