หมวดเนื้อหา:
ปัจจุบัน
“นี่เธอเอาปืนฉันคืนมาก่อนดีกว่า เดี๋ยวพวกหมาป่ามันจะมากันมากกว่านี้นะ”
วินพูดพร้อมทั้งมองไปยังพวกหมาป่าที่กำลังวิ่งมา
“งั้นให้ฉันลองใช้ปืนของนายยิ้งพวกมันก็แล้วกัน” เธอพูดขึ้นด้วยความอยากลองอาวุธที่เธอไม่เคยรู้จัก
“ เธอไม่เคยใช้ไม่ใช่หรอ ถ้าเราออกไปฉันค่อยสอนก็แล้วกัน” วินพูดพร้อมหยิบปืนคืนมา
“ ก็ได้” เธอพูดพร้อมทั้งทำสีหน้าไม่พอใจ
“แล้วเธอชื่ออะไร ฉันชื่อวินนะ”
”ฉันชื่ออาโออิ ฉันมาหาของป่าหนะ แต่ฉันไม่ได้มองทางเลยเผอไป”
“ห้าๆ เหยียบหางหมาสินะ” วินพูดขึ้นพร้อมทั้งพยายามกั้นหัวเราะ ถึงแม้ว่าสถานการณ์ตอนนี้จะไม่ค่อยดีก็ตาม
“รู้ได้ไงหน้าตานายเหมือนไม่ค่อยจะฉลาด”
“เอ้าโดนด่าได้ไงตู”
“แล้วทำไงกันดี” เสียงของอาโออิถามขึ้นมา
“ รอจนกว่าพวกมันจะไปดีไหม”
“ไม่ได้หรอก เพราะนายฆ่าจ่าฝูงของพวกมันตายไง”
อาโออิพูดพร้อมทั้งเด็ดผลไม้ที่อยู่ข้างๆ เธอมากิน พอเธอกินเสร็จอาโออิก็ปาเม็ดผลไม้ใส่หัวหมาป่าที่อยู่ด้านล่าง
“ฉันว่ามันหน้าจะโกรธเธอนะ ดูตามันสิ”
“ มันโกรธนายนั่นแหละฉันว่า ฉันไม่ได้ฆ่าหัวหน้ามันสักหน่อย”
ทันใดนั้นเองต้นไม้ที่พวกวินนั่งอยู่ก็หักลง
“อย่าบอกนะว่า” วินพูดขึ้น
“ ใช่ซวยแล้ว”
พวกเขายังพูดไม่ทันจบกิ่งไม้ก็ร่วงลงไปทันที แต่ถึงอย่างนั้นความซวยของวินก็ไม่หมดไป เพราะข้างล่างมีหมาป่าเตรียมตัวกระทืบเขาอยู่
“โอ๊ย เจ็บจัง” อาโออิพูดขึ้น แต่เธอกลับใช้เท้าเหยียบตัวของวินอยู่
“นี่เธอ ฉันควรจะพูด”
“อ้อ โทษที” พอเธอพูดจบเธอก็นำเท้าออกจากตัวของวินทันที
“วันนี้มันเป็นวันอะไรวะ” วินพูดพร้อมทั้งมองไปด้านหน้าของเขา ตอนนี้เขาถูกหมาป่าจำนวนมากล้อมรอบพวกเขาอยู่
แต่จู่ๆ อาโออิก็ใช้เวทไฟโจมตีหมาป่าที่อยู่ข้างหน้าของเธอ ด้วยความแรงของเวทมนตร์ทำให้หมาป่าที่โดนตายทันที
“วิ่งเลย” อาโออิ พูดพร้อมทั้งออกวิ่งไปทันที
“ เฮ้ แล้วทำไงกับหมาที่เหลือหละ”
“ถ้าอยากเป็นอาหารหมาก็อยู่สู้ต่อสิฉันไปแล้วนะ” เธอหันหน้ามากล่าวกับวิน
”ยายบ้าทำไมไม่มีแผนก่อนวะ”
วินตะโกนว่าพร้อมทั้งรีบโกยตามอาโออิไปอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งฝูงหมาป่าที่ต้องการฆ่าพวกเขา
ผ่านไปสามสิบนาทีที่พวกเขาวิ่งไม่ได้หยุด จนมาถึงที่แห่งหนึ่ง ที่แห่งนี้เป็นภูเขามีป่าไม้ร้อมรอบ และมีแม่น้ำอยู่ตรงหน้าของพวกเขา
“วินใช้ปืนยิงสกัดพวกมันก่อนฉันจะใช้เวทอันเชินจะได้เก็บพวกมันทีเดียว”
“จัดไป” พอวินพูดจบเขาก็ใช้ปืนยิงใส่หมาป่าอย่างรวดเร็ว ทุกครั้งที่เขายิงจะทำให้หมาป่าตายทันที
ถึงแม้เขาจะมีฝีมือในการยิงปืนแต่ในใจของวินนั้นไม่ได้อยากฆ่าพวกมันแม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะความจำเป็นทำให้เขาต้องทำ
หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้อย่างสงบ ไม่ต้องฆ่าใครเหมือนในชาติที่แล้ว
วินยังคิดไม่ทันจบเขาก็ได้ยินเสียงอาโออิพูดขึ้น
“ข้าขออันเชินเทพวารี ท่านจงใช้ผลึกวารีเพื่อแช่แข็งศัตรูของข้า”
“ข้าขออันเชินเทพแห่งอัคคี ท่านจงใช้ไฟเผาศัตรูของข้า”
สิ้นเสียงพูดแม่น้ำที่อยู่ด้านหลังของพวกเขาก็ยกตัวสูงขึ้น และโจมตีพวกหมาป่าในทันที พร้อมทั้งมีไฟขนาดใหญ่ตกลงมาจากฟ้าเผาป่าที่อยู่รอบๆตัวของพวกเขา จนหมด
พอวินมองไปที่อาโออิก็พบว่าเธอมีเหงื่อออกเต็มใบหน้า แล้วเธอก็พูดกับเขาว่า
“วินฉันจะใช้เวทมนตร์ไม่ได้ประมาณสิบชั่วโมง ระหว่างนั้นฝากนายช่วยยิงคุ้มกันฉันที”
พอเธอพูดจบเธอก็ล้มตัวลงนอนในทันที
“แล้วถ้าพวกเราอยู่ตรงนี้จะดีหรอ”
“ไม่ดีหรอก แต่พวกเราไม่มีทางเลือกเพราะเวทไฟที่ฉันใช้ไปมันจะไม่ดับจนกว่ามันจะเผาป่าจนหมด แล้วถ้าสิ่งมีชีวิตไปโดนไฟนี้ก็จะถูกเผาจนตาย โดยไม่มีทางดับมันได้ ยกเว้นคนที่โดนจะมีพลังเวทมากกว่าฉัน อีกอย่างหนึ่ง ถ้าไฟดับหมดแล้วนายช่วยไปเอาผลึกเวทมนตร์ด้วยนะ”
“ได้เลย แต่ผลึกเวทมันคืออะไร”
แต่คำถามของวินกลับไม่มีเสียงตอบเพราะอาโออิได้หลับไปแล้ว ผ่านไปประมาณสามชั่วโมงไฟก็ดับลงวินก็เริ่มเก็บผลึกเวทมนตร์ แต่เขาก็ไม่ได้ไปเก็บผลึกเวทมากนัก เพราะเขาต้องอยู่คุ้มกันอาโออิเป็นหลัก
ตอนนี้ความมืดเริ่มเข้ามาปกคุมป่าแห่งนี้ วินนั้นรู้สึกง่วงนอน แต่เขาก็ไม่สามารถหลับได้
เวลาผ่านไปวินก็เริ่มคิดถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เขาได้เจอ ในตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นโชกช่วยที่ทำให้เขาได้มาเกิดใหม่ แต่พอเขาได้พบเหตุการณ์ต่างๆ ทำให้เขาเริ่มสงใส ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นจะไม่ใช่เหตุบังเอินเสียแล้ว
แต่วินก็มีเวลาคิดได้ไม่นาน เพราะสายตาของเขาเหลือบไปเห็นบางสิ่งกำลังออกมาจากป่าที่ไม่ถูกเผา
เขาจับปืนในมือแน่น แต่พอสายตาเขาเห็นมันทำให้เขาถอนหายใจออกมา เพราะมันก็คือกระต่ายป่านั่นเอง
จะพยายามลงบ่อยๆ นะครับบบ
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น