หมวดเนื้อหา:
นักข่าวสาวตัดสินใจกล่าวกับเหตุการณ์ตรงหน้า “เอาล่ะค่ะวันนี้ดิฉันนะพารัดกำลังอยู่ในเมืองเริ่มต้น ถูกท่านดูภาพตรงหน้านะคะ”
เธอพูดพลางมองไปยังไบรท์ที่อยู่ตรงกลางวงล้อมของกิวพยักษ์ขาว “ตอนนี้ทางเราได้ตรวจสอบนะคะ ผู้เล่นคนนี้มีระดับไม่เกินสิบ แล้วดูทางกิวพยักษ์ขาวที่กำลังล้อมรอบเด็กหนุ่มคนนี้นะคะ”
เธอกวาดตามองผู้เล่นที่ยืนล้อมรอบไบรท์ “จากที่เราได้ตรวจสอบนะคะ ทำให้เราได้เห็นว่าผู้เล่นที่มีระดับต่ำที่สุดคือเลเวลสิบสอง”
หญิงสาวกิวนักขาวหยุดมองพลางกืนน้ำลาย จากสถานการณ์ที่เธอสังเกตุดูเธอก็รู้ได้ทันทีว่ายังไงไบรท์ก็ไม่มีทางชนะกิวพยักษ์ขาวอย่างแน่นอน แต่ว่าการทำข่าวครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องชนะหรือไม่ชนะ แต่ว่าการรายงานข่าวครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ทุกคนได้รู้ว่ากิวพยักษ์ขาวนั้นเป็นกิวหมาหมู่ที่มีปัญญารังแกได้แต่ผู้เล่นใหม่หรือไม่ หรือว่ากิวนี้จะเก่งจริง ๆ ที่ไม่ได้แต่หาเรื่องผู้เล่นใหม่ไปวันๆ
สิ้นความคิดหญิงสาวนักข่าวก็เริ่มกล่าวขึ้น “เอาล่ะพวกเราจะได้เห็นแล้วนะคะว่าเด็กหนุ่มที่ท้าดวนกับกิวพยักษ์ขาวเพียงลำพังจะสามารถขอประลองตัวต่อตัวได้หรือไม่ หรือว่ากิวพยักษ์ขาวจะรุมเด็กคนนี้จนตายแล้วจะต้องกับไปเกิดไใหม่กันแน่”
เรื่องราวทั้งหมดได้ถูกรายงานให้กับหัวหน้ากิวพยักษ์ขาวในเมืองเริ่มต้นได้รับรู้ ชายหนุ่มที่ดูท่าทางสุขุมหน้าตาหล่อเหลามีท่าทางคิดหนัก เขามองภาพถ่ายทอดสดพลางติดต่อกับรองหัวหน้ากิว ในขณะเดียวกันก็ติดต่อไม่ให้ผู้เล่นที่ยืนล้อมรอบเด็กหนุ่มนั้นอย่าลงมือกับเด็กตรงหน้า
เสียงถ่ายทอดของกิวนักข่าวนั้นดังไม่ขาดสายทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดในใจ เขาประเมินเด็กคนนี้ต่ำไปจริง ๆ เขาไม่คิดเลยว่าเด็กหนุ่มที่ดูท่าทางไม่น่าจะฉลาดจะจัดการเรียกกิวนักข่าวได้ เขากดเข้าไปยังช่องแช็ดของผูเล่นใหม่ พลางกวาดสายตาอ่านสิ่งที่ผู้เล่นส่วนใหญ่โพดและพูดคุดอย่างสนุกปาก บ้างก็บอกว่ากิวพยักษ์ขาวนั้นคงไม่สนใจแล้วคงจัดการเด็กหนุ่มคนนี้อย่างง่ายได้ บ้างก็บอกว่ากิวของเขาเป็นกิวกกระจอก
สิ่งที่เขาได้เห็นทำให้ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด เพียงไม่นานเขาก็ส่งข้อความไปหาผู้เล่นที่ยืนอยู่ ‘อย่าโจมตีพร้อมกัน ทำให้ผู้เล่นส่วนใหญ่เห็นว่ากิวของเรานั้นไม่กระจอก’
ผู้เล่นของกิวพยักษ์ขาวมองข้อความที่ถูกส่งมาแล้วจึงตัดสินใจมองหน้ากัน ทันใดนั้นเองชายที่ดูเป็นหัวหน้ากลุ่มก็กล่าวขึ้น “เอาล่ะทุกคน หัวหน้าของพวกเราตัดสินใจให้พวกเราสั่งสอนเด็กคนนี้ แต่ว่าครั้งนี้พวกเราจะดวนกับมันตัวต่อตัว เพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่าพวกเราเป็นกิวที่ให้โอกาศคนอื่น ดังนั้นหากใครต้องการจะชมให้ไปรวมกันที่สนามฝึกซ้อมใจกลางเมืองเริ่มต้น หากใครต้องการเข้าชมต้องเสียค่าเข้าชมสามเหรียญทอง”
สิ้นเสียงของชายหนุ่ม ผู้คนก็ส่งเสียงขึ้นมา หลังจากนั้นพวกไบรท์ก็เดินไปยัง
ใจกลางเวทีที่เมืองเริ่มต้น โดยที่มีผู้คนจำนวนมากกำลังเดินตามติดไปไม่ห่าง
ชายหนุ่มยิ้มขึ้นพลางคิด ‘ไม่ใช่ธรรมดาจริง ๆ นะ เอาไว้ว่าง ๆ เราต้องหาโอกาศไปทำความรู้จักบ้างแล้ว’
ระหว่างที่เขากำลังคิดอยู่นั้นเอง เขาก็รู้สึกถึงนิ้วเล็ก ๆ ที่มาจิ้มเขา ชายหนุ่มหันกลับไปมองพลางเลิกคิ้วขึ้น “เอ้าไม่ได้เจอกันนานเลยนะอายูมิ”
“ฉันต่างหากล่ะที่ต้องพูดแบบนี้ ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะกลับมาเล่นเกมนี้อีกนะ”
ชายหนุ่มยิ้มพลางกล่าว “ก็นะโลกข้างนอกมันหน้าเบื่อนี่นาย แล้วทำไมเธอถึงไม่ใช้ร่างกายจริง ๆ เล่นล่ะ ถ้าฉันไม่ได้มองสไลม์สีฟ้านั่นฉันก็คงไม่รู้หรอกว่้าเป็นเธอ”
อายูมิยิ้มแล้วหยิบสไลม์ตัวสีฟ้าลงมาจากศีรษะ “ก็นะฉันต้องถามนายมากกว่านะโปเต้ทำไมไม่ใช้ร่างกายจริง ๆ เล่นละ”
ชายหนุ่มยกยิ้มพลางพยายามจะจับสไลม์ที่อยู่ในมือของอายูมิ “ก็นะเอาร่างนี้มาใช้มันดูอาวุโสดีนี่นา แถมยังเหมาะกับฉายาเทพแห่งดาวด้วย”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น