บทที่ 12 นกยักษ์กับหมู่บ้าน ตอนที่ 1

บทที่ 12 นกยักษ์กับหมู่บ้าน ตอนที่ ¼
“อะไรนะ” อาอิชี้มือไปบนฟ้าที่ตอนนี้เริ่มมีนกขนาดใหญ่ พวกมันมีขนสีดำเหมือนอีกาแต่ตัวของพวกมันนั้นกับใหญ่กว่านั้นประมาณสามเท่า
“มันเรียกว่าอิการิเป็นสัตย์อสูรที่พบได้ทั่วไปในป่าลึกค่ะ มีนิศัยรักสงบไม่โจมตีใครก่อน” เด็กผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มอธิบายให้พวกวินฟังอย่างชำนาน เมื่อพวกวินได้ยินอย่างนั้นพวกเขาก็ถอนหายใจอย่างล่งอก
“แต่ว่าสัตย์พวกนี้จะห่วงไข่ของตัวเองมาก ถ้ามีคนไปเอาม้นจะตามล่าเอาไข่คืนค่ะ”
สิ้นเสียงของเด็กน้อยทุกคนก็มองไปยังไข่สีดำในมือของคุโระระเป็นตาเดียว
“เอาไข่ไปให้มันเร็วเข้า” อาโออิหันไปมองนกที่กำลังเริ่มเข้ามาใกล้ ๆ พวกเธอ
เมื่อจีน่าเห็นอย่างนั้นเธอจึงเตรียมนำไข่ในมือทั้งหมดไปให้กับพวกนกยักษ์ เธอรีบนำมือไปหยิบไข่ในมือของเด็กน้อยแต่ก่อนที่เธอจะได้หยิบ เด็กน้อยก็นำไข่ในมือหลบและ คุโระก็รีบแย่งไข่ในมืออย่างรวจเร็ว เด็กนำไข่ของนกยักษ์ไปกอดไว้แน่น
“ไม่”
“เอามาเลยนะ”
เมื่ออาโออิเห็นอย่างนั้นเธอจึงเดินไปแย่งไข่ในมือของเด็กน้อย
“อย่าดื้อสิเอามาดีๆ” เธอนำมือไปหยิบไข่ที่อยู่ในมือของเด็กน้อย แต่คุโระก็หวิ่งหนีพี่สาวของเขา
“ไม่ให้ มันเป็นของผม” แต่ด้วยความไม่ระวังทำใหคุโระไปสดุดกับกลิ่งไม้ที่อยู่แถวนั้น ไข่ของลูกนกจึงร่วงลงจากมือของเด็กน้อยอย่างรวจเร็ว
“ไม่นะ” อาโออิรีบวิ่งมาอย่างรวจเร็ว เธอนำมือคว้าไข่ที่อยู่ตรงหน้าแต่ก็ไม่ทัน ไข่ทั้งหมดกระแทกกับกลิ่งไม้ตรงหน้าแล้วแตกออกเป็นเซียง ๆ
ท่ามกลางสายตาของทุกคน ระหว่างที่พวกวินกำลังมองเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นอยู่นั่นเอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงของนกยักษ์ร้องดังสนั่น
“คงไม่ใช่อย่างที่พี่คิดใช่ไหม” วินหันมามองชิโระที่มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
“ถ้าไข่แตกแล้วมันจะเป็นอย่างไงหรอ” ลินหันไปมองวินและชิโระที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“ใช่ค่ะพี่ ถ้าไข่แต่พวกมันจะหันมาล่าพวกเราแทน”
สิ้นเสียงของเด็กน้อยพวกนกยักษ์ก็เริ่มพุ่งเข้าโจมตีกลุ่มของวินอย่างรวจเร็ว เด็กหนุ่มเหลียวหลังไปสั่งพวกอาโออิ
“พวกเราเก็บของเร็วเข้า”
ระหว่างที่พวกอาโออิกำลังเก็บของวินก็เรียกวงเวทสีแดงฉานขึ้นมาบนมือ “กำแพงไฟ” สิ้นเสียงก็ได้มีกำแพงไฟขนาดใหญ่ให้ขึ้นมาล้อมรอบพวกอาโออิไว้ หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็เตรียมใช้เวทที่แรงที่สุดเพื่อใช้ฆ่าพวกนกให้หมด วินเริ่มใช้มือวาดวงเวทบนท้องฟ้า แต่ก่อนที่เขาจะได้วาดวงเวทเสร็จวงเวทของเขาก็หายไป พร้อมทั้งมีเสียงเด็กหญิงคนเดียวในกลุ่มตะโกนขึ้น
“อย่านะคะพี่ นกพวกนี้มันใกล้จะสูญพันธุ์แล้ว เพราะงั้นอย่าฆ่ามันนะคะพี่”
เสียงของชิโระทำให้พวกวินมองเด็กน้อยอย่างไม่เชื่อสายตา
“บ้าหรอ” อาโออิพูดกับชิโระและมองไปยังพวกนกที่ร้อมพวกเธอไว้อยู่
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกน่า” จีน่าเตรียมใช้เวทไฟเหมือนกับวินแต่เธอก็ไม่สามารถใช้ได้
“นี่คุโระผนึกเวทของพวกพี่สินะ” วินหันไปพูดกับเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

ผ่านไปไม่นานวินก็ตัดสิ้นใจพูดกับพวกอาโออิ
“ถ้างั้นพวกเราก็ต้องวิ่งให้เร็วที่สุด”

ผ่านไปประมาณสองชั่วโมงแล้วที่พวกวินได้ออกเดินทางจากหมู่บ้าน พวกเขาเดินทางอย่างไม่เร่งรีบ วินค่อย ๆ เดินและมองรอบ ๆ ว่าตอนนี้เขานั้นได้กลับมาอยู่ในเส้นทางเดิมหรือยัง
ระหว่างที่เขากำลังสนใจสิ่งตรงหน้าคุโระก็ถามขึ้น
“นี่พี่วินเราถึงไหนแล้ว” เสียงของคุโระทำให้วินต้องหันหลังกลับมามองเด็กน้อย ที่อยู่กบัลินและอาโออิ โดยที่มีจีน่าเดินตามหลังมาไม่ห่าง โดยที่ลินกับอาโออิได้จับมือของคุโระและชิโระเอาไว้แน่น
วินนำแผนที่ออกมาจากกระเป๋าและก้มมองอยู่สักพักเขาจึงหันไปตอบเด็กน้อย
“อีกไม่ไกลเราก็จะถึงหมู่บ้านแล้วล่ะคุโระ”
คุโระยิ้มขึ้น “เย้ ในที่สุดก็ไกล้ถึงสักที”
เมื่อจีน่าเห็นอย่างนั้นเธอจึงพูดกับเด็กน้อย “เหนื่อยแล้วล่ะสิเจ้าตัวแสบ”
คุโระหันมาปฏิเสธ “ไม่ใช่ ผมยังไม่เหนื่อยเลยสักนิด”
“งั้นถามทำไมล่ะ”
“ผมอยากรู้เฉย ๆ น่ะพี่”
“จริงหรอ” จีน่าพูดและนำมือไปยีหัวของเด็กน้อย
เด็กน้อยหยุดเดินและหันมาทางจีน่า “จริงสิ ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวผมทำเหมือนเมื่อเช้านี้ก็ได้นะ”
คำพูดของเด็กน้อยทำให้พวกวินต้องหยุดเดินและหันมามองคุโระเป็นตาเดียว อาโออินำมือมาจับน้องชายของเธอเอาไว้
“อย่าทำนะ” พวกวินพูดพร้อมกัน
เมื่อคุโระเห็นอย่างนั้นเขาก็ยิ้มออกมา “ทำไมล่ะ ผมว่ามันสนุกดีออกนะพี่”
“หนูน่ะสนุก แต่พวกพี่น่ะทุกข์ถนัด” ลินมองไปยับงคุโระ พอเธอพูดกับเด็กน้อยเสร็จลินกลับหันมาถามวิน
“ตอนนี้เราอยู่ไหนแล้วล่ะ”
สิ้นเสียงของลิน วินก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุด แต่ทุกคนนั้นกับได้ยินอย่างชัดเจน
“พวกเธอไม่อยากรู้หรอก เชื่อฉันสิ”
“อาโออิดูคุโระให้ดี ๆ ด้วยนะ” วินหันมามองอาโออิอย่างจริงจัง
“ได้เลย” หญิงสาวมองยังวินและหันไปมองยับงเด็กน้อยที่เธอกำลังจับมืออยู่
“อย่าไปไหนอีกนะรู้ไหม”
“ไม่รู้สิน้า แล้วแต่อารมณ์ของผม” เด็กน้อยยิ้มกวนกับพพี่สาวของตน แต่เขาก็ต้องรู้สึกเจ็บที่หัวของตนเอง พอคุโระหันไปมองก็พบว่าคนที่เขกหัวของตนก็คือจีน่า เด็กน้อยนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ
“ก็ได้”
“สัญญามาก่อนว่าคุโระจะอยู่กับพวกพี่ ไม่ไปไหนอีก” จีน่าพูดกับเด็กน้อยตรงหน้าอย่างจริงจัง พอคุโระได้ยินอย่าสงนั้นเขาก็พูดกับจีน่าในทันที
“ก็ได้ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ไปเล่นที่ไหนอีก”
สิ้นเสียงของเด็กน้อยพวกวินก็เปลี่ยนเรื่องคุยใตนทันที แต่ถ้าหากพวกวินสามารถอ่านใจเด็กน้อยได้พวกเขาคงจะให้เด็กน้อยพูดใหม่เป็นแน่
“ว่าแต่ผมก็ไม่ได้ผิดนี่ ก็พี่จีน่าเป็นคนเอาไข่ของเจ้านกยักษ์มาด้วย”
พอคุโระพูดจบจีน่ากับพวกวินก็หยุด พวกวินกับอาโออิหันมามองยังจีน่าเป็นตาเดียว จิตสังหาร
“เออจริง“ อาโออิพูดขึ้น
“จริงด้วย” ลินพูดเสริม
“อื้อหนูเห็นด้วย” ชิโระนำมือจับเส้นผมที่ถูกนกยักษ์ใช้เวทไฟเผา
“นี่เจ้าตัวแสบ” จีน่านำมือไปเขกหัวของเด็กน้อยอีกครั้ง
“โอ้ยๆๆ”