หมวดเนื้อหา:
ในระหว่างที่วินกำลังหมดสติอยู่พวกมนุษย์คึ่งสัตว์ก็ได้พาเขามาที่ห้องแห่งหนึ่ง ใจกลางของห้องแห่งนี้มีหลอดทดลองขนาดใหญ่ตั้งอยู่ แต่ทว่าข้างในนั้นไม่ได้มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่เลย
“เอาน้ำมาราดมันให้มันตื่นเร็วเข้า” มนุษย์ที่มีหน้าเป็นสิงโตพูดสั่งลูกน้องของมันที่อยู่ข้าง ๆ พอพวกมันนำถังน้ำมาพวกมันก็นำไปราดที่หัวของวินในทันที
“อย่าลืมมัดมันไว้ด้วย”
หลังจากนั้นวินก็โดนนำไปไว้ที่เก้าอี้ที่อยู่ใกล้หลอดทดลอง พร้อมทั้งโดนเชือกมัดไว้อย่างหนาแน่น
ตอนนี้วินเริ่มได้สติอีกครั้ง เด็กหนุ่มได้พบว่าเขาได้ถูกมนุษย์ขึ้งสัตว์กำลังล้อมรอบ ตัวของเขาอยู่
บ้างมีหน้าเป็นสุนัข บ้างเป็นกระต่าย บ้างเป็นสิงโต เขามองดูแล้วก็พบว่าพวกมนุษย์คึ่งสัตว์ที่กำลังมองเขาอยู่นั้นหน้าจะมีประมาณสี่สิบตัวได้
“เด็กคนนั้นตื่นแล้ว” เสียงของหญิงสาวพูดขึ้นมา แม้ว่ามันจะเป็นเสียงที่ไม่ได้ดังนักหากแต่ ณ ที่ที่ไม่มีเสียงรบกวนทำให้วินได้ยินอย่างชัดเจน
พอวินได้มองไปก็ได้พบว่าหญิงสาวคนนั้นกำลังอุ้มเด็กทารกทั้งสองคนอยู่หน้าตาของเด็กน้อยนั้นเป็นหน้าตาที่วินเหมือนจะเคยเห็นมาก่อน แต่เขาพยายามนึกเท่าไรแต่ก็นึกไม่ออก เขาจึงไม่ได้สนใจและถามพวกมันว่า
“นี่มันที่ไหนกัน” ถึงแม้ว่าวินจะถามไปก็ตามหากแต่พวกมนุษย์ที่มีรูปร่างหน้าตาค้ายกับสัตว์ป่าก็ไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว พอสายตาของเขาไปสบกับเด็กสาวที่มีหน้าตาสวยงาม เด็กคนนั้นมีหน้าตาเหมือนกับมนุษย์ ผมสีดำดวงตาสีดำขับ เธอมีถ้าทางกลัวเขาและได้มีมนุษย์ที่มีหน้าตาค้ายหมาจิ้งจอกได้มายืนบังเธอไว้
“อย่าไปมองมัน พวกมนุษย์มันอันตราย” เขาหันไปพูดกับเด็กสาว
เวลาผ่านไปก็ได้มีเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น
“ทำให้มนุษย์คนนั้นเป็นซอมบี้ไปเลย แทนที่มันฆ่าไป” ชายอีกคนตะโกนด้วยความโกรธแค้น
“กินมันดีกว่า” เสียงอีกคนดังขึ้นมาติด ๆ กัน
วินได้มองไปรอบ ๆ ทำให้เขาเริ่มเข้าใจสภาพที่เขากำลังโดนอยู่ ตอนนี้ทั้งแขนและขาของเขาถูกมัดติดกับเก้าอี้และข้าง ๆ ของเขาก็คือหลอดทดลองบางอย่าง
“แกทำไมถึงเข้ามาที่นี่ได้” มนุษย์ที่มีหน้าเป็นสิ่งโตเดินวนรอบ ๆ ตัวของวิน
‘จะให้ตอบไงดี จะบอกความจริงเลยดีไหม ในระหว่างที่วินกำลังคิดอยู่นั้นสิงโตหนุ่มก็หันไปสั่งลูกน้องของมันอีกครั้ง ’
“เมไปเอายาเพิ่มความเจ็บปวดมา”
พอวินได้ยินดังนั้นเขาก็รีบตัดสินใจอย่างรวจเร็ว
“ข้าไม่รู้หลอก จู่ๆข้าก็ถูกส่งมาที่นี่” วินพยายามแสดงความเป็นมิตให้มากที่สุด หากให้เขาต่อสู้กับพวกมนุษย์คึ่งสัตว์ที่มีทั้งความฉลาดและจำนวนมากขนาดนี้อย่างไงเขาก็ไม่มีทางชนะ เมื่อมองเห็นถึงความแพ้พ่ายอยู่ต้องหน้าแล้วทำไมวินต้องไปต่อสู้ทั้งที่แพ้ด้วย แต่ก็เหมือน ว่าเขาจะไม่มีความโชกดีอยู่เลยเมื่อมีเสียงมนุษย์คึ่งสัตว์ตัวหนึ่งได้พูดขึ้น
“อย่าไปเชื่อมันพวกมนุษย์มันชอบทำแบบนี้แหละ ตอนหัวหน้าคนก่อนพวกมันก็ส่งมนุษย์ที่เป็นเด็กมาสังหารหัวหน้าของพวกเรา แกจำไม่ได้หรอ”
“ยามาแล้วค่ะหัวหน้า” สิ่งเสียงสิงโตหนุ่มก็หยิบเข็มมาฉีดเข้าที่แขนของวินทันที
“ยานี้จะทำให้เจ้ามีความเจ็บปวดหากเจ้าโดนใครก็ตามทำร้ายร่างกายของเจ้า ความเจ็บปวดที่เจ้าได้รับจะมากกว่าความเป็นจริงถึงสิบเท่า” พอฉีดยาเสร็จสิ่งโตหนุ่มก็เริ่มถามวินต่อในทันที
“แกบอกความจริงมาดีกว่าเจ้ามนุษย์จะได้ไม่ต้องตายแบบทรมาร”
“นี่แหละคือความจริง” วินจ้องตากับสิงโตหนุ่มด้วยความไม่ยัมเกรง
“ถ้าอย่างงั้นแกผ่านพวกผีดิบข้างนอกมาได้ไง” สิ้นเสียงพวกมนุษย์คึ่งสัตว์ก็มองมาที่วินอย่างพร้อมเพียง
“ไม่ได้ผ่านแต่จู่ๆข้าก็ถูกส่งมาที่นี่เลย”
“ไม่ต้องถามมันต่อแล้วทรมารมันเลยดีกว่าหัวหน้า”
“ไม่ข้าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พวกท่านกำลังจะทำ” มีเสียงชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น ทำให้พวกมนษย์คึ่งสัตว์เริ่มมีเสียงแตกออกเป็นสองฝ่าย
ระหว่างนั้นวินก็ได้เริ่มใช้หัวที่แสนฉลาดของเขาเริ่มคิดหาทางออกจากที่แหงนี้ สำหรับเขาในตอนนี้ถ้าให้เขาตอ้งต่อสู้กับพวกมันทั้งหมดเขาก็รู้ตัวได้ทันทีว่าเขาไม่สามารถ ทำได้อย่างแน่นอน แล้วเท่าที่เขาดูเขาก็พบว่าเขาก็คงไม่สามารถเจรจาได้อย่างแน่นอน พอวินคิดได้ดังนั้นเขาก็ได้พบทางออกอย่างสุดท้ายนั่นก็คือการใช้กำลังในช่วงที่พวกมันยังเถียงกันอยู่ เด็กหนุ่มเริ่มผนึกพลังปราณเข้าสู่ที่ขาทั้งสองข้างอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเขาคงไม่ต้องทำขนาดนั้น
ได้มีมนุษย์คึ่งสัตว์วิ่งมาบอกยังที่ห้องนั้นว่า
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว พวกมนุษย์จะบุกมาทำลายที่นี่” พอพวกมนุษย์คึ่งสัตว์ได้ยินดังนั้นพวกมันก็หันไปมองยังชายที่เข้ามารายงานทันที
“วันนี้ตอนที่ข้าแอบเข้าเมืองเพื่อไปหาซื้ออาหารข้าได้ยินเรื่องนี้มาจากพวกมนุษย์ในเมือง” เขาพูดด้วยความกลัว
“ทำไมกัน พวกมนุษย์ทำไมชอบทำแบบนี้” มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา
“พวกเราจะต้องเตรียมตัวรับมือนะหัวหน้า” ชายที่เคยถูกวินอัดพูดด้วยความเจ็บใจ
สำหรับเขาหากฆ่าเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าได้คงดี
ชายคนนั้นชี้มือมาที่วิน และตะโกนขึ้นด้วยความแค้นใจ
“เรื่องทั้งหมดนี้มันต้องเป็นแผนของพวกมันแน่นอน เหมือนรอบที่แล้วที่มันส่งมนุษย์เด็กมาสังหารหัวหน้าคนก่อนอย่างไงล่ะ” สิ้นเสียงเขาก็หันไปยังมนุษย์คึ่งสัตว์ตัวอื่น ๆ พร้อมทั้งถามกับไปว่า
“พวกท่านลืมแล้วอย่างนั้นหรือ คนที่มีความจริงใจ คนที่ดูแลพวกเรามาเป็นอย่างดี คนที่เป็นทั้งหัวหน้าและครอบครัวของพวกเรา” ชายคนนั้นหันมองที่วินอีกครั้ง
“ข้าจะไม่มมีทางยอมให้มนุษย์อยู่ในที่ของพวกเราเกินกว่านี้อย่างแน่นอน”
“ พอเขาพูดจบเขาก็โจมตีวินอย่างรวจเร็วในขนาดที่มืออันหยาบใหญ่จะโดนตัวของวิน เด็กหนุ่มก็ได้ใช้ปราณไฟเพื่อปดผนึกสิ่งที่พันธนาการตัวของเขาอยู่ หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็ได้ตัดสินใจใช้พลังปราณไฟชกเข้าไปที่หน้าของชายคนนั้นเต็ม ๆ หลังจากนั้นวินก็ได้ใช้พลังปราณผนึกเข้าไปที่ขาเตะเข้าไปที่ชายคนที่เป็นมนุษย์คึ่งสัตว์ทันที
“นี่แกทำไมยังมีพลังเวทอยู่” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
“นี่มันเป็นแผนของพวกมนุษย์”
“พวกเราลุมตืบมันเลย” ชายอีกคนพูดขึ้นมาติด ๆ
“เข้ามาเลยพวกแก” วินพูดขึ้น
ในขณะที่พวกเขากำลังเตรียมตัวกำลังจะซัดกันอยู่นั้นก็ได้มีมนุษย์คึ่งสัตว์ที่เป็นทหารวิ่งมาอย่างรวจเร็ว
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วพวกมนุษย์ที่กำลังจะมาโจมตีพวกเราเป็นพวกที่มาจากมิติอื่น”
“ว่าไงนะพวกเราเตรียมตัวรับมือ” ชายที่มีหน้าเป็นสิงโตพูดขึ้น
“แล้วจะทำอย่างไงกับเด็กนี่” ชายคนหนึ่งถามพร้อมหันไปมองวินที่กำลังเตรียมตัวที่จะต่อสู้เต็มที่
“ข้าจัดการเองกายาเพิง” สิ้นเสียงมนุษย์สิงโตก็ได้ใช้เวทไฟเพื่อมาห่อหุ้มร่างกายของเขา
“เจ้าชื่ออะไรเจ้าหนู” เขาหันมาหาวิน
“ก่อนที่แกจะถามชื่อคนอื่นก็ควรบอกชื่อของแกมาก่อนสิ”
“นามของข้าคือเลออน ราชาของเหล่ามนุษย์คึ่งสัตว์”
“ข้ามีนามว่าวิน”
“ชื่อของเจ้านี่แปลกดีช่างเหมือนกับชายคนที่ข้าเคยพบมาก่อน”
วินได้ใช้เท้าของเขาเตะไปที่ตัวของเลออนในทันที แต่สิงโตหนุ่มก็สามารถปัดการโจมตีได้อย่างง่ายดาย เขาได้ใช้หมัดที่เต็มไปด้วยไฟสีแดงต่อยมาที่วิน ชายหนุ่มเบี่ยงตัวและต่อยหมัดเข้าไปที่หน้าของเลออนในทันที ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบหมัดของเด็กชายและตีเข่าเข้ามาที่ท้องของวิน
วินรู้สึกถึงความร้อนขของเวทของเลออนทำให้เขารีบโคจรพลังปราณมาไว้ที่ท้องของเขาอย่างรวจเร็ว เมื่อเข่าของเลออนได้มาโดนตัวของเขาทำให้วินเจ็บแทบจะร้องออกมา
‘นี่ถ้าเรายังใช้พลังไม่เป็นเราคงลงไปนอนกับพื้นแน่แน่’ พอเขาคิดเสร็จเขาก็ถอยออกมาเพื่อที่จะตั้งหลักอีกครั้ง
“นานแล้วนะ ที่ข้าไม่ได้ต่อสู้กับพวกมนุษย์เช่นเจ้า” สิงโตหนุ่มพูดด้วยความดีใจ
“ถ้าเป็นไปได้ข้าก็ไม่อยากต่อสู้กับพวกเจ้าเหมือนกัน”
สิ้นเสียงของวินเลออนก็มีศรีหน้าที่แปลกใจ
“พวกมนุษย์แบบเจ้านั้นร้วนมีความกระหายทั้งอำนาจและพลัง” เขามองไปที่วินด้วยความโกรธแค้น
พอวินเห็นดังนั้นเขาจึงหยุดใช้พลังปราณในทันที เลออนมองด้วยความสงใส
“ข้าอยากรู้ว่าพวกมนุษย์ได้ทำอะไรกับพวกเจ้าไว้บ้าง”
“หากเจ้าอยากรู้ข้าจะเล่าให้ฟังแต่ก่อนอื่นข้าจะต้องไปจัดการพวกมนุษย์ที่อยู่ข้างนอกเสียก่อน”
พอวินได้ยินดังนั้นเขาก็นั่งรอที่เก้าอี้ตัวเดิมที่เขาเคยถูกมัดไว้ทันที
“จะนั่งทำไมเจ้าก็มาดูพวกของเจ้าโจมตีพวกเราด้วยสิ” เลออนหันมาชวนเขาทำให้วินต้องออกไปด้วย
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น