บทที่ 47 ทำลาย ตอนที่ 2

“แล้วอีกอย่าง ฝากเอาหน่วยสังเกตที่ยืนถือปืนเกะกะตรงนั้นไปด้วยก็แล้วกัน” ไบรท์พูดจบก่อนที่จะพุ่งร่างไปต่อย โดยที่ไม่หันหลังมามองท่าทางฉงน
ก่อนที่เอ็มจะหันมามอง “ในหน่วยสังเกต หรือว่าเป็นเธอ” เขาชี้ไปยังหญิงสาวที่ยืนสบายสบายอยู่ไม่ห่าง
“ใช่ๆ ฉันเป็นคนบอกเองแหละว่าฉันอยู่หน่วยสังเกต ว่าแต่เสาสัญญาณอยู่ด้านบนใช่ไหม ทำไมนายยังไม่ไปถอดออกหน่วยเก็บกวาดจะได้มา”
เอ็มมีท่าทางลำบากใจ “ระหว่างที่ฉันเดินทางมาฉันก็เจอเจ้านั่นขวางทางน่ะสิ”
เอ็มมองดูเลือดของไบรท์ที่ไหลไม่หยุด ก่อนที่จะละสายตา “ถ้ายังงั้น พวกเราไปกันเลยไหมข้างบนนั้นไม่มีคนอยู่”
ไบรท์มองดูการปรึกษาของทั้งสองคนอย่างหงุดหงิดใจ เขาอยากจะถามพวกมันจริง ๆ ‘ทำไมพวกแกไม่รีบไปสักทีวะ ยืนรออะไร รอประธานมาตัดริบบิ้นหรือไง’
เขาหลบหมัดที่พุ่งตรงมา ก่อนที่จะยิงปืนสวน ปัง ปัง ชายตรงหน้าเอี้ยวร่างหลบวิถีกระสุน ไบรท์รีบเคลื่อนกายตามติด
“แกเป็นมนุษย์ครึ่งมนุษย์ต่างดาวเหมือนพวกเรายังงั้นหรอ” ชายหนุ่มถามพลางหลบการโจมตีของไบรท์
“ใช่แล้วจะทำไม ไม่ใช่แล้วจะทำไม แล้วแกเป็นตัวอะไรลูกครึ่งยังงั้นหรอ” เด็กหนุ่มชี้ไปที่ใบหูของชายปริศนา
“ก็ประมาณนั้นมั้ง”
สิ้นคำไบรท์ก็รีบหลบหมัดที่ชกเข้าใบหน้า เขาตัดสินใจโยนปืนทิ้งพร้อมกับใช้มืออีกข้างชกกับไป “พวกแกมีเป้าหมายอะไรกันแน่ แล้วอีกอย่างทำไมคนที่ส่งมาที่นี่ก่อนพวกฉันถึงหายไปหมด พวกแกเอาพวกเขาไปไว้ที่ไหน”
“เรื่องนั้นแกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก นั่นก็เพราะเดี๋ยวแกก็ตายแล้ว หลังจากนั้นฉันค่อยไปจัดการกับไอ้พวกที่จะไดึงเสาสัญญาณ”
ระหว่างที่ชายตรงหน้ากำลังประมาทอยู่นั้น ไบรท์ก็กระโดดหมุนตัวและเตะเข้าไปยังก้านคอของมัน “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันค่อยให้หน่วยสื่อสวนสอบสวนถามแกที่หลัง”
ร่างกายของชายหนุ่มล่วงลงที่พื้น ไบรท์เห็นดังนั้นเขาจึงเรียบวิ่งสาวเท้าขึ้นไปด้านบน ทว่าก่อนที่เขาจะได้เก้าขาสัญญาณมือถือของไบรท์ก็กลับใช้งานได้ ภาพและแผนผังจุดต่าง ๆ กับมาทำงานทำให้เขายิ้มออกมา “mission complete”
ก่อนที่ไบรท์จะส่งข้อความให้กับไอ เด็กหนุ่มก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หน้าท้อง เลือดสีแดงฉานค่อย ๆ ไหลออกมา ใบมีดสีเงินแทงทะลุร่างกายของเขา
เด็กชายกัดฟันพลางหันไปมองคนที่แอบแท็งเขาจากข้างหลัง “นี่แกกน่าจะสลบไปแล้วไม่ใช่หรอ”
“ลูกเตะอ่อนแบบบนั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ต่อให้แกจะเป็นลูกครึ่งมนุษย์ก็ตาม”
เขาค่อย ๆ ดึงมีดออกจากร่างกายของเด็กหนุ่ม “ไหนไหนแกก็จะตายแล้วทั้งที มีอะไรอยากจะสั่งเสียหรือปล่าว ฉันจะได้รับฟังให้”
ไบรท์สูดหายใจเข้าอย่างอยากลำบาก แผลแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรเขาได้แม้เพียงนิด เด็กหนุ่มรู้ดีว่าอีกเดี๋ยวบาดแผลของเขาก็จะสมานตัวเอง
ชายหนุ่มยิ้มก่อนที่พูดอย่างรู้ทันในความคิดของไบรท์ “แล้วอีกอย่าง ถ้าแกคิดว่าบาดแผลของแกจะหายเหมือนเดิมล่ะก็ แกคิดผิด”
เขาหยิบมีดมาใกล้ ๆ พร้อมกับเริ่มอธิบายขยายความให้กับเด็กหนุ่ม “นั่นก็เพราะว่า มีดเล่มนี้เป็นมีดแบบพิเศษที่ทางทางเราคิดค้นขึ้นอย่างยากลำบาก คุณสมบัติของมีดเล่มนี้ก็คือป้องกันการแข็งตัวของเลือด ป้องกันการคืนสภาพของเซลล์และเนื้อเยื่อทุกชนิด คุณสมบัติอย่างสุดท้ายก็คือป้องกันการคืนสภาพเซลล์แบพิเศษของมนุษย์ต่างดาวยังไง”
“ยังนี้นี่เอง เพราะมีข้อมูลแบบนี้คนที่มาถึงถูกพวกแกจัดการได้ง่าย แล้วตอนนี้แกก็คงเอาพวกเขาไปไว้ที่ฐานแล้วใช่ไหม”
“ใช่แล้ว ฉันจะบอกแกไว้ให้เอาบุญก็แล้วกัน ตอนนี้พวกมันยังมีชีวิต แต่ว่าอีกไม่นานพวกมันคงจะ” ชายหนุ่มทำถ้าปาดคอประกอบ
“แล้วฐานของพวกแกอยู่ที่ไหน” ไบรท์ค่อยหลับตาลองอย่างช้า ๆ เหมือนว่าเขาจะยอมจำนนต่อโชคชะตา