บทที่ 16 ปะทะ ตอนที่ 2

ทางฝั่งของลิน
ลินกับอาโออิ รีบเร่งเดินทางอย่างรวจเร็วจนมาถึงบ้านไม้โซม ๆ หลังหนึ่ง เด็กทั้งสองรีบเก้าวเท้าขึ้นไปจนพวกเธอนั้นได้ไปเห็นร่างของหัวหน้าโจรที่กำลังนอนหายใจรวยรินจะตายมิตายแหล่ อาโออิกับลินมองภาพนั้นอย่างไม่เชื่อสายตาพวกเธอไม่คิดเลยว่าวิน เด็กหนุ่มที่ใจดี มีความเมตตากรุณาจะสามารถทำสิ่งนี้ได้ พวกเธอมองไปยังใบหน้าที่มีเลือดอาบ พอพวกเธอมองไปยังที่มือก็พบว่าหัวหน้าโจรนั้นถูกถอดออก เล็บนิ้วมือที่กระจัดกระจ่าย แถมยังสีหน้าที่แสดงถึงความหวาดกลัวของชายฉกรรจ์
ชายหนุ่มมองยังเด็กสาวทั้งสองที่เดินเข้ามาไกล้ ๆ สำหรับเขานั้นเด็กทั้งสองเปรียบเหมือนเทวาที่ปรากฏให้เขาเห็นก่อนที่เขาจักสิ้นชีวี เขาหรี่ตามองก่อนที่จะหลับตาอย่างอ่อนแรง
“นี่มันเป็นฝีมือของใครกัน” ลินมองหน้าอาโออิ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ดีก็ตาม ทว่าเด็กสาวก็อดที่จะถามไม่ได้
อาโออิถอนหายใจออกมาอย่างไม่ยี่หระกับสภาพตรงหน้า ถึงแม้ว่าตอนแรกเธอจะตกใจกับภาพที่เห็น แต่เธอก็ไม่ได้สนใจมันมากนัก สำหรับเด็กสาวก็แค่รีบ ๆ รักษาชายตรงหน้าให้เสร็จ ๆ ก็แค่นั้น
“ก็วินไง ใครจะทำได้อีกละ”
สิ้นเสียงลินก็มองอาโออิอย่างไม่เชื่อสายตา
เมื่อลินเห็นอย่างนั้น เด็กสาวจึงเริ่มอธิบายวิธีการใช้เวทรักษาให้กับอาอิฟังอย่าง
เด็กสาวพยักษ์หน้า เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้นเป็นฝีมือของวิน เด็กหนุ่มที่เธอหลงรัก เธอสลัดศีรษะเพื่อขับไร่ ก่อนที่ลินจะให้อาโออิรักษาชายตรงหน้า โดยที่เธอเป็นผู้ช่วยอาโออิ
อาโออิค่อย ๆ นำมือของตนเองไปจับบาดแผลของหัวหน้าโจร เด็กสาวค่อย ๆ ถ่ายทอดพลังใส่ร่างที่กำลังรวยริน แสงสีฟ้าอันแสดงถึงสัญลักษณ์ของเวทวารี ไหลรอบร่างของชายหนุ่ม แสงสีฟ้าค่อย ๆ รักษาเยียวยาบาดแผลของชายฉกรรจ์ เวลาผ่านไปสักพักจนพวกอาโออิพบว่าบาดแผลของชายตรงหน้าเริ่มสมานทำให้พวกอาโออิต้องหยุดใช้เวทรักษา
อาโออินำมือมาเช็ดเหงื่อ สำหรับเด็กสาวการใช้เวทรักษานั้นเป็นเรื่องที่ยากที่สุดในชีวิต หากเป็นไปได้เด็กสาวจะไม่ใช้เวทชนิดนี้เป็นอันขาด อย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอทำได้ก็คือการรักษาบาดแผลภายนอกเท่านั้น หากพลังของลินฟื้นคืนกับมาเมื่อไร อาโออิก็คงต้องให้ลินมารักษาแผลอีกรอบ
“ไหวไหม” ลินหันมามองอาโออิด้วยสายตาเป็นห่วง หากเป็นไปได้เธอก็ยากรักษาชายตรงหน้าเอง ทว่าเธอก็ไม่ยากให้พลังของตนเองหมด เพราะเธออาจจะต้องรักษาพวกวินก็เป็นได้
อาอิเช็ดเหงื่อบนใบหน้า หลังจากนั้นเธอก็หันไปแส้งยิ้มกับลิน “ไม่เป็นไร ฉันยังไหวอยู่”
“ฉันว่าพักที่นี่สักพักก็แล้วกันนะ”
อาอิพยักษ์หน้า พลางนำร่ายเวทพฤกษากับชายฉกรรจ์เพื่อไม่ให้เขาสามารถหนีได้ “อือ ฉันก็คิดว่างั้น”

เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที
สิ้นความคิดของจีน่า เด็กสาวผมทองก็สัมผัสถึงความผิดปรกติที่เกิดขึ้น เด็กสาวมองท้องฟ้าที่จู่ ๆ ก็มีวงเวทขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น จีน่าขมวดคิ้วก่อนที่เธอจะใช้ความรวจเร็วสูงสุดเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดเกิดเหตุ ทว่าพอเธอมองไปยังรอบ ๆ ทำให้เธอต้องเลิกล้มความคิด เพราะหากเธอเคลื่อนร่างออกจากจุดนี้ แล้วหากวินใช้พลังเวทส่งพวกเด็ก ๆ มายังจุดนี้ พวกเด็กอาจจะตกอยู่ในอันตรายก็เป็นได้
‘ทำไงดี ถ้าเป็นแบบนี้ละก็’
ทันใดนั้นเอง เด็กสาวก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อจีน่าสัมผัสกับพลังเวทของอาโออิ ที่กำลังมุ่งตรงไปทางจุดเกิดเหตุ ทำให้จีน่ายิ้มออกมา
‘ฝากด้วยนะ’ เธอทอดสายตามองทางที่อาโออิกำลังมุ่งหน้าไป
อาโออิกับลิน รีบเร่งเดินทางมาจุดที่เกิดวงเวทขนาดใหญ่ ภาพที่พวกเธอเห็นก็คือชายคงแก่เรียนกำลังจับหลินเป็นตัวประกัน
ฉางชี้มือให้พวกชาวบ้านไปยืนกลางวงเวทโดยที่ไม่สังเกตว่าตอนนี้พวกอาโออิได้โผล่มาใกล้ตัวของมัน มันนำมีดจ่อคอของหลินเพื่อไม่ให้พวกชาวบ้านขัดขืน
“เร็วเข้า รีบ ๆ ไปยืนกลางวงเวทเร็ว พอพวกแกไปยืนข้าจะได้ส่งแกไปหาท่านผู้นั้น”
“ทำไมแกถึงทำแบบนี้กัน” ชาวบ้านคนหนึ่งถามฉาง
ฉางยิ้มเยาะชาวบ้าน “ไอ้พวกโง่ ถามแปลก ๆ ก็ข้าไม่ได้เป็นพวกเดียวกับพวกแกตั้งแต่แรกแล้วยังไงล่ะ ที่ข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ก็เพราะว่าข้าต้องการส่งตัวแกไปให้กับท่านอายะยังไงเล่า คนอย่างพวกแกนะไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับโลกใหม่ที่พวกเราจะสร้างขึ้นหรอก”
“ไอ้เล็ว” ผู้หญิงอีกคนด่ากับ
ฉางถอนหายใจอีกครั้ง “รีบเข้าไปสักทีไม่งั้นฆ่าจะข้ายายนี้ซะ”
ระหว่างที่ฉางกำลังเถียงกับชาวบ้านอยู่นั้น จู่ ๆ มีดของเขาก็หลุดออกจากมือ ฉางเบิกตามองอย่างตกใจก่อนที่เขาจะได้ตัดสินใจ ลินก็ตะโกนสั่งพวกชาวบ้าน
“รีบวิ่งหนีออกมาเร็วเข้า”
สิ้นเสียง พวกชาวบ้านก็รีบออกมาจากวงเวท เมื่อลินเห็นอย่างนั้นเด็กสาวจึงกลางบาเรียล้อมรอบ ๆ พวกตัวของพวกเธอและฉาง ทำให้พวกชาวบ้านสามารถหนีกับไปยังหมู่บ้านได้อย่างง่ายดาย
“รีบกลับไปข้างในหมู่บ้านเร็วเข้า”
เมื่อฉางเห็นอย่างนั้นเขาจึงยิ้มเยาะออกมาอีกครั้ง ‘ในที่สุดก็เป็นไปตามแผนห้าๆๆๆ’

ตัดมาทางฝั่งของวิน
จิตสังหารอันรุนแรงทำให้วินต้องหนาวยะเยือก จากที่เขาสังเกตเขาพบว่าพลังเวทที่เขาสัมผัสได้นั้นมันอยู่ทางเดียวที่เขากำลังมุ่งหน้าไป เด็กหนุ่มตัดสินใจใช้พลังทั้ง หมด จากเส้นผมที่เคยเป็นสีทองกับกลับกลายเป็นสีดำดวงตาที่เคยเป็นสีฟ้าตอนนี้กลายเป็นสีแดงฉาน เขาจ้องมองยังกลุ่มโจรเบื้องหน้าพรางคิดกับตนเอง
‘อดทนหน่อยนะ อีกไม่กี่วิพวกนายก็จะได้ตายสบายแล้ว’
สิ้นความคิด ร่างของเด็กหนุ่มก็หายไปทันที วินเคลื่อนร่างมาโผล่ยังโจรคนหนึ่ง เขาผนึกพลังทั้งหมดไว้ที่หมัดและชกเข้าไปที่ท้องของโจร ความรุนแรงของพลังทำให้โจรผู้นั้นลอยละล่อง ไปชนกับต้นไม้ที่อยู่แถวนั้น
หลังจากนั้น วินก็ใช้หมัดที่เต็มไปด้วยเพิงทมิฬต่อยเข้าไปตรงหัวใจของพวกมัน เพียงพริบตากลุ่มโจรทั้งหมดก็ถูกเข้าจัดการจนหมด เด็กหนุ่มมองสภาพร่างกายที่ค่อย ๆ ถูกเพิงทมิฬของเขาเผาทีละเล็กทีละน้อย เด็กหนุ่มทอดถอนใจ หลังจากนั้นเขาก็ละสายตาจากกลุ่มโจรที่อยู่ตรงหน้า
เขารู้ดีว่าหากโดนเวทนี้ไปพวกกลุ่มโจรก็คงยากที่จะรอดไปได้ เขาหันมองบาดแผลของตนเองที่โดนโจมตี ตอนนี้เพิงทมิฬยังรุกไม่ร่างกายของเขาอยู่ หากเป็นคนที่ไม่มีเวทมนตร์ฟื้นฟูแบบเขาก็เกงว่าคงต้อง ตายไปเสียแล้ว
เขากั้มกืนความเจ็บปวดและเคลื่อนร่างออกไปทันที

ทางฝั่งของลิน
ลินกับอาโออิ รีบเร่งเดินทางอย่างรวจเร็วจนมาถึงบ้านไม้โซม ๆ หลังหนึ่ง เด็กทั้งสองรีบเก้าวเท้าขึ้นไปจนพวกเธอนั้นได้ไปเห็นร่างของหัวหน้าโจรที่กำลังนอนหายใจรวยรินจะตายมิตายแหล่ อาโออิกับลินมองภาพนั้นอย่างไม่เชื่อสายตาพวกเธอไม่คิดเลยว่าวิน เด็กหนุ่มที่ใจดี มีความเมตตากรุณาจะสามารถทำสิ่งนี้ได้ พวกเธอมองไปยังใบหน้าที่มีเลือดอาบ พอพวกเธอมองไปยังที่มือก็พบว่าหัวหน้าโจรนั้นถูกถอดออก เล็บนิ้วมือที่กระจัดกระจ่าย แถมยังสีหน้าที่แสดงถึงความหวาดกลัวของชายฉกรรจ์
ชายหนุ่มมองยังเด็กสาวทั้งสองที่เดินเข้ามาไกล้ ๆ สำหรับเขานั้นเด็กทั้งสองเปรียบเหมือนเทวาที่ปรากฏให้เขาเห็นก่อนที่เขาจักสิ้นชีวี เขาหรี่ตามองก่อนที่จะหลับตาอย่างอ่อนแรง
“นี่มันเป็นฝีมือของใครกัน” ลินมองหน้าอาโออิ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ดีก็ตาม ทว่าเด็กสาวก็อดที่จะถามไม่ได้
อาโออิถอนหายใจออกมาอย่างไม่ยี่หระกับสภาพตรงหน้า ถึงแม้ว่าตอนแรกเธอจะตกใจกับภาพที่เห็น แต่เธอก็ไม่ได้สนใจมันมากนัก สำหรับเด็กสาวก็แค่รีบ ๆ รักษาชายตรงหน้าให้เสร็จ ๆ ก็แค่นั้น
“ก็วินไง ใครจะทำได้อีกละ”
สิ้นเสียงลินก็มองอาโออิอย่างไม่เชื่อสายตา
เมื่อลินเห็นอย่างนั้น เด็กสาวจึงเริ่มอธิบายวิธีการใช้เวทรักษาให้กับอาอิฟังอย่าง
เด็กสาวพยักษ์หน้า เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้นเป็นฝีมือของวิน เด็กหนุ่มที่เธอหลงรัก เธอสลัดศีรษะเพื่อขับไร่ ก่อนที่ลินจะให้อาโออิรักษาชายตรงหน้า โดยที่เธอเป็นผู้ช่วยอาโออิ
อาโออิค่อย ๆ นำมือของตนเองไปจับบาดแผลของหัวหน้าโจร เด็กสาวค่อย ๆ ถ่ายทอดพลังใส่ร่างที่กำลังรวยริน แสงสีฟ้าอันแสดงถึงสัญลักษณ์ของเวทวารี ไหลรอบร่างของชายหนุ่ม แสงสีฟ้าค่อย ๆ รักษาเยียวยาบาดแผลของชายฉกรรจ์ เวลาผ่านไปสักพักจนพวกอาโออิพบว่าบาดแผลของชายตรงหน้าเริ่มสมานทำให้พวกอาโออิต้องหยุดใช้เวทรักษา
อาโออินำมือมาเช็ดเหงื่อ สำหรับเด็กสาวการใช้เวทรักษานั้นเป็นเรื่องที่ยากที่สุดในชีวิต หากเป็นไปได้เด็กสาวจะไม่ใช้เวทชนิดนี้เป็นอันขาด อย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอทำได้ก็คือการรักษาบาดแผลภายนอกเท่านั้น หากพลังของลินฟื้นคืนกับมาเมื่อไร อาโออิก็คงต้องให้ลินมารักษาแผลอีกรอบ
“ไหวไหม” ลินหันมามองอาโออิด้วยสายตาเป็นห่วง หากเป็นไปได้เธอก็ยากรักษาชายตรงหน้าเอง ทว่าเธอก็ไม่อยากให้พลังของตนเองหมด เพราะเธออาจจะต้องรักษาพวกวินก็เป็นได้
อาโออิเช็ดเหงื่อบนใบหน้า หลังจากนั้นเธอก็หันไปแส้งยิ้มกับลิน “ไม่เป็นไร ฉันยังไหวอยู่”
“ฉันว่าพักที่นี่สักพักก็แล้วกันนะ”
อาอิพยักษ์หน้า พลางนำร่ายเวทพฤกษากับชายฉกรรจ์เพื่อไม่ให้เขาสามารถหนีได้ “อือ ฉันก็คิดว่างั้น”

เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที
สิ้นความคิดของจีน่า เด็กสาวผมทองก็สัมผัสถึงความผิดปรกติที่เกิดขึ้น เด็กสาวมองท้องฟ้าที่จู่ ๆ ก็มีวงเวทขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น จีน่าขมวดคิ้วก่อนที่เธอจะใช้ความรวจเร็วสูงสุดเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดเกิดเหตุ ทว่าพอเธอมองไปยังรอบ ๆ ทำให้เธอต้องเลิกล้มความคิด เพราะหากเธอเคลื่อนร่างออกจากจุดนี้ แล้วหากวินใช้พลังเวทส่งพวกเด็ก ๆ มายังจุดนี้ พวกเด็กอาจจะตกอยู่ในอันตรายก็เป็นได้
‘ทำไงดี ถ้าเป็นแบบนี้ละก็’
ทันใดนั้นเอง เด็กสาวก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อจีน่าสัมผัสกับพลังเวทของอาโออิ ที่กำลังมุ่งตรงไปทางจุดเกิดเหตุ ทำให้จีน่ายิ้มออกมา
‘ฝากด้วยนะ’ เธอทอดสายตามองทางที่อาโออิกำลังมุ่งหน้าไป โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าในขนาดนี้ได้มีศัตรูอีกคนกำลังจ้องหาโอกาศเล่นงานพวกเธอ
อาโออิกับลิน รีบเร่งเดินทางมาจุดที่เกิดวงเวทขนาดใหญ่ ภาพที่พวกเธอเห็นก็คือมีชายคนหนึ่งเขามีหนวดเคราเต็มใบหน้ากำลังถือมีดกำลังจับหลินเป็นตัวประกัน
ที่กำลังถือมีดหันมองพวกอาโออิ พลางชี้มือให้พวกชาวบ้านไปยืนกลางวงเวทโดยที่ไม่สังเกตว่าตอนนี้พวกอาโออิได้โผล่มาใกล้ตัวของมัน มันนำมีดจ่อคอของหลินเพื่อไม่ให้พวกชาวบ้านขัดขืน
“เร็วเข้า รีบ ๆ ไปยืนกลางวงเวทเร็ว พอพวกแกไปยืนข้าจะได้ส่งแกไปหาท่านผู้นั้น”
“ทำไมแกถึงทำแบบนี้กัน” ชาวบ้านคนหนึ่งถามขึ้น

ชายถือมีดตอบอย่างไม่ยี่หระชาวบ้าน “ไอ้พวกโง่ ถามแปลก ๆ ก็ข้าไม่ได้เป็นพวกเดียวกับพวกแกตั้งแต่แรกแล้วยังไงล่ะ ที่ข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ก็เพราะว่าข้าต้องการส่งตัวพวกแกไปให้กับท่านฉางยังไงเล่า คนอย่างพวกแกนะไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับโลกใหม่ที่พวกเราจะสร้างขึ้นหรอก”
“ไอ้เล็ว” ผู้หญิงอีกคนด่ากับ
“รีบเข้าไปสักทีไม่งั้นฆ่าจะข้ายายนี้ซะ”
ระหว่างที่ชายถือมีดกำลังเถียงกับชาวบ้านอยู่นั้น จู่ ๆ มีดของเขาก็หลุดออกจากมือ ฉางเบิกตามองอย่างตกใจก่อนที่เขาจะได้ตัดสินใจ ลินก็ตะโกนสั่งพวกชาวบ้าน
“รีบวิ่งหนีออกมาเร็วเข้า”
สิ้นเสียง พวกชาวบ้านก็รีบออกมาจากวงเวท อาโออิเรียกคทาเวทมนขึ้นมา ในขณะเดียวกันก็เตรียมตัวใช้เวทบาเรียเพื่อล้อมรอบ ๆ ตัวของพวกเธอกับชายหนุ่มตรงหน้า พอพวกชาวบ้านออกมาจนหมดเด็กสาวจึงกลางบาเรียล้อมรอบ ทำให้พวกชาวบ้านสามารถหนีกับไปยังหมู่บ้านได้อย่างง่ายดาย
“รีบกลับไปข้างในหมู่บ้านเร็วเข้า”
ชายหนุ่มถือมีดเห็นอย่างนั้นเขาจึงแสดงสีหน้าหวาดกลัวในขณะเดียวกันในใจของชายหนุ่มก็ยิ้มเยาะออกมา
‘ในที่สุดก็เป็นไปตามแผนห้าๆๆๆ’
“ทำไม ทำไมพวกแกถึงมาที่นี่ได้ พวกแกต้องอยู่กับไอ้แก่นั่นไม่ใช่หรือไง”
“ก็ใช่ แต่ว่าพลังเวทที่นายใช้ให้พวกฉันรู้นะมันมากเกินไป” อาโออิตอบอย่างใจเย็น เธอค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม
“อย่า เข้ามานะเว้ย ถ้าดเข้ามาฉันจะ” ชายคนนั้นมองซ้ายมองขวาพลางคิดหาวิธีแก้ปัญหาตรงหน้า
ปากกล่าวแบบนั้น หากแต่ในใจนั้นเขากับคิดว่าเขาต้องหาวิธีถ่วงเวลาให้ได้นานที่สุด เพื่อที่จะให้แผนการสำเร็๗ ต่อให้เข้าต้องตายก็ตาม”
“ทำไมพวกแกต้องมาช่วยพวกชาวบ้านด้วย”
สิ้นคำกล่าว ทั้งลินและอาโออิก็พูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย “เหตุผลนะหรือ ของแบบนั้นน่ะไม่เห็นต้องคิดเลย ถ้าพวกเราเห็นใครลำบากพวกเราก็ต้องช่วยอยู่แล้ว”
สิ้นคำพูดอาโออิกับลินก็เตรียมตัวต่อสู้กับชายตรงหน้า
“ได้พวกแกตาย”

สินคำกล่าวชายหนุ่มก็ถือมีดพลางกระโจนใส่พวกวินอย่างรวจเร็ว

ตัดมาทางฝั่งของวิน
จิตสังหารอันรุนแรงทำให้วินต้องหนาวยะเยือก จากที่เขาสังเกตเขาพบว่าพลังเวทที่เขาสัมผัสได้นั้นมันอยู่ทางเดียวที่เขากำลังมุ่งหน้าไป เด็กหนุ่มตัดสินใจใช้พลังทั้ง หมด ดวงตาที่เคยเป็นสีฟ้าตอนนี้กลายเป็นสีแดงฉาน เขาจ้องมองยังกลุ่มโจรเบื้องหน้าพรางคิดกับตนเอง
‘อดทนหน่อยนะ อีกไม่กี่วิพวกนายก็จะได้ตายสบายแล้ว’
สิ้นความคิด ร่างของเด็กหนุ่มก็หายไปทันที วินเคลื่อนร่างมาโผล่ยังโจรคนหนึ่ง เขาผนึกพลังทั้งหมดไว้ที่หมัดและชกเข้าไปที่ท้องของโจร ความรุนแรงของพลังทำให้โจรผู้นั้นลอยละล่อง ไปชนกับต้นไม้ที่อยู่แถวนั้น
เด็กหนุ่มไม่ต้องดูก็รู้ได้ว่าการโจมตีครั้งนี้นันได้ผลแน่นอ เขาจึงตัดสินใจโจมตีต่อ เด็กหนุ่มใช้หมัดที่เต็มไปด้วยเพิงทมิฬต่อยเข้าไปตรงหัวใจของพวกมัน เพียงพริบตากลุ่มโจรทั้งหมดก็ถูกเข้าจัดการจนหมด เด็กหนุ่มมองสภาพร่างกายที่ค่อย ๆ ถูกเพิงทมิฬของเขาเผาทีละเล็กทีละน้อย เด็กหนุ่มทอดถอนใจ หลังจากนั้นเขาก็ละสายตาจากกลุ่มโจรที่อยู่ตรงหน้า
เขารู้ดีว่าหากโดนเวทนี้ไปพวกกลุ่มโจรก็คงยากที่จะรอดไปได้ เขาหันมองบาดแผลของตนเองที่โดนโจมตี ตอนนี้เพิงทมิฬยังรุกไม่ร่างกายของเขาอยู่ หากเป็นคนที่ไม่มีเวทมนตร์ฟื้นฟูแบบเขาก็เกงว่าคงต้อง ตายไปเสียแล้ว
เขากั้มกืนความเจ็บปวดและเคลื่อนร่างออกไปทันที