หมวดเนื้อหา:
วินตื่นอีกครั้งก็พบว่าเป็นเวลารับประทานอาหารเย็นแล้ว เขาบิดขี้เกียจและกำลังจะออกไปหาอาโออิ
เขาคิดว่าจะอยู่บ้านนี้แค่วันนี้เท่านั้น พอถึงพรุ่งนี้เช้าเขาก็จะออกเดินทางไปหาพวกจีน่าทันที ในระหว่างที่วินกำลังเดินคิดอยู่นั้นเขาก็มองเห็นเด็กสองคนกำลังเล่นกับอาโออิอยู่ เด็กคนหนึ่งเป็นเด็กผู้ชายมีดวงตาสีดำผมสีดำ ส่วนอีกคนเป็นเด็กผู้หญิงมีผมสีขาวดวงตาสีฟ้า
วินมองพร้อมยิ้มน้อยน้อย สำหรับเขาภาพตรงหน้านี้เป็นสิ่งที่มีค่าทำให้เขานึกถึงเรื่องในอดีตก่อนที่วินจะเข้าร่วมสงคราม ตอนนั้นชีวิตของวินเต็มไปด้วยความสงบสุก แต่พอวินได้เข้าร่วมสงครามทุกอย่างก็เปลี่ยนไป หากเป็นไปได้เขาก็อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีต แต่ทว่ามันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้วเพราะเขาได้ตายไปแล้ว แต่ว่าชีวิตใหม่ที่วินได้มาเขาจะไม่ทำพลาดแบบเดิมอีก
“วินกินข้าวได้แล้ว” เสียงอาโออิดังขึ้นทำให้เขาเลิกคิดถึงเรื่องเก่าๆ
“ได้เลย”
“เย้ ในที่สุดก็ได้เวลากินข้าวแล้ว” เสียงของเด็กผู้ชายพูดขึ้นพร้อมทั้งวิ่งไปที่โต๊ะอย่างรวจเร็ว
“รอพี่ด้วยคุโระ” เด็กอีกคนพูดพร้อมเดินตามไปที่โต๊ะทันที
“ไม่ต้องรีบ คุโระไปเอาจานมาด้วย”
“รู้แล้วผมไม่ใช่เด็กแล้วพี่อาโออิ” พอพูดจบคุโระก็วิ่งไปเอาจานมาทันที
“ไม่ต้องเกรงใจนะวินกินได้เต็มที่เลย” แม่ของอาโออิพูดขึ้น
“มันก็เป็นของที่อาโออิเอาผลึกเวทมนต์ไปแลกมานั่นแหละ” มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น พอพวกคุโระชิโระได้ยินก็วิ่งไปกระโดดกอดเขาทันที เขานำมือลูบหัวของเด็กและพูดว่า
“เป็นไงบ้าง วันนี้เล่นสนุกไหมลูกพ่อ”
“สนุกมาก พี่อาโออิบอกว่าพรุ่งนี้จะพาเราไปเที่ยวด้วย”
“ดีแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้พ่อก็จะหยุดอยู่บ้านยาวเหมือนกัน” เขาพูดพร้อมยิ้มไปด้วยความดีใจ เพราะนานแล้วที่เขาจะได้อยู่กับลูกของเขาทั้งที แต่เขาก็ต้องสงใสเมื่อสายตาของเขาไปเห็นวินเข้า
“นี่เพื่อนของอาโออิหรอ”
“ใช่ค่ะ อาโออิเจอเด็กคนนี้ระหว่างล่าพวกมอนสเตอร์ในป่า” แม่ของอาโออิพูดขึ้น
“แล้วทำไมไปในป่าหละ แล้วเด็กคนนี้เป็นคนที่ไหน ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเด็กคนนี้มาก่อน”
สิ้นเสียงของพ่ออาโออิ ทุกคนก็มองมาที่วิน วินจึงเล่าเรื่องที่เขาเจอทั้งหมดเว้นแต่เรื่องที่เขามาจากต่างโลก พอได้ยินพ่อของอาโออิก็พูดขึ้น
“พ่อเคยได้ยินเรื่องคนใช้เวทมิตินะ แต่ระดับที่ฆ่ามอนสเตอร์และใช้เวทได้นี่มัน แสดงว่าวินคงเจอผู้ใช้เวทระดับ a แล้วหละ”
พ่อของอาโออิพูดพร้อมทั้งพยายามคิด
“แม่คิดว่ามันอาจจะเป็นกลุ่มคนที่กำลังล่าพวกสัตว์เวทอยู่ก็ได้”
“แต่ก็น่าแปลก ทำไมมันต้องส่งผมมาที่นี่ด้วย”
ในขณะที่พวกวินกำลังคิดอยู่นั้น พวกชิโระก็เริ่มทำท่าทางง่วงนอนทำให้พวกวินต้องรีบกิน
“เบื่อจังเลยแม่” คุโระพูดพร้อมทั้งหาวนอนไปด้วย
“เดี๋ยวแม่ไปอ่านนิทานให้ฟัง”
“ไม่เอา อยากให้พี่อาโออิอ่านให้ฟังบ้าง”
“ใช่ ให้พี่วินอ่านด้วย” ชิโระพูดพร้อมทั้งวิ่งมาจับมือวิน และส่งสายตาขอร้องจนวินรับปาก
“เดี๋ยวก่อนสิลูก พวกพี่เขายังไม่ได้พัก” แม่ของอาโออิยังพูดไม่ทันจบเสียงของพ่ออาโออิก็พูดขึ้นว่า
“ดีเลย ฝากด้วยนะ”
‘ไม่คิดจะถามความคิดเห็นของเราก่อนหรอ แต่ก็เอาเถอะ ดีกว่ามาเป็นแขกเฉยๆ วะ’ วินคิดในใจ
หลังจากที่พวกเขารับประทานอาหารเสร็จ วินก็พาพวกเด็กไปนอนกับเขาทันที ไม่สิถ้าจะพูดให้ถูก วินต่างหากที่มานอนเพราะนี่มันเป็นห้องของพวกอาโออิกับน้อง นิทานเรื่องแรกยังไม่ทันจะจบเด็กก็หลับไปแล้ว วินจึงเดินออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้าน
ด้านพ่อและแม่ของอาโออิ
“นี่อะคา ไม่คิดว่ามันแปลกหรอ ทำไมเด็กคนนั้นถึงตกลงมาที่ที่ลูกของเราอยู่” แม่ของอาโออิถามขึ้น
“ผมก็ไม่มั่นใจนะ แต่เท่าที่คิดได้มันก็คงไม่ใช่เหตุบังเอินหรอก แต่ที่น่าแปลกกว่าก็คือเด็กคนนั้น รู้จักกับพวกเมเปิ้ลด้วย”
“ฉันรู้นะ คุณไม่ค่อยชอบพวกเพื่อนของฉัน แต่พวกเราก็เป็นสิตโรงเรียนเวทย์มนต์เหมือนกัน”
“ปล่าว ที่ผมไม่ชอบหนะ เพราะยายเมเปิ้ล”
“เรื่องที่เมเปิ้ลใช้เวทย์ปลอมตัวเป็นฉันหนะหรอ ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วนะ คุณยังจำมันได้อีก”
“เอาอย่างนี้ พรุ่งนี้คุณเขียนจดหมายหายายเมเปิ้ลด้วยก็แล้วกัน”
“ฉันก็คิดอย่างนั้น ไหนๆลูกของเราก็จะเข้าโรงเรียนพร้อมกันอยู่แล้วนี่ ก็ให้พวกเขาไปสมัคพร้อมกันดีไหม”
“ตามใจคุณ นอนกันเถอะ”
เมื่อยามเช้ามาถึง อาโออิก็ถูกน้องของเธอปลุกขึ้นมา
“พี่อาโออิรีบตื่นเร็วเข้า วันนี้พี่จะพาพวกผมไปตลาดน้า”
“ได้เลย”
“พี่วินไปไหนอะ” ชิโระถามขึ้นมาด้วยความสงใส พออาโออิได้ยินดังนั้นก็มองไปรอบๆ และใช้มือสัมผัสไปยังที่นอนของวิน
‘เย็นนี่แสดงว่าวินตื่นนานแล้วสินะ’
“เอาหละ คุโระ ชิโระ ไปอาบน้ำกินข้าวเช้าและเตรียมตัวไปตลาดกัน”
“โอเคครับ/ค่ะ” สองเสียงตอบตกลงด้วยความดีใจ
ก่อนที่พวกอาโออิจะตื่น วินก็ตื่นมาเพื่อฝึกฝนร่างกายของเขาตั้งแต่ดวงอาธิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า ถึงแม้เขาจะมีทักษะการออกกำลังกายมากมาย แต่บางอย่างก็ยังหักโหมไม่ได้ เพราะเมื่อเขาได้มาอยู่ในร่างใหม่ ก็เท่ากับว่า ทุกอย่างต้องเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด เช่นพวกความทนทานของกร้ามเนื้อและความยืดหยุ่มของร่างกายใหม่
ในขณะที่วินกำลังฝึกก็มีชายคนหนึ่งกำลังมองเขาอยู่ เขาคือพ่อของอาโออิ
“พอได้แล้วมังไอ้หนู จากที่ดูร่างกายของแกนะยังไม่มีพลังเวทย์เลย ต่อให้ฝึกก็จะได้แค่พลังทางกายภาพ ยังไงก็ไม่สามารถสู้กับนักเวทย์ที่เก่ง ๆ ได้หรอก”
“ผมรู้ดีครับถึงความต่างของพลัง แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย เราก็จะมีแต่คำว่าแพ้”
“ห้าๆๆ งั้นสำหรับแก พลังคืออะไร”
“สำหรับผม พลังคือสิ่งที่สามารถปกป้องคนที่รักและครอบครัวของผมได้”
คำถามแบบนี้เป็นคำถามที่วินเคยถูกถามมาก่อนที่จะเข้าองค์กรณ์นั้น ครั้งนั้นเขายอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้พลัง แต่ครั้งนี้ เขารู้แล้วพลังที่ได้มามันช่างไร้ค่าถ้าพลังนั้นไม่สามารถใช้ปกป้องคนที่เขารักได้
เมื่อได้ยินดังนั้นพ่อของอาโออิก็ยิ้นด้วยความพอใจและพูดว่า
“คำตอบของแกมันไม่เหมือนเด็กอายุ 14 เลยนะ ฉันคิดว่ากำลังคุยกับคนที่ผ่านสงครามมามากเสียอีก แต่ฉันก็ถูกใจคำตอบนี้ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันจะสอนวิชาที่ทำให้สามารถต่อสู้กับผู้ที่มีพลังเวทย์ให้...แต่”
“แต่อะไรหรอครับ”
“แกต้องเตรียมใจที่จะตายก่อน”
“งั้นผมตกลง ผมไม่มีอะไรที่จะเสียแล้ว” วินตอบอย่างแน่วแน่ เพราะหากเขาไม่สามารถต่อสู้กับพวกมีพลังเวทได้ เขาคิดว่าเขาคงต้องอยู่ในโลกนี้อย่างยากลำบากแน่ เพราะเขารู้ดีถึงความต่างระหว่างคนที่มีพลังเวทกับคนธรรมดาดีเกินพอแล้ว
‘ศรีหน้าของเจ้าเด็กนี่ไม่มีความกลัวเลย แบบนี้แหละ เด็กนี่อาจจะทำได้วิชาที่นักเวทส่วนใหญ่ไม่สามารถทำได้’
“พรุ่งนี้เราจะมาเริ่มฝึกกัน ก่อนอื่นต้องทำให้ร่างกายของแกแข็งแกล่งก่อน” พอพูดจบพ่อของอาโออิก็เดินเข้าบ้านไป
ตอนเช้าวินก็ไปตลาดกับพวกอาโออิ เสร็จแล้วอาโออิก็มาให้วินสอนวิธีใช้ปืน โดยที่มีพวกคุโระชิโระ มองดูอย่างห่างๆ พออาโออิจับปืนแล้วยิงก็ไม่เกิดอะไรขึ้น
“ทำไมมันเป็นอย่างนี้” วินพูดด้วยความงง
“ฉันจะไปรู้ได้ไง มันเป็นปืนของนายไม่ใช่หรอ”
“ฉันได้มาอีกที ไหนขอลองดูหน่อย” วินจับปืนพร้อมทั้งยิงทันที สำหรับเขาไม่จำเป็นต้องเล็ง เพราะในชาติก่อนปืนเป็นอาวุธที่เขาใช้จนเหมือนอวัยวะส่วนหนึ่งของเขา หลังจากได้ใช้งานมาระยะหนึ่ง ในที่สุดเขาก็จับจุดปืนในโลกนี้ได้แล้ว
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นทำให้พวกเด็กที่มองอยู่ตกใจ แต่ผ่านไปไม่นานคุโระก็มองปืนของวินเหมือนของเล่นที่หน้าเอาไปเล่น ตรงข้ามกับชิโระที่มีศรีหน้าหวาดกลัวและวิ่งไปหลบหลังอาโออิทันที อาโออิเห็นดังนั้นจึงนำน้องของเธอเข้ามากอดเพื่อไม่ให้ชิโระกลัวพร้อมทั้งพูดว่า
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวมันเป็นของพี่วิน ไม่ใช่ของที่พวกมนุษย์จะมาทำร้ายหนูหรอก”
เมื่อชิโระได้ยินดังนั้นเธอก็มีศรีหน้าดีขึ้นทันที
“พี่กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง มันออกจะหน้าลองเล่น พี่วินผมขอหน่อยสิ” คุโระพูดพร้อมทั้งยื่นมือจะมาหยิบปืนของวิน
“ไม่ได้หรอก เอาไว้หนูโตแล้วพ่อจะสอนเอง” พอพูดจบพ่อของอาโออิก็หันมามองวิน
“ตามมาวินเราจะเริ่มฝึกพื้นฐานก่อน”
“อาโออิ มานี่แม่จะสอนวิธีการใช้ผลึกเวท”
“พวกหนูไปดูด้วยได้ไหม” ชิโระพูดขึ้น
“ผมจะไปดูพ่อฝึกพี่วิน” คุโระรีบบอกต่อทันที
“ไปดูหนะได้ แต่พ่อจะต้องให้ลูกฝึกคนละอย่างนะ”
“เย้” พอสิ้นเสียงพวกอาโออิก็แยกย้ายกันไปฝึกทันที
“เดี๋ยวก่อน อาโออิ” พ่อของอาโออิพูดขึ้น
“เอาปืนของวินไปด้วย ยังไงก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว”
“ถ้าไม่ใช้ปืนแล้วใช้อะไรครับ” วินหันมองหน้าอะคาทันที
“เตรียมใจมาแล้วนี่ ไม่ต้องถามมากหรอก”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น