หมวดเนื้อหา:
จีน่าหันไปมองลินอีกครั้งพร้อมทั้งใช้มืออันขาวนวลของเธอวาดวงเวท เพื่อใช้เวทมิติแต่เด็กสาวก็ต้องหยุดเมื่อสายตาของเธอได้มองเห็นแม่ของเธอกำลังก้าวเท้ามาตรงที่ที่พวกเธอยืนอยู่ด้วยความรวจเร็ว
หญิงสาวที่กำลังเดินตรงมาเธอมีผมสีฟ้ายาวจนถึงกลางหลัง หน้าตาสะสวยถ้าทางใจดีและมีหน้าตาเหมือนกับเด็กทั้งสอง
“ทำไมยังไม่ไปอีก” ลินพูดขึ้นโดยที่ยังไม่หันกลับมามองน้องของเธอ
“พี่ก็หันกลับมามองก่อนสิ” จีน่าตะคอกกลับในทันที
เมื่อเมเปิ้ลได้ยินดังนั้นเธอจึงถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ พวกลูกหยุดเถียงกันได้แล้ว เดี๋ยวเด็กคนนั้นก็ตายก่อนที่พวกลูกจะเถียงกันเสร็จหรอก” ผู้เป็นแม่ที่เพิ่งมาถึงพูดขึ้น
“แม่ แม่มาได้ไงคะ” พวกเธอพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดกันไว้
“เสียงพวกลูกดังขนาดนี้ แม่จะไม่รู้ได้ไง” เธอพูดพร้อมทั้งเดินมาข้าง ๆ ลินและมองไปยังร่างที่ไร้สติตรงหน้า
เมื่อเธอได้เห็น เธอก็หันมามองลูกสาวของเธอในทันที
“แม่ดูอาการของเด็กคนนี้เรียบร้อยแล้ว”
เมื่อเด็กสาวได้ยินแม่ของเธอพูด เธอจึงตั้งใจฟังทันที
“จากที่ดู บาดแผลลส่วนใหญ่ของเด็กคนนี้เกิดจากการเสียดสีตอนที่เด็กคนนั้นเดินทางผ่านมิติ” เธอพูดพร้อมทั้งชี้ให้ลูกสาวของเธอดูว่าชายตรงหน้ามีบาดแผลเต็มตัว
“ส่วนเลือดที่ออกมากขนาดนี้ เป็นเพราะเกิดจากการที่ตัวของเขาพุ่งฝ่าบาเรียของเราเข้ามา หลังจากนั้นเด็กคนนี้ก็ร่วงลงพื้นใช่ไหม”
เธอหันมามองลินกับจีน่า แล้วเมื่อเธอเห็นว่าลูกทั้งสองของเธอพยักหน้าเธอจึงพูดต่อในทันที
“ถ้าอย่างนั้น จีน่าใช้เวทมนต์พาเด็กคนนี้กลับบ้านเราเร็วเข้า”
สิ้นเสียงคำสั่งจากแม่ของเธอ จีน่าก็วาดวงเวทในทันที พอเธอวาดวงเวทเสร็จก็ได้มีบาเรียทรงกรมครอบร่างกายของวินพอจีน่าได้เห็นว่าเวทของเธอสำเร็จแล้ว เธอจึงรีบวิ่งกลับบ้านในทันทีโดยที่มีร่างกายของเด็กชายลอยตามไปไม่ห่าง
เมื่อร่างของวินลอยไปลับสายตาของลินและเมเปิ้ล เด็กสาวก็ถามแม่ของเธอในทันที
“ แล้วหนูหละ”
“ลินมากับแม่ เราจะไปเตรียมตัวรักษาเด็กคนนี้กัน”
เมื่อจีน่าได้พาร่างอันไร้สติมาถึง เธอก็ค่อย ๆ วางร่างนั้นลงที่เตรียงที่ใช้รักษาคนไข้ พอเธอวางร่างนั้นลงเสร็จในหัวของเธอก็เริ่มคิดถึงวิธีในการช่วยเหลือคนตรงหน้าในทันที
‘ก่อนอื่นก็ต้องล้างแผลก่อนสินะ’ พอเธอคิดเสร็จเธอก็เริ่มมองหาผ้าสะอาดที่อยู่แถวนั้น เมื่อเธอได้เห็นผ้าเธอก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าในทันที
‘มันต้องต้มน้ำร้อนแล้วเอาผ้าไปชุบน้ำร้อนก่อนหรือปล่าว’ เธอคิดด้วยความงง
‘รู้งี้น่าจะเรียนเวทรักษาบ้างนะเนี่ยเรา’ เธอคิดพร้อมมองหาขวดน้ำปล่าวที่อยู่แถวนั้น พอเธอมองเห็นเธอจึงหยิบมันมาพร้อมใช้เวทไฟเพื่อต้มน้ำร้อนในทันที แต่เรื่องที่เธอไม่คลาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อขวดที่เธอใช้มันเกิดระเบิดขึ้น
ตู!
สิ้นเสียง พวกลินก็รีบวิ่งมาในบ้าน เมเปิ้ลมองไปยังจีน่าเพื่อสำรวจว่าลูกสาวของเธอบาดเจ็บหรือปล่าว แต่พอเธอได้เห็น เธอก็รู้ว่าจีน่านั้นปลอดภัย เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เกิดอะไรขึ้น” ลินมองไปยังจีน่า
“ไม่รู้ หนูก็แค่จะต้มน้ำร้อน แต่เจ้าขวดนี่มันระเบิดขึ้นมา” เธอพูดพร้อมเริ่มมีน้ำตาไหลออกจากดวงตา
“ไม่เป็นไรหรอกจีน่า ไปเตรียมเสื้อผ้าให้กับเด็กคนนี้ดีกว่า” เสียงของเมเปิ้ลดังขึ้นเมื่อเธอเห็นลูกสาวของเธอกำลังจร้องไห้ เมเปิ้ลรู้ดีว่าจีน่านั้นถึงแม้ว่าข้างนอกเธอจะดูแข็งแกร่ง แต่ข้างในใจของเด็กสาวนั้นแสนจะอ่อนไหว
“ก็ได้” เมื่อจีน่าได้ยินดังนั้นเธอจึงเดินออกไปจากห้องพยาบาลในทันที
เมื่อประตูห้องปิดลง เมเปิ้ลก็เริ่มรักษาในทันที
“ลินดูแม่นะ แม่จะเริ่มจากการใช้เวทรักษาก่อน” เมเปิ้ลชูมือพร้อมทั้งวาดวงเวท ทันใดนั้นเอง ตรงหน้าของเธอก็มีวงเวทสีฟ้าปรากฏขึ้น วงเวทค่อย ๆ ซึมเข้าไปในตัววิน เรื่องที่ต้องทำให้พวกเมเปิ้ลต้องงงก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อวงเวทที่ได้เข้าไปนั้นค่อย ๆ สลายไปช้า ๆ
“นี่มัน นี่มันอะไรกัน” เมเปิ้ลมองด้วยความงง
“เกิดอะไรขึ้นหรอแม่” ลินถามเมื่อเธอพบว่าเมเปิ้ลไม่สามารถใช้เวทรักษาได้
“สงใสแม่คงต้องใช้เวทระดับสูง ลินไปเอาที่วาดวงเวทมา”
ที่วาดวงเวทนั้นเป็นเหมือนกับปากกาแต่มันเป็นสีขาว พอลินนำมันมาเมเปิ้ลก็เริ่มวาดวงเวทในทันที ผ่านไปวงเวทที่เป็นวงกรมขนาดใหญ่ก็เสร็จเรียบร้อย จากนั้นเมเปิ้ลก็ได้อุ้มร่างของเด็กที่นอนอยู่บนเตียงลงมาไว้ขภายในวงเวทในทันที
พอทุกอย่างเสร็จสิ้น เธอก็ได้เริ่มท่องคาถา เมื่อเสียงบทสวดดังขึ้น วงเวทก็เริ่มเรืองแสงหลากสีสันพร้อมทั้งบาดแผลของเด็กหนุ่มก็เริ่มค่อย ๆ สมานตัว ผ่านไปไม่นานเมเปิ้ลก็หยุดท่องคาถาในทันที
“แม่หยุดทำไม แผลของเขายังไม่หายเลย” ลินถามแม่ของเธออย่างสงใส
“แม่ทำได้แค่นี้แหละ” เมเปิ้ลพูดพร้อมอาการหอบเหนื่อยอย่างรุนแรง
‘นี่ขนาดเราใช้เวทระดับสูงขนาดนี้ เรายังไม่สามารถรักษาเด็กตรงหน้าได้เลย’
“ลินไปเอายาสมุนไพรมาทาให้เด็กคนนี้เร็วเข้า”
‘นี่ขนาดเวทของแม่ยังรักษาแผลของเขาไม่ได้เลยอย่างนั้นหรอ’ เธอคิดพร้อมทั้งนำยาสมุนไพรที่อยู่แถวนั้นมาทาให้กับชายตรงหน้า แต่ก่อนที่เธอจะได้ลงมือทาเธอก็คิดขึ้นได้
‘นี่ถ้าฉันทายาให้กับชายคนนี้ ฉันก็ต้องเห็นตัวเขาหมดทุกส่วนเลยสิ’ เธอคิดพร้อมทังมีสีหน้าที่เริ่มแดงขึ้น ในขณะที่ลินกำลังตกอยู่ในความคิดของเธอ เสียงประตูก็ได้ดังขึ้นพร้อมทั้งมีร่างของน้องสาวของลินเดินถือชุดกับกางเกงสีขาวที่ดูสะอาดตาเข้ามาภายในห้อง
“รักษาเสร็จแล้วหรอ” จีน่าหันไปถามลิน
“ใช่”
“งั้นก็เปลี่ยนชุดได้แล้วล่ะ” จีน่าพูดพร้อมทั้งเดินเข้ามาใกล้ร่างที่ไร้สติอีกครั้งแต่ทันใดนั้นเองเธอก็คิดขึ้นได้ว่าร่างที่นอนอยู่ที่เตียงคนไข้นั้นเป็นผู้ชาย แถมยังเป็นผู้ชายที่อายุไม่ห่างจากพวกเธอมากนัก
“แม่คะ” พวกเธอทั้งสองคนเรียกเมเปิ้ลอย่างพร้อมเพียง
เมื่อหญิงสาวตรงหน้ามองไปยังลูกสาวทั้งสองคน เธอก็เดาได้ในทันทีว่าลูกสาวทั้งสองคิดอะไร แต่ตอนนี้แค่แรงที่จะขยับตัวเธอยังไม่ค่อยมีนับประสาอะไรที่จะไปเปลี่ยนชุดให้กับเด็กตรงหน้า
“เอาอย่างนี้ พวกลูกก็หลับตาตอนเปลี่ยนชุดให้กับเด็กคนนั้นสิ”
“อย่าพูดบ้า ๆ นะแม่” จีน่าพูดพร้อมทั้งเริ่มมีสีหน้าที่แดงขึ้น ตอนนี้ในหัวของเธอนั้นคิดถึงภาพผู้ชายที่เปลือยเปล่าไร้ซึ่งเครื่องปกปิด ยังไงเธอก็เคยเห็นแต่ร่างของผู้หญิงเท่านั้น พอเธอต้องมาเจอเรือนร่างของผู้ชายเธอก็รู้สึกรับไม่ได้
เมื่อเธอมองไปยังลิน เธอก็รู้ได้ทันทีว่าพี่สาวของเธอนั้นก็ต้องคิดเหมือนกันแน่นอน เวลาผ่านไปประมาณสามนาทีลินก็ได้พูดขึ้น
“เริ่มกันเถอะจีน่า”
“เอาจริงดิ”เมื่อลินพยักหน้า ทำให้จีน่าเริ่มนำเสื้อและกางเกงมาสวมให้กับชายตรงหน้า โดยที่มีลินค่อย ๆ ช่วยในการยกแขนขาไปด้วย พอทุกสิ่งทุกอย่างได้เสร็จสิ้นเมเปิ้ลก็ได้สั่งลูกสาวทั้งสองของเธอ
“พวกลูกไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวแม่อยู่เฝ้าไข้ให้เอง” สิ้นเสียงเด็กสาวทั้งสองก็ออกจากห้องในทันที
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น