หมวดเนื้อหา:
พออายูมิได้หายไปจากสายตาของไบรท์ เด็กหนุ่มก็เริ่มเดินสำรวจพื้นที่โดยรอบอีกครั้งอย่างตั้งใจ ตอนแรกเขาอยากจะล่ามอนสเอตร์กระต่ายที่อยู่รอบ ๆ ทว่าพอเขานั่งจ้องมันอยู่สักพักเขาก็คิดว่าพวกกระต่ายน้อยแสนน่ารักพวกนี้ไม่น่าจะโดนสังหาร
สิ้นความคิดไบรท์ก็เริ่มเดินไปรอบ ๆ เพื่อหามอนสเตอร์ที่หน้าลงมือสังหารมากกว่าพวกมันมอนสเตอร์ที่แสนน่ารักเบื้องนอก
เขาเดินโดยที่ไม่ได้คิดสิ่งใด นกที่ร้องอยู่ตามต้นไม้และสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่เดินไปเดินมาทำให้เขาเริ่มถูกใจเกมที่เขาเล่นโดยที่เขาไม่รู้ ระหว่างที่เดินมานั้นไบรท์ก็เจอผู้เล่นแบบเขาอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่คิดที่จะใส่ใจ โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เขาได้เข้ามายังป่าลึกเสียแล้ว
ไบรท์มองรอบ ๆ อีกครั้ง เขาพบว่าตอนนี้เขาได้มาอยู่ที่ห่างไกลผู้คน รอบ ๆ เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ ไบรท์เห็นดังนั้นเขาจึงตัดสินใจปีนขึ้นต้นไม้เพื่อสังเกตรอบ ๆ ตัว โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นการเพิ่มทักษะในเกมทีละเล็กทีละน้อย
“โอ้โหนี่มันสุดยอดจริง” ไบรท์ตะโกนอย่างสุกข์ใจเมื่อเขาพบกับต้นไม้และผืนป่าที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
เขาทอดสายตามองไปยังเบื้องหน้าพร้อมกับสูดหายใจเข้าให้เต็มปอด ตอนแรกเขาก็ไม่คิดว่าเขาจะชอบเกมนี้ ทว่าตอนนี้เขากับรู้สึกดีอย่างประหลาดราวกับว่าเขาเคยอยู่ในนี้มาก่อน นกน้อยที่บินผ่านปหน้าเขาไปทำให้เขาอดมองมันอย่างตกตลึงมิได้ ในใจของเด็หนุ่มพลางคำนึงถึงอิสระเสรีที่มิได้มีอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง พันเขาก็นึกได้ว่าไหนเขาก็มาเล่นเกมทั้งทีถ้าอย่างนั้นเขาจะสรรค์สร้างบุคคลิกที่เขาไม่สามารถทำได้ในโลกจริงมันเสียเลยได้
‘เอาล่ะเริ่มผจญภัย’
ไบรท์ปีนลงจากต้นไม้อย่างครวจเร็ว เขาค่อย ๆ จับจ้องหาเหยื่อที่จะปรากฏได้ทุกที่ เพียงไม่นานเขาก็พบกับเป้าหมายที่อยู่ไม่ห่าง มันคือสัตว์ที่รูปร่างคลายกับแมวขนาดเล็ก เมื่อไบรท์เห็นอย่างนั้นเขาจึงพุ่งตัวอย่างรวจเร็ว เพียงพริบตาเขาก็ถึงตัวมันในขนาดที่เขากำลังจะคว้าดาบที่อยู่ในมือจ้วงแทงไปในร่างกายของมัน เขาก็ต้องหยุดเมื่อเขาพบกับลูก ๆ ของมันที่ยืนรออาหารอยู่ข้าง ๆ ไบรท์ลดดาบในมือลงพร้อมกับมองภาพเบื้องหน้า
“บ้าเอ้ยแบบนี้เมื่อไรเราจับได้อับเลเวลสักทีล่ะ”
เขามองภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง “ทำไม่ได้ เราฆ่ามันไม่ได้” สิ้นความคิดเขาก็เตรียมตัวที่จะเดินผะออกไปจากบริเวณนั้น ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงกลิ่งไม้สั่นทำให้ไบรท์จ้องมองไปยังบริเวณนั้น
เพียงไม่นานเด็กหนุ่มก็พบมอนสเตอร์ที่สภาพร่างนั้นเต็มไปด้วยเลือด รูปร่างคล้ายสิงโตหากแต่อุ้มเท้านั้นกับคล้ายหมี มันค่อย ๆ เดินตรงมา ทางที่ไบรท์อยู่
ก่อนที่มันจะเข้ามาใกล้ ไบรท์ก็เคลื่อนร่างในทันที เพียงไม่กี่เก้าเขากูโผล่ขึ้นเบื้องหน้าพลางใช้มีดที่อยู่ในมือแทงไปที่มอนสเตอร์ในทันที ด้วยสภาพร่างที่บาดเจ็บมาก่อนทำให้มันไม่สามารถตอบโต้ไบรท์ได้
เพียงการโจมตีไม่กี่ทีไบรท์ก็สามารถจัดการมอนสเตอร์ตรงหน้าได้ เขามองภาพตรงหน้าพร้อมกับแสยะยิ้มขึ้นอย่างดีใจ
“มันต้องแบบนี้สิ ถึงจะเป็นเกม”
สิ้นคำกล่าวไบรท์ก็รีบเดินไปหามอนสเตอร์ที่มีรูปร่างเหมือนกับมอนสเตอร์ตรงหน้า โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขาได้สังหารไปนั้นมันไม่ใช่มอนสเตอร์ธรรมดา
พออายูมิได้หายไปจากสายตาของไบรท์ เด็กหนุ่มก็เริ่มเดินสำรวจพื้นที่โดยรอบอีกครั้งอย่างตั้งใจ ตอนแรกเขาอยากจะล่ามอนสเอตร์กระต่ายที่อยู่รอบ ๆ ทว่าพอเขานั่งจ้องมันอยู่สักพักเขาก็คิดว่าพวกกระต่ายน้อยแสนน่ารักพวกนี้ไม่น่าจะโดนสังหาร
สิ้นความคิดไบรท์ก็เริ่มเดินไปรอบ ๆ เพื่อหามอนสเตอร์ที่หน้าลงมือสังหารมากกว่าพวกมันมอนสเตอร์ที่แสนน่ารักเบื้องนอก
เขาเดินโดยที่ไม่ได้คิดสิ่งใด นกที่ร้องอยู่ตามต้นไม้และสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่เดินไปเดินมาทำให้เขาเริ่มถูกใจเกมที่เขาเล่นโดยที่เขาไม่รู้ ระหว่างที่เดินมานั้นไบรท์ก็เจอผู้เล่นแบบเขาอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่คิดที่จะใส่ใจ โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เขาได้เข้ามายังป่าลึกเสียแล้ว
ไบรท์มองรอบ ๆ อีกครั้ง เขาพบว่าตอนนี้เขาได้มาอยู่ที่ห่างไกลผู้คน รอบ ๆ เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ ไบรท์เห็นดังนั้นเขาจึงตัดสินใจปีนขึ้นต้นไม้เพื่อสังเกตรอบ ๆ ตัว โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นการเพิ่มทักษะในเกมทีละเล็กทีละน้อย
“โอ้โหนี่มันสุดยอดจริง” ไบรท์ตะโกนอย่างสุกข์ใจเมื่อเขาพบกับต้นไม้และผืนป่าที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
เขาทอดสายตามองไปยังเบื้องหน้าพร้อมกับสูดหายใจเข้าให้เต็มปอด ตอนแรกเขาก็ไม่คิดว่าเขาจะชอบเกมนี้ ทว่าตอนนี้เขากับรู้สึกดีอย่างประหลาดราวกับว่าเขาเคยอยู่ในนี้มาก่อน นกน้อยที่บินผ่านปหน้าเขาไปทำให้เขาอดมองมันอย่างตกตลึงมิได้ ในใจของเด็หนุ่มพลางคำนึงถึงอิสระเสรีที่มิได้มีอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง พันเขาก็นึกได้ว่าไหนเขาก็มาเล่นเกมทั้งทีถ้าอย่างนั้นเขาจะสรรค์สร้างบุคคลิกที่เขาไม่สามารถทำได้ในโลกจริงมันเสียเลยได้
‘เอาล่ะเริ่มผจญภัย’
ไบรท์ปีนลงจากต้นไม้อย่างครวจเร็ว เขาค่อย ๆ จับจ้องหาเหยื่อที่จะปรากฏได้ทุกที่ เพียงไม่นานเขาก็พบกับเป้าหมายที่อยู่ไม่ห่าง มันคือสัตว์ที่รูปร่างคลายกับแมวขนาดเล็ก เมื่อไบรท์เห็นอย่างนั้นเขาจึงพุ่งตัวอย่างรวจเร็ว เพียงพริบตาเขาก็ถึงตัวมันในขนาดที่เขากำลังจะคว้าดาบที่อยู่ในมือจ้วงแทงไปในร่างกายของมัน เขาก็ต้องหยุดเมื่อเขาพบกับลูก ๆ ของมันที่ยืนรออาหารอยู่ข้าง ๆ ไบรท์ลดดาบในมือลงพร้อมกับมองภาพเบื้องหน้า
“บ้าเอ้ยแบบนี้เมื่อไรเราจับได้อับเลเวลสักทีล่ะ”
เขามองภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง “ทำไม่ได้ เราฆ่ามันไม่ได้” สิ้นความคิดเขาก็เตรียมตัวที่จะเดินผะออกไปจากบริเวณนั้น ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงกลิ่งไม้สั่นทำให้ไบรท์จ้องมองไปยังบริเวณนั้น
เพียงไม่นานเด็กหนุ่มก็พบมอนสเตอร์ที่สภาพร่างนั้นเต็มไปด้วยเลือด รูปร่างคล้ายสิงโตหากแต่อุ้มเท้านั้นกับคล้ายหมี มันค่อย ๆ เดินตรงมา ทางที่ไบรท์อยู่
ก่อนที่มันจะเข้ามาใกล้ ไบรท์ก็เคลื่อนร่างในทันที เพียงไม่กี่เก้าเขากูโผล่ขึ้นเบื้องหน้าพลางใช้มีดที่อยู่ในมือแทงไปที่มอนสเตอร์ในทันที ด้วยสภาพร่างที่บาดเจ็บมาก่อนทำให้มันไม่สามารถตอบโต้ไบรท์ได้
เพียงการโจมตีไม่กี่ทีไบรท์ก็สามารถจัดการมอนสเตอร์ตรงหน้าได้ เขามองภาพตรงหน้าพร้อมกับแสยะยิ้มขึ้นอย่างดีใจ
“มันต้องแบบนี้สิ ถึงจะเป็นเกม”
สิ้นคำกล่าวไบรท์ก็รีบเดินไปหามอนสเตอร์ที่มีรูปร่างเหมือนกับมอนสเตอร์ตรงหน้า โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขาได้สังหารไปนั้นมันไม่ใช่มอนสเตอร์ธรรมดา
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น