หมวดเนื้อหา:
ในระหว่างทางที่วินกำลังเดินกลับ จีน่าก็ได้เล่าเรื่องก่อนที่เธอจะได้มาหาวิน หลังจากที่ชายสวมหน้ากากได้จากไป พวกเมเปิ้ลก็รีบเดินทางกลับบ้านมาอย่างรวจเร็วแต่ในระหว่างการเดินทางนั้นพวกเธอก็ได้สัมผัสพลังเวทที่พวกเธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน
“นี่มันพลังเวทอะไรกัน” ฮานะพูดขึ้นด้วยความตกใจ เพราะพลังเวทแบบนี้เป็นพลังเวทที่ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่ใช่พลังของลินและจีน่าแน่นอน ฉันอยู่กับเด็กสองคนนี้มานานแล้ว แต่เด็กทั้งสองคนนั้นไม่มีพลังแบบนี้”
“เรื่องแค่นี้ฉันรู้อยู่แล้ว”
พอพวกเธอมาถึง พวกเธอก็พบว่าพวกจีน่าและลินนอนอยู่ เมเปิ้ลมองสำรวจเด็กทั้งสองพอเห็นว่าลินและจีน่าไม่ได้เป็นอะไรเธอจึงเดินไปเขย่าตัวของจีน่า
“นี่จีน่ามันเกิดอะไรขึ้น อธิบายมาให้แม่ฟังเร็ว”
พอจีน่าได้ยินเสียงของเมเปิ้ลเธอก็ได้นำมือของเธอจับดาบที่อยู่ข้าง ๆ ตัวของเธอเพื่อเตรียมตัวต่อสู้ เธอพยายามจะจับดาบแต่ร่างกายของเธอก็ไม่สามารถขยับได้ เธอรู้สึกว่าหนังตาของเธอนั้นมันช่างแสนจะหนัก
‘ต้องรีบบอกเรื่องของวินให้แม่รู้’ เธอคิดในใจและพยายามขยับลิมฝีปากของเธอ ถึงแม้กระนั้นเธอก็ไม่สามารถขยับริมฝีปากของเธอได้ ผ่านไปสักพัก จีน่าก็สามารถลืมตาได้ เธอลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าเมเปิ้ลได้กลับมาแล้ว
“จีน่ามันเกิดอะไรขึ้นรีบบอกแม่มาเร็วเข้า แล้ววินหายไปไหน”
เมเปิ้ลรีบถามจีน่า แต่ฮานะก็นำมือมาจับที่หัวไหล่ของเมเปิ้ล
“อย่ารีบร้อนสิเธอ ลูกของเธอน่ะได้รับพลังเวทมากเกินไปทำให้ร่างกายไม่สามารถขยับได้ในตอนนี้”
“เออ จริงด้วย ฉันลืม”
เสร็จแล้วเมเปิ้ลก็ได้พาพวกจีน่าไปยังที่บ้านทันที พอพวกเธอพาพวกลินมานอนเสร็จพวกเธอจึงไปที่ห้องปรุงยา พอฮานะมาถึงห้องเธอจึงมองไปที่เก็บยาของเมเปิ้ล ในระหว่างที่เมเปิ้ลกำลังมองหายาที่เธอต้องใช้อยู่นั้นเธอจึงได้ตัดสินใจหลังจากนั้นเมเปิ้นก็ได้พูดกับฮานะ
“นี่ฮานะ เธอมีเวทที่ช่วยค้นหาเด็กที่หายไปหรือปล่าว”
“มีนะ แต่ต้องมีไอเวทของคนที่จะค้นหานะ “ พอเมเปิ้ลได้ยินดังนั้น เธอก็มีสีหน้าที่ผิดหวัง และเธอจึงได้บอกเรื่องของวินให้ฮานะได้รู้
“อย่างนี้นี่เอง เด็กที่ไม่มีพลังเวทและเป็นคนจากต่างโลกสินะ” เธอพูดพร้อมพยักหน้า
“เธอนี่มีแต่ของดีนะ ถ้างั้นฉันมีข้อเสนอให้เธอนั่นก็คือเอาเด็กทั้งสามคนมาเรียนที่โรงเรียนกับฉัน”
“ก็เหมือนที่เราเคยคุยกันนั่นแหละ แล้วอีกอย่างเหตุการณ์ในวันนี้ก็ทำให้ฉันรู้เลยว่าฉันไม่สามารถคุ้มครองลูก ๆ ของฉันได้หรอก”
“งั้นก็เป็นอันว่าเธอยอมตกลงสินะ” ฮานะยิ้มออกมา
“ฉันไม่มีทางเลือก” สิ้นเสียงของเมเปิ้ลเธอก็ได้เจอยาที่เธอต้องการ
“เอาหละ ที่เหลือก็รอให้พวกจีน่าตื่นอย่างเดียวเท่านั้น”
ตกเย็นจีน่าก็เริ่มขยับตัวได้ พอเมเปิ้ลเห็นดังนั้นเธอจึงให้จีน่าดื่มยาที่เธอนำมาให้กิน พอจีน่าดื่มยาเสร็จเธอก็ได้หลับไปอีกครั้ง
เมื่อยามเช้ามาเยือนอีกครั้งจีน่าก็ได้ลืมตาตื่นนอน เธอพยายามเรียบเรียงเรื่องที่เธอเจอเมื่อวานนี้ ระหว่างที่เธอกำลังคิดอยู่นั้นเธอได้มองไปยังรอบ ๆ จนสายตาของเธอนั้นเธอก็ได้เห็นกับเมเปิ้ลและผู้หญิงที่เธอไม่เคยเห็นหน้า หลังจากนั้นเธอก็ได้บอกเรื่องต่างๆ ให้กับเมเปิ้ลได้ฟัง หลังจากนั้นเมเปิ้ลก็ได้แนะนำฮานะให้จีน่าได้รู้จัก พร้อมบอกเรื่องที่จีน่าและลินต้องไปอยู่โรงเรียนของฮานะ
“แล้วพี่ลินเป็นไงบ้างแม่” เธอมองที่เมเปิ้ลด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
จีน่าคิดว่าหากเธอเชื่อฟังแม่กลับพี่ลินเหตุการณ์แบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แล้ววินก็คงไม่ต้องหายไปแบบนี้
พอเมเปิ้ลได้เห็นเธอจึงบอกจีน่าว่า
“ไม่เป็นไรมากหรอก อาการของลินก็เหมือนกลับหนูนั่นแหละ แต่พี่ลินอาจจะต้องพักฟื้นร่างกายมากกว่าจีน่า”
“เป็นเพราะหนูคนเดียว ทั้งที่หนูพยายามปกป้องทั้งพี่ลินและวินแท้ ๆ แต่อย่างนั้นหนูก็ช่วยใครไม่ได้เลย”
“แล้วรูปแบบพลังเวทมนต์ของชายคนที่ใส่หน้ากากเป็นแบบไหน” ฮานะถามขึ้น
พอจีน่าได้ยินดังนั้นเธอจึงพยายามหลับตาและคิดถึงตอนที่เธอเจอกับชายคนนั้นอีกครั้ง “ไม่รู้เลยค่ะ หนูมองไม่เห็นตอนที่ชายคนนั้นใช้เวทเลย”
‘มันแปลกอยู่นะ ความจริงแล้วชายคนนั้นต้องมาพาลินไปหรือไม่ก็ต้องเป็นยายเมเปิ้ล แต่ทำไมถึงเป็นเด็กที่ไม่มีพลังเวทหละ’ ฮานะคิดด้วยความสงใส
“เรื่องนี้มันแปลกอยู่นะ” ฮานะหันไปหาเมเปิ้ล
“ฉันก็คิดเหมือนกัน ทำไมต้องพาตัวของวินไปด้วย”
“แล้วแบบนี้เราจะตามหาวินยังไงดีคะแม่”
“แม่ไม่มีเวทใช้ค้นหาแต่ฮานะมีนะ แต่มันใช้ไม่ได้นี่แหละ”
“คิดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ให้ลูกของเธออีกคนตื่นดีกว่าแล้วค่อยคิดกันอีกที”
หลังจากนั้นจีน่าก็อยู่เฟ่าลิน เธอนั่งอยู่อย่างนั้นจนลินสามารถลืมตา ผ่านไปไม่นานลินก็สามารถขยับร่างกายได้บ้าง พอเธอเห็นดังนั้นเธอก็ได้นำยาที่เมเปิ้นให้ไว้ให้ลินกินในทันที หลังจากนั้นลินก็ได้หลับไปอีกรอบ
เวลาผ่านไปอีกวันหนึ่ง เมื่อยามช้าวมาเยือนจีน่าก็ได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง ผ่านไปไม่นานลินก็ได้ตื่นขึ้นพอเธอตื่นขึ้นมาพวกจีน่าก็ได้เล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ลินฟัง หลังจากนั้นพวกเธอก็ได้มากินข้าวต้มพร้อมกับคุยเรื่องของวินไปด้วย
“แม่หมายความว่าไงเรื่องที่จะตามหาวินในวันพรุ่งนี้” จีน่าถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ
“ต่อให้รีบตามหาวินในวันนี้ก็ตามหาไม่ทันหรอก” เมเปิ้ลตอบจีน่าด้วยความใจเย็น
“เมเปิ้ลพูดถูกแล้วหละ จากที่หนูจีน่าและหนูลินพูดฉันก็รู้เลยว่าชายคนนั้นใช้เวทมิติแน่นอน และต่อให้สามารถตามไปทันจริงเราก็ไม่รู้เลยว่าเด็กคนนั้นจะมีชีวิตอยู่หรือปล่าว”
ฮานะเห็นว่าทั้งจีน่าและลินมองเธอด้วยความไม่พอใจ เธอก็พูดขึ้น
“ฉันรู้ว่าเธอก็คิดเหมือนกับฉันใช่ไหมเมเปิ้ล”
“ยังไงวินก็ยังมีชีวิตอยู่แน่นอน” จีน่าพูดด้วยความมั่นใจ พร้อมทั้งมองฮานะด้วยความไม่พอใจ
“แม่ก็คิดอย่างนั้น แต่ว่าแม่อยากให้ทั้งจีน่าและลินฟื้นพลังเวทก่อน”
“แต่..”
“ตกลงตามนี้” พอเธอพูดจบ เธอก็เดินออกไปข้างนอกบ้านพร้อมกับฮานะ ทิ้งให้พวกจีน่าอยู่กันเพียงแค่สองคน
“เอาไงดีพี่ลิน”
“ทำตามที่แม่กับน้าฮานะบอกดีกว่า จีน่าก็เห็นแล้วนี่ว่าการที่เราไม่ทำตามแม่น่ะมันเป็นยังไง”
“แต่แปลกมากเลยนะทำไมวินถึงไม่เป็นไรเลยตอนที่สู้กับชายคนนั้น”
“อาจจะเป็นเพราะว่าเด็กคนนั้นไม่มีพลังเวทก็ได้” พอลินได้ยินดังนั้นเธอก็คิดออกในทันที
“งั้นก็แสดงว่าหนูมีพลังเวทแล้วใช่ไหมคะ” ลินถามกลับฮานะที่กำลังเดินเข้ามา
“ใช่แล้ว แถมยังเป็นพลังเวทที่มหาสารด้วย”
“ในที่สุด ในที่สุดหนูก็มีพลังเวท” ลินยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“เพราะฉะนั้นลินต้องฝึกการใช้พลังกับพวกฉันและเมเปิ้ล ในระหว่างที่เราตามหาเด็กที่ชื่อวิน แต่วันนี้พวกเธอทั้งสองคนต้องพักผ่อนก่อน”
ผ่านมาอีกวันหนึ่ง หลังจากที่พวกลินได้พักผ่อนร่างกายเรียบร้อยแล้วในวันนี้ พวกลิก็กำลังจะไปตามหาวิน แต่พวกเขาก็ได้รู้ว่าวินอยู่กับพวกอะคา หลังจากนั้น พวกเมเปิ้ลจึงได้เดินทางมาหาวินด้วยเวทมิติของเมเปิ้น
“แล้วตอนนี้พวกแม่ก็อยู่กับพวกอะคาแล้วสินะ” แฟนท่อมถามจีน่า
“ใช่”
พอจีน่าพูดจบ เธอก็รีบพาวินเดินกลับไปที่บ้านของพวกอาโออิอย่างรวจเร็ว
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น