บทที่ 16 ปะทะ ตอนที่ 1

บทที่ 16 ปะทะ ตอนที่ 1/2
ย้อนกับมาทางด้านของพวกลิน
เหตุการณ์ที่เกิดอย่างรวจเร็วทำให้กลุ่มของพวกลินไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่พวกเธอจะได้กล่าวกับพวกชาวบ้านก็เดินรับสายตาของพวกเธอเสียแล้ว
ลินหันกลับมามองทางด้านของหลิน ตอนนี้เธอนำมือมาจับใบหน้าของต้นเอง เมื่อลินเห็นอย่างนั้นเธอจึงเดินตรงไปหาหญิงสาว เพื่อจะใช้เวทรักษาให้กับหลิน
หญิงสาวหันไปมองยังชายชราด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ “ข้าอุส่ากลับมาช่วยท่านแท้ ทำไมท่านถึงทำกับข้าเยี่ยงนี้”
เมื่อชายชราเห็นสายตาของที่มองมาทำให้เขาตวาดกับไปอย่างรุนแรง “หุบปากไอ้หลานโง่ เจ้าไม่รู้หรอกว่าชายคนนั้นต้องการอันใด ข้าแค่มองตาข้าก็รู้แล้วว่าเจ้านั้นมันไม่ได้มีจุดประสงค์ดีเป็นแน่”
“แต่ว่า สิ่งที่พี่ฉางพูดมันก็มีเหตุผลไม่ใช่หรือ”
สิ้นคำกล่าวของหลิน ผู้อาวุโสก็ยิ้มเยาะให้กับความคิดของหลานสาวของตนเอง ตั้งแต่ครั้งแรกที่บุรุษหนุ่มนามว่าฉางย้ายเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้ หลาย ๆ สิ่งก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป ถึงแม้ว่าตอนแรกเขาจะยังไม่มั่นใจ แต่ตั้งแต่หัวหน้าหมู่บ้านได้ถูกสังหารและหมู่บ้านนั้นถูกพวกโจรบุก ทำให้ชายชราเริ่มมั่นใจกับความคิดของตนเองมากขึ้น
“เจ้าลองคิดดูดีดีไอ้หลานโง่ พวกเราที่มีพลังเวทอันน้อยนิดจะไปสู้อะไรกับกลุ่มโจรได้ ต่อให้พวกเราบุกไปก็จะไปเป็นตัวถ่วงของเด็กหนุ่มผมทองเสียเปล่า ๆ”
“ข้าไม่เชื่ออย่างเด็จขาด ยังไงพี่ฉางนะต้องมีแผ่นการไว้แล้วแน่ ๆ” สิ้นคำกล่าว หลินก็รีบวิ่งตามพวกชาวบ้านไป
“เดี๋ยวก่อน” อาโออิตะโกนเรียกหากแต่เหมือนว่าเสียงของเธอจะส่งไปไม่ถึงเด็กสาว
เมื่ออาโออิเห็นอย่างนั้น เด็กสาวจึงหันไปมองจีน่า “ทำไมไม่ตามไปล่ะ”
จีน่าหันไปหาอาโออิ เธอพูดอย่างใจเย็นแต่ภายในใจของเด็กสาวนั้นกับไม่เป็นอย่างนั้น “ไม่มีประโยชน์หรอก ต่อให้พวกเราตามไปพวกเราก็ไม่สามารถห้ามความคิดของพวกชาวบ้านได้อยู่ดี แล้วอีกอย่างเราก็ต้องคอยดูพวกโจรที่อยู่ตรงนี้ด้วย”
“ถ้าอย่างงั้นจะทำไงดีล่ะ”
จีน่าหันมามองยังอาโออิ ตอนนี้ในหัวของเธอพยายามคิดหาหนทาง แต่เธอก็รู้ดีว่าเธอคงไม่สามารถห้ามพวกชาวบ้านได้ แต่ก่อนที่เธอจะคิดต่อลินก็เอ่ยแซกขึ้น
“วินก็บอกแล้วนี่นา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ให้เราออกไปข้างนอกหมู่บ้าน”
“แต่ว่าถ้าเป็นแบบนี้พวกชาวบ้านจะไปขัดขวางแผนของวินหรือปล่าว”
คำกล่าวของอาโออิทำให้พวกจีน่าต้องคิดอย่างหนักใจ
“นั่นนะสิ” ลินถอนหายใจ เด็กสาวมองไปยังทางที่กลุ่มชาวบ้านได้จากไป ต่อให้เธอยากจะตามไปสักแค่ไหน ทว่าเธอก็ไม่สามารถทำได้
“ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวข้าจะเดินตามไปเอง อย่างไงเรื่องในหมู่บ้านของพวกเรา พวกเราก็จะต้องจัดการเอง”
สิ้นคำของผู้อาวุโส พวกลินก็หันขวับมามอง ถึงแม้ว่าสังขารของชายชราจะมิอำนวย ทว่าความใจเด็จของผู้อวุโสก็ทำให้พวกลินมองอย่างชื่นชม แม้นว่าจะเป็นอย่างนั้นเด็กสาวก็ต้องห้ามผู้อาวุโสอย่างเสียไม่ได้
“ไม่ได้หรอกนะคะ ถึงแม้ว่าผู้อาวุโสต้องการจะไปแต่หนูคิดว่าท่านคงไม่” เด็กสาวหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ลินละสายตาจากชายชรา

เมื่อชายแก่ได้ยินดังนั้น เขาก็มีท่าทางไม่พอใจกับคำกล่าวของเด็กสาว ถึงแม้ว่าสิ่งที่พวกเด็ก ๆ ตรงหน้ากล่าวกับตนเองนั้นจะเป็นเรื่องจริงก็ตาม เขามองสภาพร่างกายที่มีแต่หนังของตนเอง แล้วถอนหายใจให้กับคสังขารของตน หากเขายังเป็นวัยรุ่นอยู่เขาก็คงไปรับพวกชาวบ้านแล้ว
ชายชรามองเส้นทางที่หลานของตนเองเดินตามกลุ่มชาวบ้านไป สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทว่าอีกใจเขาก็อดดีใจไม่ได้ว่าหลานของเขานั้นคงโต้ขึ้นแล้ว ประสบการณ์ที่หลานของเขาได้พบเจอคงเปลี่ยนแปลงหลานคนนี้ของเขาไปเป็นแน่
เขาอดนึกถึงเรื่องกล่าวไม่ได้ เดิมทีหลินนั้นจะไม่กล้าขัดคำสั่งของเขา ตอนแรกที่เขาให้หลินหนีออกจากหมู่บ้านไปเขาก็คิดว่าหลานของเขาคงไม่มีชีวิตรอด หรือต่อให้รอดหลินก็คงไม่กลับมายังหมู่บ้านนี้อีก ทว่าตอนนี้เขาก็พบว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นมันผิดทั้งหมด หลานสาวของเขาตอนนี้กับมีความกล้าและยังตัดสินใจไปช่วยเหลือคนในหมู่บ้านด้วยตนเอง ถึงแม้จะไม่ได้ไปเพียงลำพังก็ตาม
หลังจากที่ชายชราคิดเสร็จ เขาก็ถอนหายใจก่อนที่จะรำพึงรำพันกับตนเอง “ไม่แน่ว่ามันอาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้นะที่ข้าจะต้องวางมือ”
สีหน้าท่าทางของชายชราที่อ่อนลง ทำให้พวกลินสบายใจขึ้น เมื่อเห็นอย่างนั้นเด็กสาวผมฟ้าจึงหันไปมองยังน้องของเธอที่ยืนสงบนิ้งอยู่ไม่ห่าง
“ถ้ายังงั้นพี่จะไปรักษาหัวหน้าโจรก่อนนะ”
สิ้นเสียงของลิน จีน่าก็หันมา เธอถอนหายใจให้กับความดื้อรั้นของพี่สาว “แต่ว่าพลังของพี่นะ”
ก่อนที่จีน่าจะกล่าวจบ อาโออิก็พูดขึ้น “เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนก็แล้วกันนะ ดีไหมจีน่า แล้วอีกอย่างเวทรักษาฉันก็พอใช้เป็นจะได้ไม่ให้ลินรักษาไง”
เมื่อเด็กสาวได้ยินอย่างนั้น เธอก็ยิ้มออกมา จีน่าไม่คิดเลยว่าอาโออิจะใช้เวทรักษาได้ จีน่าพยักษ์หน้าตอบรับ “รีบ ๆ รักษาแล้วกลับมาล่ะจะได้เสร็จ ๆ “
“อือ ได้เดี๋ยวจะรีบทำ”
สิ้นคำกล่าว พวกลินก็รีบสาวเท้าจากไปอย่างรวจเร็ว
พอพวกลินเดินไปแล้ว จีน่าก็เรียกให้พวกคุโระมาอยู่ใกล้ ๆ ตัว ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เพราะฉะนั้นเพื่อความไม่ประมาทเด็กสาวผมทองจึงตัดสินใจสังเกตสิ่งรอบ ๆ ข้าง
‘รีบ ๆ กลับมาสักทีสิวิน’