บทที่ 15 บุกตอนที่ 1

วินหันไปมองพวกชาวบ้านที่ยืนอยู่แถวนั้น “นี่ มีใครสามารถให้ผมยืมบ้านได้บ้างไหม”
เมื่อพวกจีน่าได้ยินอย่างนั้นพวกเธอก็มองมายังวินโดยพร้อมเพียงกัน
“นี่นายจะทำอะไร มันไม่ได้อยู่ในแผนไม่ใช่หรือไง” จีน่าแหวใส่วินในทันที ตอนแรกวินจะให้พวกเธอจัดการโจรพร้อมกับให้โจรบอกที่อยู่ของตัวประกัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะเปลี่ยนแผนไปเปลี่ยนแผนมาจนเธอไม่พอใจ ถึงแม้ว่าวินจะสามารถคำนวนเรื่องต่าง ๆ ได้แม่นยำสักแค่ไหน ทว่ามันก็คงอันตรายอยู่ดีที่วินจะไปกับชายฉกรรจ์แค่คนเดียว ถึงแม้ว่าชายคนนั้นไม่น่าจะต่อสู้กับเด็กหนุ่มไหวก็ตาม
“ใช่ มันไม่เห็นอยู่ในแผนเลย นี่นายคิดจะทำอะไรกับชายคนนั้นกันน่ะ” อาโออิเสริมพร้อมกับใช้มือชี้ไปที่ร่างของโจรที่นอนพะงาบๆบนพื้น
“ฉันรู้นะว่าฝีมือของพวกเรานะเหนือกว่าชายพวกนี้ แต่ว่านายเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าพวกเราไม่ควรประมาทน่ะ แล้วนี่นาย นายคิดจะ”
ก่อนที่จีน่าจะแหวจบ วินก็พูดขัดขึ้น “เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะนะ เรื่องแรกฉันไม่ได้จะไปจัดการชายคนนี้เพียงคนเดียวสักหน่อย เธอลองดูสภาพของชายคนนี้ดิว่าเขาจะสู้ฉันได้ไหม ไม่สิต่อให้พวกชาวบ้านอยากจะจัดการพวกโจรนี่ในตอนนี้ก็ยังทำได้สบายเหมือนปอกก้วยเข้าปากเลย”
“แล้วไง” อาโออิถามกับวินที่ยืนใจเย็นอยู่ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าวินนั้นอยากจะไปจัดการชายตรงหน้าให้เสร็จเรียบร้อยสักที หากเขาไม่รีบไปจัดการทรมานชายตรงหน้า พวกเด็กที่โดนจับไปก็จะถูกช่วยเหลือช้า
เด็กหนุ่มมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงอย่างช้า ๆ อีกไม่นานความมืดก็จะมาปกคลุม เขาถอนหายใจออกมา
“ฉันคิดว่าฉันจะเปลี่ยนที่สอบสวนชายคนนี้สักหน่อย”
“ทำไมล่ะ ทำไมต้องย้ายที่ด้วยไหนนายเคยบอกไว้ว่าเพื่อความรวจเร็วพวกเราจะทรมานพวกโจรตรงลานบ้านของหลินเลยไง”
พออาโออิเอ่ยจบ วินก็หันมองพวกชาวบ้านที่ยืนแถวนั้น สายตาของพวกชาวบ้านที่มองมาทางพวกวินนั้นแสดงถึงความหวาดกลัว การที่พวกชาวบ้านเห็นพวกวินพูดเรื่องทรมานคนได้อย่างหน้าตาเฉยนั้นมันเป็นเรื่องที่พวกเขาไม่เคยพบเคยเห็น
ชาวบ้านเริ่มจับกลุ่มกระซิบกระซาบกัน โดยที่ให้น้ำเสียงเบาที่สุด แต่จู่ ๆ พวกเขาก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่ค่อย ๆ ตรงมาหาพวกเขาอย่างช้า ๆ สายตาที่แสดงถึงความโหดเฮี้ยมของเด็กหนุ่มผมทองดวงตาสีฟ้า พวกชาวบ้านที่เห็นถึงสายตาของเด็กหนุ่มนั้นต้องสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว เพียงเซี่ยววินาที่ทีสายตาของเด็กหนุ่มกวาดมอง ทุกสำเนียงก็ต้องเงียบลงโดยฉับพลัน
วินถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “นี่พวกเธอฟังฉันนะ ฉันนะไม่อยากให้พวกลินกับพวกชิโระและคุโระมาเห็นสิ่งที่ฉันทำ พวกเธอก็คงคิดเหมือนกันใช่ไหม แล้วอีกอย่างถ้าฉันอธิบายแผนการทั้งหมดให้พวกเธอรู้พวกเด็ก ๆ ที่โดนจับไปก็คงมีโอกาสรอดยาก”
วินอธิบายให้พวกจีน่าฟังพลางสายตาก็จับจ้องไปที่ชาวบ้านทุกคน เขาค่อย ๆ เพิ่มแรงกดดัน ถึงแม้เด็กหนุ่มจะไม่อยากจะใช้วิธีเช่นนี้แต่ว่าเขาก็จำเป็นต้องทำ เพื่อไม่ให้พวกชาวบ้านนั้นมีปัญหาหรือขัดแย้งกับเขาในภายหน้า แล้วอีกอย่างเพื่อให้แผนการของเขานั้นสามารถดำเนินได้ง่ายขึ้น
“ฉันเข้าใจแล้ว” จีน่าพูดขึ้น สิ้นเสียงของจีน่าวินก็ยิ้มออกมา
“ก็ได้” อาโออิพูด
เมื่อวินพูดกับพวกจีน่าจบเขาก็หันไปมองพวกชาวบ้านที่ยืนแถวนั้น
“มีใครสามารถให้ผมยืมบ้านได้บ้างไหม ถ้าไม่มีผมก็คงต้องบอกตรง ๆ ว่าลูกหลานของพวกคุณคงไม่มีทางรอดเป็นแน่”
สิ้นเสียงของเด็กหนุ่ม ก็มีชายหนุ่มที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น
“บ้านของข้าก็ได้”
สิ้นเสียงของชายหนุ่ม วินก็ผายมือให้หนุ่มคนนั้นนำทางไปในทันที เขาใช้มือยกโจรที่นอนพะงาบๆบนพื้นไป โดยไม่ได้เหลียวหลังกลับมามองสายตาของพวกชาวบ้านอีกเลย
“ปล่อยข้านะเว้ยไอ้เด็กเปรต” ก่อนที่โจรจะได้พูดต่อ วินก็ใช้ท้าวเตะเข้าไปที่ปากของโจรอย่างรุนแรง เลือดจากบาดแผลไหลออกมาเป็นสาย เขามองอยู่ครู่นึงวินจึงตัดสินใจเตะเข้าไปที่ชายโครงของโจรอีกรอบ
“แกว่าไงนะ แกว่าฉันหรือไงไอ้เวณฉันบอกแกแล้วว่าการเลือกไม่ตอบคำถามของฉันนะมันต้องทรมานยิ่งกว่าตายส่ะอีก”
พอเด็กหนุ่มเอ่ยจบ เขาก็ลากร่างของโจรไปตามพื้นดินอย่างไม่ใยดี

คล้อยหลังของเด็กหนุ่ม
พวกชาวบ้านที่มองการกระทำของวินนั้นต่างก็ต้องกลืนน้ำลาย บ้างก็มีสีหน้าหวาดกลัว บ้างก็ปิดตาหนีกับการกระทำของเด็กหนุ่มตรงหน้า บ้างก็นั่งลงเพราะทนเห็นสภาพของโจรไม่ไหว
“ทำไมต้องทำรุนแรงขนาดนั้นด้วย” ชาวบ้านคนแรกพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือ
“ใช่ ทำไมเด็กนั่นต้องทำขนาดนั้น” ชาวบ้านอีกคนพูดเสริม
“สงสานโจรคนนั้นจัง” ชายที่เด็กสุดกล่าว
เมื่อจีน่าได้ยินอย่างนั้น เด็กสาวจึงเม้มปากด้วยความโกรธ ก่อนที่เธอจะพูดอธิบาย อาโออิก็ตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ น้ำเสียงของเด็กสาวทำให้พวกชาวบ้านต้องเงี่ยบลง
“หุบปากได้แล้ว! พวกคุณจะไปรู้อะไร สิ่งที่วินทำน่ะมันดีที่สุดแล้วรู้ไหม”
อาโออินำมือชี้ไปยังร่างที่นอนไม่ได้สติของชายฉกรรจ์ทั้งหมด ทำให้ทุกสายตามองตามนิ้วของเด็กสาว
“พวกลุง ๆ ป้า ๆ รู้ไหมว่าการที่จะทำให้คนพวกนี้ให้ไม่ได้รับบาดเจ็บถึงตายมันยากขนาดไหน ต่อให้เป็นพวกหนูก็ตาม ถ้าต้องต่อสู้กับกลุ่มโจรขนาดนี้ก็คงไม่ได้จบลงแบบนี้หรอก ถ้าพวกหนูต้องต่อสู้กับโจรพวกนี้ไม่ใช่พวกหนูก็คงจะเป็นโจรพวกนี้ที่จะต้องตายกันไปข้างนึง หมู่บ้านที่สงบสุกข์ของพวกลุง ๆ ป้า ๆ ก็คงได้รับความเสียหายมากกว่านี้อย่างแน่นอนแต่นี่พวกคุณลุงดูสิว่านอกจากคนที่บาดเจ็บเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆพวกลุงป้า ๆ ลองดูว่าพวกคุณมีใครได้รับบาดเจ็บบ้าง มีใครต้องตายบ้างไหม”
อาโออิพูดพรางชี้มือไปยังร่างของผู้คนที่เด็กสาวได้จับมา “นี่น่ะเป็นความคิดของเด็กชายที่พวกคุณลุงคุณป้าบอกว่าเป็นคนใช้ความรุนแรงนั่นแหละ”
ก่อนที่เธอจะพูดต่อ จีน่าก็นำมือจับหัวไหล่ของอาโออิ เด็กหญิงตวัดสายตามองไปยังจีน่า “อย่ามาห้ามฉันเลยจีน่า ฉันไม่ได้เหมือนเธอกับวินนะ ฉันไม่พอใจอะไรฉันก็จะพูดมันออกมาฉันไม่สนใจหรอกว่าพวกคุณลุง คุณป้าที่อยู่ที่นี่จะชอบฉันไหม”
จีน่ามองอาโออิที่กำลังโมโห เธอค่อย ๆ พูดกับเพื่อนของเธออย่างช้า ๆ “หยุดได้แล้วหล่ะอาโออิ”
“ไม่ ฉันจะพูดเธอจะทำไม ถ้าไม่ได้พวกเราช่วย ป่านนี้พวกเขาคงถูกพวกโจรฆ่าตายกันหมดแล้ว แต่ดูการกระทำของพวกเขาสิ”
“หายใจเข้า หายใจออกสิบครั้งพี่ลินเคยบอกไว้ เธอต้องทำก่อนจะพูดอะไรออกไปอีกนะรู้ไหม”
สิ้นคำของจีน่า อาโออิก็ค่อย ๆ สูดหายใจเข้าออกจนเวลาผ่านไปสักพัก เมื่อเธอใจเย็นลงแล้วเด็กสาวจึงกล่าวกับพวกชาว
“หนูน่ะ ไม่ชอบพวกคุณลุงคุณป้าที่อยู่ที่นี่เลยรู้ไหม”
สิ้นคำกล่าวทุกสายตาก็มองมาที่เด็กสาวเป็นเชิงถาม อาโออิชี้ไปที่ร่างของชายชราที่กำลังหายใจรวยริน “ทั้งที่มีคนเยอะขนาดนี้ ทั้งที่เป็นเพื่อนบ้านกัน แต่ว่ากับไม่ทำอะไรเลย พวกคุณลุงรู้ไหมว่าคนที่พาพวกหนูมาช่วยหมู่บ้านนี้ก็คือหลินที่เป็นหลานของคุณตาคนที่นอนใกล้จะตายอยู่ข้างหน้าพวกคุณลุงคุณป้า”
เมื่อทุกคนได้ยินอย่างนั้น พวกเขาก็มองมายังพวกจีน่าอย่างไม่เชื่อสายตา
“นี่เจ้าพูดจริงอย่างงั้นหรือ” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น
“เป็นไปไม่ได้ เด็กคนนั้นยังไม่ตายอย่างงั้นรึ” อีกคนสำทับ
เมื่อจีน่าพบว่าทุกคนนั้นกำลังฟังอาโออิ เธอจึงได้พูดขึ้น “ใช่แล้วล่ะคะ หลินยังไม่ตาย”
“งั้นหรือดีจริง ที่เด็กคนนั้นยังไม่ตาย”
ก่อนที่อาโออิจะได้พูดต่อ ก็มีชายหนุ่มที่ดูท่าทางสุขุมเดินมาตรงหน้าของพวกจีน่า ใบหน้าที่สวมแว่นตาเส้นผมที่เป็นสีดำถึงแม้ชุดของชายคนนั้นจะเป็นเพียงชุดชาวบ้านหากแต่ท่าทางของชายหนุ่มก็ทำให้พวกจีน่ารู้ได้ทันทีว่าชายคนนี้คงเป็นคนคงแก่เรียนเป็นแน่
ชายคนนั้นมองพวกจีน่าตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า
“คุณหนูทั้งสองคงเป็นผู้ใช้เวทมนสายต่อสู้กระมัง” ชายคนนั้นกล่าวอย่างใจเย็น
พอเขาพบว่าพวกจีน่าไม่ได้ปฏิเสธ เขาจึงกล่าวต่อ “ตัวข้านั้นไม่ได้เป็นผู้ใช้เวทสายต่อสู้ ข้าจึงเข้าใจพวกชาวบ้านในหมู่บ้านนี้ดี หากพวกคุณหนูถูกพวกโจรจับคนที่เป็นที่รักไป ต่อให้อยากจะต่อสู้สักแค่ไหนข้าก็เกรงว่าพวกคุณหนูคงไม่สามารถจะต่อสู้ได้เต็มความสามารถกระมัง”
คำพูดของชายตรงหน้าทำให้จีน่าและอาโออิต้องพยักษ์หน้ารับอย่างเสียมิได้
“มันก็เหมือนกับพวกชาวบ้านนั่นแหล่ะ ต่อให้พวกเขาอยากจะต่อสู้กับโจรสักแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถกระทำได้ แล้วอีกอย่างหนึ่งพวกคุณหนูคงลืมไปแล้วว่าในโลกนี้น่ะไม่ได้มีแต่คนที่มีพลังเวทสูงส่งเช่นพวกคุณหนู”
“แต่ว่า” ก่อนที่อาโออิจะได้เถียงเธอก็ถูกปิดปากอย่างรวจเร็ว
จีน่าก้มหัวลงให้พวกชาวบ้านที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเด็กสาว “ พวกหนูขอโทษที่พูดอะไรไม่คิด”
สิ่งที่เด็กสาวผมทองผิวแทนทำนั้นสร้างความตกตลึงให้กับพวกชาวบ้านเป็นอย่างมาก สำหรับพวกเขาผู้ที่มีพลังเวทมากมายนั้นเป็นผู้ที่พวกเขาไม่อยากเจอมากที่สุด แต่พอพวกชาวบ้านเห็นจีน่าทำอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถกล่าวอะไรได้
ผ่านไปไม่นานก็ได้มีคนกล่าวขึ้นขัดความเงียบ “พวกเราก็ต้องขออภัยเช่นเดียวกันที่มิได้ต่อสู้อย่างเต็มความสามารถและที่พวกเราพูดอะไรไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วนเสียก่อน”
สิ้นเสียงชายคนนั้นก็ก้มศรีษะลง “และอีกอย่าง พวกเราก็ต้องขอขอบคุณคุณหนูเช่นเดียวกัน”

ระหว่างที่อาโออิกับพวกจีน่ากำลังพูดคุยอยู่นั่นเอง ผ่านไปไม่นานวินก็มาถึงบ้านไม้ขนาดเล็กหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้มีชั้นเดียวหลังคามุงด้วยใบย่าแห้งเขาใช้สายตากวาดมองรอบ ๆ บริเวณ พร้อมกับกระชากร่างของหัวหน้าโจรขึ้นไปบนบ้านของชาวบ้าน
“ทีนี้คุณก็กลับไปรวมกลุ่มได้แล้วล่ะครับ ขอบคุณที่เดินมาส่งและให้ยืมสถานที่”
“ข้าขออยู่ดูเป็นบุญตาได้หรือไม่”
วินหันมามองชายที่อยู่เบื้องหลังของตนเอง ก่อนที่เขาจะพูดขึ้น “ก็ได้นะครับ ถ้าคุณทนดูได้จนจบละก็”