หมวดเนื้อหา:
อายูมินั่งอยู่สักพัก ก่อนที่เธอจะเรียกอาหารจากกระเป๋ามิติออกมา อาหารกระป๋องจำนวนมากโผล่ขึ้นมาตรงหน้าของไบรท์ ก่อนที่เธอจะเรียกเวทไฟออกมาเพื่อใช้อุ่นอาหาร ไม่นานพวกเขาก็กินอาหารด้วยกัน หลังจากที่อายูมิกับไบรท์กินเสร็จอายูมิก็กล่าวขึ้น
“จากที่ฉันสังเกตดูตอนนี้นายมีทักษะดาบสอง แต่สิ่งที่นายยังขาดก็คือทักษะเวทมนตร์กับทักษะการต่อสู้ด้วยมือเปล่า”
ไบรท์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “วิธีการฝึกก็คล้ายกับโลกแห่งความเป็นจริงนั่นแหล่ะ ถ้าเรายากได้ทักษะการต่อสู้เราก็ต้องฝึกการต่อสู้ ถ้าอยากได้ทักษะเวทก็ต้องฝึกเวท แต่ว่าเกมนี้มันแตกต่างกับเกมอื่น ถ้าเราไม่เคยมีประสบการณ์การต่อสู้มาก่อนเราก็จะฝึกได้ช้า เหมือนฉัน ฉันไม่เคยฝึกการต่อสู้มาก่อนฉันเลยไม่ค่อยได้ทักษะประเภทนี้”
อายูมิหยุดพลางเรียกหน้าต่างสถานะของตนเองขึ้นมาและเปิดให้ไบรท์ดู ไบรท์กวาดตาดูสักพักเขาจึงเข้าใจ “แสดงว่าถ้าเป็นคนที่เคยมีประสบการณ์การต่อสู้จริงก็จะสามารถพัฒนาทักษะได้เร็วกว่าคนที่ไม่มีพื้นฐานสินะ”
อายูมิพยักหน้า “แต่ว่ามันไม่ใช่จะไม่มีวิธีหรอกนะ ถ้าเราต่อสู้กับมอนสเตอร์ ทักษะการต่อสู้ก็จะพัฒนาอย่างเก้ากระโดด แล้วทีนี้เวลาเราเจอกับผู้เล่นเราก็จะสามารถสู้กันได้”
ไบรท์ได้ยินอย่างนั้นเขาจึงทอดสายตามองไปยังบริเวณป่าที่อยู่รอบนอก “ก็หมายความว่าถ้าฉันมีทั้งพื้นฐานการต่อสู้จากโลกจริงทักษะการต่อสู้ของฉันก็จะสามารถพัฒนาได้สินะ”
“ใช่ แต่ว่าต่อให้นายจะพัฒนาทักษะการต่อสู้ให้เต็ม นายก็จะแพ้คนที่มีทักษะเวทมนตร์ ปราณ และจิตอยู่ดี”
“อย่างนี้นี่เองฉันพอเข้าใจแล้ว แล้วพลังจิตเวทปราณนี้มันหาฝึกได้ที่ไหน”
สิ้นคำถามอายูมิก็มองไบรท์อีกครั้ง เธอรู้สึกหงุดหงิดกับเด็กน้อยตรงหน้า ตอนแรกเธอก็ไม่อยากจะเดินทางกับไบรท์หรอก ทว่าหน้าตาของไบรท์นั้นมันช่างเหมือนกับคนที่เธอเคยรู้จักเธอจึงตัดสินใจร่วมทางกับเขา
ระหว่างที่เธอได้เดินทางร่วมกับเขา อายูมิก็ชอบวิธีคิดและการตัดสินใจของไบรท์ “จิตกับปราณฉันไม่รู้ แต่ถ้าเป็นเวทมนตร์ฉันสอนนายได้”
“งั้นหรอ งั้นก็ฝากตัวด้วยนะอาจารย์”
สิ้นคำพูดของไบรท์อายูมิก็ยิ้มออกมาเธอก้มหน้าลงพร้อมกับพยักหน้ารับ “ได้ ถ้ายังงั้นคือนี้ฉันไปนอนก่อนก็แล้วกัน เจอกันพรุ่งนี้นะ” พูดจบอายูมิก็เรียกเต๊นขึ้นมา ก่อนที่เธอจะเข้าไปในเต๊นหญิงสาวก็หันมามองไบรท์ “ถ้าอยากจะนอนก็เข้ามานอนได้เลย ไม่ต้องห่วงฉันไม่คิดมากหรอก”
“ได้เลย แล้วเจอกัน” ไบรท์พูดพลางจับจ้องฟ้าที่อยู่เบื้องหน้าของตน
‘จะให้นอนน่ะหรือ ไม่มีทาง’
สิ้นความคิดไบรท์ก็เดินออกจากบริเวณนี้ในทันที ตอนนี้เขาเปิดระบบเหมือนอายูมิเรียบร้อยแล้วทำให้เขาสามารถประเมินมอนสเตอร์ที่เข้ามาใกล้ตัวของเขาได้ ไบรท์ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ ทั้งสุนัขป่าตัวใหญ่เลเวล 10 ทั้งงูเลเวล 12 ที่มีอยู่เยอะแยะทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้
‘ทักษะการต่อสู้น่ะหรอ ฉันไม้่มีหรอก แต่ว่าถ้าเป็นวิธีรอบสังหารกับวิธีล่าล่ะก็ฉันมีเพียบ’
ไบรท์คิดพลางจับจ้องไปยังงูที่อยู่บนกลิ่งไม้อีกฝั่ง เขานำดาบสั่นที่อยู่กับตัวปาเข้าไปยังหัวของมัน เลือดของมันพุ่งออกมาแต่ไบรท์ยังไม่หยุด เขากระโดดตามดาบและดึงดาบออกมาจากตัวของมัน เขากระหน่ำแทงเข้าไป จนเขาได้ยินเสียงในหัว
‘ผู้เล่นไบรท์สังหารมอนสเตอร์งูระดับ 12 ค่ะ เนื่องจากค่าประสบการณ์ถึงเกณผู้เล่นได้อับเป็นเลเวล 6 ค่ะ”
ไบรท์รู้สึกหงุดหงิด เขาไม่ชอบเสียงที่ดังอยู่ในหัวแบบนี้ แต่ว่าจากที่เขาได้ถามอายูมิ เธอเคยบอกเขาว่า หากไบรท์กับไปเมืองเริ่มต้นเขาก็สามารถอัพเดทหน้าต่างระบบได้อย่างง่ายดาย
หลังจากนั้นไบรท์ก็สังหารมอนสเตอร์งูทั้งคืน
เวลาได้ผ่านไปจนแสงอาทิตย์โผล่ขึ้นจากขอบฟ้า ไบรท์จึงหยุดมือและกลับไปยังต้นไม้ที่อายูมิพักอยู่ เขารู้สึกง่วงนอนไบรท์จึงล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เต๊นของอายูมิ
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น