หมวดเนื้อหา:
สายลมที่พัดพาความยะเยือกทำให้ไบรท์เริ่มตระหนักรู้โดยสัญชาตญาณ หากปล่อยไว้อีกไม่นานร่างกายของเขาคงเสียเลือดจนหมดตัว ความรู้สึกหวาดกัวความตายเริ่มเข้ามากัดกิน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยิ้มในใจ ถ้ามันจบแบบนี้ก็ไม่แย่นัก
ชายหนุ่มหยุดคิด สีหน้าของเด็กตรงหน้าทำให้เขาเริ่มใจอ่อน ความจริงเขาก็ไม่อยากจะสังหารเด็กตรงหน้า ทว่าเหตุการณ์ครั้งนี้มันจำเป็นจริง ๆ “ก่อนแกตายฉันขอถามแกสักคำ ทำไมถึงมาทำงานนี้”
ไบรท์ยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน “มันก็เหมือนทุกคนนั่นแหละ ก็ฉันเกิดมาเป็นแบบนี้ยังงั้นล่ะ”
เขาค่อย ๆ ผ่อน ลมหายใจก่อนที่จะยอมรับชะตากรรม เด็กหนุ่มค่อย ปิดเปือกตาอย่างเชื่องช้า เสียงฝีเท้าของชายตรงหน้าเริ่มค่อย ๆ เดินห่างออกไปก่อนที่เบรท์จะได้ยิ้นสิ่งที่เข้ารอคอย
เขามองท่าทางยอมรับของเด็กหนุ่ม ชายหนุ่มลุกขึ้นพลางหันหลังก่อนที่จะพูดทิ้งท้าย “หลับให้สบาย”
ปัง ปัง ปัง
ไบรท์หยิบปืนก่อนที่จะยิงใส่หัวของบุรุษตรงหน้าอย่างแม่นยำราวกับจับวาง เลือดสีแดงและมันสมองของเขาไหลกระจาย เด็กหนุ่มละสายตาจากภาพเบื่องหน้า ก่อนที่จะใช้มือเปื้นเลือด
เขารีบกดปุ่มติดต่อกับไอที่กำลังออนไลน์อยู่เสียงจากปลายสายดังขึ้นทำให้ไบรท์รีบกอกเสียงของตนเองเข้าไป “ไม่ได้ผล ไม่รู้ตำแหน่งฐานทัพ แล้วอีกอย่างรีบส่งหน่วยกวาดล้างมาโดยด่วน”
“ทางนี้พอทราบสถานการณ์ผ่านเอ็มกับจีบ้างแล้ว ตอนนี้พวกเรากำลังเตรียมหน่วยกวาดล้างเข้าไป แล้วนายเป็นไง”
ไบรท์ก้มมองร่างกายของตนเอง “ก็หนักใช่เล่น แต่ว่าน่าจะทนได้ประมาณสิบถึงสิบห้าที่ แต่ว่ารีบมาก็ดี”
“รอตรงนั้นอย่าเพิ่งขยับตัวไปไหน เดียวเอ็มกับจีจะลงไปประถมพยาบาลเบื้องต้นให้”
“รับทราบ แต่ว่าคงไม่ได้ช่วยอะไร เพราะว่าจากที่ได้ข้อมูลพบว่าใบมีดที่ใช้เป็นวัตถุพิเศษที่ป้องกันการฟื้นฟูของเซลล์ ดังนั้นต่อให้มาก็คงไม่มีประโยชน์”
ไบรท์กล่าวพร้อมกับตัดสายสัญญาณ เสียงฝีเท้าของคนทั้งสองค่อย ๆ ดังใกล้ ทำให้เด็กหนุ่มเริ่มปือตามองสภาพเบื้องหน้าของตนเอง
“ไหวไหม เป็นไงบ้าง” เสียงของหญิงสาวที่คุ้นเคยกล่าวขึ้น
“ลองห้ามเลือดดูก่อนดีไหม” เอ็มหันไปถามจีที่ยืนอยู่ด้านข้าง เขามองภาพเบื้องหน้าของตนเอง เลือดของเด็กหนุ่มไหลออกเป็นทางยาว
จีส่ายหัวปฏิเสธความคิด ก่อนที่จะชี้ไปที่มีดที่ตกอยู่ข้าง ๆ “จากที่ดูฉันคิดว่าคงไม่ได้ผลหรอก ถ้าได้ผลจริง ๆ หมอนี้ห้ามเลือดเรียบร้อยแล้ว”
“อุปกรณ์พิเศษของพวกเอนาสใช่ไหม ถ้ายังงั้นก็งานเข้าสินะ”
ไบรท์ไม่ลืมตา เสียงของเด็กหนุ่มเริ่มขาดห่วง “ไม่หรอก ตอนนี้ฉันติดต่อไปเรียบร้อยแล้ว อีกประมาณสิบนาทีหน่วยพยาบาลน่าจะมาถึง ใครมีเศษผ้าบ้าง”
จีและเอ็มได้ยินอย่างนั้น พวกเขาจึงเริ่มช่วยไบรท์ เพียงไม่นานพวกเขาก็ใช้ผ้ามาห้ามเลือดของเด็กหนุ่ม ทว่าเลือดกับไหลไม่หยุด
“มันไม่ได้ช่วยเลยนะ” เอ็มกล่าว ก่อนที่จะมองท่าทางของไบรท์ที่เริ่มอ่อนแรง
“ก็ยังดีกว่าตายแหละ” ไบรท์กล่าว ก่อนที่จะค่อย ๆ พยายามไม่ขยับปาก ทุกครั้งที่เขาพูดเด็กหนุ่มจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากบาดแผล
“ฉันว่านายพักก่อนดีกว่า ส่วนที่เหลือพวกเราจะจัดการเอง” จีกล่าว ทว่าไบรท์กับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งให้กับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
จีทำหน้าสงใส ก่อนที่จะรับโทรศัพท์ “อะไร”
“ช่วย login เข้าไปใน data ของตึกนี้ให้หน่อย แล้ว backup เข้า server 192.182.2.21 ด้วยนะ”
จีพยักหน้ารับ ก่อนที่จะกล่าวยิ้ม “ถ้านายไม่บ้าจริง คงไม่ทำขนาดนี้หรอก”
“อือ ฝากด้วย” ไบรท์พูดก่อนที่จะค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น