บทที่ 16 ปะทะ ตอนที่ 3

อาโออิมองชายตรงหน้าอย่างหัวเสีย เด็กสาวหยิบขทาเวทมนตร์ประจำกายขึ้นมาเตรียมคตัวร่ายเวทเพื่อปิดฉาก ทว่าเสียงของชายถือมีดก็ดังขึ้น
“จะดีหรอ ถ้าแกทำอะไรโง่ๆ อีกข้าข้าจะฆ่านางนี่ซะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงข้า จัดการมันเสีย” หลินกล่าวโดยมิมีความลังเล
“หุบปาก”
เมื่อลินเห็นอย่างนั้น เด็กสาวจึงเอ่ยกับชายตรงหน้าอย่างใจเย็น “ฉันว่าคุณยอมแพ้ดีกว่านะคะ ถึงคุณจะหนีจากพวกฉันไปได้ แต่ว่าคุณไม่มีทางที่จะหนีพวกจีน่าไปได้หรอกค่ะ แล้วยังมีเพื่อนของพวกฉันอีกคนที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้อีก อีกไม่นานเขาก็คงกลับมาถึงก่อนอย่างแน่นอน”
“ใช่แล้ว ถ้าพูดง่าย ๆ เรื่องที่แกกำลังจะทำน่ะ มันปล่าวประโยชน์สิ้นดี ล้มเลิกความคิดแล้วยอมแพ้ซะ” อาโออิกล่าวสำทับ พ
“นี่แกบอกพวกเราดีกว่าว่าใครใช้ให้แกทำแบบนี้ แล้วเป้าหมายของพวกแกคืออะไร”เด็กสาวถามพลาง ค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้โดยมิมีความหวั่นเกง
ชายตรงหน้ายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ข้าน่ะหรอ ข้าเป็นลูกน้องของท่านผู้นั้นอย่างไรละ ชื่อของข้าก็คือมิวกี้”
“คุณไม่ใช่คนของหมู่บ้านนี้อย่างงั้นหรอคะ”
คำถามของลินทำให้มิวกิ้หวนรำลึกถึงอดิตที่แสนขมขื่น ชายฉกรรจ์มองท้องฟ้าแล้วทอดถอนใจกับความอาภัพของตน แววตาของเด็กสาวตรงหน้าทำให้เขาหวนรำลึกถึงอดีตของตนเอง
ท่าทางที่มิหวั่นเกงสิ่งใด แววตาที่เปลี่ยมความมั่นใจของเด็กสาวทั้งสองที่ยืนคุมเชิงเขา สิ่งที่มิวกี้พบเบื้องหน้าทำให้เขารูสึกไม่พอใจ เขายิ้มเยอะออกมา หากเด็กทั้งสองยังประมาสอย่างนี้ เขาคงเป็นฝ่ายชนะเป็นแน่ สายลมเย็นพัดช้า ชั่งขัดกลับบรรยากาศที่ตึงเครียด กลิ่มหอมของธรรมชาติพัดใสมิวกี้
เดิมทีเขาไม่ใช่คนของหมู่บ้านแห่งนี้ตั้งแต่แรก พอแม่ของมิวกิ้นั้นทิ้งเขาไปตั้งแต่เด็ก ระหว่างที่เขากำลังโดดเดียวอยู่กลางป่าที่แสนหน้ากลัว จู้ ๆ ก็ได้มีชายคนหนึ่งได้มาช่วยเหลือเขาแล้วพาเขามายังหมู่บ้านแห่งนี้
ตอนแรกคนในหมู่บ้านก็ต้อนรับและเลี้ยงดูเขาเหมือนลูกเหมือนหลาน หากแต่ต่อมาพวกชาวบ้านก็เริ่มเปลี่ยไป จากที่เคยรักเอ่นดูก็กลับกลายเป็นรังเกียจ
มิวกิ้หยุดคิดในทันทีเมื่อพบว่าตอนนี้พวกลินได้ร่ายเวทบางอย่างเสร็จอย่างรวจเร็ว ก่อนที่เขาจะได้ตัดสินใจกดใบมีดเข้าไปยังลำคอของห
ลิน จู่ ๆ ร่างกายของเขากับไร้ซึ่งแรงที่จะจับอาวุธ ใบมีดค่อย ๆ หยุดออกจากมือของชายหนุ่มท ชายหนุ่มมองภาพเบื้องหน้าอย่างตกตลึง เขามองพวกลินอย่างไม่เชื่อสายตา หากพวก เด็กเบื้องหน้าใช้เวทเขาก็ต้องรู้ตัวบ้างแต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกถึงพลังเวท
“นี่หรือว่า แกใช้พิษกับฉันอย่างงั้นหรอ”
ลินย่างเท้าพลางค่อย ๆ เดินเข้าไปหาหลินที่ยืนอสั่นกลัวอยู่ไม่ห่าง “ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ ทีนี้ก็รีบกลับไปที่หมู่บ้านดีกว่านะคะ”
สิ้นเสียง ชำเลืองมองลินและรีบสาวเท้ากลับไปยังหมู่บ้านอย่างรวจเร็ว อาโออิกับลินมองชายตรงหน้าอีกครั้ง ลิน ค่อย ๆ นั่งลงและจ้องตากับชายตรงหน้า เด็กสาวค่อย ๆ หยิบมีดที่อยู่ข้าง ๆ และ ปาออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
“นี่แกใช้เวทมนตร์อะไรกัน ทำไมข้าถึงสัมผัสไม่ได้”
“ฉันไม่ได้ใช้เวทมนตร์อะไรทั้งสิ้นที่ฉันใช้ก็คือ สมุนไพรตั้งหากล่ะคะ ถ้าฉันใช้เวทมนตร์คุณก็คงรู้ตัวอยู่ดีแล้วอาจจะทำร้ายหลินก็ได้ ดังนั้นฉันจึงใช้ สมุนไพรที่ช่วยลดพลังเวทแทนอย่างไงล่ะ”
“ทำไมพวกแกถึงได้เก่งกันขนาดนี้ ทั้งที่อายุเท่านี้แท้ ๆ “
“เรื่องนั้นพวกเราคงบอกคุณไม่ได้หรอกนะคะ แต่ว่าเรื่องของนายนะพวกเราคงต้องบอกเราแล้วละ”
สิ้นเสียงของลิน ชายตรงหน้าก็หันมามองอย่างไม่พอใจ “ต่อให้ข้าต้องตาย ข้าก็จะไม่คิดจะบอกอะไรให้เด็กอย่างพวกแกรู้หรอก”
“งันหรอ ถ้าอย่างงั้นฉันก็คงต้องใช้วิธีที่มันโหดร้ายสักหน่อย” อาโออิพูดพลางค่อย ๆ มองยังร่างที่ถูกเวทของเธอมัดไว้
ชายฉกรรจ์มองพวกลินอย่างโกรธจัด เขาพยายามขยับร่างกายหากแต่กลับมิสามารถขยับได้ เขาตะโกนขึ้นด้วยเสียงที่ดังราวกับจะให้คนอื่นรับรู้ความต้องการ “หากต้องโดนพวกแกจัดการ ข้าขอยอมตายเสียดีกว่า”
ณ ที่แห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างไปนัก ชายคงแก่เรียนยิ้มอย่างถูกใจกับภาพเบื้องหน้า “สมแล้วที่เคยเป็นลูกน้องของข้า เลี้ยงไม่เสียข้าวสุขเสียจริง ห้าๆๆๆย้อมได้ข้าจะทำให้ความหวังของเจ้าให้สมปรารถนา เจ้าจงตายเพื่อข้ากับท่านผู้นั้นเสียเถอะ“
“ถ้าอยังงั้นเราเอาตัวของเขากลับไปในหมู่บ้านกันดีกว่านะ” ลินพูดพลางจะเข้าไปใกล้ชายตรงหน้า แต่เธอก็ต้องหยุดเมื่อคิดได้ว่าเธอไม่สามารถยกร่างของชายเบื้องหน้าได้ ถึงแม้ว่าด้านการรักษาผู้คนเธอจะมีฝีมืออันสูงส่ง หากแต่ทางด้านร่างกายนั้นเธอกลับมีพลังที่แสนน้อยนิด
“ไม่เป็นไรลิน เธอคลายบาเรียก่อน เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง
“เฮ้อ นอกจากเวทรักษานี่ฉันทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้ดีสักอย่างเลยสินะ” ลินพูดกับตนเอง ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เด็กสาวผมฟ้าพยายามเรียนเวทมนตร์หลาย ๆ ประเภท แต่เธอกับเรียนเวทไม่ได้ดีสักอย่างนอกจากเวทรักษา
“คนเราก็ถนัดคนละอย่างแหละหน้า ไม่ต้องคิดมากหรอก แล้วอีกอย่างเธอก็มีสิ่งที่พวกฉันสู้ไม่ได้อยู่นะ” อาโอิพูดพลางใช้พลังเวทยกร่างของชายฉกรรจ์ขึ้นมา
คำกล่าวของอาโออิทำให้ลินเลิกคิ้วมองอย่างสงใส “อะไรหรอ “
อาโออิมองลินอย่างแปลกใจ “นี่เธอไม่รู้ ขนาดสิ่งนี้วินยังทำไม่ได้เลยนา”
“อะไรล่ะ ฉันอยากรู้ รีบ ๆ บอกมาสักทีสิ”
อาโออิยิ้มขึ้น “ก็เรื่องอาหารกับการเลี้ยงเด็กไงละ”
“เห ฉันว่าคุโระกับชิโระก็ไม่ได้เลี้ยงยากอะไรไม่ใช่หรอ เธอนะคิดมากเกินไปหรือปล่าว” ลินพูดพลางคลายบาเรียลง
สิ้นเสียงอาโออิก็เบ้ปากเด็กสาวหันกลับมามองยังลินอย่างไม่เชื่อสายตา “นี่เธอพูดจริง ๆ หรอ”
“อือ ทำไม”
ระหว่างที่เด็กทั้งสองกำลังคุยกันอย่างประมาท จู่ ๆ ก็มีลำแสงบางอย่างพุ่งเข้าใส่ชายชกรรจ์ที่ไร้ซึ่งการต่อต่าน เพียงไม่นานร่างของชายฉกรรจ์ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป ศีรษะที่เคยไร้เขากลับมีเขาที่ดูคล้ายกับพวกปีศาจปรากฏขึ้น ร่างกายที่เคยเหมือนกลับคนทั่วไป หากแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่ยากจะบรรยาย
“นี่มันอะไรกัน” อาโออิเบิกตาอย่างตกตลึงกับภาพเบื้องหน้า ตอนนี้ชายที่เธอเคยจับไว้กับกลายเป็นตัวอะไรสักอย่าง หน้าตาเหมือนคนแขนกลับกลายเป็นแขน(สัตว์ป่า
“แบบนี้ไม่ดีแน่เลย”
สิ้นเสียงอาโออิกลับก็รีบถอยห่างอย่างรวจเร็ว ลินกลางบาเรียในทันทีในขณะที่คลึ่งคนคลึ่งสัตว์ก็พุ่งจู่โจมเด็กทั้งสอง บาเรียสีฟ้าสั่นกระเพื่อมอย่างรุนแรง
“กลางบาเรียให้ดีหน่อยสิ” อาโออิแหวขึ้นพลางหยิบคทาเวทออกมาเตรียมร่ายเวทพฤกษาอีกครั้ง หากแต่เธอก็ต้องหยุดเมื่อลินพูดอย่าสงตกใจ
“อย่าอาโออิ ถอยออกมา” สิ้นเสียงบาเรียของลินก็แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ท่ามกลางสายตาอันตกลึงของลินและอาโออิ
เด็กทั้งสองมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ พวกเธอไม่คิดเลยว่าตัวประหลาดแบบนี้มันจะสามารถทำลายเวทมนตร์ของพวกเธอได้อย่างง่ายดาย
“อะไรกัน ทั้ง ๆ ที่พลังเวทก็ไม่ได้สูงขึ้นไม่ใช่หรอ” อาโออิขยับตัวถอยห่างอย่างรวจเร็ว
“ใช่พลังเวทของเขายังปกติอยู่ นี่มันอะไร” ระหว่างที่ลินกำลังพูดอยู่นั้น จู่ ๆ มิวกี้กับเคลื่อนร่างไปข้างหลังลิน
เขามองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตาแดงก่ำราวกับว่าเขาจะรู้ว่าลินนั้นไม่สามารถเคลื่อนร่างหลบการโจมตีได้ ก่อนที่เด็กสาวผมฟ้าจะได้หันกลับมามองกรงเล็บของชายฉกรรจ์ก็ฉีกเนื้อของลิน
เลือดสีแดงไหลออกมาเป็นสายยาวประกอบกับเนื้อที่หลุดออกจากร่างกายของเด็กสาว มิวกี้มองภาพเบื้องหน้าอย่างดีใจมันค่อย ๆ นำเล็บที่เต็มไปด้วยโลหิตขึ้นมาเลียอย่างหิวกระหาย
อาหร่อยจริง”
มันมองร่างของเด็กสาวเบื้องหน้าที่ค่อย ๆ ล้มลงอย่างช้าพลางคิดคำนึงกับตนเอง
‘สมแล้วที่เป็นเลือดบริสุทธิ์
“บ้าเอ้ย!! นี่แกกล้าทำเพื่อนฉันอย่างงั้นหรอ ตายซะ” อาโออิพูดพลางเรียกบอนไฟขึ้นมาแล้วโจมตีร่างของตัวประหลาดเบื้องหน้า บอนไฟจำนวนสิบลูกพุ่งเข้าใส่ร่างของชายเบื้องหน้าอย่างแม่นยำราวกับจับวาง หากแต่มันกับไม่สามารถทำอะไรร่างกายของชายตรงหน้าได้ อาโออิมองภาพตรงหน้าอย่างตกตลึง
“นี่แกเป็นตัวอะไรกัน” อาโออิพูดในขณะที่ขาของเธอก็ค่อย ๆ ขยับถอยออกมาทีละเล็กทีละน้อย
“ฆ่า ฆ่าให้หมด”
มันพูดพร้อมกับสาวเท้ามายังร่างของเด็กสาวเบื้อหน้า น้ำลายของมันค่อย ๆ ยืดออกมา มันเลียลิมฝีปากพลางพูด
“อยู่เฉย ๆ จงยอมเป็นอาหารของข้าแล้วข้าจะข้าเจ้าโดยไม่ให้ทรมาน”

ทางฝั่งของพวกจีน่า
เด็กสาวผมสีทองผิวแทนจับจ้องเบื้องหน้าโดยไม่กระพริบตา เธอรู้ดีหากเธอชล่าใจเพียงนิดเดียวทั้งเธอและพวกเด็ก ๆ คงตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่ ถึงกระนั้นการที่จีน่าต้องกักเก็บพลังเวทไว้เพื่อใช้เวทเคลื่อนย้ายก็ให้เด็กสาวอดตระหนกมิได้
จีน่าอดทอดถอนใจมิได้ หากเธอไม่ต้องกังวนเกี่ยวกับพลังเวทเธอคงไม่ต้องคิดหนักขนาดนี้ เธอมองพวกคุโระที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก่อนที่จีน่าจะได้กล่าวกับเด็กทั้งสอง เด็กสาวก็รู้สึกถึงพลังมหาสารที่กำลังตรงมาทางนี้
จีน่าเรียกดาบเพิงออกมาเด็กสาวกระชับดาบในมือพลางมองภาพเบื้องหน้า โดยที่เด็กสาวไม่ต้อง
กล่าวอันใด ทั้งคุโระและชิโระก็เตรียมตัวต่อสู้ในทันที
เพียงไม่นานบุรุษหนุ่มที่มีหน้าตาคงแก่เรียนก็ปรากฏกายเบื้องหน้าของเด็กทั้งสาม จีน่าเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนที่จะได้กล่าวอันใดชายชราที่อยู่ไม่ห่างก็กล่าวขึ้นอย่างรู้ทัน
“ข้าคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแก”
ชายคงแก่เรียนยิ้มเยาะพลางกล่าวกับผู้อาวุโสที่จะตายแหล่มิตายแหล่ “ก็สมแล้วล่ะที่แกจะรู้ไอ้แก่ แกรู้ไหมว่าข้าพยายามจะฆ่าแกนับครั้งไม่ท่วนแต่ก็ไม่คิดเลยว่าแกจะตายยากตายเย็น”
“สวรรค์ยังไม่ต้องการข้าอย่างไรเล่า แต่เกงว่านรกคงจะต้องการแกเร็วนี้ ๆ”
ฉางยิ้มหยันพลางพูดช้า ๆ “งั้นหรอแกบอกว่าสวรรค์ยังไม่ต้องการแกใช่ไหม แต่ว่าสวรรค์คงต้องการหลานสาวแกก่อนกระมัง” เขาพูดพลางมองหน้าผู้อาวุโส
ชายชราได้ยินอย่างนั้น เขาจึงลุกแล้วชี้หน้าฉาง “นี่แกทำอะไรกับหลานของข้า”
“ทำอะไรยังงั้นหรอ นี่แกไม่รู้ยังงั้นหรอหากชายกับหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองจะทำอะไรได้”
สิ้นเสียงชายชราก็มองฉางนิ้ง
จีน่าเห็นอย่างนั้นเธอจึงพูดเสียงเรียบ “จะเป็นไปได้อย่างไร ก็หลินน่ะอยู่กับพวกฉันตลอด”
ชายคงแก่เรียนมองจีน่ากับคุโระรอบหนึง พลางกล่าวกับพวกจีน่า “ข้าไม่รู้หรอก แต่ว่าคนนั้นคงไม่ใช่หลินตัวจริง เพราะว่าหลินตัวจริงถูกข้าขืนใจแล้วฆ่าตายไปแล้วอย่างไรล่ะ””
สิ้นคำกล่าว ชายชราก็มองฉาง เขากำมือแน่นก่อนที่เขาจะได้พุ่งไปเสียงชีวิตกับชายเบื้องหน้าฉางก็กล่าวต่อ “ไม่สิข้ากล่าวผิด”
เขาหยุดสักพักก่อนจะกล่าวต่อ “ไม่ใช่ข้าคนเดียว หากแต่มีลูกน้องของข้าด้วย” เขาพูดพลางชี้ไปที่พื้นที่มีร่างหลายร่างนอนอยู่
“ไอ้ ไอ้บัดซบ” สิ้นเสียงชายชราแก็วิ่งเข้าไปหาชายคงแก่เรียน ก่อนที่เขาจะได้ไปถึงตัวชายชราก็ถูกบางสิ่งหยุดไว้
ฉางมองภาพเบื้องหน้าอย่างไม่ยี่หระ เขาไม่แม้แต่จะกล่าวอะไรต่อ ชายคงแก่เรียนสบัตมือแค่ครั้งเดียวร่างของชายชราก็ปลิวไปราวกับว่าว หากปล่อยเอาไว้ร่างของชายแก่คงกระแทก
กับพื้นแล้วมอดม้วยเป็นแน่
ก่อนที่จีน่าจะได้ขยับร่างคุโระก็หายไปอย่างรวจเร็ว เด็กน้อยผมดำเคลื่อนร่างไปรับชายชราแล้ววางผู้อาวุโสลงกับพื้นอย่างนุ่มนวล เด็กน้อยมองฉางถึงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจความหมายว่าขืนใจคืออะไร หากแต่เขาก็พอรู้ว่าสิ่งที่เกิดกับหลินคงไม่ใช่เรื่องดี
“นี่นายทำอะไรกับพี่หลิน เขาไม่ใช่แฟนของนายอย่างงั้นหรอ” เด็กน้อยถามเพราะสำหรับเขา หลินดูเหมือนว่าจะแอบหลงรักชายเบื้องหน้า
“ทำอะไรอย่างงั้นหรอ ถ้าจะพูดง่าย ๆ ให้เด็กมนุษย์คลึ่งสัตว์อย่างพวกแกเข้าใจก็คง อือ ฆ่าทิ้งไปแล้วอย่างไร”
สิ้นคำกล่าวของฉาง คุโระก็โผล่ขึ้นเบื้องหน้าของชายหนุ่ม เด็กน้อยผนึกพลังทั้งหมดต่อยเข้าไปตรงหน้าของฉาง “ตายไปซะไอ้สารเล็ว”