บทที่ 16 ปะทะ ตอนที่ 4

สิ้นคำกล่าวของอาโออิเด็กสาวก็เพิ่มพลังเวทของตนให้สูงที่สุด รอบอาณาบริเวณนั้นสั่นไหว ปฐภียังต้องสะพรึงกับพลังมหาสารของเด็กสาว เด็กสาววาดคทาเวทมนเป็นวงกลมพลางกล่าวบทสวดที่เธอไม่ได้ใช้มานาน
“ฉันขอวิงวอนเทพแห่ง” ก่อนที่เธอจะได้กล่าวจบเด็กสาวก็รู้สึกเจ็บ เธอชำเลืองมองตรงแขนที่เธอถือคทา เลือดสีแดงฉานค่อย ๆื ไหลออกมา
“หากไม่มีคนปกป้อง แกก็ไม่สามารถร่ายเวทมนตร์อัญเชิญได้จบหรอก”
สิ้นคำกล่าวอาโออิก็รู้สึกความเย็นเยือกที่ค่อย ผ่านเนื้อของเธออย่างช้า ๆ
‘ไม่จริง นี่ฉันฝึกมาเกือบปีเพื่อจะแพ้แบบนี้ยังงั้นหรอ ไม่มีทาง’ เด็กสาวคิดก่อนที่เธอจะค่อย ๆล้มลง
อาโออิมองบาดแผลที่แขนและตัวของเธอ น้ำอุ่นค่อย ๆ ไหลออกมาจากตา ความรู้สึกหวดกลัวค่อย ๆ ประเดประดังเขามาในร่าง
‘ไม่เอา ฉันไม่อยากตายแบบนี้ ฉันไม่ยากตายช่วยด้วยวิน’
หลังจากมันจัดการอาโออิเสร็จ มันก็หันกลับมามองยังเด็กผมฟ้าที่นอนอยู่ไม่ห่างไปนัก มันค่อย ๆ เดินตรงไปพลางปล่อยจิตสังหาร
“ต้องรีบจัดการยายนี้เสีย หากปล่อยไว้มันจะเป็นอันตรายในอนาคต” มันกล่าวกับตนเองในขนาดที่มันค่อย ๆ ตวัดเล็บอันแหลมคมเฉันไปที่ลำคอของลิน ก่อนที่มันจะได้สัมผัสกับเด็กสาวเบื้องหน้า แขนมันก็ขาดออกจากตัว
มันมองภาพเบื้องหน้าอย่างงงเงือกับสถานการณ์ที่แปลเปลี่ยนอย่างกระทันหัน “อะไรกัน”
สิ้นคำกล่าว จิตสังหารอันมหาสารก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นอยู่เบื้องหน้าของมัน
ชายหนุ่มผมดำในตาแดงฉานจับจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยความโกรธา เขาขบกรามแน่นพลางคิดกับตนเอง
“เกิดเรื่องขนาดนี้แล้วแกยังไม่รู้ตัวอย่างหรอ” เขาค่อย ๆ เดินมายังปีศาจเบื้องหน้า
“แกนี่สมควรตาย”
“แกเป็นใคร ทำไมถึง” ก่อนที่มีวกี้จะกล่าวจบ แขนอีกฉันงของมันก็หลุดออก
“ใครให้แกพูด หนอนแมลงอย่างแกไม่มีสิทธิ์พูดกับฉันจงจำใส่หัวของแกเอาไว้”
ชายปริศนา ไม่เหลือบตามองสภาพอันหน้าสังเวชของชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า สายตาของเขาจับจ้องไปยังร่างทั้งสองที่นอนอยู่บนพื้นดิน เขารู้ดีว่าหากปล่อยไว้ทั้งลินและอาโออิคงบาดเจ็บสาหัสเป็นแน่น ระหว่างที่เขากำลังคิดอยู่นั่นเอง ร่างของมีวกี้ก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา มันตวัดเล็บอันแหลมคมขึ้นอีกครั้ง เขามองสภาพร่างที่ฟื้นตัวอย่างไม่ประหลาดใจนัก ก่อนที่กลงเล็บจะสัมผัสถูกร่างของเขา ร่างของมีวกี้ก็ค่อย ๆ ถูกไฟสีดำเผา เพียงไม่ถึงเซี่ยววิร่างของมันก็ไม่เหลือแม้แต่ เถ้าถ่าน
ณ ที่ไม่ห่างไปจากจุดปะทะ หญิงสาวที่มาหน้าตาเหมือนหลินทุกประการมองภาพเบื้องหน้าอย่างตกตลึง เธอกืนน้ำลายอย่างหวาดกลัว ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะจับพวกมนุษย์ไปทดลองเวทมนตร์ใหม่สักหน่อย แต่ภาพเบื้องหน้าที่เธอได้ประสบทำให้หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่างานครั้งนี้คงล้มเหลวเป็นแน่ เธอละสายตาออกจากภาพที่เธอเห็นพลางหันไปมองทิศทางที่วินกำลังมุ่งไป
“เห็นทีเราคงเล่นกับคุณวินไม่ได้เสียแล้ว”
เธอค่อย ๆ หายตัวไปแต่ก่อนที่ร่างของเธอจะสลายหายไปเธอก็รู้สึกได้ทันทีว่าเวทมนตร์ของเธอนั้นไม่สามารถใช้งานได้ เพียงไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงอันเย็นยะเยือก
“หากแกยังอยากมีชีวิตอยู่อีก แกจงอย่าคิดใช้เวทมนตร์ แล้วจงเดินกับไปรอยังฐานของแกเสีย”
สินคำกล่าวหญิงสาวก็มีเหงื่อเต็มใบหน้า เธอค่อย เธอค่อย ๆ เดินไปยังฐานของเธอ ในขนาดเดียวกันเธอก็พยายามติดต่อกับพักพวกที่โดนขังอยู่อีกมิติหนึ่ง
‘ใครก็ได้ช่วยมาที่นี่ที’
เขามองร่างกายของลินและอาโออิที่เต็มไปด้วยบาดแผล ถึงมันจะไม่มากเขาก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ เขาค่อย ยื่นมือจะไปจับเด็กทั้งสองทันใดนั้นเองเขาก็ต้องหยุดมือ
“ออกมาซะ”
สิ้นคำกล่าว ร่างของหลินก็ปรากฏเบื้องหน้าของชายหนุ่ม เขาเลิกคิ้วก่อนที่จะปล่อยจิตสังหารอีกครั้ง “อยู่เบื้องหน้าฉันแกยังกล้าใช้ร่างของผู้อื่นอีกอย่างงั้นหรอ เจอนี่คงอยากตายสินะ”
สายตาที่ยจ้องมาทำให้หลินนั้นตัวสั่นอย่างหวาดกลัว “ไม่ใช่ ฉัน ฉันไม่สามารถเปิดเผยร่างได้”
เขาถอนหายใจก่อนที่จะพูดกับเด็กสาวตรงหน้า “ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เจอเป็นใคร ฉันเป็นใคร”
“คือ คือว่า”
เห็นภาพเบื้องหน้าชายหนุ่มจึงไม่สนใจที่จะถาม เขาพูดกับเด็กสาวที่มีรูปร่างเหมือนหลินอีกครั้ง “แกจงรักษาลินและอาโออิให้หาย หลังจากนั้นจงไปให้พ้นจากเด็กทั้งสองเสีย หากไม่ล่ะก็ฉันคิดว่า”
“ฉันทราบแล้วท่านผู้ทำลาย ฉันจะทำตาม”
ชายหนุ่มมองหลินอีกครั้ง “ฉันรู้ดีว่าพวกแกต้องการจะทำสิงใด แล้วฉันก็รู้ดีว่าทำไมแกถึงมาในที่แห่งนี้ แกคงจะพาลินกลับไปยังที่แห่งนั้นใช่หรือไม่ ในโลกเบื่องบนของพวกแก”
เขาหยุดก่อนที่จะใช้พลังทั้งหมดที่เขามีราวกับว่าจะประกาศให้ทั้งสามพบได้รู้ “พวกแกจงจำไว้ หากพวกแกกล้าตระบัดสัตย์ต่อฉัน ฉันก็คงจำเป็นต้องทำลายโลกของพวกแกเสียจงจำไว้แล้วจงอย่าได้มายุ่งกับเด็กทั้งสองอีก”
สินคำกล่าวชายหนุ่มก็ละสายตาพลางมองในที่หลิน ที่ยืนเนื้อตัวสั่นอยู่ “ทำอะไรอยู่ รีบมารักษาเสียสิ”
สิ้นคำกล่าวเขาก็เดินออกไปจากบริเวณ “ไอ้พวกมาจากต่างโลก เห็นทีฉันคงจะปล่อยพวกแกไว้ไม่ได้เสียแล้ว รวมถึงแกด้วยไอ้ฉางไอ้คนที่กล้าทำ……………………...”
ทางฝั่งของคุโระ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวจเร็วทำให้ชายหนุ่มคงแก่เรียนไม่ได้ตั้งตัว เขาเบิกตามองอย่างตกตลึงก่อนที่เขาจะโดนหมัดของเด็กน้อยผมดำอัดเฉันหน้าของตนเอง
“นี่แกกล้าต่อยฉันยังงั้นหรอไอ้เด็กจิ้งจอก ตอนแรกฉันคิดว่าจะจับแกไปโดยที่ไม่ให้ร่างกายบอบช้ำ แต่ว่าฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ”
สิ้นคำกล่าว ฉางก็เคลื่อนร่างอย่างรวจเร็ว เขาโผล่ขึ้นมาฉันงหลังคุโระพร้อมกับเรียกอาวุธที่มีรูปร่างคล้ายเคียวขนาดใหญ่ ก่อนที่เขาจะใช้มันฟันใส่เด็กผมดังที่อยู่เบื้องหน้าร่างของคุโระก็หายไป
คุโระใช้ความเร็วราวกับสายฟ้าโผล่ขึ้นมาฉันงหลังของฉาง พลางผนึกพลังเวทไฟเฉันไปที่หมัดและชกเฉันไปที่ร่างของชายคงแก่เรียน ร่างของฉางรอยไปไกลกว่าห้าเมตร แต่เด็กน้อยผมดำยังไม่หยุดเขาเคลื่อนร่างตามติดประดุจหมาไล่งับกระดูก เด็กน้อยผมดำรู้สึกโกรธแค้นชายเบื้องหน้าอย่างยิ่ง๐
คุโระผนึกพลังทั้งหมด ไอสังหารค่อย ๆ ค่อยๆ แผ่ปกคลุมรอบ ๆ อาณาบริเวณ เขามองฉางอีกครั้งพลางชกเฉันไปอีกครั้งจนร่างของฉางนั้นล่วงหล่นติดพื้นดิน เด็กน้อยสูดหายใจเฉันอีกครั้งก่อนที่จะมองร่างที่อยู่แทบเท้าของตน
คุโระเปล่งเสียงจนแม้แต่ฉางเองยังรู้สึกหวั่นเกรง “ขอโทษมาซะ แกขอโทษคุณปู่คนนั้นซะ”
ฉางเงยหน้ามองเด็กน้อยที่ยืนอย่างไม่ได้หวั่นเกรงสิ่งใด จิตสังหารของคุโระค่อย ๆ รุนแรงขึ้นทำให้เขารู้สึกหวั่นเกรงเด็กน้อยเบื้องหน้า เขาลอบปราดเหงื่อในใจ เขาไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์จะกลับกลายเป็นแบบนี้ จากข้อมูลที่เขาได้รับมาจากท่านผู้นั้นคนที่แข็งแกร่งที่สุดและสามารถประมือกับเขาได้ควรจะมือแต่เด็กสาวผมทองผิวแทนไม่ใช่หรือ
“นี่แก แกแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไงไอ้มนุษย์ครึ่งสัตว์ ไอ้ปีศาจ”
ก่อนที่ฉางจะพูดต่อคุโระก็เพิ่มจิตสังหารไปอีกระดับ เขามองชายเบื้องหน้าพลางนึกถึงสิ่งที่เขาเคยพูดกับวินในคืนหนึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องทำให้ได้ นั่นก็คือ
“แกมีสิทธิ์อะไรที่ทำกับพี่หลินแบบนั้น ยังไงฉันก็จะไม่ให้อภัยคนอย่างแกอย่างเด็ดขาด”
สิ้นเสียงของเด็กน้อย ฉางก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เขาจ้องมองภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง ‘พลังเวทของมันสูงขนาดนี้ได้ยังไงกัน นี่มันเป็นใครกันแน่ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้’
ก่อนที่คุโระจะได้ลงมือต่อ จีน่าก็เคลื่อนร่างมายืนอยู่ระหว่างเด็กน้อยผมดำกับชายคงแก่เรียน เธอมองหน้าของคุโระที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น จีน่าค่อย ๆ นำมือไปจับศีรษะของเด็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเธอกับไม่มีวาจาที่จะกล่าวกับเด็กผมดำ
“คุโระไปดูแลคุณปู่ดีกว่า ส่วนที่เหลือเดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“ไม่ พี่เก็บพลังเวทไว้ดีกว่าเดี๋ยวผมจะจัดการมันเอง”
ในขนาดที่คุโระหันไปพูดกับจีน่า ฉางก็เคลื่อน่างมายังตรงหหน้าของเด็กน้อย ก่อนที่เขาจะใช้มีดแทงเฉันไปยังร่างที่ปราศจากการป้องกัน ก่อนที่มีดจะได้สัมผัสกับร่างของคุโระจู่ ๆ เขาก็รู้สึกถึงจิตอาฆาตที่โผล่ขึ้นมาอย่างประทันหัน
ร่างของคุโระโผล่ฉันงร่างของจีน่าอย่างรวจเร็ว โดยที่จีน่ายังไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มในชุดดำจับร่างของฉางด้วยมือปล่าวพร้อมกับหันมามองคุโระและชิโระ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” สิ้นคำกล่าวร่างของเขาก็หายไปในทันที
เขาหันไปมองจีน่าพร้อมกล่าวขึ้น “ไปรับลินกับอาโออิด้วย ส่วนที่เหลือเดี๋ยววินกับฉันจะจัดการเอง”