หมวดเนื้อหา:
วินละสายตาออกจากชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้าน เขาค่อย ๆ ลากร่างหัวหน้าโจรขึ้นไปบนบ้าน โดยที่มีสายตาของชายหนุ่มจ้องมองมาไม่ห่าง
“ถ้าคุณไม่อยากดู ผมแนะนำให้คุณกลับไปรวมกลุ่มดีกว่านะครับ”
วินลากร่างของชายฉกรรจ์ขึ้นมาบนบ้านของชายหนุ่มที่นำทางเขามา เขามองดูร่างกายของหัวหน้าโจรอีกครั้ง พลางคิดวิธีที่จะให้ชายฉกรรจ์บอกข้อมูลให้เร็วที่สุด วินค่อย ๆ จับแขนข้างที่หักของหัวหน้าโจร เขาค่อยๆ ต่อให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“นี่แกคิดจะทำอะไรไอ้เด็กบ้า...อ๊าก!” ก่อนที่ชายคนนั้นจะกล่าวจบ มันก็ต้องร้องขึ้นมาอีกครั้ง
วินหักแขนของหัวหน้าโจรอีกครั้ง เขามองสายตาที่แสดงถึงความไม่ยอมจำนนของชายตรงหน้า เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ‘แหมแบบนี้ก็หน้าสนุกดีนี่’
เด็กหนุ่มเริ่มทยอยหักนิ้วทีละนิ้วของหัวหน้าโจรอย่างช้า ๆ แม้ว่ามันจะร้องสักแค่ไหนวินก็ไม่ได้สนใจ จนเด็กหนุ่มหักนิ้วมือของหัวหน้าโจรทั้งหมดสิบนิ้วแล้วเขาจึงมองหน้ามันอีกครั้ง
“จะบอกได้หรือยัง”
แต่ก่อนที่หัวหน้าโจรจะเอ่ยปาก วินก็ตัดสินใจนำมือของตนไปจับที่เล็บมือของหัวหน้าโจร เขาค่อย ๆ ถอดเล็บมือของมันออกทีละนิ้ว
“อ๊าก ๆ ข้าไม่ยอม”
ใบหน้าของหัวหน้าโจรเริ่มบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่ถึงอย่างนั้นวินก็ไม่หยุด เขายกเท้าของมันขึ้นมาพร้อมกับหักนิ้วเท้าของมันทีละนิ้วอย่างใจเย็น หลังจากนั้นวินก็ไล่ถอดเล็บเท้าของโจรร้ายอีกทีละนิ้ว
“แก ไอ้เด็กเวณ! ให้ข้าหลุดไปได้ก่อนเถอะ”
“หลุดไปงั้นหรอ ถึงขนาดนี้แล้วยังปากดีได้ขนาดนี้นี่แกคงไม่รู้เลยใช่ไหมว่าสถานการณ์ของแกน่ะไม่ได้มีสิต่อรองอะไรทั้งนั้น" วินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
‘ยังไม่ยอมอีกสินะ บ้าชิบหายงั้นก็’ หลังจากวินคิดเสร็จ เขาก็หยุดการกระทำทั้งหมด
เด็กหนุ่มหันไปมองข้างหลังของตนเอง ตอนแรกเขาก็คิดว่าคงไม่มีคนอยู่ ทว่าสายตาของเขาก็ไปเห็นชายหนุ่มเจ้าของบ้านที่อยู่ข้างหลังเข้าพอดี สีหน้าของชายหนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวกับเรื่องราวตรงหน้า ก่อนที่ชายคนนั้นจะได้ขยับตัว วินก็เอ่ยขึ้น
“นี่ รบกวนช่วยไปเอามีดขนาดเล็กมาให้ผมได้ไหม”
ชายคนนั้นผงกศรีษะรับโดยที่สายตานั้นไม่ได้จับจ้องมายังเด็กหนุ่มเบื่องหน้า ก่อนที่ชายคนนั้นจะเก้าเท้าออกไปนำสิ่งของที่วินต้องการมาให้ วินก็พูดขึ้น
“ผมลืมไปช่วยไปเอาพวกพริก หรือเกลือหรือถ้ามีทั้งสองอย่างก็เอามาให้ผมหน่อยนะครับ”
“ข้า ข้าจะไปนำมาให้เดี๋ยวนี้เลย” สิ้นเสียงพูดชายคนนั้นก็รีบวิ่งไปทางหลังบ้านในทันที โดยที่ทิ้งวินให้อยู่เบื้องหลัง
“อันที่จริงฉันไม่อยากใช้วิธีนี้เลยนะ แต่ว่ามันคงจำเป็นจริง ๆ นั่นแหละ” เขารำพึงรำพันกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่วินจะหลับตาลงสักพัก
เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้แววตาของเด็กหนุ่มนั้นไม่มีความปราณีเลยแม้แต่นิดเดียว
“นี่แกจะทำอะไร” ในขณะที่หัวหน้าโจรกำลังจะพูดจบวินก็ผนึกพลังปราณไว้ที่แขนซ้าย เขานำมือไปจับที่ปากของโจรร้ายพร้อมกับกระชากฟันหน้าของมันออกมาอย่างรวจเร็ว
ส่วนมือข้างขวาของวินก็จับไปที่อัณฑะของหัวหน้าโจรพรางบีบอย่างรุนแรง
“อ๊าก”
“ข้ามาแล้ว” เสียงสั่นของชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของบ้านดังขึ้นไม่ห่าง ทำให้วินต้องหยุดมือ เขาหันไปมองชายคนนั้นพร้อมกับหยิบสิ่งของที่ชายคนนั้นนำมาให้ วินยิ้มให้ชายคนนั้นอย่างจริงใจ
“ขอบคุณมากนะครับ” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ หากแต่ในสายตาของชายตรงหน้าชายหนุ่มคนนี้นั้นไม่ใช่คนธรรมดา ไม่สิไม่ใช่คนแต่เป็นปีศาจร้าย
“ข้าขอตัว”
“ไม่ดูต่องั้นหรอครับ” วินถามพรางนำพริก ค่อย ๆ ใส่ไปในบาดแผลของหัวหน้าโจร
“ไม่แล้ว ข้าขอตัว”
สิ้นเสียงวินก็มองยังร่างกายของหัวหน้าโจรอีกครั้ง ตอนนี้หัวหน้าโจรเริ่มไม่มีสติอยู่กับตัวแล้ว
“บอกมาได้หรือยัง ว่าแกจับพวกเด็ก ๆ ไปไว้ที่ไหน ถ้าไม่บอกครั้งนี้ฉันจะ”
วินยกมีดในมือขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร หัวหน้าโจรก็ค่อย ๆ พูดขึ้น
“พวกเด็ก ๆน่ะ อยู่ที่ฐานของพวกข้า หัวหน้าจับพวกนั้นเพื่อจะไปทำการทดลองบางอย่าง”
“แล้วฐานของพวกแกอยู่ไหนกันวะ”
“ห่างจากหมู่บ้านไปประมาณสิบกิโล”
เมื่อได้รับข้อมูลจากชายฉกรรจ์จนหมดเปลือก วินก็ใช้มือฟาดเข้าไปที่หลังคอของหัวหน้าโจรอย่างรวจเร็ว ความรุนแรงของฝ่ามือทำให้หัวหน้าโจรหมดสติลงในทันที
‘ที่เหลือก็คงต้องฝากให้ลินรักษาแล้วล่ะนะ’
สิ้นความคิด วินก็ลุกขึ้นจากพื้น เขาหันหลังมองชายหนุ่มที่รออยู่ห่างออกไปไกลพอสมควร
“ช่วยไปตามเด็กสาวผมทองที่ยืนเฝ้าพวกโจรอยู่ให้หน่อยนะครับ”
สิ้นเสียงของวิน ชายคนนั้นก็รับคำในทันที “ข้าจะรีบไปตามให้เดี๋ยวนี้”
พอวินเห็นว่าชายคนนั้นรับคำเรียบร้อยแล้ว วินก็เคลื่อนร่างออกจากที่แห่งนั้นไปในทันที
ในเวลาเดียวกันกับที่วินเดินทางออกจากหมู่บ้านไปเงียบๆ ฝั่งของจีน่าก็เรียกให้หลินออกมาให้พวกชาวบ้านได้พบ เมื่อชาวบ้านได้พบกับหลินอีกครั้งพวกเขาก็ถามเรื่องราวของหลิน ระหว่างที่หลินกำลังเล่าเรื่องที่ไปพบกับพวกจีน่าให้ชาวบ้านฟังอยู่นั้นเองจีน่าก็จับจ้องไปยังผืนป่าที่พวกลินอยู่ เมื่อเธอพบว่าไฟทั้งหมดได้มอดดับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วจีน่าจึงเรียกเวทมิติขึ้นมาตรงหน้า เด็กสาวเดินเข้าไปยังเวทมิติของตนเอง เพียงไม่นานเด็กสาวก็เดินออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้มาเพียงคนเดียว แต่กลับพาเด็กสาวอีกคนหนึ่งพร้อมกับเด็ก ๆ จำนวนสองคนเดินตามเธอมาไม่ห่าง
เป็นอีกครั้งที่พวกชาวบ้านมองเด็กสาวผมทองผิวแทนอย่างตกตลึง
“เวทมิติอย่างงั้นหรือ” ชายที่เป็นคนคงแก่เรียนพูดกับตนเองเบา ๆ เขาจ้องมองเด็กที่เดินตามลินกับจีน่ามาไม่ห่าง ชายหนุ่มลอบแสยะยิ้ม
‘ในที่สุดก็เจอกันจนได้’
เมื่อคุโระกับชิโระมาถึง เด็กทั้งสองก็มองรอบ ๆ บริเวณด้วยความสนใจ โดยที่มีจีน่าและลินยืนดูอยู่ไม่ห่าง เพื่อไม่ให้เด็กทั้งสองคลาดสายตาลินกับจีน่าจึงนำมือไปจับพวกคุโระไว้
“พี่วินไปไหนหรอ” คุโระหันไปถามจีน่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“เดี๋ยวพี่วินก็กลับมา คุโระรออยู่กับพี่ก่อนนะจ๊ะ” คำพูดของลิน ทำให้คุโระเบ้หน้าอย่างไม่พอใจ
เด็กสาวผมฟ้ามองไปยังเบื้องหน้าของเธอ ทันใดนั้นเองสายตาของเด็กสาวก็เจอเข้ากับร่างของผู้อาวุโสที่กำลังหายใจรวยริน ลินมองไปยังจีน่าและอาโออิที่ยืนอยู่ไม่ไกล เธอนำคุโระกับชิโระไปให้อาโออิที่ยืนอยู่ไม่ห่าง หลังจากนั้นลินก็เดินไปจ้องมองร่างของชายชรากับจีน่า
พอเด็กสาวมาถึง เธอก็มองร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลของชายชรา ที่มีอยู่ทั่วร่าง รอยฟกช้ำที่มีทั่วตัวของชายชรานั้นไม่สามารถใช้การรักษาแบบธรรมดาได้ ลินหันไปมองยังจีน่ากับอาโออิ
“ทำไงดี พลังเวทของฉันยังไม่กลับมาเลย”
“รักษาแบบธรรมดาไม่ได้งั้นหรอพี่ลิน”
“ไม่ได้หรอกจีน่า อาการของชายชราหนักเกินไป”
“ถ้าอย่างนั้นใช้พลังเวทของฉันก่อนก็ได้นะ” อาโออิเสนอตัว พลางเดินเข้ามาหาลิน
สิ้นเสียงของอาโออิ ลินก็คิดหนักเพราะการส่งพลังเวทนั้นมันมีความเสี่ยง หากการส่งพลังเวทผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวอาจจะทำให้ทั้งผู้ส่งและผู้รับพลังมีโอกาศบาดเจ็บหรือเสียชีวิตได้ พอลินคิดเสร็จเธอจึงกล่าวกับอาโออิ
“เอาไว้เป็นวิธีสุดท้ายดีกว่านะ”
“แล้วถ้างั้นจะทำไงดีล่ะ” อาโออิพยายามคิด แต่ไม่นานเธอก็หันไปมองยังจีน่า
“ฉันคิดไม่ออก เธอมีไอเดียดีดีไหม”
จีน่าครุ่นคิดอยู่ไม่นาน เธอจึงเอ่ยด้วยความหนักใจ “ฉันไม่ได้เรียนเวทรักษานี่นา ฉันไม่รู้หรอก”
ระหว่างที่สองสาวกำลังช่วยกันคิดอยู่นั้น ลินก็เริ่มวาดวงเวทรอบร่างของชายชรา พอเด็กสาววาดวงเวทเสร็จเธอก็หันมามองอาโออิและจีน่า
จีน่ามองพี่สาวของตนที่เริ่มใช้พลังเวท ก่อนที่เธอจะพูดลินก็เอ่ยกับจีน่าและอาโออิ
“นี่ฝากดูแลคุโระกับชิโระด้วยนะ”
สิ้นเสียงของเด็กสาว จู่ ๆ ก็มีบาเรียสีฟ้าปรากฏล้อมรอบ เมื่อจีน่าเห็นอย่างนั้นเด็กสาวก็ตะโกนขึ้น
“พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าใช้พลังเวทแบบนี้มันจะส่งผลเสียกับร่างกายของพี่นะ”
“พี่เป็นหมอนะ การรักษาคนบาดเจ็บเป็นน่าที่ของพี่” สิ้นเสียงของลิน เด็กสาวก็เริ่มนำมือไปสัมผัสกับร่างกายของผู้อาวุโส แสงสีฟ้านวนค่อย ๆ ปรากฏขึ้นล้อมรอบร่างกายของชายชราอย่างช้า ๆ พร้อมกับบาดแผลที่ค่อย ๆ หายไป
การที่เธอใช้พลังเวทสร้างบาเรียและยังต้องใช้เวทรักษาทำให้เด็กสาวรู้สึกเหนื่อยอย่างยิ่ง เธอมีเหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้า ลมหายใจของลินเริ่มติดขัด แต่จู่ ๆ เด็กสาวก็รู้สึกถึงพลังเวทที่เพิ่มขึ้น
‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน’
ในขณะที่ลินกำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นภายในหัว 'อย่าเสียสมาธิรีบ ๆ รักษาให้เสร็จ ๆ เร็วเข้า'สิ้นเสียงที่เด็กสาวไม่รู้จัก ลินก็ตัดสินใจตั้งใจรักษาชายชราในทันที
เวลาผ่านไปประมาณสองนาที ไม่นานร่างของผู้อาวุโสก็ค่อย ๆ หายเป็นปกติ พร้อมกับบาเรียรอบ ๆ ตัวของเด็กสาวที่ค่อย ๆ หายไป พอลินรักษาชายชราเสร็จ เด็กสาวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เด็กสาวนำมือมาเช็ดเหงื่อที่ขึ้นตามใบหน้า
อาโออิกับจีน่ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา ตอนแรกพวกเธอคิดว่าลินอาจจะต้องหมดสติไปแต่พอทั้งสองมองไปยังลิน ก็ค่อยเบาใจเพราะอาการของลินนั้นไม่ได้หน้าเป็นห่วง
พอการรักษาเสร็จสิ้น ลินก็เดินตรงมาทางจีน่า
ถ้ามีใครอยากบริจาคก็จัดได้เลยนะครับ
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น