หมวดเนื้อหา:
ครึ่งชั่วโมงก่อน คาลอสได้เดินออกมาเจอพวกอะคาข้างหน้าดันเจี้ยน เมื่อแฟนท่อมเห็นคาลอสทำให้เขาเตรียมตัวที่จะโจมตีแต่อะคากับยกมือขึ้นมาห้าม ทำให้แฟนท่อมแปลกใจ
“เอ้าทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่” อะคาพูดกับชายตรงหน้าอย่างแปลกใจ
"ข้าเจอกับอาจารย์นะสิ หลังจากนั้นข้าก็เดินออกมาแล้วก็เจอกับพวกเจ้า"
“แสดงว่าอาจารย์เป็นคนปลดผนึกให้เจ้าอย่างงั้นหรือ” อะคาถามด้วยความแปลกใจ
พอคาลอสได้ยินเขาก็ส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“ถ้าอย่างนั้นใครเป็นคนปลดผนึกเจ้าล่ะ”
“ก็เจ้าวิน เด็กคนที่เป็นลูกศิษย์ของเจ้ายังไงล่ะ” คาลอสพูดพร้อมนึกถึงหน้าของเด็กคนนั้นอีกครั้ง
ในขณะที่คาลอสกำลังนึกแฟนท่อมก็หันมามองยังคาลอส
“พี่คาลอส ผมสัมผัสพลังแห่งความมืดจากตัวของพี่ไม่ได้เลย” แฟนท่อมถามขึ้นด้วยความสงใส เพราะหากชายตรงหน้าของเขายังมีพลังนั้นอยู่ป่านนี้อะคากับเขาคงต้องสู้กับคาลอสไปแล้ว
“เจ้าไม่ต้องห่วง” คาลอสหันไปกล่าวกับแฟนท่อม “ตอนนี้ข้าถูกลูกศิษย์ของพวกเจ้าแย่งพลังเวทไปหมดแล้ว”
พออะคาได้ยินเขาก็พูดขัดขึ้น “เจ้าคงตั้งใจมอบพลังนั่นให้กับเจ้าหนูวินสินะ”
“ก็นะ ข้าอยากจะได้ลูกสิตแบบเจ้าหนูนั่น”
“งั้นคงยาก เพราะตอนนี้ข้ากับแฟนท่อมกำลังฝึกให้กับเจ้าหนูนั่นอยู่” อะคาพูดพร้อมทั้งคิดไปด้วย
‘หากให้เจ้าหนูไปฝึกกับคนแบบนั้น ไม่รู้ว่าจะได้วิชาอะไรมาบ้าง ‘
เมื่อคาลอสได้ยินดังนั้นเขาก็มีสีหน้าเสียดาย พร้อมทั้งพูดขึ้น “เสียดายจริง ๆ” ถึงแม้ว่าคาลอสจะแสดงสีหน้าแบบนี้แต่ในใจของเขากลับคิดว่าช่างโชคดีที่เขาได้ให้ความทรงจำเรื่องการใช้เวทและการต่อสู้ให้กับเจ้าหนูนั่นไปจนหมดแล้ว
“แล้วเจ้าหนูวินไปไหน” อะคาถามคาลอส
“ไม่รู้ แต่น่าจะถูกอาจารย์ส่งกลับไปยุคไหนสักยุคมั้ง” คาลอสพูดด้วยท่าทางไม่ยี่หระ ยังไงสำหรับเขาวินก็กลับมาได้อย่างแน่นอน
“งั้นก็รอด้วยกันตรงนี้ก็แล้วกันครับ” แฟนท่อมพูดขึ้น
ผ่านไปคาลอสจึงได้พูดกับอะคาอีกครั้ง
“อะคา อาจารย์ให้ข้ามาช่วยพวกเจ้าฝึกให้เจ้าหนู”
พออะคาได้ยินดังนั้นเขาก็มีท่าทางไม่พอใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ตอบกลับคาลอสไปในทันที
“ถ้าอาจารย์สั่งก็ช่วยไม่ได้”
‘ยังไงฝึกหลายคนก็ดีกว่าฝึกคนเดียว’ เมื่ออะคาคิดเสร็จเขาก็ชวนให้คาลอสรอวินกับพวกเขา
ระหว่างที่อะคากำลังรอวินอยู่หน้าดันเจี้ยนพร้อมกับคาลอส อะคาก็คิดถึงวันที่เขาได้เจอกับพวกคุโระและชิโระ ในตอนนั้นก็เหมือนกับตอนนี้
ย้อนไปเมื่อหกปีก่อน ณ บ้านของอะคา ตอนนี้เขากับฮารุกะกำลังปรึกษากันอยู่ภายในบ้าน
"พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่เด็กทั้งสองคนจะถูกส่งตัวข้ามเวลามาหาพวกเราที่นี่" อะคาพูดขึ้น
"ใช่ ในที่สุดเราก็จะได้พบเด็กทั้งสองคน ที่รอดจากการล่มสลายของเผ่ามนุษย์ครึ่งสัตว์ในดันเจี้ยนแห่งนั้นแล้ว"
อะคาถอนหายใจ "ถึงแม้ว่าเราจะแก้ไขบางอย่างไม่ได้ แต่สิ่งที่เราพอจะทำได้ ก็คือดูแลเด็กทั้งสองคนนี้ให้ดีที่สุด"
"ฉันก็คิดแบบคุณค่ะ" ฮารุกะพูดพลางมีสีหน้าสลดลงจนเห็นได้ชัด แต่เธอก็ทำได้เพียงเท่านี้จริง ๆ
"ถ้างันคุณกับลูกไปพักผ่อนก่อนเถอะ อีกสักพักผมจะตามไป" อะคาพูดพลางลุกเดินออกไปนอกตัวบ้าน
“แม่ พ่อจะออกไปไหนคะ” เสียงของเด็กสาวดังขึ้น
เมื่อฮารุกะได้ยินเธอจึงจับมืออาโออิพร้อมพูดขึ้น
“ไปนอนกับแม่ก่อน เดี๋ยวพ่อตามมา” เมื่อพูดจบ สองแม่ลูกก็ได้เข้านอนพร้อมกันทิ้งให้ชายหนุ่มผมแดงอยู่ข้างนอกคนเดียว
เวลาผ่านมาเป็นบ่ายของอีกวัน ณ ป่าแห่งหนึ่งป่าแห่งนี้นั้นเป็นป่าที่พวกอะคามาฝึกฝนให้กับพวกวิน แตกต่างตรงที่เวลานี้ เป็นคนละห้วงเวลากันเพียงเท่านั้น
ตอนนี้ได้มีชายหนุ่มผมแดงกำลังมองขึ้นไปบนฟ้าราวกับว่าเขากำลังรอบางสิ่งอยู่ เส้นผมของเขาปลิวไปตามแรงลม ข้างหลังของชายหนุ่มมีเด็กสาวอายุราว ๆ สิบปี และข้าง ๆ ก็มีแม่ของเธอกำลังจับมือของเธออยู่
“พ่อมาทำอะไรที่นี่หรอคะ” เด็กน้อยหันไปถามแม่ของเธอ
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะตอบลูกของเธอก็ได้มีเสียงบางสิ่งตกกระทบพื้นอย่างแรง ทำให้อะคารีบมุ่งตรงไปในทันที พอเขาได้มาถึงเขาก็ได้พบกับเครื่องย้อนเวลาขนาดใหญ่ ข้างในนั้นมีเด็กแฝดทั้งสองนอนอยู่ เด็กคนหนึ่งเป็นผู้ชายส่วนเด็กอีกคนเป็นผู้หญิง
“นี่สินะ เด็กแห่งความหวัง” อะคาพูดพร้อมทั้งมองเด็กทั้งสอง
พออะคาได้เห็นดังนั้นเขาก็รีบไปนำเด็กทั้งสองออกมาทันที แต่ในขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือไปจับเด็กทั้งสองจู่ๆก็ได้มีแสงสีเขียวพุ่งออกมาจากเครื่องย้อนเวลาทำให้อะคาต้องเอี้ยวตัวหลบในทันที
“นี่มันเวทสำหรับป้องกันตัวของเด็กทั้งสองหรอ วุ่นวายจริง ๆ “
อะคาได้โจมตีอีกครั้ง แต่เขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าหากเขาใช้พลังมากเกินไปเด็กทั้งสองอาจจะมีอันตรายได้ ในระหว่างที่เขากำลังตกอยู่ในภวังค์เขาก็ได้ยินเสียงของอาโออิ
“พ่อคะ” เด็กน้อยวิ่งมาหาอะคาอย่างรวจเร็ว โดยที่มีแม่ของเขาตามมาไม่ห่าง
“นี่ ทำไมลูกถึงตามมาที่นี่” อะคาหันไปมองฮารุกะ แต่อาโออิก็ตอบแทน
“ก็หนูอยากมาดูด้วย” เด็กสาวตอบพร้อมทั้งท่าทางอยากรู้อยากเห็น
เมื่ออะคาได้ยินดังนั้นเขาก็อุ้มลูกสาวของเขาขึ้นมากอดพร้อมทั้งพูดขึ้น
“ไปอยู่กับแม่ก่อน เดี๋ยวพ่อเอาเด็กที่อยู่ข้างในนั้นออกมาก่อน”
“งั้นเดี๋ยวหนูช่วยเอง” อาโออิพูดพร้อมทั้งวิ่งไปหาเครื่องที่อยู่ตรงหน้าทันที
“อย่า” อะคาคว้าตัวของลูกสาวของเขาไว้พร้อมทั้งหันไปมองยังฮารุกะ
“นี่ ฝากลูกหน่อยสิ ข้าจะได้รีบปลดผนึก”
“มาอยู่กับแม่ก่อน” ฮารุกะเอ่ยกับอาโออิด้วยท่าทางจริงจัง
“ก็ได้ค่ะ” อาโออิพูดพร้อมทั้งเดินกลับไปหาฮารุกะ
เมื่ออะคาเห็นดังนั้นเขาก็เตรียมตัวจะใช้เวทปลดผนึก แต่เวทมนตร์แบบนี้เป็นเวทที่เขาไม่มีความถนัดทำให้เขาต้องใช้เวลาคิด ผ่านไปประมาณสิบนาธีอะคาก็ยังคิดอะไรไม่ออกทำให้เขาหันไปพูดกับฮารุกะ
“นี่ช่วยกลับบ้านไปเอาคำภีเวทมนตร์ให้หน่อยได้ไหม”
“ได้สิ” เมื่อฮารุกะพูดจบเธอก็ได้ปล่อยมือของอาโออิ แต่ทันใดนั้นเองเรื่องที่เขาไม่คิดก็ได้เกิดขึ้นเมื่อลูกสาวตัวแสบของเขาได้วิ่งผ่านหน้าของอะคาไปอย่างรวจเร็ว
“เดี๋ยว” อะคากับฮารุกะพูดพร้อมทั้งวิ่งไปจับตัวของอาโออิอย่างรวจเร็วแต่มันก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อมือของเด็กสาวได้ไปกดปุ่มบางอย่างที่อยู่ในเครื่องตรงหน้า ทันใดนั้นเองเครื่องตรงหน้าได้ส่องแสงสีขาวพร้อมทั้งมีเสียงบางอย่าง เมื่ออะคาเห็นดังนั้นทั้งอะคาและฮารุกะก็ได้มาอุ้มอาโออิในทันที
อะคาได้ใช้บาเรียเพื่อปกป้องพวกเขาทั้งหมด แต่เวลาผ่านไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำให้เขาหยุดใช้และปล่อยอาโออิลง
“นี่เรามันดื้อจริงๆ เลย” อะคาพูดขึ้นพร้อมทั้งทำท่าจะตีลูกของตนแต่เมื่อเขาได้เห็นสายตาของอาโออิทำให้เขาวางมือลงในทันที
‘ใครจะไปตีได้ลงกันล่ะ’
“แม่กับพ่อจะตีหนูหรอคะ หนูขอโทษ” อาโออิพูดด้วยความรู้สึกผิด พร้อมทั้งมีน้ำตาไหลออกจากดวงตาของเด็กน้อย เมื่ออะคาได้เห็นอย่างนั้นเขาก็นำมือลงพร้อมทั้งพูดกับลูกของเขา
“พ่อไม่ตีลูกหรอกน่า”
“ไม่ได้หรอก” ฮารุกะพูดขัดขึ้น ทำให้อะคาต้องหันกลับไปพูดให้กับลูกสาว
“ไม่ต้องหรอกน่า ยังไงอาโออิก็ไม่เป็นไรนี่นา” อะคาพูดกับฮารุกะ
“ได้ยังไงกันล่ะ คุณก็เห็นนี่นา ว่าเด็กคนนี้ทำอะไร” เธอชี้มือไปยังเครื่องย้อนเวลาตรงหน้า
เมื่ออะคาได้เห็นอย่างนั้นเขาก็พยายามคิดวิธีที่จะช่วยลูกสาวตัวน้อยของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าหากฮารุกะโกรธเธอจะไม่เคยฟังเขาก็ตาม
“แม่จะตีหนูจริงๆ” อาโออิหันไปใช้สายตาเหมือนที่เธอเคยใช้กับอะคาแต่มันกับไรผลกับฮารุกะโดยสิ้นเชิง
“ใช่” ฮารุกะตอบด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด แต่ใจของเธอนั้นก็ไม่ได้อยากจะทำอย่างนี้แต่เธอก็ต้องทำ
เหมือนว่าอาโออิจะรู้ความคิดของฮารุกะ เธอจึงเข้ามากอดแม่ของเธอพร้อมทั้งพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนอีกครั้ง
“ไม่ต้องตีหนูได้ไหม”
“ไม่ได้ แม่รู้ทันเรานะอาโออิ”
เมื่ออาโออิได้ยินดังนั้นเธอจึงถอนหายใจด้วยความเสียดาย
“น่าเสียดายจังเลย งั้นถ้ากลับบ้านแม่ค่อยทำโทษก็แล้วกันนะคะ”
เมื่อทั้งอะคาและฮารุกะได้ยินเด็กสาวตรงหน้าพูดขึ้นพวกเขาก็คิดเหมือนกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย
“นี่เราเลี้ยงอาโออิแบบตามใจเกินไปไหมนะ”
เสียงของเด็กทารกทั้งสองได้ดังขึ้นทำให้พวกอะคาได้หันมามองยังเครื่องข้ามเวลาอีกครั้ง แต่ก่อนที่ฮารุกะจะได้ทำอะไรลูกสาวของเธอก็ได้ตรงไปยังเครื่องนั้น เด็กน้อยเอื้อมมือไปกดปุ่มอีกครั้งทันใดนั้นเองเครื่องตรงหน้าก็ได้เปิดออก หลังจากนั้นอาโออิก็ได้นำมือของเธอไปอุ้มเด็กทั้งสอง
เมื่ออะคาเห็นอย่างนั้นเขาจึงพาพวกอาโออิกลับบ้านแต่ก่อนกลับอะคาก็ได้ทำลายเครื่องย้อนเวลาตรงหน้าเพื่อไม่ให้ใครสามารถใช้งานได้อีก
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น