หมวดเนื้อหา:
หลังจากที่กลุ่มของวินได้เดินทางออกจากหมู่บ้านประมานหนึ่งชั่วโมง จนพวกเขาได้มาถึงที่แหงหนึ่ง ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ประมาณสิบคนโอบ ด้วยบรรยายกาศที่แสนเย็นสบายทำให้พวกเขาตัดสินใจนั่งพักผ่อนตรงหต้นไม้ใหญ่ ตรงหน้าของพวกเขานั้นมีลำทารใสกระจ่างภายในแม่น้ำมีปลาหลากสีสันกำลังว่ายน้ำอยู่อย่างมีความสุขก์
“นั่งตรงไหนกันดี” ลินมองพวกจีน่า
“เอาใกล้ ๆ แม่น้ำพี่” คุโระมองดูปลาที่กำลังว่ายน้ำอย่างสนใจ
ลินหันมาปรึษาคนที่ยื่นอยู่ข้างของเธอ “เอาไงดีวิน”
เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินอย่างนั้นเขาก็มองสำรวจ อย่างตั้งใจเดิมทีเขาคิดว่าจะยังไม่พักแต่พอเขาเดินมาสักพักเขาก็เห็นว่าคุโระกับชิโระนั้นมองวิวทิวทัศน์ อย่างสนใจ พอเขามองไปยังสามสาวเขาก็พบว่าพวกเธอนั้นก็ตื่นเต้นไม่แตกต่างจากเด็กน้อย ทำให้วินนึกได้ว่าสาเหตุที่พวกอะคาให้พวกเขาเดินทางมาการอาจจะเป็นเพราะว่าเขาอยากให้พวกวินได้เที่ยวก่อนที่จะไปถึงโรงเรียนก็เป็นได้ เมื่อเด็กหนุ่มคิดได้อย่างนั้นเขาจึงค่อย ๆ ลดความเร็วในการเดินทางโดยที่ไม่ให้สาวๆ รู้ตัว
“เอาตรงนี้ดีไหมพี่ลิน” ชิโระชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างจากตรงที่พวกวินยืนอยู่
“ก็ดีนะอยู่ใกล้แม่น้ำดีด้วย” ลินหันไปมองวินด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม
“เยี่ยม” คุโระหันมายกนิ้วให้กับพี่สาวของเขา
อาโออิพูดเสิม “ดีเลยนี่ แถมอยู่ใกล้แม่น้ำด้วย”
เมื่อเด็กหนุ่มเห็นว่าทุกคนอย่าไปนั่งที่ตรงนั้นเขาจึงเดินไปสำรวจในทันที ผ่านไปวินก็หันมาพูดกับพวกจีน่า
“มาได้เลย ที่นี่ใช่นั่งพักผ่อนได้”
พอสิ้นเสียงพวกจีน่าก็เดินตรงไปยังที่วินยืนอยู่ในทันที
พอพวกจีน่าได้มาถึงพวกเธอก็นั่งลงและเริ่มนำกระเป๋าที่พวกเมเมเปิ้ลให้มาดู ข้างในนันเต็มไปด้วยอาหารและชุดนอนไว้ให้พวกเธอได้เปลี่ยน พอพวกลินได้ไปดูกระเป๋าของเด็กทั้งสองพบว่ามีแต่ขนม กระเป๋าของคุโระเต็มไปด้วยขนมคุกกี้สวนของชิโระนั้นจะมีขนมหลากหลายกว่าของน้องของเธอ เพราะเด็กน้อยชอบกินแต่ชิโระไม่ได้เลือกกินเหมือนคุโระ
คุโระหยิบขนมออกมาจากกระเป๋าของเขาและยื้นให้พวกวิน ระหว่างที่พวกวินกำลังกินลินก็หันไปถามเชายหนุ่ม
“นี่วินพวกเราใกล้ถึงหมู่บ้านแล้วใช่ไหม”
“ใช่ ๆ อีกไม่นานก็ถึงแล้วละ” วินหยิบขนมเข้าปากและหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มในทันที
“ถ้าพ่อไม่ปิดผนึกเวทมิติฉันก็เอาของพวกนี้ใส่ในมิติได้แล้วแท้ ๆ” จีน่ามองดูกระเป๋าของเธอที่มีขนาดใหญ่ แต่ข้างในนั้นกับเต็มไปด้วยตุ๊กตาของชิโระและของเล่นของคุโระ
เธอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายและหันมามองวิน “นี่นาย”
“หือมีอะไรหรอ” เด็กหนุ่มหันมามองจีน่าอย่างสงใส
“นายปดผนึกเวทมิติของพ่อฉันได้ไหม”
“ไม่ไหวหรอก”
สิ้นเสียงของวินจีน่าก็หันไปมอง อาโออิและลินต่อใน
“พี่ไม่ถนัดเวทพวกนี้” ลินส่ายหน้าปฏิเสธ
“ฉันก็เหมือนกัน”
สิ้นเสียงจีน่าก็มีสีหน้าผิดหวัง หากเธอใช้เวทมิติได้การเดินทางคงสบายกว่านี้อย่างแน่นอน
ลินตบไหล่น้องสาวของเธอ “ชั่งมันเธอน่า อย่างไงพวกเราก็มี่รีบนี่นา”
“จริงด้วย ค่อย ๆ เดินทางอย่างไงก็ทันอยู่แล้ว” อาโออิพูดเสริม และหันไปหาขนมของพวกคุโระกินต่อ
พื้นดินอันแสนเย็นสบายประกอบกับย่าที่แสนอ่อนนุ่มและลำธารที่แสนกระจ่างทำให้พวกวินรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ระหว่างที่พวกวินกำลังชมธรรมชาติอยู่นั่นเองคุโระก็มองมายังพวกวิน
“นี่พี่ผมขอไปเดินเล่นได้ไหม”
อาโออิหันไปมองน้องของเธอ “ได้แต่ต้องไปไม่ไกลนะ”
“ได้ๆ”
แต่ก่อนที่คุโระจะเดินออกไปจีน่าก็พูดขึ้น
“เดี๋ยวพี่ไปด้วยดีกว่า”
“ไม่ต้องห่วงหลอกน่าผมไปคนเดียวได้”
“พี่ก็จะไปเดินเล่นเหมือนกัน”
”งันฉันฝากเธอด้วยนะจีน่า ง่วงนอนจังเลย” อาโออิพูดพร้อมทั้งเริ่มล้มตัวลงนอน
“อือ ไม่ต้องห่วง” เด็กสาวพูดพร้อมทั้งจับมือคุโระได้เดินไปกับเธอ
เมื่อวินเห็นอย่างนั้นเขาจึงคิดจะไปสำรวจบริเวณรอบ ๆ แต่ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเดินเขาก็ได้ยินลินพูดกับชิโระ เสียงอันอ่อนหวานของเด็กสาวทำให้เขาหยุดและมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสนใจ
“นี่ชิโระ” เธอมองผมที่เริ่มยาวของเด็กน้อยตรงหน้า เส้นผมสีขาวของเด็กน้อยเป็นประกายเมื่อลินเห็นอย่างนั้น เธอจึงหยิบหวีในกระเป๋าของเธอ และเรียกเด็กน้อยให้เข้ามาใกล้ ๆ
“มีอะไรคะพี่ลิน”
ลินยิ้มกับเด็กน้อยที่วิ่งมาทันทีที่เธอเรียก “มานี่พี่จะหวีผมให้จ้า”
เด็กน้อยมองเส้นผมของตนเองอย่างสงใส ‘เมื่อเช้าแม่ก็หวีให้แล้วนี่นา แต่ก็ชั่งมันเถอะ’
เด็กน้อยเดินมาหาเด็กสาวและนั่งบนตักของลิน เมื่อลินเห็นอย่างนั้นก็ค่อย ๆ หวีผมให้กับเด็กน้อยอย่างช้า ๆ
“เส้นผมของหนูนี่สวยดีนะ”
“หรอเอาไว้พี่สอนหนูหวีผมบ้างได้ไหม”
“ได้สิจ๊ะ”
“เย้” ชิโระพูดพร้อมทั้งชูมือขึ้น
“อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวไม่สวยน้า”
วินมองภาพตรงหน้าอย่างสุขก์ใจ ภาพตรงหน้าทำให้เด็กหนุ่มนึกถึงเมื่อก่อนที่เขาไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้ ทำให้วินเปลี่ยนใจเขาตัดสินใจนั่งลงและล้มตัวนอนข้าง ๆชายหนุ่มมองดูการกระทำของอลินกับชิโระไม่นานเขาก็ยิ้มขึ้น
‘ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ไม่เร็วเหมือนกันนะ’ เด็กหนุ่มค่อย ๆ หลับตาเพื่อจะดื่มด่ำกับบรรยายกาศอันแสนเย็นสบาย หากแต่วินก็ได้ยินเสียงฝี้เท้าของคนกำลังมุ่งหน้ามาทางที่พวกวินอยู่
เขาเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าตอนนี้พวกคุโระกับจีน่าได้เดินกลับมาแล้ว
“นี่พวกพี่ผมเอาของมาฝากด้วย” คุโระตะโกนพร้อมทั้งชูมือที่มีไข่สีดำมันวาว ให้พวกวินดู
ไข้บนมือของเด็กน้อยมีขนาดเท่าไข่ไก่ หากแต่มันกับมีสีดำ
“อะไรนะ” อาโออิลุกและเดินเข้าไปดูในทันที
“นี่คุโระได้เอามาให้พี่เปล่า”
“เอามาสิ ว่าแต่พี่ทำอะไรน่ะ” คุโระมองพี่สาวของตนเองอย่างสนใจ
“พี่ลินกำลังหวีผมให้อยู่” ชิโระมองดูไข่บนมือของคุโระอย่างสนใจ
“งั้นหรอ งั้นก็รอไปก่อนก็แล้วกัน ผมเก็บมาให้ทุกคนเลย” เด็กน้อยชี้มือไปให้พวกจีน่า
วินเดินเข้าไปมองยังไข้สีดำที่อยู่ในมือของเด็กน้อยบอย่างสงใส เขารู้สึกว่าเขาเคยเห็นมันมาก่อนแต่เขาก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นมันมาที่ไหน
“พี่ว่ามันไม่ค่อยน่ารักเลย” อาโออิหยิบไข่ไปดูอย่างสนใจ และตั้ง
“ว่าแต่มันเป็นไข่ของตัวอะไรหรอ”
“ไม่รู้สิ แต่ฉันเห็นว่าคุโระอยากได้เลยเก็บมา”
“บ้าหรอ ไข่อะไรก็ไม่รู้ถ้าเกิดฟักเป็นสัตย์อสูรขึ้นมาละ” อาอิมองไข่ในมืออย่างตกใจ
จีน่ามองยังเด็กน้อยตรงหน้า “ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา เนอะคุโระ”
เด็กน้อยพยักษ์หน้าตอบจีน่าในทันที “ใช่ๆ ผมรักพี่จีน่าก็เพราะอย่างนี้แหละ”
พอเขาพูดกับจีน่าเสร็จเด็กน้อยก็หันหันไปแลบลิ้นกับพี่สาวของตน “ผมไม่รักพี่แล้วรู้ไว้ซะ”
เมื่ออาโออิเห็นอย่างนั้นเธอก็พูดบ้าๆ กับตนเอง “เดี๋ยวเธอจะรู้สึก”
หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยหวีผมเสร็จเธอก็เดินเขามาหาพวกวิน ตอนนี้เส้นผมของชิโระนั้นถูกหวีไว้เรียบร้อย ตรงใบหูถูกประดับด้วยดอกไม้สีเขาที่ดูเข้ากันเส้นผมอันขาวสลวยของเด็กสาว
“มันคือไข่อะไรหรอ” เด็กน้อยเข้ามามองไข่บนมือของอาโออิไกล้ ๆ แต่พอเด็กน้อยได้เห็น เธอก็มีสีหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ
ทุกคนต่างมองหน้าของเด็กสาวแต่ก่อนที่ทุกคนจะได้ทำอะไรพวกเขาก็พบว่าตอนนี้กำลังมีบางสิ่งเข้ามาไกล้ที่พวกเขากำลังอยู่
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น