หมวดเนื้อหา:
ตอนนี้กลุ่มของวินได้มาถึงพื้นที่แสนแห้งแล้ง ที่แห่งนี้ไม่มีแม้แต่ต้นไม้สักต้น สัตย์ป่าแม้แต่ตัวเดียวก็ยังไม่พบ อุณหภูมิของที่แห่งนี้มี่แต่ความร้อนระอุ ทำให้วินตัดสินใจรวบรวมกระเป๋าของของพวกลินไว้ที่เขากับจีน่า เพราะหากให้อาโออิกับลินที่ไม่มีความแข่งแก่งทางร่างกายเหมือนกับพวกเขาอาจจะทำให้การเดินทางช้าไปกว่านี้ก็เป็นไปได้
แสงอาธิตย์ที่ลอยบนเหนือหัวแสดงให้เห็นว่าตอนนี้ยามเที่ยงวันได้เข้ามาถึงแล้ว สายลมอันร้อนระอุ ทำให้กลุ่มของพวกวินเริ่มเร่งฝีเท้าอย่างรวจเร็ว
วินพาพวกจีน่าเดินอย่างไม่หยุดพัก หากเขาเดินทางช้ากว่านี้พวกเขาอาจจะไปถึงหมู่บ้านไม่ทันก็ได้ ระหว่างที่เดินเด็กหนุ่มก็สังเกตสิ่งรอบ ๆ เพื่อป้องกันพวกมอนสเตอร์ที่อาจจะเข้ามาใกล้ วินยกมือขึ้นมาซับเหงื่อที่อยู่บนใบหน้าของเขาและหันหลังกับไปมองพวกคุโระ ทำให้ตอนนี้เขาพบกับพวกลินที่มีถ้าทางเหนื่อยล้า โดยเฉพาะชิโระลินและอาโออิที่ไม่มีความแข็งแกร่งทางร่างกายเพียงพอ
ระหว่างที่ลินกำลังเดินอยู่นั่นเองเธอก็รู้สึกมีใครบางคนมาสกิดที่แขนของตนเอง พอลินมองก็พบกับชิโระ ตอนนี้เด็กน้อยมีเหงื่อท่วมตัว ใบหน้าที่แดงเพราะแสงตะวันกับเสียงที่เริ่มแหบผ้าทำให้ลินรู้ได้ทันทีว่าชิโระเริ่มไม่ไหวแล้ว
“พี่ลินอีกนานไหมคะพี่ ที่จะถึงหมู่บ้าน”
ลินนำผ้าเช็ดหน้าไปซับเหงื่อให้เด็กน้อย และตะโกนบอกเด็กหนุมที่อยู่ตรงหน้าของเธอ
“นี่วินเอากระเป๋ามาให้ฉันหน่อย”
เสียงเรียกของลินทำให้เด็กหนุ่มหยุดชะงักและหันกลับมาหาลินอย่างรวจเร็วพร้อมทั้งกวาดสายตราอาการของชิโระอย่างรวจเร็วพร้อมกับหยิบน้ำที่อยู่ข้าง ๆ กระเปาให้กับเด็กสาว ลินหยิบน้ำจากมือของเด็กหนุ่ม และนำน้ำยื่นให้เด็กน้อยตรงหน้า “ค่อยๆ ดื่มนะ เดี๋ยวสำลักน้ำ”
เมื่อชิโระพบว่าขวดน้ำสีฟ้ายื่นมาตรงหน้าของเธอทำให้ชิโระรีบดื่มน้ำด้วยความกระหาย
“นี่พี่เป็นไงบ้านพี่” คุโระมองพี่สาวของตนเองด้วยความเป็นห่วง
พอลินเห็นอย่างนั้นเธอจึงนำมือไปรูบหัวของเด็กน้อย “ไม่เป็นไรแล้วล่ะนะ ไม่ต้องเป็นห่วง”
“คุโระรู้สึกเหนื่อยหรือปล่าว” อาโออิมองน้องชายของตนเองด้วยความเป็นห่วง คุโระมองสภาพของลินและอาโออิที่มีถ้าทางเหนื่อยล้าไม่ต่างจากชิโระและหันไปมองจีน่า เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกลินถึงเหนื่อยง่ายขนาดนี้ “ไม่เป็นไรพี่”
ตอนแรกคุโระคิดจะไปถามพี่วินแต่เขาก็ตัดสินใจไม่พูดและเดินกลับไปหาจีน่า
“นี่เป็นไงบ้าง” จีน่าเดินเข้ามาดูอาการของชิโระ
“ให้ชิโระขี่หลังของหนูดีไหม” เธอหันไปถามความคิดเห็นของลิน ลินเงยหน้ามองบนหลังของจีน่าที่เต็มไปด้วยสัมภาระเธอจึงส่ายหน้าปฏิเสธและหันไปดูชิโระที่กำลังดื่มน้ำ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกฉันให้ชิโระขี่หลังเอง” อาโออิหันไปมองจีน่า เมื่อจีน่าได้ยินอย่างนั้นเธอจึงหันมาหาชายคนเดียวที่อยู่ในกลุ่ม
“นี่อีกนานไหมเนี่ยวิน”
“ไม่นานแล้วล่ะ อีกประมาณสองกิโลเมตรก็จะเข้าเส้นทางเดิม พอถึงต้นไม้พวกเราก็จะพักกันพวกลินจะได้พักด้วย”
“แล้วทำไมเราไม่พักกันตรงนี้หรอพี่” เสียงของเด็กชายคนเดียวในกลุ่มถาม
“ไม่ได้หรอก ถ้าเราอยู่ในที่ที่มีความร้อนขนาดนี้นานนาน พวกเราเองนี่แหละที่จะลำบาก” จีน่าหันไปเอ่ยกับเด็กน้อย
เมื่อชิโระดื่มน้ำเสร็จลินก็นั่งลงและพูดกับชิโระ
“นี่ชิโระขึ้นบนหลังของพี่”
สิ้นเสียงของลินชิโระก็ขุ้นขี่หหลังของเด็กสาว
“หนักขึ้นนะเนี่ย” ลินค่อย ๆ ลุกอย่างช้า ๆ พอ
“หรอคะ” ชิโระพูดพร้อมกับค่อย ๆ หลับตาลงเพื่อที่จะพั้กผ่อน
‘ทนอีกหน่อยนะทุกคน’ วินมองเส้นทางข้างหน้าและรีบเดินต่อในทันที
ระหว่างที่วินกำลังสนใจกับเส้นทางข้างหน้าโดยที่เขาไม่ได้หันมาดูข้องหลัง ตอนนี้พวกจีน่ากับอาโออิก็ต้องผัดกันแบกชิโระไว้บนหลัง ถึงแม้ว่าเด็กน้อยจะตัวไม่หนักมากนัก ทว่าด้วยระยะเวลาการเดินทางก็ทำให้พวกอาโออิรู้สึกเหนื่อยได้ไม่ยาก ถึงแม้พวกอาโออิต้องการจะหาที่หยุดพักแต่ว่าด้วยพื้นที่ที่ไม่มีแม้แต่ต้นไม้สักต้นก็ทำให้พวกวินไม่สามารถพักได้
เด็กหนุ่มหันมามองข้างหลังเป็นระยะเพื่อที่จะดูว่ามีใครเป็นอะไรไหม ผ่านปไม่นาน วินก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“นี่ทุกคน ฉันเห็นต้นไม้อยู่ข้างหน้าแล้ว” วินรีบเดินไปอย่างรวจเร็ว เด็กหนุ่มกสำรวจรอบ ๆ เพื่อที่จะดูว่าพวกเขาจะสามารถนั่งพักที่นี่ได้ไหม
ตรงหน้าของวินคือต้นไม้ขนาดใหญ่ไม่มากนัก ถัดไปเป็นผืนป่าอันกว้างใหญ่ สายล้มอันแสนเย็นสบายประกอบกับกลิ่นหอมของผืนดินทำให้วินตัดสินใจให้พวกวินนั่งพักยังที่แห่งนี้ เมื่อวินพบว่าเขาสามารถนั่งพักที่นี่ได้เด็กหนุ่มจึงเรียกกลุ่มของเขาให้มานั่งพักใต้ต้นไม้
“ถึงสักที”อาโออิวางสัมภาระลงและล้มตัวลงนอนทันที โดยที่มีคุโระนั่งอยู่ใกล้ ๆ ตอนแรกคุโระคิดจะไปดูพี่ของเขา แต่อาโออิไม่ให้ไป เด็กน้อยจึงให้จีน่าไปกถามลินแทน
ในขณะเดียวกันลินก็ค่อย ๆ วางชิโระอย่างช้า ๆ เด็กสาวยังไม่คิดที่จะปรุกเด็กน้อยในตอนนี้ ลินค่อย ๆ นำผ้าเช็ดหน้าค่อย ๆ มาเช็ดหน้าให้กับเด็กน้อย เธอรู้สึกว่ามีคนเดินมาทางด้านหลังลินจึงหันกลับไปมอง เธอจึงพบกับจีน่า จีน่าโน้มตัวเข้ามากระซิบ “เป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรหรอก” ลินมองไปยังชิโระที่หลับอยู่บนตักของเธอ
“คงเหนื่อยเดินไปสินะ” จีน่านั่งลงข้าง ๆ ลิน และหันไปมองวนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ
“นี่วิน เอาประเป๋าของฉันมาให้หน่อยสิ”
“อือ ได้ๆ” สินเสียงวินจึงหยิบกระเป๋าของจีน่ามาให้ทันที แต่ก่อนที่จีน่าจะได้ดูกระเป๋าของเธอพวกเธอก็รู้สึกถึงฝีเท้าของคนกำลังวิ่งมาทางนี้
“อะไรน่ะ” จีน่าลุกขึ้นและเรียกมองยังป่าที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ก่อนที่พวกเธอจะได้ยินเสียงของผู้หญิงที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือ เสียงนั้นค่อย ๆ ตรงมายังพวกวิน
“ช่วยด้วย ช่วยด้วยย”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น