บทที่ 8 สำรวจดันเจี้ยน ตอนที่ 1

เวลาผ่านไปนานเท่าใดมิอาจจะรู้ได้ วินได้ลืมตาขึ้นมาหลายครั้งแล้วแต่เขาก็ไม่สามารถขยับตัวของเขาได้ เนื่องจากความเจ็บปวดตามร่างกายทุกครั้งเมื่อเขาขยับตัว
ชายหนุ่มรู้สึกกลัวความตายอีกครั้งหนึ่ง สำหรับเขาความตายแค่ครั้งเดียวมันก็เพียงพอแล้ว ด้วยความเจ็บปวดทำให้วินได้หลับไปและตื่นขึ้นมา มันวนเวียน ไปจนเขาไม่สามารถนับได้ว่าเขาได้หมดสติไปแล้วกี่ครั้งในเวลาที่ผ่านไป
วินรู้สึกตัวอีกครั้ง และได้พบว่าร่างกายของเขาตอนนี้ไม่มีความเจ็บปวดอะไรอีกแล้ว เขาลองขยับนิ้วมือของเขาช้า ๆ พอแน่ใจว่าเขาสามารถขยับได้วินจึงได้ยันตัวขึ้นจากพื้นและสำรวจดูรอบ ๆ ตัวของเขาและได้พบกองเลือดสีแดงฉานขนาดใหญ่ ทำให้วินได้รู้ในทันทีว่าเลือดที่อยู่บนพื้นนี่มันเป็นเลือดของเขา
“โอ้แม่เจ้า ถ้าเป็นโลกเดิมของเรา เราคงตายไปแล้ว”
เขามองไปรอบ ๆ แต่เขาก็ไม่พบอะคาอยู่ในบริเวณนี้เลย
‘นี่เรายังไม่ตายหรอเนี่ย’
วินมองดูร่างกายของเขาและพบว่าในตอนนี้สีผมของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปเหมือนกับอะคาและความเจ็บปวดที่เขาเคยได้สำผัดนั้นได้หายไปแล้ว หลังจากนั้นวินก็เริ่มเดินสำรวจรอบ ๆ พอเขาเดินตรงไปเขาก็ได้พบห้องแห่งหนึ่ง เขาจึงได้ตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องแห่งนั้น
ทันใดนั้นเขาก็ได้ประสารสายตากับชายคนหนึ่ง สายตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความขั้งแค้น พอเขาเห็นวินเขาก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง พร้อมทั้งพยายามจะขยับมือมาหาวิน แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากทั้งมือและเท้าของชายคนนี้ถูกสวมด้วยโซ่เส้นสีดำอย่างแน่นหนา
“แกเป็นใคร”
ชายคนนั้นมองสำรวจตัวของวินและพูดด้วยความไม่พอใจพร้อมสายตาที่แสดงถึงความดูถูก
“แกเป็นลูกศิษย์ของเจ้าอะคาสินะ แต่ค่าไม่คิดเลยว่าเจ้าอะคาจะให้แกมาสังหารตัวของข้า ถึงข้าจะถูกมันผนึกมานานแล้ว แต่พลังอย่างแกมันไม่สามารถทำอะไรข้าได้”
“แล้วลุงเป็นใคร”
วินพูดด้วยความไม่พอใจ พร้อมทั้งเดินเข้าไปใกล้ๆ ทำให้เขาได้เห็นว่าชายคนนั้นถูกโซ่จำนวนนับไม่ท่วนตรึงไว้ รอบๆ มีวงเวทสีดำขนาดใหญ่อยู่
‘เหมือนวงเวทสีดำนี้กำลังผนึกชายคนนั้นอยู่ สินะ’ วินมองไปบริเวณที่ผนึกชายคนนั้นอยู่และเริ่มเดินออกห่าง
“แกฉลาดดีนี่ วงเวทพวกนี้มันผนึกข้าไว้” พอวินได้รู้อย่างนั้นทำให้เขาหันหลังกลับไปทันที
ทำให้ชายคนนั้นเริ่มสงใสและถามวิน ด้วยความงง
“แกจะไปไหนไอ้หนู” หากวินไปชายคนนี้ก็จะไม่สามารถออกไปจากตรงนี้ได้ตลอดการ เพราะมีแต่คนที่ใช้พลังแบบอะคาเท่านั้นที่จะสามารถช่วยเขาให้ออกไปจากที่นี่ได้
“แหม ลุงถูกผนึกใช่ไหมล่ะ แสดงว่าลุงก็ต้องเก่งมากน่ะสิ แล้วคนที่ใช้พลังไม่ได้อย่างผมจะไปสู้อะไรกับลุงได้ล่ะ”
พอชายคนนั้นได้ยินเขาก็รู้สึกแปลกใจ แต่เขาก็ได้คิดขึ้นว่าหากเขาสอนให้วินใช้พลังได้เขาก็จะสามารถออกไปจากที่นี่ได้ พอเขาคิดได้ดังนั้นเขาจึงได้กล่าวกับวินว่า
“แกอยากใช้พลังได้ไหมล่ะ” ชายคนนั้นพยายามซ่อนยิ้ม เท่านี้เขาก็สามารถใช้วินพาออกจากที่นี่ได้แล้ว ถึงแม้เขาต้องสอนวิชาให้กับลูกศิษย์ของคู่แค้นก็ตาม แต่มันก็เทียบไม่ได้เลยกับอิสระภาพของเขา
พอวินได้ยินดังนั้นเขาก็หันมาหาชายคนนั้นอีกครั้ง เขาใช้สายตามองประเมินชายคนนั้นและถามด้วยความสงใส
“ลุงจะฝึกให้ผมยังไง” วินถามด้วยความสนใจ
สำหรับเขาถ้าเขาสามารถมีพลังเพิ่มได้อีกเขาก็สนใจทั้งนั้น ถึงแม้มันจะเป็นพลังของคนที่มีความแค้นกับอะคาก็ตาม แล้วอีกอย่างพลังที่เขาจะได้เรียนนั้นมันไม่มีความผิด แต่คนที่ใช้ในทางที่ผิดต่างหากที่เป็นคนผิด
“ไม่ยาก ข้าจะถ่ายทอดความทรงจำในการใช้เวทมนต์ให้แกทั้งหมด เท่านี้แกก็จะช่วยข้าได้แล้ว”
ชายคนนั้นพูดด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็จะสามารถออกจากที่นี่ได้สักที สำหรับเขาเขาคิดอยู่แล้วว่าเด็กหนุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขานั้นจะต้องสนใจข้อเสนอของเขาแน่นอน ในตอนที่เขามองชายคนนี้ครั้งแรกเขาก็นึกถึงเพื่อนของเขาเมื่อก่อน ทั้งสายตาการพูดของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของเขาชั่งเหมือนกับชายคนนั้น ทำให้เขายอมที่จะให้ความรู้ พอเขาออกไปได้เขาก็จะได้ไปต่อสู้กับเจ้าอะคาอีกครั้ง
‘รอก่อนเถอะเจ้าอะคา’ เขาคิดด้วยความแค้น พร้อมทั้งนึกภาพตอนที่เขากำลังนำเท้าคยี่บนหน้าของอะคา พอเขาคิดเส็จชายคนนั้นก็เรียกให้วินเข้าไปหาเขา
“ยื่นมือของแกมาไอ้หนู ข้าจะได้ให้พลังเวทและความทรงจำแก่เจ้า” สิ้นเสียงชายตรงหน้าก็ได้เริ่มสร้างวงเวทที่มีสีต่าง ๆ เกิดขึ้น แสงเหล่านั้นพุ่งตรงมาที่มือของวินหลังจากนั้นวินก็ได้เห็นถึงวิธีใช้เวทมนตร์ต่าง ๆ ของชายคนนี้ ทั้งการใช้เวทน้ำ ไฟ เวทแสง เวทความมืด ผ่านไปจนแสงเหล่านั้นได้หายไปชายคนนั้นก็ได้พูดขึ้นอีกครั้ง
“เท่านี้แกก็จะสามารถช่วยข้าจากผนึกบ้า ๆ นี้ได้สักที แล้วข้าก็จะได้เป็นอิสระ ห้า ๆ”
เขามองมาที่วินพร้อมให้วินไปปลดผนึกวงเวทที่อยู่ตรงโซ่สีดำที่จองจำเขาอยู่ ซึ่งมันอยู่ตรงมุมห้องที่ไม่ไกลจากเขามากนัก วินได้ไปที่วงเวทสีดำแล้วเริ่มวาดรูปที่ตรงข้ามกับการผนึกทันที
ผ่านไปไม่นานวินก็วาดวงเวทของเขาเสร็จ แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำให้ชายคนนั้นงงเป็นไก่ตาแตกแล้วหันมามองยังวินอย่างไม่เชื่อสายตา พร้อมทั้งตะโกนขึ้น
“นี่มันบ้าอะไรวะ ทำไมมันไม่ได้ผล หรือว่าแกมีพลังเวทไม่พอ”
“ผมว่าลุงน่าจะให้พลังเวทกับผมไม่พอมากกว่า”
ในระหว่างที่พวกเขากำลังจะเถียงกันต่อ ก็ได้มีเสียงปืนดังขึ้น
ปั้ง ปั้ง ปั้ง
เสียงปืนดังมาจากที่ไหนไม่ทราบได้ ทำให้วินเตรียมตัวจะกระโดดหลบ แต่พอเขาได้หันไปมองกลับพบว่ากระสุนปืนนั้นได้เข้าไปที่กลางลำตัวของชายที่ถูกผนึกอยู่เสียแล้ว เลือดสีแดงเริ่มไหลออกจากร่างกายของชายคนนั้น อย่างช้า ๆ
พร้อมกับเสียงผู้หญิงที่วินคุ้นเคย

#ขอโทษที่ลงช้าและเขียนตอนนี้น้อย มากๆ นะครับ พอดีต้องทำงานเลยไม่มีเวลาเขียนนิยายแล้วแถมต้องอ่านหนังสือสอบด้วย จะพยายามลงตรงเวลานะครับ แต่อาจจะขอเขียนแค่ 3 หน้าไปก่อนครับ ขอบคุณครับ
ปล. ไม่ทิ้งนิยายแน่นอนครับถ้ายังมีคนอ่านอยู่ ห้าๆๆๆ