หมวดเนื้อหา:
“เวณจริง ๆ “ ไบรท์พุ่งตัวเข้าไปหลบที่เสาตนหนึ่งพลางเตรียมตัวกดมือถือเพื่อใช้เรียกอาวุธ ทว่าไบรท์กับนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้สัญญาณทุกอย่างไม่สามารถใช้กับบริเวณนี้ได้ ไบรท์ภาวนากับพระเจ้าในทันที ‘พระเจ้าหากลูกรอดออกไปได้ ลูกจะยินยอมเข้าโบสถ์ทุกวันวันอาทิตย์เลย ไม่สิต่อให้ต้องท่องไบเบิลทุกคืนลูกก็จะทำ ช่วยด้วย’
“หยุดยิ่งก่อนเปืองกระสุน” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นไม่ห่าง
“โดนสักนัดไหมลูกพี่” เสียงของอีกคนถาม
เสียงฝีเท้าที่ค่อยื ใกล้เข้ามาทำให้เด็กหนุ่มหัวใจเต้นระรัว เหงื่อเย็น ๆ ไหลออกมาเต็มฝ่ามือ เขาผ่อนลมหายใจให้เบาที่สุดเพื่อหวังว่าพวกชายฉกรรจ์ทั้งสองจะไม่ได้ยินความเคลื่อนไหว
“ฆ่าไม่เห็นรอยเลือด น่าจะไม่โดนสักนัด แต่ว่ามันต้องอยู่แถว ๆ นี้นี่แหละ”
“มันเป็นลูกครึ่งมนุษย์ใช่ไหม ถ้าไม่ใช่คงไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอก”
ไบรท์ตั้งใจฟังสิ่งที่พวกมันพูดอย่างตั้งใจ
‘บ้าเอ้ยรู้งี้น่าจะตรวจสอบให้ดีว่าคนที่ติดต่อมันเป็นตัวจริงไหม ไม่สิถ้าเราจำไม่ผิดเครื่องมือที่ใช้ทุกชิ้มมันเก็บ dna กับ Fingerprint ไม่ใช่หรอ’
ไบรท์มองดูชายทั้งสองที่กวาดตาหาเข้าพลางเล็งปืนไปด้วย ถ้าไบรท์ออกไปตอนนี้เขาคงตายแน่นอน เสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ ใกล้เข้ามาทำให้ไบรท์ต้องรีบคำนวณระยะทาง ในขนาดเดียวกันสมองของไบรท์ก็คำนวณราวกับคอมพิวเตอร์
‘คิดแบบโง่ ๆ เลย ถ้าเรากระโดดออกไปแย้งปืน โอกาศที่เราจะโดนสอยคือ 99 อย่างไม่ต้องสงใส ถ้าเราอยู่ในนี้รอมันมาเจอโอกาศที่จะโดนสอย 100% ถ้าเราขยับตัวออกไปล่ะก็โอกาศคือ 80% แต่ว่าถ้าเราโจมตีพวกมันทั้งสองคนโอากาศคือ 89%’ ถ้าพวกมันยังเดินเข้ามาพร้อมกันแบบนี้ยังไงเราก็ตายแหง ๆ แต่ว่าถ้าใครสักคนละสายตาออกไปโอกาศที่จะรอดตายคงมีแน่นอน หรือว่าเราจะใช้วิธีสุดท้ายดี’
ไบรท์กืนน้ำลายลงคอก่อนที่เขาจะตัดสินใจเสียงโทรศัพท์กลับดังขึ้น ไบรท์หน้าตาซีดเผือดราวกับกระดาษ พลางคิดกับตนเอง ‘ทำไมพระเจ้าถึงทำกับลูกแบบนี้ หรือว่าต้องการให้ลูกไปหาพระองค์ ไม่นะ ม่ายๆๆๆๆ ลูกอยากเล่นเกมส์ หาแฟน แต่งงาน มีลูก แล้วตายแบบไม่ทรมาน “
เขาหลับตารอวาระสุดท้ายของชีวิตพลางนึกภาพที่ตนเองถูกกระสุนทลุร่างกาย ‘ถ้าดวงดีคงไม่เจ็บมาก’
ระหว่างที่ไบรท์กำลังภาวนาอยู่น้นเอง เด็กหนุ่มกลับต้องหูผึ่งกลับข้อความที่ได้ยิน
“ฮัลโหลฮัลโหลได้ยินไหม”
ด้วยโสตประสาทที่ดีกว่ามนุษย์ทั่วไป หรือไม่ก็น่าจะเป็นเพราะความเงียบทำให้ไบรท์ได้ยินสิ่งที่ปลายสายพูดกับชายหนุ่ม
“โทไปทำไมไม่รับสักที รู้ไหมว่าตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วทำไมไม่กลับบ้านสักทีล่ะ” เสียงผู้หญิงที่น่าจะกำลังโมโหเต็มที่กล่าว
“พี่ทำงานอยู่จ้า” เสียงผู้ชายที่น่าจะเป็นหัวหน้าตอบกับอย่างพินอบพิเทา โดยที่มีสายตาของลูกน้องมองอย่างเอื่อมระอา
‘หัวหน้ากลัวเมืออีกตามเคย’ เสียงในใจของลูกน้อง ถึงไม่ไบรท์ไม่ต้องคิดเด็กหนุ่มก็รู้ได้
“จ้าจ้าพี่รู้แล้ว จ้าจ้า พี่จะรีบกลับน้า ก่อนแป็ดโมงแน่นอนจ้า ไม่ต้องห่วง เอาไรนะเอาโจ๊กใช่ไหมจ๋ะ ได้จ้าเดี๋ยวพี่จักการให้”
ไบรท์ยิ้มขึ้นก่อนที่จะคิด ‘thaks god’
ก่อนที่ไบรท์จะเก้าขาออกจากจุดซ่อนตัว เสียงปืนก็ดังขึ้น
ปังๆ
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น