หมวดเนื้อหา:
เด็กหญิงผมทองผิวแทนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าลินนั้นไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่เธอคิด
ลินมองสีหน้าของพวกจีน่า เธอรู้ดีว่าพวกจีน่านั้นเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน ถ้าเธอไม่ได้พลังเวทประหลาดช่วยเอาไว้ตอนนี้เธอก็คงหมดสติไปแล้ว เด็กหญิงผมฟ้าเดินตรงไปหาพวกจีน่า เมื่อเธอมองไปเห็นแววตาที่เป็นห่วงของเด็กทั้งสอง เด็กสาวก็นำมือไปรูปหัวพวกชิโระกับคุโระ
ชิโระมองลินด้วยความเป็นห่วง “พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมค่ะ”
“พี่ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะทุกคน แล้วอีกอย่างคุณตาคนนั้นก็หายดีแล้วด้วย”
พอลินพูดจบชาวบ้านทั้งหมดที่ยืนอยู่แถวนั้นก็จับจ้องมองมายังเด็กหญิงผมฟ้าอย่างไม่เชื่อสายตา ตอนแรกพวกเขาคิดว่าเด็ก ๆ กลุ่มนี้นั้นจะเก่งแต่ปากแต่พอพวกเขาได้เห็นถึงฝีมือของพวกลินทำให้พวกเขาต้องเปลี่ยนแปลงความคิด
จีน่ามองลินอย่างเป็นห่วง เธอใช้มือจับไปทัวตัวของพี่สาวถึงแม้เธอจะรู้ดีว่ามันไม่ได่ช่วยอะไรเลยก็ตาม “ต่อไปอย่าทำอะไรเสี่ยงแบบนี้อีกนะพี่”
“พี่รู้แล้วน่า แต่ว่าพี่เป็นหมอนะ ”
“ไม่มีแต่นะ ต่อไปเธออย่าทำแบบนี้อีกรู้มั้ยพวกฉันเป็นห่วงมากเลยนะ” อาโออิพูดด้วยความจริงจัง เด็กสาวเดินไปตรงหน้าพลางเน้นยั้มคำพูดอีกครั้ง
“เข้าใจไหม”
สายตาของอาโออิทำให้ลินต้องพยักษ์หน้าอย่างจำใจ
ก่อนที่ใครจะได้ว่าลินต่อคุโระก็พูดขึ้น “พี่วเนไปนานแล้วนะพี่พี่”
ก่อนที่คุโระจะถามลินนต่อ พวกลินก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังรีบวิ่งมาทางพวกวินอย่างสุดชีวิต เมื่อชายคนนั้นมาถึงเขาก็บอกเรื่องที่วินให้เขามาบอกจนหมด หลังจากนั้นพวกลินก็ไปยังบ้านของชายหนุ่มในทันที
เขาบอกเรื่องทุกอย่างให้พวกลินฟังจนจบรวมถึงจุดประสงค์ที่พวกโจรจับตัวเด็ก ๆ ในหมู่บ้านไปด้วย สิ้นคำกล่าวของชายหนุ่มพวกลินก็หันไปสบสายตากับพวกชาวบ้าน ทำให้พวกเธอพบว่าในตอนนี้พวกชาวบ้านนั้นเริ่มกระซิบกระซาบกันอีกครั้ง ก่อนที่จะมีใครกล่าวอันใด ชายหนุ่มคงแก่เรียนก็พูดขึ้นด้วยความหนักแน่น
“ถึงแม้ว่าข้าจะเพิ่งเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านได้ไม่นาน แต่ว่าพวกเด็ก ๆ ที่โดนจับตัว ก็เหมือนลูกหลานของข้า พวกพี่ ๆ น้อง ๆ ก็เหมือนกับครอบครัวของข้า”
นำเสียงที่แสดงขึงความเด็จขาดกับสายตาที่มีแต่ความจริงใจของชายคงแก่เรียนทำให้พวกชาวบ้านกับลินต้องหยุดการกระทำทุกอย่าง เมื่อเขาพบว่าทุกคนตั้งใจฟังสิ่งที่เขาจะพูดชายคนนั้นจึงกล่าวอีกครั้ง
“จากเหตุการณ์วันนี้ข้าคิดว่าพวกท่านคงเห็นแล้วว่าการที่เรายอมตกอยู่ภายใตพวกโจรนั้นมันเป็นเยี่ยงไร พวกเราต้องถูกกดขี่ ลูกหลานของพวกเราต้องถูกจับไว้เป็นตัวประกัน พวกเขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็มิอาจจะทราบได้”
เขาหยุดไปสักพัก ชายคงแก่เรียนพบว่าทุกคนนั้นรอฟังคำของเขาต่อ ชายที่เป็นคนแก่เรียนจึงชี้มาทางพวกลิน
“พวกท่านลองคิดดูว่าเด็ก ๆ พวกนี้นั้นเป็นใคร มีความเกี่ยวข้องกับพวกเราหรือไม่ เด็กพวกนี้ไม่จำเป็ต้องมาช่วยเหลือพวกเราก็ได้ แต่พวกเขากับมาช่วย ดังนั้นข้าคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะต้องไปช่วยลูกหลานของพวกเรา”
สิ้นเสียงของชายคงแก่เรียนพวกชาวบ้านก็มีสีหน้าเป็นกังวล การที่จะให้พวกเขาไปต่อสู้กับพวกโจรนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
ชายคงแก่เรียนมองชาวบ้านที่มีท่าทางลังเล ในขณะที่สีหน้าท่าทางของเขานั้นเปลี่ยมด้วยร้อยยิ้ม หากแต่ภายในใจของชายหนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความร้อนรน หากเขาไม่สามารถทำให้พวกชาวบ้านไปจากที่นี่ได้ หรือหากคนผู้นั้นดันกลับมาก่อนแผนการของเขาคงล้มเหลวเป็นแน่ ทันใดนั้นเองใช้คงแก่เรียนก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อสายตาของเขาเหลือบไปพบกับชายชราที่กำลังค่อย ๆ เดินตรงมาทางนี้
‘ไอ้แก่เอ้ยคิดจะมาขัดขวางแผนการของข้าอย่างงั้นหรอ’
ก่อนที่จะมีใครกล่าวอันใด หลินก็เดินประคองผู้อาวุโสที่สุดในหมู่บ้าน ชายชรามองชายบ้านทุกคนก่อนที่จะหันไปมองยังชายคงแก่เรียนด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว
“นี่เจ้าคิดจะให้พวกเราไปตายอย่างงั้นหรือชายคง
ชายคงแก่เรียนส่ายหน้าปฏิเสธ เขาค้อมหัวให้ผู้อะวุโส “ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย ข้าเพียงแต่คิดว่าเราจะปล่อยให้เด็ก ๆ พวกนี้เป็นฝ่ายช่วยเหลือพวกเราเพียงอย่างเดียวหรือไง ส่วนตัวของข้านั้นจะตามเด็กชายผมทองไปเพื่อช่วยลูกหลานของพวกเรา แล้วอีกอย่างข้ามิได้บังคับให้ใครไปสักหน่อย”
สิ้นเสียงของชายหนุ่มคงแก่เรียน ชายชราก็โกรธจนควันออกหู เขานำมือชี้นิ้วใส่เด็กหนุ่ม
“นี่เจ้า นี่เจ้ากล้า”
ชายคงแก่เรียนนิ้มเยาะกับท่าทางของชายชรา เขาชี้ไปที่หลินที่ยืนประคองพรางใช้น้ำเสียงถากถางตอบกับไปทันควัน
ถ้าไม่ได้ให้ผู้อะวุโสไปกับข้าด้วยหรอก เพราะสังขาร ไม่สิต่อให้ท่านยังหนุ่มยังแน่นอยู่ก็ตามเถอะ แต่ว่าท่านก็ไม่เห็นต้องไปเลยนี่เพราะตอนนี้ท่านก็ได้หลานของท่านคืนมาแล้วมิใช่หรอ”
สายตาที่เย้ยหยันประกอบคำพูดที่แสดงถึงความเหยียดหยามทำให้ไฟโทสะของชายชราพุ่งถึงสุด เขามองชายคงแก่เรียนด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ ก่อนที่เขาจะได้ทำสิ่งใดหลินก็พูดขึ้น
“ข้าว่าท่านไปนั่งเฉย ๆ ดีกว่านะคะปู่”
สิ้นเสียงของหญิงสาว ชายชราก็สบัดแขนออกจากการประคองของหลานของตนเอง เขายกมือต้บหน้าของหลินพร้อมพูดด้วยความเกรี้ยวกราด
“ไอ้หลานเล็ว นี่เจ้ากล้าเข้าข้างมันอย่างงั้นหรือ ไอ้หลานเนรคุณรู้อย่างงี้ข้ายอมให้ไอ้โจรพวกนั้นสังหารเจ้าไปเสียดีกว่า”
ฝ่ามือของชายชรานั้นสร้างรอยแดงไว้บนใบหน้าของหญิงสาว หากแต่แทนที่หลินจะรู้สึกโกรธเธอกับพูดขึ้นอีกครั้ง
“แต่ว่าที่เขาพูดก็เป็นเรื่องจริงมิใช่หรือ”
“หุบปากนะไอ้เด็กเล็ว ขืนเจ้ายังพูดกับข้าแบบนี้ข้าจัดจัดการตบสั่งสอนเจ้าอีก”
หลินจับแก้มของตนเองด้วยความเจ็บปวด เด็กสาวค่อย ๆ มีน้ำตาไหลออกมา เธอไม่คิดเลยว่าตาของเธอจะทำกับเธอได้ขนาดนี้
ทุกสายตาจับจ้องมายังการกระทำของชายชรา ในโลกนี้คงไม่มีคนที่สติดีคนไหนที่จะทำร้ายหลานของตน ทั้งที่หลานของตนนั้นอุส่าลำบากหาคนมาช่วย แต่ถึงอย่างนั้นชายคนนี้กับทำร้ายหลานของตนเองได้ ชายคงแก่เรียนมองการกระทำของผู้อาวุโสพลางยิ้มเยาะในใจ
‘ห้าๆๆๆ ในที่สุดแกก็พลาดแล้วไอ้แก่’
“ข้าเกงว่าผู้ผู้อาวุโสคงไม่เหมาะกับการเป็นผู้นำของพวกเราแล้วกระมัง เอาอย่างนี้หากใครประสงค์ไปกลับข้าให้ตามข้ามา หากใครไม่ไปก็ไม่ต้องตามมา”
สิ้นเสียงชายคงแก่เรียนก็เดินนำพวกชาวบ้านไปในทันที ทิ้งให้พวกลินกับชายชรามองอยู่เบื้องหลัง
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น