หมวดเนื้อหา:
เมื่อยามช้าวได้มาถึง แสงอาทิตย์กำลังจะขึ้นจากขอบฟ้า เสียงนกร้องต้อนรับยามช้าวที่แสนสดใส ทำให้หญิสาวที่กำลังนอนเฝ้าเด็กหนุ่มลืมตาตื่นขึ้น เมื่อเมเปิ้ลลืมตาขึ้นเธอก็เดินไปเปิดหน้าต่างทันทีเพื่อให้อากาศที่แสนบริสุทธิ์ได้พัดเข้ามาที่ห้อง เพื่อให้คนที่นอนอยู่บนเตียงได้รับอากาศที่แสนบริสุทธิ์
เธอมองยังเด็กหนุ่มอีกครั้ง เมื่อเธอพบว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่รู้สึกตัวเธอจึงเดินไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ เตียง เพื่อรอเวลาให้เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาเพื่อที่เธอจะได้ถามอาการของเด็กตรงหน้า
ระหว่างที่เมเปิ้ลกำลังนั่งทอดสายตามองท้องฟ้าอยู่นั้น เสียงประตูไม้ได้ดังขึ้นพร้อมทั้งลูกสาวทั้งสองของเมเปิ้ลได้เดินเข้ามายังห้องพยาบาล เมื่อเธอได้เห็นลูกทั้งสองเมเปิ้ลก็ได้เอ่ยขึ้น
“ตื่นแล้วหรอลูก”
“ค่ะแม่ เขาเป็นไงบ้างคะ” เด็กสาวผมสีฟ้าถามแม่พร้อมทั้งมองไปยังชายที่นอนอยู่ที่เตียง
พอเด็กสาวได้เห็นร่างกายของชายตรงหน้า แก้มของเด็กสาวก็เริ่มมีสีแดงเพราะความอายที่ได้เห็นร่างเปลือยของชายตรงหน้า ถึงแม้เธอจะไม่ได้เห็นทั้งหมดก็เถอะ
เมื่อเมเปิ้ลเห็นอย่างนั้น เธอก็รีบพูดกับลินในทันที
“ตอนนี้อาการก็ทรงตัวแล้วจ้ะลิน ไข้ก็เริ่มลดลงแล้ว” เมเปิ้ลเอ่ยตอบ
“แม่จะให้หนูช่วยอะไรไหม” จีน่าถามเมเปิ้ลในทันที
“งั้นลูกก็ไปทำงานบ้านก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวแม่รอให้เด็กคนนี้ตื่นก่อน แล้วแม่จะไปช่วยทำกับข้าวนะจ๊ะ”
“ได้เลย” จีน่าตอบกลับในทันที
“ส่วนลิน ช่วยฝึกจีน่าให้ทำงานบ้านด้วยนะจ๋ะ”
“ค่ะ” ลินตอบพร้อมทั้งเดินออกจากห้องไปในทันที
ก่อนที่ประตูห้องจะปิดอีกครั้ง เมเปิ้ลก็บอกลินอีก “เอ้อแม่ลืมไป ช่วยทำข้าวต้มให้ด้วยนะจ๋ะ”
“ได้เลยค่ะแม่”
“ฝากด้วยนะจ๊ะลิน”
ผ่านไปไม่นานวินเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น เด็กหนุ่มลืมตาช้า ๆและมองไปยังรอบ ๆ ด้วยความแปลกใจเมื่อเด็กหนุ่มพบว่าที่ที่เขาได้อยู่ในตอนนี้นั้นมันไม่ใช่บ้านที่เขาเคยอยู่มาก่อน
วินมองไปยังรอบ ๆ ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่บนเตียงไม้ที่มีขนาดไม่สูงมากนัก รอบๆ เต็มไปด้วยขวดยามากมาย ข้าง ๆ ตัวของเขามีหญิงสาวหน้าตาใจดีกำลังจ้องมายังเด็กหนุ่ม ผมอันพลิ้วไสวของหญิงตรงหน้าพร้อมทั้งหน้าตาอันสะสวยรวมทั้งปากนิดจมูกหน่อยอันแสนได้รูปของหญิงตรงหน้าทำให้วินตกตลึงกับความงดงามของหล่อน ทำให้เขาไม่อาจจะละสายตาออกจากดวงหน้าอันแสนงดงามนั้นได้ราวกับว่าตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังตกอยู่ในมนตร์สกดของเจ้าหล่อน ริมฝีปากสีชมพูของหญิงตรงหน้าค่อย ๆ ขยับเอื้อนเอ่ยอย่างช้า ๆ
“ตื่นแล้วสินะจ๊ะ เป็นไงบ้างยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม” เสียงอันอ่อนโยนของเจ้าหล่อนทำให้วินหลุดจากภวังค์
ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะงงกับสถานการณ์ตรงหน้า แต่เขาก็ตอบกลับไปอย่างรวจเร็ว
“ไม่ค่อยเจ็บเท่าไรครับ”
หญิงตรงหน้าพยักหน้าแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
“หรอจ๋ะ ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ “
วิน พยักหน้าแทนคำตอบ
“จากที่ฉันดูอาการ บาดแผของเธอน่าจะหายไม่เกินสามถึงสี่วันนี้แหละ ในระหว่างนี้เธอก็นอนอยู่ที่บ้านของพวกเราไปก่อนก็แล้วกันนะจ๋ะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าอีกครั้ง
เมื่อเมเปิ้ลได้เห็นว่าเด็กตรงหน้าเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด เธอจึงลุกขึ้นพร้อมทั้งย้ำกับเด็กตรงหน้าอีกครั้ง
“พยายามอย่าขยับตัวมากนะจ๋ะ ไม่อย่างงั้นบาดแผอาจจะฉีกได้”
“ครับ ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอครับ”
“ฉันหรอ ฉันชื่อเมเปิ้ลจ้ะ แล้วเธอล่ะจ๊ะ”
“ผมชื่อวินครับ”
“งั้นวิน ฉันต้องไปทำข้าวเช้าก่อน ส่วนหนูก็นอนพักผ่อนอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกันนะจ๋ะ” พอเธอพูดจบ เธอก็เดินออกจากห้องในทันที
‘ทำไมถึงเรียกเราว่าหนูกันนะ’ เด็กหนุ่มครุ่นคิดด้วยความงง เพราะเขานั้นมีอายุญี่สิบห้าแล้ว หากหญิงสาวจะเรียกก็ควรที่จะเรียกว่าคุณมากกว่าหนู
พอเสียงประตูได้ปิดลงทำให้วินเริ่มมองสำรวจร่างกายของเขาอีกครั้ง แต่พอเขาได้มองทำให้วินรู้สึกประหลาดใจเมื่อเขาพบว่าร่างกายของเขานั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป จากเส้นผมที่มีสีดำแต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสีทอง วินขมวดคิ้วพร้อมทั้งมองอีกครั้งแต่ครั้งนี้ทำให้เขาต้องตะโกนขึ้น
“นี่มัน นี่มันอะไรกันเนี่ย”
นอกจากเส้นผมที่เป็นสีทองแล้วดวงตาของเด็กหนุ่มกลับกลายเป็นสีฟ้าเหมือนน้ำทะเล เมื่อเห็นอย่างนั้นเขาจึงลุกจากเตียงอย่างรวจเร็ว โดยที่ไม่ได้สนใจกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเลยสักนิด
วินเก้าเท้าอย่างรวจเร็วเพียงไม่กี่ครั้งเขาก็ไปถึงยังจุดหมาย เขาใช้มือเอื้อมไปเปิดประตูอย่างรวจเร็วแต่พอเขาได้พบว่ามือของเขามีขนาดเล็กลงทำใหเขาหยุดในทันที
เขามองสำรวจตัวเองอีกครั้งทำให้เขาพบว่าตอนนี้เขาได้กลับกลายเป็นเด็กอายุประมาณสิบสี่สิบห้า
เด็กหนุ่มสูดหายใจและตั้งสติ วินเริ่มมองสำรวจตัวเองหลายครั้งครา จนเวลาผ่านไปเขาก็ได้ข้อสรุปว่าตอนนี้เขาได้มาอยู่ในร่างกายของคนอื่นเสียแล้ว โดยที่เขาหารู้ไม่ว่าร่างนี้มันก็เป็นร่างกายของเขาเองนั่นแหละ
‘นี่มัน หรือว่าเรื่องที่เราถูกยายฟ้าฆ่าจะเป็นความจริง’ วินหยุดคิดพร้อมทั้งค่อย ๆ เดินกลับมาที่เตียง
พอสติเริ่มมา ความเจ็บปวดก็เริ่มเกิดทันใดนั้นเองเขาก็ต้องตกใจเมื่อทุกครั้งที่เขาขยับ เด็กหนุ่มก็จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย
เขากัดฟันและรีบเก้าเท้าให้เร็วที่สุดแต่เขาก็ต้องล้มลง
โป๊ก
เสียงหัวที่ไปชนกับเก้าอี้ที่ใช้เฝ้าไข้ของเขาดังขึ้น
‘เจ็บชิบหายเลย หัวโนหรือปล่าววะเนี่ย’ เขาคิดพร้อมทั้งลูบหัวของตัวเองป้อย ๆ ไปด้วย
ในขณะที่วินกำลังสนใจกับหัวของเขา ก็ได้มีเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งมายังห้องของวินอย่างรวจเร็ว เมื่อเธอได้มาถึงเธอก็ใช้มืออันขาวนวญบิดลูกบิดประตูพร้อมทั้งกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เมื่อเธอได้พบว่าชายคนที่นอนอยู่ที่เตียงได้ตื่นขึ้นมาแล้วเธอก็รีบเดินตรงไป พอลินเดินมาตรงหน้าเธอก็ใช้มืออันขาวนวญยื่นไปตรงหน้าของวิน เมื่อวินได้เห็นเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นมา พอเด็กหนุ่มได้สบสายตากับหญิงตรงหน้าหัวใจของเด็กหนุ่มก็เริ่มเต้นรัวอีกครั้ง เพราะเด็กหญิงตรงหน้าช่างมีดวงหน้าคล้ายคลึงกับอดีตคนรักของเขา
เสียงอันหวาน ใสของลินได้เอ่ยถามคนตรงหน้า “เป็นอะไรหรือปล่าวคะ”
“ไม่ ไม่เป็นไรครับ” วินยื่นมือสัมผัสกับเด็กหญิงตรงหน้าพร้อมทั้งหัวใจที่เต้นโครมครามราวกับรัวกรองเหมือนว่ามันจะหลุดออกจากร่าง โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าหญิงสาวตรงหน้าก็มิได้ต่างกัน
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น