บทที่ 20 เมืองวิทาเรีย ตอนที่ 4

คำกล่าวที่พวกเธอได้ยินทำให้แต่ละคนล้วนมีสีหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ หากจะพูดให้ถูกผู้ที่กำลังประลองอยู่ตอนนี้มันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากวิน เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ทุกคนหันไปมองยังคนที่ได้กล่าวยกเว้นจีน่า
จีน่ารีบก้าวฉับๆตรงไปยังสนามประลองที่อยู่ใจกลางเมือง โดยที่เธอไม่ได้คิดจะรอลุ่มของลินเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเด็กสาวรู้ดีต่อให้เธอจะเคลื่อนไหวเร็วแค่ไหน ควบของลินก็สามารถตามมาได้อย่างง่ายดาย
“วินโดนแทงงั้นหรอ” ลินพูดด้วยความตระหนกตกใจ
“เป็นไปไม่ได้หรอก” อาโออิกล่าวเพื่อปลอบใจตนเองเบา เด็กสาวรู้ดีว่าในการต่อสู้มันไม่มีอะไรแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากจะเชื่อคำกล่าวที่ได้ยิน แต่เพียงชั่วครู่อาโออิก็ละสายตา ก่อนที่จะจับมือคุโระแล้วเดินตามจีน่าไปอย่างรวดเร็ว เธอดูแววตากับท่าทางที่เหมือนว่าจะพูดบางอย่าง แต่เด็กน้อยก็กืนคำกล่าวลงคอ
ลินจับมือชิโระไว้แน่น มือของเด็กสาวเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอมองไปยังแผ่นหลังของจีน่าถึงแม้ว่าน้องสาวของเธอจะไม่กล่าวอะไรก็ตาม แต่ท่าทางอันร้อนรนก็ทำให้ลินรู้ได้ไม่อยากว่าจีน่าคงรู้สึกไม่ต่างกัน ‘อย่าเป็นอะไรนะวิน’
จีน่ามองตรงไปเบื้องหน้าก่อนที่จะคิดถึงวันที่วินเคยบอกว่าเขาจะให้พวกอะคากับพ่อฝึกการต่อสู้โดยไม่ใช้พลังเวท คำพูดของเขาทำให้จีน่าคิดในใจว่าวินนั้นนับวันจะบ้าการต่อสู้เหมือนพ่อของเธอกับคารอสและอะคา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบความคิดนั้นแต่จีน่ากลับไม่คิดที่จะห้าม เนื่องด้วยเด็กสาวเชื่อมั่นในความเก่งของเขา โดยที่จีน่าไม่เคยคิดเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น ‘บ้าที่สุด’
ตัดมายังสนามประลอง
“เป็นไงล่ะอย่ามาดูถูกข้าให้มากนัก” ฟานเอ่ย จบก่อนที่จะดึงมีสีดำออกจากร่างกายของเด็กหนุ่มผมทอง เลือดพุ่งกระฉูดกระเซ็นใส่หน้าเขา
สิ้นคำกล่าว เด็กหนุ่มผมทองก็ถอนหายใจเฮือกก่อนที่จะก้มลงมองบาดแผลขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงช่องท้อง เขาไม่เคยคิดเลยว่าแค่ประมาทเพียงนิดเดียวจะโดนเล่นเกือบถึงตายขนาดนี้ หากเขาสามารถใช้พลังเวทย์ได้ปกติก็คงไม่มีปัญหา
‘ทำไม ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้’ เขาบอกชายตรงหน้าที่มีท่าทางสะใจ ความเจ็บปวดที่แล่นเข้าสู่ร่างกายทำให้เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าเต็มปอด เขากัดปากตัวเองเพื่อระงับความเจ็บปวดก่อนที่จะกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ไอสังหารแผ่พุ่งออกมาจากร่าง
“เดิมทีผมคิดว่าจะออมมือให้คุณแต่ว่าผมคิดผิดไป คนอย่างคุณ ไม่สิคนที่เล่นไม่ซื่ออย่างพวกแกมันต้องโดนเอาคืนอย่างสาสม ฉันจะทำให้พวกแกรู้ว่าการต่อสู้ที่แท้จริงมันเป็นยังไง”
วินตวัดมือฟาดใส่สันคอของชายตรงหน้าอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้า ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ร่างกายปะทะกับบาเรียเวทย์มนต์ แต่เขากลับไม่ได้หยุด กลิ่นไหม้โชยคละคลุ้งไปรอบๆบริเวณ
ทุกครั้งที่เขาโช๊คใส่อาณาเขตเวทมนตร์ก็จะเผาผลาญมือเขาไปด้วย ถ้าถึงมันจะเป็นอย่างนั้นก็ตามเด็กหนุ่มกลับไม่คิดที่จะหยุดมือ สำหรับเขาต่อให้มือทั้งสองข้างจะแหลกสลายเขาก็ต้องเอาคืนชายตรงหน้าให้ได้
ทุกสายตามองอากัปกิริยาของเด็กหนุ่มผมทองอย่างตกตะลึง ตอนแรกพวกเขาคิดว่าเจ้าหนุ่มคนนี้คงจะยอมแพ้ แต่ว่าครั้งนีพวกเขาได้เห็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด กลุ่มคนบ้างก็สูดปากบ้างก็อุทานในใจ เมื่อเห็นเลือดและผิวหนังที่ถลอกบอกเปิดด้วยการปะทะกับเวทมนต์และร่างกายเปล่า
ฟานตกตะลึงกับท่าทางดังกล่าว หากเขาคลายบาเรียเวทมนตร์เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคงจะโดนอัดเละ ทำให้เขากัดฟันใช้เวทมนต์ป้องกันตัวอย่างสุดชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มตรงหน้ากลับไม่หยุดการกระทำมันก็นำโจมตีไม่หยุด
“ฉันจะทำให้แกรู้ ว่าการต่อสู้ที่แท้จริงมันเป็นยังไงเจ้าหนู”
ท่าทางโกรธเกรี้ยวกับคำกล่าวของเด็กหนุ่มทำให้ฟานสั่นกลัวอย่างประหลาด ทว่าอาการบาดเจ็บของเด็กหนุ่มทำให้มันตัดสินใจกล่าวอย่างไม่กลัว เกรง “เอาไว้แกจัดการข้าได้ก่อนแล้วค่อยมาพูดเถอะ”
มีดที่ค่อยๆเข้ามาใกล้เส้นเลือดที่แขนซ้ายทำให้เด็กหนุ่มตามด้วยความโกรธ หากถามว่าทำไมเขาถึงโดนเล่นงานได้อย่างง่ายๆก็คงต้องโทษความประมาทของวินเอง แต่ครั้งนี้มันจะไม่เหมือนครั้งก่อน เขาตัดสินใจเหวี่ยงแขนหลบให้ใบมีดไปโดนเสื้อผ้า ก่อนที่จะใช้มืออีกข้างฟาดใส่สันคอของฟาน เสียงกระดูกดังก๊อบพร้อมกับร่างของฟานที่ร่วงลงราวกับสายป่านขาด
การกระทำที่ดุดันของเด็กหนุ่มทำให้ทุกๆสายตาล้วนต้องตกตะลึงอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากจะเชื่อก็ตามแต่ก็ต้องเชื่อว่าคนที่ไม่มีพลังเวทย์มนต์ สามารถเอาชนะคนที่มีพลังเวทย์ได้อย่างง่ายดาย
เนื่องด้วยการเคลื่อนไหวที่รุนแรงและรวดเร็วทำให้เลือดพุ่งกระฉูดออกมาราวกับน้ำหลาก แต่ถึงอย่างนั้นสำหรับเขาแล้วนี่มันจะนับเป็นอะไรได้ เขามองบาดแผลที่มีเลือดซึมออกมายังไม่หยุด เด็กหนุ่มเตรียมตัวที่จะเรักษาพยาบาลเบื้องตนให้กับตนเอง
ทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกว่ามีแต่สังขารพุ่งตรงมา “นี่มัน ลอบสังหารอย่างนั้นหรอ” เข็มขนาดเล็กพุ่งใส่หน้าอกของเขา เด็กหนุ่มปรายตามองก่อนที่จะพยายามเอื้อมมือไปจับ แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถทำได้เนื่องจากตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาเริ่มร้ายความรู้สึกทีละเล็กทีละน้อย
‘พิษอัมพาต ‘ พิษอัมพาตเป็นพิษที่นักเวทย์ที่เก่งเรื่องการรักษาจัดทำขึ้นเมื่อ 20 ปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำไม่รู้ว่าจะสามารถแช่ฟิตได้อย่างไร
เด็กหนุ่มกวาดตามองไปรอบ ๆ แต่กลับไม่พบเห็นผู้คนน่าสงสัย เลือดที่เคยเป็นสีแดงเริ่มกลายเป็นสีดำทำให้เขาตระหนักได้ทันทีว่าตอนนี้เขาโดนพิษ ความวิงเวียนเริ่มเข้าจู่โจมร่างกาย หากเขามีพลังเวทย์เขาก็สามารถฟื้นฟูร่างกายได้ แต่ตอนนี้แหวนทั้ง 2 ที่ใส่ทำให้พลังเวทย์ของเขาไม่สามารถส่งผ่านร่างกายได้ ดังนั้นร่างกายที่ปราศจากพลังจึงไม่สามารถขัดขืนได้แม้แต่นิดเดียว
‘บ้าที่สุด เราเนี่ยนะ เราเนี่ยนะถูกคนลอบสังหารในโลกนี้ เราไปทำอะไร เราไปทำอะไรวะเฮ้ยทำไมกัน ทำไมเราถึงถูกเล่นงาน’
เด็กหนุ่มมองเห็นกลุ่มของตนเองที่กำลังรีบสาวเท้าตรงมาทำให้เขาพยายามขยับร่างให้มากกว่าเดิม โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำแบบนี้มันส่งผลร้ายต่อร่างกายของตนเองมากแค่ไหน ‘บ้าขยับสิขยับ ร่างกายของฉันขยับ’
พวกจีน่ารีบก้าวเท้าเพียงไม่นานเขาก็มองเห็นสนามประลอง แต่ว่าสภาพเบื้องหน้าทำให้พวกหล่อนต้องสูดหายใจ ร่างกายของหนุ่มหน้าตาหื่นกามที่เคยใช้สายตาโลมเลียจีน่า ถูกซัดหมอบลงกับพื้น โดยที่มีร่างกายของหนุ่มผมทองหน้าตาเยาว์วัยยืนอยู่ไม่ห่าง แต่ท่าทางของวินทำให้พวกจีน่าต้องแปลกใจ
“พี่ลินคะ ทำไมเลือดของพี่วินถึงเป็นสีดำแบบนั้น” เด็กน้อยผมขาวชี้ไปยังบาดแผลของพี่ของตนด้วยท่าทางสงใส ก่อนที่เด็กน้อยจะเก้าตรงไปยังวิน
เด็กหนุ่มอยากจะโบกมือไล่เด็กน้อยผมขาวให้ออกไปให้ไกล เขารู้ดีว่าถ้าหากชิโระเห็นบาดแผลของเขาคงจะต้องตระหนกตกใจ วินภาวนาในใจแต่ว่าเหมือนกับเด็กสาวผมทองจะรู้ความคิด หล่อนจับไหล่ของชิโระ หลังจากนั้นจึงจำเรียงไปมองยังเด็กสาวผมสีน้ำตาล
“อยู่กับพี่ก่อน เดี๋ยวให้พี่ลินกับจีน่าไปดูพี่วิน “
“เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นอะไร ทำไมมันถึงไม่ขยับตัว” พวกชาวบ้านต่างซุบซิบเมื่อพบว่าเด็กหนุ่มผมทองไม่มีท่าทีที่จะขยับ บ้างก็คิดว่าฟานแปลกทำร้าย บ้างก็คิดว่าวินเสียเลือดแต่ไม่สามารถขยับร่างกายได้ โดยที่ไม่มีใครรู้แม้แต่นิดเดียวว่าในตอนนี้เขาได้โดนลอบสังหารเติมเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่รอให้ถึงเวลาที่ยาพิษจะสำแดงฤทธิ์
ตัดมายังชาวต่างมิติ
อาเล็กซ์มองภาพของพวกวินก่อนที่จะปลายตาไปมองหญิงสาวที่อยู่ด้านข้างที่ค่อย ๆ ลืมตาตื่น “ภาระกิจสำเร็จอย่างงดงามเลยนะ เวทมนตร์ที่ใช้สิงร่างคนอื่นของเธอนี่มันสุดยอดจริง ๆ นะ”
เมพยักหน้ารับคำชม ก่อนที่จะบิดขี้เกียจ “มันก็ดีอยู่หรอก แต่ว่ามันมีข้อเสียตรงที่ถ้าใช้ไปแล้วต้องเสียกำลังกายกับพลังเวทเป็นจำนวนมากนี่แหละ ถ้าฉันฆ่าหมอนั่นได้สำเร็จหัวหน้าจะได้ยกโทษให้ฉันสักที”
เสียงประตูปิด พร้อมกับอายะที่เดินตรงมาหาเม หล่อนกล่าวอย่างเคร่งเครียดก่อนที่จะชี้ไปยังมอนิเตอร์ทำให้ทุกสายตาหันขวับไปมอง “คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอคะ”
เด็กสาวหน้าตาสดใสผมสีฟ้ายาวประบ่าค่อยก้าวขาไปข้างบนสนามประลอง บินต้องมองบาดแผลของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาเรียบนิ่ง ‘นี่มันยาพิษ’ ในขนาดเดียวกันกลุ่มของพวกชาวบ้านกได้ไปหามร่างที่ไร้สติของฟาน
“ยายนั่นเป็นใครกัน” เมเอ่ยอย่างไม่พอใจ หญิงสาวหูกระต่ายขมวดคิ้ว หากเป็นเช่นนี้ภาระกิจที่หัวหน้าให้เธอมาคงล้มเหล็วอีกแน่ ๆ
“น่าจะเป็นเพื่อนของวิน เสียงหวานใสดังขึ้น ฟ้ามองกลุ่มคนที่อยู่รอบๆห้อง เธอหิ้วร่างผู้หญิงที่ไร้สติมาอย่างง่ายดาย หลังจากนั้นจึงวางร่างนั้นอย่างแผ่วเบา
“นี่เมย์ เอาไปร่างของเธอ” เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่ามีคนรอบสังหารชายหนุ่มผมทอง หญิงสาวจึงต้องรีบใช้เวทมิติที่ไม่มีใครเห็นไปนำร่างของหญิงสาวกับมาที่ฐานทัพ
“แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นเพื่อนของวิน” เมมองอย่างสงใส ทั้งๆที่ฟ้าไม่เคยเห็นวินในโลกนี้แท้ๆ
หญิงสาวเบะปาก “ ไม่เห็นต้องถามเรื่องโง่ๆแบบนี้เลยนี่ แค่มองผ่านหน้าจอนั่นก็รู้แล้ว แต่ว่าเราก็คงจ้องมองได้อีกไม่นานหรอก” เช่นคำกล่าวของหญิงสาวหน้าจอเวทมนต์ดับลงในทันที
“ฝีมือใคร” อาเล็กซ์มองหน้าฟ้า เขาคิดว่าเธอคงเป็นคนเดียวในกลุ่มแน่ ๆ ที่สามารถรู้เรื่องของวิน อดีตหัวหน้าหน่วย คนที่พวกเขาใช้กำลังทั้งหมดเพื่อจัดการ แต่ว่าต่อให้จะสังหารร่างกายพวกเขาก็ไม่คิดว่าวินจะกลับมากำเนิดใหม่ที่โลกนี้อีกครั้ง
“ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นใคร แต่สิ่งที่ฉันรู้ก็คือมันเป็นคนสนิทของผอ. โรงเรียนเวทย์มนต์วิทาเรีย ตอนที่ฉันไปนำร่างของเมกลับมาที่ฐานทัพ มันเห็นฉันแล้ว แต่มันกลับปล่อยฉัน” เธอนึกถึงจิตสังหาร แววตาราวกับปีศาจที่มองมาทำให้ฟ้าอดเสียวสันหลังไม่ได้
“หมายความว่ายังไง ทั้งที่มันรู้ว่าเธอเป็นพวกของพวกเรามันกลับไม่ทำอะไรเลยเนี่ยนะ” อาเล็กซ์ขมวดคิ้ว
“ใช่ ฉันไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ว่าฉันก็ใช้จังหวะนั้นรีบกลับมา” สิ้นเสียงของฟ้าประตูห้องก็ถูกเปิดอีกครั้ง หัวหน้าของชาวต่างมิติค่อยๆก้าวเท้าไม่อย่างมั่นคงก่อนที่จะเอ่ยปาก
“ฉันรู้ว่ามันเป็นใคร….มันก็คือ….ของพวกเรา”
คำกล่าวของหัวหน้าทำให้ทุกสายตาหันขวับไปมอง ระหว่างที่ทุกคนกำลังสนใจหัวหน้ากลุ่ม แสงสีดำทั้งหมื่นก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่ปิดบังใบหน้า ผมสีดำปลิวไสวไปตามแรงลมก่อนที่เขาจะเรียกดาบเวทย์มนต์และฟันกลุ่มของชาวต่างโลก
โดยที่ไม่มีใครทันระวังตัว คลื่นดาบสีดำผ่าฐานทัพออกเป็น 2 เสี่ยง “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฉันจะขอล้างแค้นเถ้าแก่ที่ทำไว้กับลูกฉันเมื่อ 10 ปีก่อน”

ตัดมายังสนามประลอง
หญิงสาวผมฟ้าก้าวเท้ามาดูร่างกายของเด็กหนุ่มผมทองอย่างมั่นคง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความจริงจังและระมัดระวัง เธอกว่าตามองเพียงแค่พริบตาก็เอ่ยขึ้น “พิษอัมพาต ทำไมวินถึงโดนพิษนี้ได้”
เด็กสาวผมฟ้าวาดวงเวทใส่ร่างกายของเด็กหนุ่มพร้อมกับหันไปมองทางจีน่า โดยที่ไม่ต้องกล่าวคำพูดเด็กสาวผมทองเรียบและมิติก่อนที่จะหยิบสมุนไพรบางอย่างให้กับลิน
รีบนำสมุนไพรวางไว้ หลังจากนั้นเธอจึงถ่ายทอดพลังเวทย์ลงไปในสมุนไพร เวลาผ่านไป 5 นาที เด็กสาวจึงมีเหงื่อไหลเต็มใบหน้า เธอกัดฟันแน่นก่อนที่จะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หอบเหนื่อย

“จีน่าวินจะพูดไม่ได้ประมาณซัก 2-3 ชั่วโมงนะ จะขยับร่างกายไม่ได้ แต่ว่าจะได้ยินสิ่งที่พวกเราพูด เพราะฉะนั้นให้อาโออิใช้เวทมนตร์พาร่างกายของวินไปที่พัก”
“แต่ว่าพวกเรายังไม่มีที่พักนี่นา” เสียงของอาโออิทำให้จีน่าและลินพลันนึกได้ ระหว่างที่พวกเขากำลังคิดหาวิธีอยู่ เสียงของเฟิงจึงดังขึ้น
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง เนื่องจากเจ้าเด็กนี่สามารถเอาชนะลูกของข้าได้ ดังนั้นข้าจะยกบ้านเก่าๆของข้าให้ก็แล้วกัน พวกเจ้าจะรับหรือไม่ ถ้าพวกเจ้ารับวันนี้ก็สามารถย้ายไปอยู่ได้เลย บ้านหลังนั้นข้าได้ให้คนรับใช้ไปทำความสะอาดทุกวัน ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ค่ารับรองได้ว่าบ้านของข้าถึงแม้จะเป็นบ้านหลังเก่าแต่ก็ยังสะอาดสะอ้าน”
“ฟีใช่ไหมคะ” จีน่ารีบถาม
“ใแน่นอนอยู่แล้ว” เสียงที่เต็มไปด้วยความโอบอ้อมอารีประกอบกับท่าทางใจดีทำให้พวกชาวบ้านยิ้มออกมา ทุกสายตาหันขวับมามองยังกลุ่มของเด็กสาวเป็นเชิงให้ตกลง เมื่อพวกเธอเห็นดังนั้นจีหน้าจึงพยักหน้ารับ
ข้อเสนอที่ดีแบบนี้มีหรอที่พวกจีน่าจะปฏิเสธ เด็กสาวรีบพยักหน้ารับก่อนที่จะไปคุยกับเฟิง เพียงไม่นานพวกเขาก็ได้ข้อสรุป นั่นก็คือตอนพรุ่งนี้เช้าให้พวกจีน่ามารับโฉนดที่ดิน ส่วนวันนี้กลุ่มของพวกจีน่าสามารถเข้าไปอยู่ในบ้านได้เลย หลังจากนั้นอาโออิจึงใช้เวทพฤกศามัดร่างของเด็กหนุ่มเพื่อที่จะได้สะดวกสำหรับการพาไป
หลังจากนั้นคนรับใช้ของเฟิงได้นำทางกลุ่มของจีน่าให้มายังหลังหมู่บ้าน พื้นที่ที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาทำให้แต่ละคนต้องอ้าปากค้าง โดยเฉพาะลิน เมื่อเธอพบกับต้นไม้ต้นไม้ที่ปลูกไว้รอบๆบ้าน ทำให้หญิงสาวผมฟ้าอดยิ้มอย่างถูกใจ เด็กสาวสูดหายใจเพื่อนำกลิ่นหอมของต้นไม้ดอกไม้ทำให้ลินรู้สึกสดชื่น บ้านขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กมากนักตั้งอยู่ตรงหน้า หลังคาสีโอรสมันช่างถูกใจของเธอยิ้งนัก
พอคนรับใช้ของเฟิงพาชมรอบ ๆ บริเวณบ้านมันจึงขอตัวกลับไป หลังจากนั้นพวกจีน่าจึงได้ไปอาบน้ำเพื่อชำระร่างกายทิ้งให้เด็กหนุ่มอยู่กับเด็กเพียงลำพัง